vandaag 16 weken

Vandaag is Kaya 16 weken...en wendy 16 weken geleden overleden.
Ik kan iedereen advies geven en toch voel ik t zelf allemaal nog niet zo..
Soms grijpt de angst me bij mijn keel, dat ik dingen kwijt raak van haar.
Van mijn hondje 8 jaar geleden weet ik ook veel niet meer, je vraagt je sommige dingen af,
had zij dat ook, hoe deden we dat met...hadden ze...
Ik heb een beetje film van Wendy, ook haar bijzondere geluidjes staan daar op.
heb er nog niet naar kunnen kijken...te pijnlijk...
Heb weleens dingen opgeschreven...
En toch ben ik zoo bang dat ik haar kwijtraak....
Ik bedenk me nog vaak hoe zei en Lizzy voelde in mijn armen, als ik haar koppie streelde, haar buikje aaide..
De dingetjes die we allemaal deden, maar als ik denk aan jaren terug heb ik ook van hun al vragen, hoe deden we dit? had ze dat? hebben we...
Natuurlijk zijn er foto's, dat is t niet, het zijn die dingen die je juist niet meer onthoud met de tijd...
Herkennen jullie dit?

Heel herkenbaar!! Toen wij afscheid namen van mijn allerliefste Buster, hebben wij een maandje of 3 gewacht en toen Morris bij onze Flos genomen. We waren 2 oudere honden gewend. Buster is bijna 13,5 jaar geworden en Flos was op het moment dat Morris erbij kwam 14 jaar! Dat drukke puppengedrag was ik totaal niet gewend. Ik kon mij de puppyjaren van Flos en Buster ook echt niet meer volledig voor de geest halen. Van te voren zei ik dat ik Morris niet ging vergelijken met zijn voorganger Buster, maar onbewust probeer je toch alles te herinneren hoe je overleden kanjer was als pup. Weet je wat ik heel erg gemerkt heb, is dat ik de negatieve kanten weggevaagt heb en alleen die leuke kanten in mijn herinnering heb bewaard. Heel soms, kwam er dan weer iets boven dat ik dacht...."oh ja dat deed Buster ook!" en dan kwam ik weer tot de conclusie dat niet alleen Morris lastig was als pup....Dat je nu de film nog niet terug kan kijken, vind ik logisch. Je moet het verlies nog duidelijk een plekje geven. Ik zelf heb in januari j.l. na 17 mooie jaren afscheid moeten nemen van mijn Flos en van hem heb ik nog geen 1 filmpje terug gekeken. Kan het gewoon nog steeds niet. Foto's wel, maar filmpjes blijven moeilijk. Ik wil je nog heel veel sterkte wensen met het grote verlies van Wendy. Er komt een tijd dat je wel weer kan lachen om al die leuke herinneringen....Misschien dat ze niet allemaal meer terug komen, maar ik hoop dat juist net al die leuke herinneringen die er wel zijn, je kracht kunnen geven om het een plekje te gaan geven.

Ik begrijp perfect wat je bedoelt. Daarom heb ik honderden foto's genomen van mijn Caedlih. Omdat je toch vanalles vergeet. En zelfs met die honderden foto's vergeet je nog vanalles. Sta je je bij een modderbeek af te vragen of het nu Caedlih was die daar ooit in speelde of een andere hond.

Het is alsof je ze steeds meer afgeven moet. Eerst zijzelf, daarna al hun spulletjes (en haar !)die van hun vaste plekjes verdwijnen en daarna steeds meer herinneringen. Alsof ze net als zand steeds meer door je vingers glippen.

Het enige wat ik ontdekt heb dat helpt, is op een vast moment herinneringen opschrijven. Het leuke is dat telkens je iets opschrijft, er iets anders je weer te binnen schiet. En je ze soms weer eens voor ogen ziet. Bij jou helpt het niet zo? Ook niet met van die vragen in zo'n hondendagboek?

Mijn Caedlih is nog maar zo kort weg (maar toch alweer bijna 6 weken) en toch kan ik me bepaalde dingen niet meer voor de geest halen. Voelen kan ik haar niet meer. En ze had zo'n zachte, zachte vacht. Ik weet het nog, maar ik voel het niet meer.

