Zo hard ...

Na 14 jaar zeer trouwe dienst aan haar vrouwtje, moest ik mijn duitse herder Kira eergisteren in laten slapen.

Ik heb enorm veel verdriet. Al ruim een jaar geleden werd de artrose steeds erger, waardoor ik al dacht dat het einde nabij was. Toen pas aan de medicijnen, Metacam, cortaphen nog, een anabolen prik.

Nu kon ze bijna niet meer lopen, en ik moest huilen als ik haar uitliet, omdat ze zo sneu strompelde en omviel bij de stoeprand, en met haar bips in haar eigen poep zakte. Ik heb de DA gebeld en na 2 uur konden ze al komen.

Ik heb haar gekamd en geaaid, koekjes gegeven. Ze heeft een paar keer de tranen van mijn gezicht gelikt.
Toen ze daar stonden schreeuwde alles in mij NEEEEE maar ik had al een keer afgebeld een paar maand geleden en rekte en rekte en kon geen kant op, het alternatief was ook ondenkbaar, dat ze niet meer op zou kunnen staan en haar door laten lijden en strompelen. Het brak mijn hart voortdurend, en nu breekt het mijn hart dat ze er niet meer is.

Ik hield haar wakker door mijn spanning en ik werd verzocht om echt even weg te lopen omdat ze anders niet in slaap zou vallen. ze had al een 3 dubbele dosis verdoving gehad. Ik voel me naar dat ik dit met tegenzin heb gedaan. Toen ik terug kwam hadden ze - ondanks mijn verzoek dit niet te doen - de fatale dosis al gezet en heeft ze me mogelijk weg zien lopen voordat ze wegzakte, om vervolgens nooit meer wakker te worden. Ik weet niet waarom ik me steeds kwel met dit idee, ik denk omdat je gewoon nooit weet of het het had moeten doen of niet. En al die gedachten. En waarom ik toch niet meer en vaker gewandeld heb toen het nog wel kon. Ik weet rationeel heus, dat dit geen zin heeft, zelfs een dip veroorzaakt, en er niks mee verandert. Het is niet meer terug te draaien, ik ben weggelopen, en ze zag me waarschijnlijk gaan terwijl die mensen om haar heen zaten.

Ik probeer maar te denken dat ze gewoon in slaap viel, zonder enig idee van wat er om haar heen gebeurde. Dat ze me tot het einde wilde dienen en het misschien balen vond niet achter me aan te kunnen lopen, maar niet het gevoel heeft in de steek gelaten te zijn. Ik hoop ook dat zij niet het gevoel had dat ze mij in de de steek liet.

Ach, al die gedachten.

Ik zit hier te lezen en ik vind gelukkig meer mensen met dit gevoel en gemis. Ik had al zoveel verdriet gehad voor het komende gemis, had gehoopt dat het mee zou vallen. Dat deed het een paar dagen. Totdat ik alle routine dingen weer ging doen, nu zonder haar.

De laatste keer haar overal liggende haren gestofzuigd vandaag met tranen die over mijn wangen biggelden.

Hoop dat het slijt.

Oh jeetje wat erg zeg... Heel veel sterkte

Maar gelukkig is ze toch wel oud geworden. 14 is een mooie leeftijd.
Maar natuurlijk had je haar nog veel langer bij je willen houden.

Ik moest van mezelf nog wel even zeggen dat ze nog wel leefde toen ik terugkwam, en ze haar laatste adem uitblies terwijl ik mijn hoofd op haar hoofd had en haar zacht aaide. Daar ben ik wel dankbaar voor.

veel sterkte toegewenst.

Heel veel sterkte met het verlies van je meisje..

Wat een droevig verhaal en ik begrijp hoe je je voelt.
Afscheid nemen is vreselijk al weet je dat het tijd is.
Maar je moet je niet schuldig voelen over het feit dat je even weg bent gelopen ,denk niet dat het bewust nog tot haar doorgedrongen is.En uiteindelijk ben je op het laatst bij haar geweest en heb je haar tot het einde toe begeleid.
Als ik naar je profiel foto kijk zie ik een prachtige hond die een heerlijk leven heeft gehad.
Laat je mooie herinneringen aan haar niet verduisteren door schuldgevoelens.
Het verdriet en gemis slijt maar ze leeft voor altijd door in jou herinnering.
Heel veel sterkte en misschien wacht mijn Kira haar wel op bij de regenboogbrug.

Heel veel sterkte.Ik weet goed wat jij voelt nadat ik jou verhaal had gelezen kwam het verdriet van mijn eigen hond weer naar boven bah het doet nog steeds pijn

heel veel sterkte toegewenst , het is nooit het leukste wat we kunnen doen voor ons maatje

Bedankt voor de lieve reacties al. Er zijn hier aardig wat mensen.

