Alle mensen die hun liefste huisdier moeten laten gaan...

Goedenavond allemaal,

Het is inmiddels alweer een tijdje geleden dat ik actief was op dit forum, maar ik laat toch maar even weer iets van me horen.

Op 5 april van dit jaar hebben we onze lieve trouwe viervoeter Kimba (kruising foxterriër) moeten laten inslapen. Hij is 14,5 jaar geworden en we hebben hem moeten laten inslapen wegens een tumor in zn halsje en artrose en daarbij veel plassen, gewichtsverlies etc.

We zijn nu bijna 7 maanden verder, de tijd lijkt omgevlogen. Er gaat bijna geen dag voorbij dat ik niet even aan mijn maatje denk. Gelukkig lukt dit nu ook met een grote glimlach op mijn gezicht.

Nog steeds staat zijn urn in mijn boekenkast, samen met zijn halsband, een doosje met een plukje haar, een foto van ons beide (profielfoto) en een kaart (gekregen van een collega). Af en toe brand ik een kaarsje voor hem.

Ik wil alle " baasjes" die voor dezelfde moeilijke keuze staan, heel veel sterkte en wijsheid wensen! Neem de tijd om afscheid te nemen van je trouwe viervoeter. Ik heb de dag dat hij ingeslapen is, vrij genomen om er voor hem te zijn. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de hele dag op mijn werk te zitten, terwijl ik zou weten dat mijn lieve trouwe viervoeter zijn laatste dag aangebroken was.
Hij heeft een groot gedeelte van de bewuste dag op mijn schoot gelegen, ik heb met hem gepraat, nog wat foto's en filmpjes genomen en ben met hem naar zijn lievelingsplekje gegaan en heb hem daar verteld wat er die dag met hem zou gebeuren. Hij heeft me wellicht niet verstaan, maar de toon waarop heeft hij vast begrepen.

De dag erna heb ik ook vrij genomen om een urn uit te zoeken bij het crematorium. "Gelukkig" was onze lieve viervoeter nog niet gecremeerd, dus ik kon hem nog een laatste keer zien.

Deze manier van afscheid nemen hoeft niet voor iedereen de beste te zijn, ik wil graag laten weten hoe ik dit gedaan heb.

Andere mensen hebben waarschijnlijk het beste met je voor als ze zeggen..ja het kan zo niet verder, jullie moeten hem laten inslapen. Op het moment begrijp je dit niet, maar toen ik later de foto's terugzag, toen wist ik dat deze mensen gelijk hadden.

Nogmaals, veel sterkte voor de baasjes die dezelfde keuze moeten maken. Doe wat je zelf het beste lijkt en maak je niet druk over wat andere mensen hiervan vinden.

Mochten jullie een luisterend oor nodig hebben, jullie mogen me altijd een bericht sturen.

Liefs Martine.

RIP lieve Kimba!
Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust van mij bezit neemt,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan...
de laatste goede daad.

Beslis voor mij en wees niet laf,
past eigen liefde bij de vriendschap die ik gaf?
Of uitstel tot het beter past
bij een verloren strijd?

Ik ben niet bang tijdens die laatste gang,
jij loopt niet weg,
je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn liefste naam,
en houdt me stevig vast.

Vandaag voor het laatst,
groet ik je met mijn hondenstaart...
Wat jij laat doen, doe je voor mij,
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.

Een zwaar besluit-nee, huil nu niet-
een wijs besluit dat werd gegrond
op een oud en zo uniek verbond

JIJ bent mijn baas en ik was JOUW hond.

Het valt dik tegen om je liefste vriend te moeten laten gaan.

Dat is waar Saskia, het blijft hoe dan ook een moeilijke keuze.

Jammer genoeg heb je het niet altijd voor het kiezen. Ik had op voorhand besloten dat Caedlih door onze vaste dierenarts ingeslapen zou worden bij ons thuis. Dan kon ik haar vooraf nog uitgebreid verwennen, knuffelen, borstelen.

