Vind het moeilijk...

Hallo allemaal,

Ik heb sinds een paar weken een pup in huis. Mede op aandringen van mijn vrouw en kinderen. Het is een lieve pup en helemaal niet lastig maar ik blijf het er moeilijk mee hebben. Opeens is zo'n beestje er altijd, vraagt veel aandacht, je moet ze duidelijk aanpakken en in veel dingen ben ik nog onzeker. Vantevoren alles goed doordacht, en er bewust mee ingestemd. Maar nu voel ik helemaal geen roze wolk. Ik ga ervan uit dat het goed komt maar ik lees hier zoveel bemoedigende reacties dat ik wil vragen of meer mensen dit hebben gehad (of hun gezinsleden?).
Ik vind het zo jammer dat ik zo'n leuke tijd als puppy nu juist niet kan genieten, ook ben ik bang dat het hondje het kan voelen. Weet iemand raad hoe ik mijn onzekere gevoelens kan opzij zetten? Ik kan me namelijk best verheugen als ze straks volwassen is en we leuke dingen kunnen doen maar nu voelt het als een enorme last.
Soms denk ik wel eens waren we er maar niet aan begonnen maar als ik dan naar mijn vrouw en kinderen kijk schaam ik me helemaal.

Groetjes van een Twijfelaartje......

Ik vraag me af of je zelf ook wat onderneemt met de pup? Speel je er zelf ook mee en neem je zelf ook de tijd om er mee te gaan wandelen of laat je het allemaal over aan je vrouw en kinderen.

Jammer dat je het zo aanvoelt en je niet van zo'n puppy geniet. Juist door er intensief mee om te gaan bouw je een band op en als je dit niet doet voelt zo'n puppy dit ook aan.


Neem vooral tijd om zelf alleen met de pup een band op te bouwen. Natuurlijk eist een pup veel tijd op dat is bij kleine kinderen toch ook?

Wat bedoel je met duidelijk aanpakken in je verhaal?
Helaas hebben wij dit gevoel nooit gehad bij een pup en vonden wij het super...

Probeer een band op te bouwen met de pup, zonder de rest van de familie.
Dus alleen jij en de hond.

Het eerste jaar is altijd het moeilijkste jaar van de pup.
Jij bent niet gewent aande hond, maar de hond ook niet aan jou.
Dat moet groeien, maar heeft tijd nodig.

Wij hebben ook geen roze wolk gehad, maar heb wel genoten van de tijd dat ze beide pup waren en zou het zo weer over doen.
Het is lastig, maar het blijft een dier, dus zul je er tijd en energie in moeten stoppen voordat er ook uitkomt wat jij van de hond verwacht.

Wat ik (net als Cia) niet helemaal snap is jou stukje over duidelijk aanpakken, wat bedoel je daarmee?

Probeer alle aandacht die je geeft positieve aandacht te zijn, zodat er een reslutaat uit komt wat jij graag zou willen. Aandacht is belangrijk voor een pup, maar ook negatieve aandacht is voor de pup aandacht, maar heeft niet als resultaat dat het negatieve gedrag ophoud, maar juist verterkt!

Maar waarom stem je dan in met een hond als je er zelf eigenlijk niet achterstaat?

Miss kun je hier het beste met je gezin over praten, de meesten hier vinden pups nl heel leuk.
Ik vond het net alsof ik weer een nieuwe baby had, alles was hectisch en onvoorspelbaar, ik at wanneer hij gegeten had en ik sliep als hij dat ook deed.

puppies zijn erg leuk maar kunnen inderdaad soms ook wel eens een "opgave" zijn ! daar is niks mis mee dat je dat zo aanvoelt, ze vragen ook echt veel aandacht
ze moeten constant in de gaten worden gehouden, ze moeten heel vaak naar buiten, je moet wel 100 ogen hebben om ze in de gaten te houden en soms lijkt het wel of je de hele dag door bezig bent om van alles en nog wat te verbieden en je niet toe komt aan echt genieten van en met je pup !

