Overleden hond zorgt nog voor baasje.

Het klinkt vast vreemd maar mijn 2 maand geleden gestorven hondje zorgt nog steeds voor mij.

Onlangs kreeg ik een jobaanbieding via iemand die ik via mijn hondje leren kennen heb. Nu alleen nog even wachten of ik aanvaard word.

En omdat ik zoveel schuldgevoelens had, kwam ik op deze website terecht. Vervolgens kreeg ik af te rekenen met kwaadheid op mijn paard als onderdeel van mijn rouw. Heb ik in een heel rauwe vorm op dit forum gesmeten. Na het afsluiten van die topic heb ik nog privé verder "gepraat" met Chris en Sylvia. Die me dankzij hun meningen en tips terug wat hoop gegeven hebben. Al wist ik nog steeds niet hoe eraan te beginnen en óf ik er wel aan wou beginnen.
Begin deze week besloot ik dat ik het niet zag zitten om eraan te beginnen. En zocht dus een mogelijke koper. We hebben volgende week dinsdag afgesproken.
Toen begon ik natuurlijk weer te twijfelen...
En omdat ik zo'n goede ervaringen had met een forum (dankzij jullie!!!), zocht ik een paar dagen terug een forum voor paardenliefhebbers. Via zo'n forum kwam ik op een website (Natural Horsemanship van Rick Gore) waar netjes beschreven staat waarom ik problemen heb met mijn paard en hoe ik die op moet lossen.
Morgenochtend begin ik eraan! Was het niet bijna middernacht, ik begon er nu al aan...
En ja, Chris, het heeft allemaal te maken met respect en je gedragen als het leidende paard.

Volgens mij heb ik dat allemaal aan mijn kleine hondje te danken. Zo voelt het in elk geval aan. Best mogelijk dat er geen leven is na de dood. Best mogelijk dat zij dit niet rechtstreeks geregeld heeft. Best mogelijk dat het alleen maar om een sneeuwbaleffect gaat.
Maar rechtstreeks of onrechtstreeks, sneeuwbaleffect of niet; het zijn allemaal gebeurtenissen die zij in gang gezet heeft. Enerzijds doordat zij zo sociaal was, anderzijds doordat ik zo'n verdriet had/heb om haar. En dat verdriet kon ik alleen maar hebben omdat het zo'n bijzondere hond was.
Ik ben er haar in elk geval zeer dankbaar voor.
En voor mij voelt het echt aan alsof ze nog voor me zorgt. Alsof ze er op de één of andere manier nog steeds is.
Mooi, toch?
Liefs, Floortje.

Dat is prachtig Floortje, als je dat zo mag ervaren. Ondanks dat ze er fysiek niet meer is, is zij ongetwijfeld nog aanwezig en zal jou sturen en kracht geven.

Floortje ik begrijp het niet helemaal...is er iets wat niet lukt met je paard wat je nu anders gaat doen??

Soms kom je in een bijzonder proces terecht waar je zomaar in wordt meegenomen. Waarbij het inderdaad voelt alsof iemand die speciaal voor je is of was een dikke vinger in de pap heeft. Ik heb het ook al diverse keren mogen meemaken. Zulke dingen gebeuren nogal eens als je dreigt af te zakken naar de bodem van de put, als je alleen nog maar de goede kant op kunt.
Succes met het uitvoeren van je nieuwe inzichten en sterkte met het verdriet om je hondje.

Het spijt me, even voor diegene die niet op de hoogte zijn:
Ik kan dus niets aanvangen/gezellig samen doen met het paard wat ik 15 jaar geleden zelf gefokt heb. Ik kan haar niet leuk borstelen (vind ze niet fijn), ik kan niet met haar aan de hand wandelen (omdat ik dan het risico loop geslagen te worden), ik kan haar niet behoorlijk longeren (ik moet haar voortdurend aansporen op het juiste tempo te blijven en wordt bedreigd als ik haar teveel aanspoor of als ik haar wil laten galopperen. Voor de niet-paardenkenners: longeren is je paard aan een lang touw in een grote cirkel rond je laten lopen), ik kan haar niet berijden. Wat ik ook probeerde, niets werkte.

Gezien ik zo naar haar uitgekeken heb en het nooit de bedoeling geweest is haar te verkopen, had ik het hier heel erg mee.
Maar ik zal het hier niet uitgebreider over hebben. Ben daar al voor gewaarschuwd geweest en kan het eigenlijk wel begrijpen.

Maar nu begrijpt iedereen misschien beter waarom ik zo dankbaar ben.

Had ik niet het allerliefste, maar dan ook echt wel het allerliefste hondje ter wereld? Niet nodig hierop te antwoorden, ik weet best wel dat iedereen dat vindt... En met alle reden en recht!

Ik vond het alleen zo mooi dat ik het echt even melden moest!
Liefs, Floortje.

@ Willy en co: wat leuk om te lezen dat ik niet de enige ben met deze ervaring!
Liefs, Floortje.

Floortje alleen lichamelijk is jouw hondje er niet meer.Maar haar zieltje zal altijd in de buurt zijn.Dat is bij mij ook zo.Jouw lieverd heeft je onvergetelijke momenten gegeven,koester ze zacht.

Fijn dat je ook weer positieve dingen voor in de toekomst ziet. Maar vooral dat je ze nu ook echt meemaakt

@Kylie: ik zag het inderdaad even niet meer zitten. Het leek wel of met mijn hondje alle leuks uit mijn leven verdwenen was.
Ergens had ik er wel vertrouwen in, alleen ondervond ik het nog niet aan den lijve.

De anderen: bedankt voor hun lieve reacties!

Liefs, Floortje.

Je moet luisteren nasr je innerlijk als jij rustig bent en dat uitstraalt zal je paard dat ook doen.
Negatieve energoe voelen paqrden aan als geen ander.

Leuk om te lezen dat het je wat beter gaat; een hond kan heel veel!
Blijf er op 'jullie manier' van genieten.

Nooit vergeten...altijd dichtbij...

Nou Floortje, zie je nu wat ik laatst bedoelde, dat het nu tijd was voor nieuwe dingen die alleen kunnen gebeuren doordat er iets anders gebeurd, het wegvallen van je hondje in dit geval?
Dat het misschien tijd was voor een nieuwe fase van ontwikkeling bij jou?
Lees t nog maar eens na, je zal het nu herkennen
Fijn te horen dat t goed gaat me je, zat gister nog aan je te denken om je te mailen en nu lees ik jou toevallig
Houd je me op de hoogte?

liefs van Sylvia

Vreemd of niet Floortje, maar ik herken dit...ook mijn hondje is voor twee maanden terug overleden,ik ervaarvoel ook signalen die zij mijn geeft...en die ook nog uitkomen.
Ik heb nu het hondje van mijn zoon, hij gedraagt zich hier nu anders dan toen mijn hondje nog leefde, net of mijn overleden hondje nog aanwezig is en signalen geeft.
Ik vind het een vreemd iets...ik ben nu 63jr. mijn hele leven een hond gehad, maar dit nog nooit meegemaakt! ik had wel een hele sterke band met mijn hondje, dat wil niet zeggen dat ik dit niet had met andere hondjes...

Liefs Sandra.