Helaas moest ik van het ene op het andere moment beslissen: hersenbloeding. Ik wou haar geen seconde langer laten afzien dan noodzakelijk. Mijn vaste dierenarts kon ik niet bereiken en mijn reserve dierenarts had geen tijd om naar ons toe te komen. Dus ben ik maar naar de reserve dierenarts toegereden. Ik wilde persé niet dat ze moest inslapen in een praktijk waar ze niet graag kwam (om de één of andere reden vond ze deze dierenarts niet zo leuk). Dus heb ik erop aangedrongen dat hij haar in de auto zou laten inslapen. Omdat de dierenarts niet veel ruimte had, heeft hij de prik om in te slapen op een pijnlijke manier moeten geven. Ze hapte naar hem, wat ze anders nooit deed. Daarna is ze snel en rustig in slaap gevallen op haar vertrouwde zetel.
Ik ben blij dat ik aangedrongen heb om haar in de auto te laten inslapen maar het was zo pijnlijk om te ontdekken dat mijn dierenarts wel te bereiken was geweest én tijd had gehad om naar ons thuis te komen. Ik heb geen tijd genomen om afscheid te nemen. Vlak na een hersenbloeding ben je erg misselijk doordat je ogen constant heen en weer schieten, ik vond het belangrijker dat ze geen seconde langer afzien moest. Ik heb haar wel geknuffeld nadat ze ingeslapen was en heb nog bij haar gezeten. Meteen dezelfde dag kon ze gecremeerd worden en kon ik 'haar' terug mee naar huis nemen. Het was 'fijn' dat dat kon en dat ze in het crematorium zo respectvol met haar omgegaan zijn.

Bij mijn paard is het wel gegaan zoals gepland. Ik heb toen besloten om haar de dag nadien in te laten slapen. Op die manier kon ik haar nog een sterke pijnstiller laten geven, haar in een weide zetten met veel gras, samen met haar dochter en haar vriendinnetjes, haar nog goed verwennen met haar lievelingsborstel en schandelijk veel speciaal daarvoor gekocht lekkere, dure korrels en koeken. En ja, dat was achteraf een hele troost.

Ik ben blij dat jij het met jouw hondje ook zo kunnen doen hebt.
Liefs, Floortje.

Helaas heb ik dat allemaal niet mogen mee maken , om afscheid van ons meisje Iggy te mogen nemen, dat moment is ons helaas afgenomen door de desbetreffende dierenarts, wij moesten hem zelf bellen, op het moment dat Iggy haar laatste adem uit blies, waren wij niet bij haar in de buurt, dit heb ik de dierenarts altijd kwalijk genomen.

Dit is het hele verhaal van onze lieve Iggy+:

Ik wilde even duidelijk vertellen, hoe Iggy (het witte hondje is Iggy) overleden is, Iggy´s eerste epileptische aanval kreeg ze op 23-11-2009 om 22.00 uur s´avonds, we hebben het de nacht door aangekeken, maar op 24-11-2009 kreeg Iggy er steeds meer, ben toen maar gelijk naar een andere dierenarts gegaan, onze vaste dierenarts was op dat moment afwezig, daar aan gekomen kreeg ik te horen dat ik acuut met het medicijn clomicalm moest stoppen, deze had Iggy voor geschreven gekregen van onze vaste dierenarts voor verlatingsangst, maar in de bijsluiter stond vermeld dat dit medicijn niet aan honden met epilepsie gegeven mocht worden, Iggy had alleen maar een hele lichte vorm van epilepsie, maar het medicijn Clomicalm heeft de aanvallen dus danig versterkt, waardoor Iggy op een dag steeds meer ernstige aanvallen kreeg, Iggy heeft er eerst valium voor gehad en daarna ook nog stecolid, die we in Iggy´s kontje aan moesten brengen, tijdens een aanval, om Iggy sneller uit de aanvallen te halen, en uiteindelijk heeft Iggy ook nog het medicijn om aanvallen in de toekomst te voorkomen gekregen, ben de naam ervan kwijt, daar waren we net mee gestart in de middag, rond een uur of half 1, dat medicijn duurde volgens de dierenarts 6 uur voordat het medicijn ging werken, maar helaas heeft ze op die ochtend (26-11-2009) om 11.15 uur een dusdanige zware epileptische aanval gehad, dat Iggy begon te piepen en janken, het ging bij mij door merg en been heen, ik was op dit moment helemaal alleen thuis, ik moest vervolgens Iggy in de gaten houden, dat Iggy nergens tegen aan kon vallen, tijdens Iggy´s aanval, en te gelijkertijd moest ik Chelsea op een afstand houden dat Chelsea niet boven op Iggy vloog, want Chelsea had dit natuurlijk ook nooit mee gemaakt, vervolgens had ik ook nog mijn vriend John aan de telefoon, hem het hele gebeuren uit gelegd, wat er gebeurt was, hij (John) daarna meteen naar zijn baas gegaan, hij (John) mocht gelukkig meteen naar huis van zijn baas. Ik wist al meteen dat er iets niet goed met Iggy was, omdat Iggy normaal heel vrolijk reageerde als mijn vriend (John) thuis kwam, nu was het heel anders, Iggy tilde haar hoofdje niet eens op om John te begroeten, wat Iggy anders wel deed, als Iggy de brommer van John maar op het grind hoorde, dan wist Iggy niet hoe snel ze bij de achter deur moest komen, blaffend van blijdschap, maar toen John binnen kwam, kwam Iggy zelfs haar mandje niet eens uit, kort daarna is Iggy nog uit haar mandje gekropen, en op het kleed gaan liggen onder de tafel, daar lag Iggy voor durend te rillen en te hijgen, en liet Iggy voor durend haar plasjes lopen, Iggy is toen nog iets verder gekropen, onder de tafel uit, daar is Iggy op haar zij gaan liggen, toen ging haar tongetje uit haar bekje hangen, ik heb toen meteen de dierenarts gebeld, dit was rond 15.00uur, hij zei dat Iggy daar ter observatie mocht komen, toen ik de telefoon had neer gelegd, stonden we allebei raar te kijken dat op dat moment Iggy op al haar vier de poten stond, dit had Iggy namelijk de hele dag nog niet gedaan, alleen op het moment dat Iggy naar de dierenarts moest, als of Iggy aanvoelde waar ze naar toe moest, onder weg ging het volgens mij steeds slechter met Iggy, in de auto naar de dierenarts toe bleef haar tongetje uit haar bekje hangen, Iggy was slap, haar oogjes een klein beetje weggedraaid, dat was eng om te zien, Iggy reageerde haast nergens op, na de rit eenmaal bij de dierenkliniek aan gekomen, was de dierenarts op dat moment even afwezig, maar kwam volgens de assistente snel terug, de dierenarts assistente zei dat we Iggy maar in een kooitje moesten leggen, vervolgens zei de assistente nog dat Iggy´s hartje stevig klopte, dat was op dat moment alles wat we te horen kregen, toen moesten wij Iggy daar achter laten (dat was echt heel erg voor ons), toen begon het lange wachten op nieuws, maar de dierenarts belde maar niet, en wij maar wachten en hopend op goed nieuws, rond 19.10uur s´avonds kreeg ik een heel raar gevoel, net als