Van onze hond voor haar ben ik zo, zo veel kwijt. En we hebben bijna geen foto's van haar. Maar door een tijdje dagelijks iets te schrijven over haar, zijn er weer dingen boven gekomen die ik al lang vergeten was.

Of dan herinner je je iets, maar je kunt het je niet meer echt voor de geest halen. Ik weet dat onze Lady ons begroette door rondjes rond te tafel te doen met iets in haar mond. En dan een soort geluidje maakte. Maar ik kan het niet duidelijk meer zien of horen.

Je bent niet alleen met dit gevoel, liefs, Floortje.

Hoi Monique.

De foto's lukt ook nog niet.
En helaas kan ik alleen maar denken aan de dingetjes die nog wel beter hadden gekunt met de kleintjes.
Ik houd een soort schuldgevoel over alles wat niet goed is gegaan en vergeet eigenlijk de vele dingen die wel goed gingen...
Natuurlijk denken we ook wel aan de leukere dingen, zeker nu met een pup erbij, zoals jij al schrijft, maar dan zie ik ook de dingen die ik eens anders had moeten doen.
Natuurlijk blijven die er altijd, dingen waarvan je denkt..dat had anders gemoeten, ondanks dat je weet dat je ze al je liefde hebt gegeven.
Ik kan t afentoe gewoon nog niet bevatten...dat ze er echt niet meer is...

Hoi Floortje.

Je beschrijft het zo goed..
Ik kon de woorden niet vinden.
Wat leuk dat je nu een foto van haar hebt geplaatst.
Nu heb ik een beeld bij jouw verlies..

Ik herken het ook, al is het bij mij meer nog een angst dan werkelijkheid, dat ik dingen ga vergeten. De spullen zitten gelukkig in de herinneringskist, als ik zou willen kan ik de kist openen en komen de herinneringen weer op mij af. Dit heb ik nog maar 1 keer gedaan, en dat was erg heftig dus ik heb het toen maar weer dicht gedaan. Maar toch een fijn gevoel dat ze daardoor juist dichtbij is.
Ik kan ook nog niet goed naar foto's kijken, moet nog steeds haar scrapbook af maken, maar ik kan mezelf er niet toe zetten, het is ook niet de bedoeling dat je jezelf gaat pijnigen door het tóch te doen.
Echt vergeten zul je Wendy nooit, natuurlijk gaan bepaalde weetjes en kleine dingetjes vervagen, maar de mooiste momenten en de leukste herinneringen zullen altijd vers in je geheugen blijven.

Het is zo fijn als je merkt dat je niet alleen bent.
Het voelt angstig, de angst voor verlies, alsof ik niet genoeg van haar houd, maar dat is juist wel zo, daarom juist...
Ik wil zoo graag een herinnering maken van de 2 kleintjes, maar kan die foto's nog niet uitzoeken.
Nu staat er een losse foto op de vensterbank en dat vind ik zo oneerbiedig..
Heb wel layouts gemaakt van haar...nu een af die voor haar overlijden is blijven liggen..

Fijn dat die herinneringskist hebt Caitlin..
de spulletjes hier zijn nooit echt van een hondje, ze delen ze allemaal, dus die zie ik dan ook.
voerbakjes, haar jasje hangt nog aan de kapstok van afgelopen winter, en die is echt van haar alleen, kaya past m toch niet. speeltjes had ze niet, deed ze niet, kluiven ook bijna niet...ze had zo'n moeilijk leventje...zo ontzettend beperkt...dat maakt t ook zo moeilijk om t verlies te verwerken....

Lieve sylvia,

Allereerst dank voor persoonlijk mailtje naar mij. Sorry dat ik daar nog niet op heb gereageerd, niet aan toegekomen nog. Maar jouw mail heeft me heel goed gedaan, dank daarvoor. En zoals jezelf al zegt en ik herken dat, kun jezelf heel goed advies geven aan anderen maar voor jezelf ben je altijd strenger. Waarschijnlijk komt dat doordat er emoties bijkomen en je dan niet rationeel denkt.