Gelukkig zitten er ook nog gewone momenten in mijn dag. Maar er gaat ook nog zo vaak door mijn hoofd 'zo ook nog even naar buiten.. o nee. dat hoeft niet'. 'is er nog wel water in de bak..'. Ik zag zijn (ja het was een teefje maar ik zei altijd 'hij') bak in de schuur weggezet door mijn man, staan vandaag, en ik denk dan, "maar er zit geen water in, hij heeft vast dorst'. Vreemd, je brein is zo'n gewoontedier...

en dan steeds weer dat besef... en de pijn... Nooit meer. Nooit meer. Als ik naar de foto kijk is het alsof ik in de spiegel kijk, niet dat ik zo harig ben of snorharen heb... maar zo'n groot deel van mezelf was hij. Zo bekend, zo vertrouwd. Bij wie doe je alles, wie mag je ongegeneerd horen huilen, vals zingen, in de neus peuteren, vrijen met je man, naakt naar de wc lopen en nog zoveel meer. Het is maar een hond. Tja. Ik vind mijn hond meer toegevoegde waarde geweest dan sommige mensen dat zijn voor wie dan ook, dus wat is een maar?

Ik hou me vast aan hoe vrolijk en maf hij was. ik heb gelukkig nog filmpjes van hoe hij als mafkees en springend door het leven ging.

Heel veel sterkte met het verlies van Kira !
Het doet vreselijk veel pijn om je hond te moeten missen .

Heel veel sterkte met het gemis.
/dikke knuffel

Ook al is 14 jaar echt een mooie leeftijd, dit is zo ontzettend verdrietig voor je, ik wens je veel sterkte, en vergeet niet dat je dit besluit nam omdat je heel veel van je hond hield.

Ik wens je heel veel sterkte met dit verlies..Wat je nu voelt en mee maakt herkennen de meesten van ons hier als geen ander. Het is en zal een zware tijd voor je zijn.
Een hond is meer dan een dier alleen, ze worden een onderdeel van ons leven en van ons zelf. Je hele dag is ook afgesteld op het verzorgen van de hond, en nu valt dat dan ineens weg.
Je lieve Kira is en zal altijd bij je zijn, in je hart en in je gedachten, de mooie herinneringen van jullie samen en jullie avonturen. Voor nu word dit nog door een zwarte deken van pijn en verdriet bedekt, maar op een dag zal je langzaam maar zeker vooral met een grote glimlach aan haar terug denken.

Dit is wel het moeilijkste moment voor iedereen. Je moet beslissen over het leven van je kanjer en vraagt je altijd af...."heb ik het wel goed gedaan! Had ik niet nog moeten wachten? en in jouw geval...had ik er niet de hele tijd bij moeten blijven?" Dit gevoel is heel normaal. Ik weet zeker dat je kanjer je dankbaar zal zijn dat je haar verder lijden bespaart hebt. Uit liefde voor haar, heb je haar laten gaan. Nu doet het gewoon heeeeeel veel pijn, maar er komt een tijd dat je met een lach terug denkt aan al die prachtige jaren dat jullie samen zijn geweest. Ik zelf heb in het begin van dit jaar mijn kanjertje van 17 jaar moeten laten gaan. Vreselijk moment, maar weet je als je kanjer zo oud is mogen worden, wat bij jouw hond ook het geval is, mag je als baasje trots en blij zijn dat je zo lang plezier hebt mogen beleven.....14 jaar voor een herder is toch een hele leeftijd. Dan ben je toch een superbaasje voor haar geweest. Ik wens je heeeeel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Zolang je haar niet vergeet, blijft ze verder leven. Voor altijd een speciaal plekje in je hart. Ik zal een kaarsje voor je kanjer branden.....

Ik wens jullie heel veel sterkte toe

veel sterkte hoor

Lieve Lonely Shepard : Je weet het zelf ook he... Hoe het ook verlopen zou zijn... Of je het eerder had gedaan... Langer mee gewacht... Niet weggestapt was op verzoek en en het daardoor langer duurde... Niets was goed geweest en bij alles zou je nu gedachten en gevoelens van onmacht, schuld, spijt verdriet enz... hebben.

Alleen als hij er nu nog was en ook nog gezond en met nog een lang, nee, een eeuwig leven bij je zou het goed zijn. Maar dat kon niet. Dat is het lot van mensen die hun maatje waarvan ze zielsveel hielden verliezen.

Door dat rouwproces ga je heen. Je denkt aan de keren dat je niet met hem ging wandelen en je vergeet de keren dat je wel ging terwijl je eigenlijk geen tijd had...

Sterkte hoor, we leven met je mee want we kennen dat verdriet.

Ik wil je echt super veel sterkte wensen en begrijp je gevoel helemaal maar je hebt echt gedaan wat het beste was voor jou lieverd!!
Wat een mooie leeftijd ook 14 jaar!!
Tuurlijk zou je haar voor eeuwig bij je willen houden maar ze heeft zo te lezen een liefdevol en goed leven gehad bij jou!
Heb er ook echt respect voor dat je ondanks je gevoelens toch hebt geluisterd en even bent weggelopen, maar ze heeft toch nog op je gewacht want haar laatste adem blies ze uit toen je terug kwam dus dat wil ook al een hoop zeggen over de band die jullie hadden!!
Dikke knuffel en een pootje van Snoopy!