of ik aan kon voelen dat er iets ergs was gebeurt met Iggy, ik heb dat toen meteen tegen mijn vriend John gezegd, en dat hij de dierenarts moest bellen, ik wilde weten waarom ik zo´n raar gevoel had, John gebeld, vervolgens vertelde de dierenarts eerst dat het een klein beetje beter met Iggy ging, ze hadden Iggy zelfs even uit haar kooitje gehaald, toen kwamen ze erachter dat er iets niet goed was, Iggy liep vervolgens alleen maar rechtsom in rondjes, achteraf zei de assistente, dat Iggy waarschijnlijk een hersenbloeding erbij heeft gehad, omdat Iggy de verschijnselen daarvan had, maar dat kon ze niet met zekerheid zeggen, (daarom snap ik niet waarom de dierenarts ons op dat moment niet gebeld heeft, dan waren we tenminste bij Iggy toen ze overleed, en hoefde Iggy niet alleen te sterven), daarna hebben ze Iggy terug in haar kooitje gezet, daarna ging Iggy nog recht op zitten, net als of Iggy ons voor de laatste keer aan het zoeken was, om afscheid van ons te nemen, maar wij waren er niet bij toen het gebeurde, de assistente ging daarna even weg om water en brokken voor Iggy te halen, toen ze terug kwam, was Iggy op haar zij gaan liggen, Iggy blies op dat moment haar allerlaatste adem uit, volgens de dierenarts had Iggy het erg benauwd, en was Iggy erg kort van adem, dat was dus rondt dat tijdstip dat ik dus dat vreemde gevoel kreeg, toen zei de dierenarts tegen mijn vriend John dat ze was overleden, John zei toen NEE NEE, ik wist toen al meteen hoe laat het was, we zijn huilend in elkaars armen gevallen, we hebben 10 minuten alleen maar in elkaars armen zitten huilen, we konden het allemaal niet bevatten, hoe snel het met Iggy gebeurt was (drie dagen tijd), vervolgens hebben we eerst mijn schoonmoeder gebeld, aan haar uitgelegd wat er aan de hand was, ze is toen meteen naar ons toe gekomen, daarna zijn we meteen naar het dierenkliniek gereden, waar Iggy was overleden, we hebben Chelsea ook mee genomen, zodat ook Chelsea afscheid van Iggy kon nemen, daar aan gekomen, lag Iggy al op het tafeltje, de dierenarts vroeg nog of we sectie wilde verrichten op Iggy, we zeiden allebei tegelijk NEE, daar krijgen we Iggy toch niet mee terug, de assistente heeft nog wel een plukje haar van Iggy af geknipt, die hebben we mee naar huis genomen, dat wilde mijn vriend John heel graag, vervolgens hebben we Chelsea nog bij Iggy neer gezet, maar Chelsea wilde niks van Iggy weten, Chelsea draaide steeds haar hoofdje weg van Iggy, alsof dat Chelsea´s manier van afscheid nemen was, de dierenarts heeft nog wel gezegd dat Iggy volgens hem niet meer heeft geleden, ook hij was er verder helemaal stil van, zo snel dat het met Iggy gegaan was, daarna heeft de dierenarts meteen geregeld dat we naar het crematorium in Rhenen konden gaan, we hebben Iggy zelf daar naar toe gebracht, maar eerst hebben we Chelsea bij mijn schoonvader af gezet, hij heeft ook nog afscheid van Iggy genomen, daarna zijn we in de auto gestapt, ik had Iggy in de tussentijd steeds vast gehouden, daarna zijn we naar het crematorium gereden, daar aan gekomen werden we goed op gevangen, we mocht net zolang als we wilden afscheid nemen van Iggy, we hebben ook nog een pootafdruk van Iggy gemaakt, dat wilde eerst de dame van het crematorium doen, ik heb toen gezegd, dat ik dat zelf wilde doen, niemand anders komt er aan ons hondje, dat poot afdrukje samen met een plukje haar van Iggy, dat staat nu bij haar urntje op de schouw in de woonkamer, zie mijn foto´s hierover maar, toen kwam het afscheid, daar hadden we het meeste moeite mee, om Iggy daar achter te laten, dit was op 26-11-2009 om 22.45uur, Iggy is uiteindelijk op 27-11-2009 gecremeerd, om 14.10uur, we hebben Iggy op 28-11-2009 om 09.00uur in haar urntje weer opgehaald, wij (Sonja & John) waren allebei in het wit gekleed, omdat Iggy een wit hondje was, speciaal voor haar, we hebben Iggy mee naar huis genomen, vanaf die dag staat Iggy in haar urntje bij ons op de schouw, heel centraal in de woonkamer, daar blijft Iggy voor altijd staan.

