Denken en dromen...

Ik zit naar Lucky te kijken...
Ik zie hem daar zo uitgeput na een wandeling liggen...
Hij heeft zijn oogjes nog halfopen... Vecht tegen de slaap die komt...

Maar wat zou hij nu zitten denken?
En wat gaat hij zo dadelijk dromen?

Of zijn dit dingen die menselijk zijn?

ik geloof trouwens wel dat honden ook gedachten hebben. ik heb daar trouwens ook bewijs van.

mooi geschreven trouwens

Ik denk wel dat honden kunnen dromen, denk maar aan de geluiden die ze slapend kunnen maken en sommige honden bewegen hun poten in de slaap.

Denken is denk ik een menselijk iets, ik denk niet dat honden dat kunnen op onze manier!

ik denk eerlijk gezegd wel dat een hond kan denken.

als bayla loops is bv en doet vervelend en mijn ventje mag niet in de buurd dat zie ik hem zo denken van wat doe ik nu verkeerd.

of ze denken toch ook en weten als ik piske doe savonds krijg ik koekje dus ze kunnen vooruit denken.

je kan toch niet gewoon liggen en aan niks denken lijkt me ?

Volgens mij dromen honden wel, als ik Bo zie slapen lijkt ze soms van alles te beleven

Denken zullen honden ook wel doen, maar totaal anders dan wij. Honden maken tenslotte geen gebruik van taal (woorden) en leven volgens mij vee meer in het heden dan wij.

Ik vraag mij dus af.
Je hond doet iets goed, je beloont hem met een snoepje of koekje...
Na een aantal keer, begrijpt hij dat wanneer hij een commando uitvoert hij iets lekkers krijgt...

Denkt hij hier dan bij na?
Zo van.. 'als ik dit doen, dan...'
Of is het eerder een soort van 'gewoonte' die aangeleerd is?

Of iets totaal anders...
Honden met een verleden van verwaarlozing.
Als een hond vroeger veel slaag gekregen heeft...
En je heft je hand nog maar op...
Dan zouden ze wel willen wegrennen...

Dan leggen ze toch een verband?
Of niet

Sorry hoor.. Voor mijn gekke vragen..
Ik zit in een 'ik denk na over het leven- bui'

Dromen doen ze zowiezo.

maar denken, waarom zou dat menselijk zijn ?
Ik denk wel dat ze kunnen denken.

tzou maar raar zijn.

volgende week woensdag vraag ik het ik ga naar een lezing van Inge pauwels

ik denk even mee ik denk over het leven bui

het denken zoals wij doen......kan een hond niet

het denken van een hond heet associeren

En wat is dan ons denken, behalve een koppeling van complexe associaties?

ja... associëren... is dat dan een soort van actie reactie? Ik doe dit, en dit gebeurd...
Toch ook niet. Wat ik misschien denk wat denken voor een hond is, is eerder aangeleerd gedrag?

Zo zit ik ook naar onze vriend te kijken. Hij maakt zoveel mee in het nieuwe thuisland. Heb al meerdere keren gezegd,'" jammer dat je niet kunt praten".

Ik denk ook dat we onszelf een beetje dwars zitten.

Wij gaan ervan uit dat de hond compleet in het heden leeft, omdat dit de enigste manier is voor ons om hem iets te leren (door directe associatie: de bel gaat....dus er komt bezoek)

Dit is voor ons de enige manier omdat wij niet met de hond kunnen communiceren op een andere manier. Wij kunnen hem niet vertellen "wat je toen deed vond ik niet goed...dus krijg je nu geen aai over de bol" Maar dat wil niet zeggen dat de hond zelf niet, in zijn eigen hoofd, terug kan denken aan iets eerder.

Honden die zelfstandig leven, in het wild of zonder opvoeding. Die komen ook tot gedrag. Veel daarvan moeten ze zichzelf geleerd hebben, en aangeleerd hebben. En daarin zit wel degelijk denkvermogen gestoken.

Ik denk wel dat ze kunnen denken zoals bij een spelletje of als puppy bij een commando als ze het nog niet helemaal onder de knie hebben.
Maar echt denken zoals het is mooi weer vandaag weet ik niet

Ik denk niet dat een hond op dezelfde manier denkt als een mens. Een hond zal dan ook een topic als dit niet gauw openen.
Maar probleemoplossend denken kunnen honden zeker, daar zijn zat voorbeelden van.

Zo was ik een keer met Bobby op de Noordpier. Het is een beetje lastig uitleggen zonder plaatje, maar daar is een soort plateau met aan weerszijden een trap. Bij de ene trap is een laag muurtje, bij de ander een vrij hoge muur. Nu was ik met Bobby over het lage muurtje gestapt, de trap af, onderlangs naar de andere trap gelopen, daar naar boven gegaan en zelf over de hoge muur geklauterd. Deze muur was echter te hoog voor Bobby om te springen. Ik bleef toch aan de andere kant staan wachten om te zien wat ze ging doen. Bobby ging met haar voorpootjes tegen de muur staan, naar mij kijkend, naar de muur kijkend, nee, die was echt te hoog. Je zag haar gewoon denken en dan ineens, ja, had ze het gevonden. Ze draaide zich om, rende de trap af, langs het plateau naar de andere trap, die trap op, over het lage muurtje en zo naar mij toe!

Dat was een gerichte actie, niet zomaar door toevallig proberen. Ze wilde naar mij toe, bedacht een manier om daar te komen en voerde die uit.