en toch moet je dat echt wel trachten te doen !!!! zoals Cia hier ook al schreef ; je moet echt bewust ZELF ook tijd maken voor jullie pupje, speel er even mee in de tuin, geniet van mekaar, neem de pup mee voor een kort wandelingetje, liefst onaangelijnd en ergens waar het veilig is en er niet al teveel afleiding is voor de pup...Roep telkens je pupje naar je toe, uitbundig belonen als ie komt...Zo bouw je een goeie band met je pup op, hij/zij leert je kennen en vertrouwen en daarnaast ook goed z'n naam kennen ! als je pupje nog zo jong is moet je eigenlijk een beetje "misbruik" maken van die kwetsbaarheid en onzekerheid ; je pup breng je naar een voor hem/haar vreemde omgeving en het enige vertrouwde daarin ben jij, hij is dus genoodzaakt jou in het oog te houden ! dus zeker geen schrik hebben en je pup op een weliswaar veilige plek, ver weg van alle verkeer LOS bij je laten lopen en telkens weer naar je toe roepen , zo bouw je echt een fijne band met je pupje op. Gun de pup ok de nodige rust, ze hebben nog veel slaap nodig en soms moet je je pup een beetje helpen en leiden hierbij. Zorg ervoor dat er rustmomenten worden ingebouwd waarbij iedereen vh gezin de pup laat slapen, zorg dat ie een veilig plekje heeft (mand of bench) waar ie zich kan terugtrekken... Neem hem ook vaak op schoot, knuffel ermee zodat hij je goed leert kennen...

Je bent misschien nog een beetje onzeker maar heus, het komt helemaal goed met jullie ! gewoon er samen aan werken en tijd voor uittrekken ! veel succes en vooral plezier samen !
liefs Fabke en the doggies

Hoi twijfelaar,
Tja, een pup is heel dubbel, het is geweldig leuk en ze zijn zo lief...maar vol met streken en ze testen je geduld enorm...
houd je voor dat het niet persoonlijk is, een pup doet zulke dingen niet express om je te plagen...
vooral je hoofd koel houden dus...
en net als de rest zeg ik, ga wat doen met je pup! ga op cursus, ga lekker mee wandelen, samen spelen...zo bouw jij ook een band op met de pup.
en ja, ik dnek ook dat als je dat niet doet, en je blijft het wat negatief zien, dat de pup dat ook zeker gaat merken...je hebt dan toch een bepaalde afstand en honden merken dat wel...

Allemaal, ik snap dat het voor jullie hondenlovers moeilijk is. Ik ben zelf gewoon een beetje onzeker. Ik ben gek op honden (van anderen) en twijfelde dus ook of ik er wel zelf één in huis wilde. Zo'n beslissing vind ik niet niets maar je hebt ook te maken met de wensen van je huisgenoten. Ik sta er dus wel achter maar mijn twijfel is nog niet helemaal weg.
Ik doe heel veel zelf met haar, ga vaak lopen en werk veel thuis zodat we veel samen zijn. Qua duidelijk aanpakken bedoel ik dat je duidelijk moet zijn naar de pup. We gaan ook samen naar puppycursus.
Fabienne bedankt!

Hoihoi,
Ook ik heb wel eens hééél eventjes gedacht, mijn god waarom begonnen we aan een pup Dag en nacht voor t hulpeloze ding klaar staan, stress hebben omdat hij weet ik t wat naar binnen heeft gewerkt, potgrond, takje oid... En elke keer weer opgelucht als ik tot de conclusie kwam dat hij niks raars meer ging eten, en ineens al de gehele ochtend alleen thuis kan blijven, puppy-curssu heeft gehaald en de vervolgcursus ook goed oppikt!
En dan een beetje trots zijn dat we dat al samen hadden bereikt! Dat maakte alweer alles goed, ook t ELKE ochtend vroeg opstaan en met nachtdienst hazeslaapjes met de hond meeslapen omdat hij anders dag en nacht moet slapen
Maar als ik zo terugkijk maken de resultaten van het samen oefenen en dingen ondernemen de lastige kant van een pup pas goed..
Succes en hopelijk ook veel plezier!!

de beslissing nemen om een pup in huis te halen is inderdaad NIET NIKS !!! ik persoonlijk ben blij dat je er blijkbaar zo goed en lang over hebt nagedacht en alles zorgvuldig hebt gewikt en gewogen, wou dat iedere pupkoper er zoveel aandacht vooraf aan besteedde !