wow wat een gebeurtenis! ik kan me voorstellen dat je het de dierenarts kwalijk neemt. Je wilt toch bij je hond zijn als dat gebeurt, zowel voor jezelf als voor de hond natuurlijk.

En martine, super mooi gedicht!

Sonja, ik heb eerst een ander topic gevolgd waar verschillende keren stond dat mensen maar het hele verhaal lezen moesten op jouw pagina. Toen kreeg ik al het gevoel dat jullie hier het nog steeds erg moeilijk mee hebben. En dat lijkt me ook niet meer dan normaal.

Toch denk ik niet dat je het de dierenarts kwalijk mag nemen dat hij niet op tijd gebeld heeft. Een hersenbloeding is niet noodzakelijk dodelijk.
Mijn hondje heeft er 4 in totaal gehad, 3 lichte op 3 maand tijd en daarna pas na 9 maand. Ook die laatste hersenbloeding is haar niet fataal geworden, ik heb wel degelijk nog de beslissing moeten nemen om haar te laten inslapen. Ze had nog wel kunnen herstellen van die hersenbloeding op zich, maar bij haar was het een teken dat de cortisone de kanker niet lang meer tegen houden kon. En in combinatie met de door de cortisone erg verslechterde ouderdomsverlamming, had ik haar waarschijnlijk nooit meer kunnen laten lopen.
Na een hersenbloeding loopt een hond inderdaad in cirkeltjes (een middenoorontsteking of een verstopping van een bloedvat kunnen hetzelfde veroorzaken). Na een 10-tal dagen zul je echter terug een normale hond hebben, afgezien van wat restverschijnselen zoals een wat zwakker pootje (ernst van die restverschijnselen hangt af van de ernst van de bloeding).
Aan de ogen kun je zien hoe ernstig de hersenbloeding geweest is. Waarschijnlijk hebben dierenarts en assistente daarom niet verwacht dat ze zo snel sterven zou. Als de hond meteen tot een paar uur later alweer recht kan staan, zij het wankel en in cirkeltjes, is het normaal gezien geen ernstige bloeding.
Het kan zijn dat ze aan een nieuwe bloeding gestorven is, het kan ook zijn dat ze aan iets anders gestorven is. Na een hersenbloeding is het niet te voorspellen of en wanneer er een nieuwe hersenbloeding komen zal.

Had je dierenarts die medicatie mogen geven? Wetende wat erna gebeurd is, duidelijk niet. Stress, zoals bij verlatingsangst, verergert epilepsie echter ook. Misschien dat je dierenarts daarom het risico genomen heeft.

Het is vreselijk te weten dat jullie hondje zonder jullie gestorven is. Verschrikkelijk ook om te weten dat haar laatste ogenblikken geen gelukkige waren.
Toch denk ik dat zowel jullie als de dierenarts op dat moment gedaan hebben waarvan jullie dachten dat het het beste was voor jullie hondje.
Liefs en veel sterkte, Floortje.

Dit wou ik er nog even aan toevoegen:
Hoe zijn de laatste maanden/jaren van jullie hondje geweest? En hoe oud was ze?
Misschien zijn haar laatste maanden nog mooi geweest en kan dat jullie een beetje troosten? En had ze een mooie leeftijd (al is dat laatste relatief, niemand vindt van zijn/haar hond dat hij/zij een mooie leeftijd had, hoe oud hij/zij ook geworden is)?

Ik heb mijn paardje nog een mooie laatste dag kunnen geven, helaas vooral door de morfine die de dierenarts haar ingespoten had.
De laatste 6 maanden van mijn paardje haar leven waren allesbehalve mooi. Ze heeft heel veel pijn geleden. De dierenarts en ik hadden er nog goede hoop op dat we haar er nog konden doorsleuren en dat ze daarna, met wat extra zorg, nog een paar mooie jaren kon hebben. Ze was niet meer jong, maar nog niet zo oud.
Helaas is dat ons niet meer gegund geweest. Ze heeft veel afgezien voor niets. Het was een doodbraaf paard, dat had ze helemaal niet verdiend. Ik heb het er lang moeilijk mee gehad. Had ik het op voorhand geweten, had ik haar meteen laten inslapen.

Ik heb nooit in jullie situatie gezeten, ik kan dus niet zeggen wat ik het ergste zou vinden, ik weet alleen dat ik er ook geen vrede mee had en nog steeds niet heb.
Ja, het was een hele troost dat ik haar nog een mooie laatste dag kunnen geven heb. Maar die laatste 6 maand, nee, dat had ze niet verdiend.
Al wil ik daarmee niet zeggen dat jullie het er niet moeilijk mee mogen hebben met hoe jullie hondje's laatste dag verlopen is, integendeel! Ik hoopte alleen dat jullie misschien een beetje troost konden vinden in haar laatste maanden.
Liefs, Floortje.