Oude foto's van Salsa bekijken vind ik fijn, maar we hebben ook foto's gemaakt een dag voor haar inslapen. Deze kan ik nog niet bekijken en weet ook niet of ik dat ooit wil. Mijn vriend heeft ze om die reden in een apart mapje geplaatst. Filmpjes van haar bekijken, vind ik ook nog heel moeilijk. Omdat dat beeld zo echt is.

Wij hebben dezelfde tijd ons hondje(s) verloren. Eerste tijd was het mijn moeder en vriend die dingen ophaalde, bij mij leek of ik een black out had. Merk de laatste paar dagen dat ik steeds meer fijne en leuke dingen naarboven komen, ook uit haar pup tijd.
Wel ben ik van plan deze op te schrijven, want in de loop van de jaren ga je deze misschien ook vergeten.

Zoals je weet, had/heb ik ook een schuldgevoel. Onder ander door jouw mail en de laatste reactie van Floortje Faun leer ik daar ook mee om te gaan. Waar ik achter ben gekomen, dat iedereen die hier op dit forum zitten eigenlijk geen schuldgevoel mogen hebben. Dit zijn allemaal mensen met grote liefde voor hun hond, anders begeef je je niet hier.

Mag ik vragen welke dingen door je hoofd spelen die beter had kunnen doen?

@Floortje, wat een mooie hond....uit haar ogen haal je lief ze was.

ja dat herken ik heel goed, maar erg ? de dierbare herinneringen blijven echt wel, houdt een pracht foto van je overleden hond vlakbij je , zodat je ze iedere dag toch ziet.

als iemand overlijdt, maakt niet uit of het een mens of dier is, dan wordt er een herinnering geboren, de mooiste momenten heus die blijven je bij, de vervelende dingen verdwijnen.

en niet vragen op gaan roepen, het is altijd moeilijk en zal het altijd blijven, maar pijn verdwijnt, en een herinnering al is tie nog zo klein blijft.

ik heb ook al meerderen honden moeten afstaan, en de mooiste herinneringen blijven me bij, niet dat ik hun vergeten ben, nee , want overal staan fotoos van hun. je leeft in het heden, gelukkig maar, de nieuwe huisgenoot vergoed zo veel.

Sylvia, waarom zou een losse foto oneerbiedig zijn? Oneerbiedig dat is nog tijdens het leven van een hond er niet veel om geven, er ook niet veel voor doen. Oneerbiedig dat is na het overlijden van het dier geen verdriet hebben, gewoon een andere halen met het idee van "het is maar een hond en honden genoeg op de wereld.".
Mijn nicht (die rouwbegeleidster is) zegt dat elk rouwproces verschillend is, van persoon tot persoon en van overlijden tot overlijden. Als jij nu nog niet klaar bent om die foto's uit te zoeken, laat dat dan nog even. Je hondje zal het heus niet erg vinden en die foto's zullen niet verdwijnen.
Het gaat er niet om hoe beperkt ze was, het gaat erom hoe gelukkig je haar gemaakt hebt binnen haar beperkingen. Maar omdat ik zelf sukkel met schuldgevoelens weet ik hoe graag je meer had kunnen geven.
Veel sterkte, Floortje.

Ik weet dat je gelijk hebt Floortje.
Bedankt voor de lieve woorden..
Soms moet je dingen echt van een ander horen wil je het zelf ook zo voelen..
Minous, Caitlin, Monique, jullie ook bedankt voor alle lieven woorden, ook in mijn PB tjes allebij..
Ik heb hier echt wat goede punten uit gehaald waar ik wat aan heb.
Floor..
Ik vind dit een heel mooie zin en zal er vaak aan denken als ik me weer rot voel.

Het gaat er niet om hoe beperkt ze was, het gaat erom hoe gelukkig je haar gemaakt hebt binnen haar beperkingen.

Dankjullie wel allemaal hierboven

Graag gedaan, hoor, Sylvia. Blij dat ik helpen kon. Want ja, op de één of de andere manier kun je wel iemand anders helpen maar loop je in je eigen rouwproces maar rond in cirkeltjes. Steeds diepere cirkeltjes. En dan heb je even iemand nodig om je daar uit te trekken.

Minoes: wat lief van je om dat over mijn hondje te zeggen.

Liefs, Floortje.