en die onzekerheid en twijfels hebben wel meer mensen, hangt wellicht ook wel deels samen met je karakter..Je hebt nu eenmaal mensen die vrij zorgeloos door het leven stappen en alles maar op z'n beloop laten in de hoop dat het allemaal wel goed komt terwijl er anderen zijn (zoals jij wellicht) die zich misschien een beetje al teveel zorgen maken. Daar kan je in principe weinig aan verhelpen, zo zit je nou eenmaal in mekaar.
Maar dat mag je niet beletten om toch met volle teugen te genieten van deze puppietijd, tracht je open te stellen voor je pup en je niet onnodig bezorgd te tonen, tracht ook de schrik van je af te zetten om het niet goed genoeg te doen...Iedereen maakt fouten bij de opvoeding maar dat maakt je geen slechte baas in de ogen van je hond. Leer uit je fouten, begin iedere dag weer opnieuw met een schone lei....Iemand die zo begaan is met z'n pup komt er wel, als ik zo lees wat je allemaal doet met en voor je pupje heb ik er alle vertrouwen in ! en je mag best trots op jezelf zijn om wat jullie samen ondernemen en bereiken !
het gaat niet altijd even vlot, dat zal iedere hondeneigenaar kunnen beamen maar tracht vooral te genieten van de leuke momenten.

Qua duidelijkheid naar je pup toe moeten jullie trachten met het ganse gezin een heel konsekwente aanpak te hanteren, je pupje moet zijn plaats in de roedel leren kennen en die plaats moet bij ieder gezinslid dezelfde zijn...Mag je pup bvb; niet op de bank dan mag ze er ook NOOIT op ! en doet ze dat wel (want uittesten doen ze je op een bepaald ogenblik echt allemaal ! )dan moet haar worden duidelijk gemaakt dat dit gedrag niet getolereerd wordt. Leer haar het woordje "neen" of iets anders aan wat door iedereen vh gezin gebruikt wordt als ze iets doet wat niet kan of mag. Vaak denk je dat je een hele dag enkel maar "neen" loopt te schreeuwen (ik dacht soms dat de puppies hier zouden denken dat hun naam "neen" was !! ) maar het loont uiteindelijk wel !gewoon heel konsekwent zijn naar je pupje toe, dat hebben ze ook echt nodig...

Gewoon uit nieuwsgierigheid : mag ik vragen wat voor pupje jullie hebben ??

Ik heb ook heel erg getwijfeld maar dan over de vraag een pup of weer een herplaatser.
De familie had de zin gezet op een pup en ik wilde liever een herplaatser.
Alle voors en tegens tegen elkaar te hebben afgewogen ben ik mee gegaan in het verhaal pup.
Moest heel erg wennen..............bijten, zindelijk maken, overenthousiaste kinderen met een al even drukke pup, twijfels of je het wel goed doet heb ervaring met honden maar niet met pups.
Maar moet eerlijk zeggen nadat Diesel er eigenlijk was waren al m'n twijfels weg.
We doen heel veel samen oke eigenlijk alles het is een vriend voor het leven.

Probeer inderdaad veel met je hond te gaan doen, probeer de leuke dingen van je pup te zien en alle nare en vervelende dingen die de boeven nu uithalen te vergeten.
Je geduld wordt daning op de proef gesteld maar neem van mij aan het wordt echt heel leuk...........bereid je voor op de pubertijd want dan slaan de twijfels weer toe bij mij staan de rollen behang en plaksel al klaar om h'm er achter te plakken.
Maar als hij dan weer rottigheid heeft uitgehaald bv m'n tuin omgespit en dan zie ik dat koppie onder de bagger ooooooooo ik kan zo moeilijk boos worden moet ik er wel weer om lachen.

Wens je heel veel succes en zet je twijfels aan de kant en ga vanaf nu genieten van je pup.

Ik heb de puppietijd altijd als heel speciaal ervaren.
Ik vond het altijd jammer als ze volwassen werden.
Als pups in je achillespees gaan hangen, niet luisteren, binnen plassen of poepen,
het hoort er allemaal bij.
Er tussenuit piepen en bijna de straat over rennen, jezelf met een hartverzakking achterlatend.
Maar al dat weegt niet op tegen het geweldige wat pups je geven.
Het schattige kleine warme lijfje tegen je aan,het schept een band voor het leven.
Ik heb een klein beetje het idee, dat je partner het pupzijn maar voor haar rekening moet nemen
en jijzelf een kant en klare volwassen hond voor jezelf verwacht.
Ik zou echt nu al beginnen met alles wat je partner ook doet, ook het uitlaten van de pup,
tig keer per dag, het opruimen van de urine en ontlasting, mee te maken.
Dat je twijfelt, begrijp ik absoluut.
Straks komt de pubertijd en dan zijn honden vaak totaal vergeten, wat ze geleerd is.
Het is de zogenaamde tijd van "bananen in de oren".
Maar ook dat gaat voor bij.