Martine, ik wou wel nog even zeggen dat ik het een goed idee van je vind om je verhaal hier te vertellen.
Toen wij besloten hadden onze eerste hond te laten inslapen, hebben we dat zo snel mogelijk gedaan. Nochtans was dat niet nodig: met wat pijnstilling hadden we haar nog een fijne laatste dag kunnen geven, zelfs een hele week, hadden we dat gewild.
Had ik toen maar eerder geweten dat zoiets achteraf een hele troost kan zijn.
Eigenlijk is het helemaal geen slecht idee om op voorhand al over de dood na te denken.
Had ik er eerder bij stilgestaan dat mijn paardje het misschien niet halen zou, ik had haar veel meer pijnstilling gegeven. Achteraf kan ik maar niet begrijpen waarom ik daar niet om gevraagd heb en ik vind het best moeilijk om dat mezelf te vergeven.
Liefs, Floortje.

Hoi Floortje,

Onze Iggy is 10 jaar en 5 maanden oud geworden.

Hoi Sonja, mag ik uit je laatste reactie afleiden dat je je hondje nog veel te jong vond? Tien jaar is inderdaad aan de lage kant van het gemiddelde.
Mijn hondje heeft geen hoge leeftijd bereikt maar zat wel aan de hoge kant van het gemiddelde.
Ik denk niet dat ik daarom een greintje minder verdriet heb dan jij. Tenslotte moet ik, net als jij, mijn allerbeste vriendin, mijn zielsverwantje, mijn grote schat missen. Alleen is het volgens mij zo dat, hoe ouder je hondje geworden is, hoe makkelijker het te aanvaarden is.
Vind ik dat je tevreden moet zijn met de leeftijd van je hondje? Absoluut niet. Hoe oud ook, het is nooit oud genoeg.
Vind ik dat je het moeilijk mag hebben met haar leeftijd? Ja. Want iedereen wenst dat zijn/haar schat de oudst mogelijke leeftijd bereiken mag. En dan is het zuur dat het je niet gegund geweest is.

Kun je enige troost vinden in haar laatste maanden? Was ze nog gelukkig? Dit niet omdat ik vind dat je het niet moeilijk mag hebben, ik hoop gewoon je een beetje troost te bieden. Meer dan dat kan ik niet geven, want niemand kan onze schatten aan ons teruggeven.

Liefs, Floortje.

Hoi! Ik heb jullie verhalen met veel respect, bewondering en tranen gelezen. Ik denk dat we ons vooral niks kwalijk moeten nemen en we het allemaal hebben gedaan op de manier die ons op dat bewuste moment het beste leek.

Ik ben me er van bewust dat het een bijzonder gegeven is dat ons hondje 14,5 jaar is geworden en ik de tijd heb gehad om afscheid te nemen. Dit is helaas niet voor een ieder weggelegd.

Toen Kimba in juli 2010 een hersenbloeding heeft gehad waren er veel mensen van binnen en buiten de familie en vriendenkring die zoiets hadden, waarom laten jullie dit hondje nog leven? Mijn moeder vond hem die bewuste ochtend op zijn deken met heel veel schuim en spuug en zijn oogjes vlogen heen en weer. Hij liep niet meer en dronk en at niet meer. We zijn gelijk naar de dierenarts gegaan en die kon ons vertellen dat hondjes normaliter goed van een hersenbloeding kunnen genezen. Ik heb hem opgetild naar het grasveld, heb met een spuit water in zn bekje gespoten, heb hem gevoerd en na een paar maandjes was ie weer aardig de oude;afgezien van een scheve kopstand en hij blafte niet meer.
Hij heeft na deze bloeding toch nog 8 maanden geleefd. Wel is het zo dat hij na zijn hersenbloeding begon af te takelen, maar dat was zonder bloeding waarschijnlijk ook gebeurd.

Ik wil nogmaals iedereen veel sterkte wensen.

Hoi Floortje, ja, ik vond haar nog te jong, ik had haar liever nog een paar jaar langer willen hebben.
En natuurlijk heeft iedereen verdriet om het verlies van hun geliefde huisdier, wat het aanvaarden betreft, ik denk dat iedereen er anders mee om gaat, ik heb het meeste moeite met het feit, dat de dierenarts ons nooit heeft gebeld toen hij zag dat het niet goed met haar ging. Verder, dank je wel, jij ook veel troost voor jou hondje.