Heb je het idee dat je zelf aandacht te kort komt? Doordat vrouw en kids steeds maar met de pup bezig zijn? Troost je, dat wordt vanzelf minder naarmate de pup eenmmaal zindelijk is en groter wordt.

Als je er onzeker over bent of je de pup/hond alles kunt bieden wat het dier nodig heeft, kan ik je geruststellen. Je hebt bewust gekozen (net als voor je kinderen) dus je zult wel moeten doorzetten. Twijfelen is in dat geval nutteloos.
Je kunt ook bewust besluiten om juist de leuke kanten van een pup te gaan opzoeken. Ze hechten zich snel, leren veel in een korte tijd en zijn een kameraad voor het -honden-leven.

Lekker met de pup bezig zijn zal de band zeker versterken. Je hebt gelijk dat je soms twijfeld, ik heb al heel wat honden gehad. Met de ene is de klik er sneller dan met de andere, maar ze zitten je sneller dan je denkt aan je hart gebakken hoor, zeker weten.

Ik vind het dapper dat je je twijfels durft uit te spreken overigens. Een pup is niet alleen maar leuk, integendeel het is minstens een jaar hard werken. Maar van het werken kun je ook genieten. Het is maar net hoe je er tegenaan gaat kijken.

Veel plezier met de pup, wat voor hondje is het en hoe het het diertje?

Hoi Twijfelaar...

Ik snap je gevoel heel goed. Bij mij was het meer de onzekerheid. Doe ik het allemaal wel goed?
Komt hij niks te kort? Hoe kan ik hem zo opvoeden zoals ik het wil?
Een pup leert niet gelijk alles en het allerbelangrijkste is denk ik wel: positief opvoeden. Geen tikken, maar juist het goede gedrag belonen met een hoge stem, aai of knuffel, brokje of speeltje.

Bij ons waren ook perioden dat we hopeloos met de handen in het haar.. grr..waarom doet de hond zo? En met veel geduld, frustraties uiten op hp, kom je door de periode heen.

Max (onze hond) is nu bijna 14 maanden en we kunnen nu steeds meer van hem genieten.

TWIJFELAAR...ik begrijp het wel hoor, een pup die slaapt eet en poept, net als een baby, je kan er nog niet veel mee, vandaar dat je nog niet zulke gevoelens over deze pup hebt.
ga wat meer doen met je pup, geef eten, laat hem uit, de band met de pup wordt versterkt zo, tussen jullie beiden, ga zelf met de pup naar cursus, probeer dat eens.

als je je afstandelijk gaat gedragen bij de pup, ja dat voelt een pup, en trekt zich terug bij je.
als jij drie maanden lang speelt en onderwijs geeft, en de pup verzorgt kan je straks voelen wat die band is met deze hond.

en dat je twijfelt ? je bent gewoon een twijfelaar, van nature, probeer van die pup te genieten, en ga er eens snachts uit voor de pup als tie nodig moet, die band moet je opbouwen, dat is er niet opeens.

{hoewel toen mijn pup in huis kwam, ja misschien omdat ik een vrouw ben, was ik helemaal verknocht op dit hoopje hond}

Twijfelaar, ben jij niet toevallig mijn man? Die voelt zich net zo, en ook wel heel begrijpelijk.
Mijn man werkt veel, en als hij thuis is dan is het gewoon heel erg druk 2 jonge kinderen en een pupje, denk je even te kunnen zitten dan is er wel iets waardoor het niet kan.
Een pup is heel veel werk, en ik als de moeder van het gezin vind het met tijd en wijlen ook erg veel en druk.
Probeer toch tijd te maken voor je pup, want zo kan je van elkaar leren. Kijk voor jezelf of je de positieve dingen kan belichten voor jezelf, denk even terug aan de dingen die voor jou een "ja ik wil ook wel een hond" heeft gegeven....er zijn vast wel een hoop te bedenken.

Het is niet raar om niet direct verknocht te zijn aan je hond, soms heeft dat z'n tijd nodig, en gun jezelf die tijd.
succes!

Snap het volledig. Buitenstaanders zeggen dikwijls tijdens puppy periode "jammer dat ze zo snel groot wordne hé!" Ik had dan altijd zoiets van "vind je?" Een pup ziet er super cute uit, maar is vooral veel werk en inspanning. Mijn hond is nu goed 8 maanden en nu heb ik daar echt al veel aan. We zijn nog lang niet klaar met opvoeden, kan ook moeilijk op die leeftijd, maar het is nu wel al echt mijn maatje. Dat gevoel van verbondenheid en die roze wolk waar je het over hebt, komt niet zo maar. Eerst heel veel geven om dan super veel terug te krijgen. Gewoon consequent blijven, niet opgeven en je zal zien, binnen dit en zo veel tijd, kan je je geen leven meer zonder je hond voorstellen. Veel succes ermee!!

Thanx allemaal! Bedankt voor de bemoedigende woorden, die zocht ik!
Ik heb gewoon een lastig karakter met zulke dingen. Ik moet gewoon doorzetten. Zodra ik me erover heen kan zetten ga ik me/ons met onze pup nog een keer aanmelden op dit forum en dan alleen maar over de hond kletsen en niet over mijzelf.......

Fijn om te lezen dat de berichtjes je helpen. Het is altijd fijn om te lezen dat je niet de enige bent die hier last van heeft. Er zijn bergen mensen die er niet aan moeten denken een pup te hebben die gaan liever gelijk voor een volwassen hond .
Jij hebt toch gekozen voor een pup en ja hier viel het soms ook tegen hoor . Kinderen die gebeten werden door die kleine puppie tandjes, het niet altijd eens zijn met man lief over de opvoeding. We waren het er over eens, 3 kids waren genoeg en voor dat we het wisten waren we er toch weer ingetrapt . We hadden een nieuwe baby genomen!!!!!!! Ik heb me in die tijd ook weleens afgevraagd of ik wel goed snik was .
Toch heb ik enorm genoten van die puppie tijd. Het zijn net kids alleen groeien ze sneller op. Voordat je het weet kun je al leuke oefeningen doen met je pup of lekker wandelen. Samen de boel onveilig maken op cursus. Je zult zien dat over een paar weken is het echte baby zijn er alweer af. En zoals hier boven geschreven bouw nu aan je band met jullie pup daar heb je als de hond groter word zoveel voordeel mee. Anders worden de leuke dingen doen als ze groot is een stuk minder leuk.
Leuke dingen met je pup die je al snel kunt doen zijn bv.
Neem een handdoek en rol daar op verschillende plekken een voertje in. Leg de handdoek op de grond en snuffelen maar. De hond vind het erg leuk want de beloning is er direkt.
ook een paar brokjes door de kamer strooien en op laten zoeken is een leuk spelletje.

Ik vind het reuze knap dat je over twijfels hier openlijk vooruit bent gekomen en ik denk dat je daardoor al de helft overwonnen hebt. Ik wens je heel veel succes en plezier van jullie pup .

Meld je gauw aan op het forum het is voor ons altijd leuk om te lezen hoe het bij jullie vergaat.

Zie haar/hem als een baby die jouw hard nodig heeft, alleen jullie heeft op dit moment.
Zorg, liefde en aandacht nodig heeft om te groeien tot een gezond. volwassen dier.
Knuffel haar veel en laat de liefde stromen.
je bent geblokkeerd...
laat je gevoel los, dan komt er ruimte om lief te hebben

Ooh ik herken het gevoel.
Voordat we Quint kregen hadden wij van te voren veel informatie gelezen, veel met hondeneigenaren gesproken, gegoogeld naar info, al op dit forum het één en ander gelezen.

Toen we Quint kregen dachten we goed voorbereid te zijn en we konden gaan genieten van onze pup.
Maar de praktijk was toch anders. De roze wolk was er bij ons in het begin ook niet.
Het fijne vond ik, dat ik mijn gevoel kon delen met mijn man ipv afgerekend te worden op mijn gevoel. Want iets kan ook gewoon tegenvallen.

Maar we hebben nooit opgegeven, dat ik er soms echt de balen van had.
Nu hebben we zo fijne hond.

Een jaar later namen we zelfs een tweede hond.
Ondanks de ervaring, was het weer ff bikkelen.
Maar ik ben zo blij met onze keuzes en we genieten echt volop.

Veel succes, komt echt goed!

P.S en ik heb heel veel gehad aan dit forum.