kwaadheid op andere dieren na overlijden

De vorige post staat op slot, daarom maar een nieuwe.
Het stomme is dat ik deze reactie bij een vriendin van me gezien heb. Zij had 2 weken na het overlijden van haar geliefde rottie een nieuwe pup. Ongelooflijk charmante hond, hoor, maar zij kon er alleen maar kwaad op zijn. Dat klinkt erger dan het is; de hond kreeg van haar dagelijks urenlange wandelingen, werd ook nooit geslegen of geschopt of zo. Ze zag hem gewoon niet graag en reageerde harder dan bij haar vorige hond telkens de hond iets verkeerd deed. Met harder bedoel ik dan qua stem of een bruuske manier om hem aan te lijnen. Gelukkig voor de hond scheen hij er nooit van onder de indruk te zijn en zijn haar man en zoon vanaf het begin dol op hem geweest. Pas nu, meer dan 3 jaar later, merk ik dat ze terug over haar vorige hond kan praten én die nieuwe hond graag ziet.
Ik dacht: dat zal mij nooit overkomen, ik wacht gewoon lang genoeg om een nieuw hondje te nemen. Ik dacht dat ik het ook niet zo nodig zou hebben om meteen een ander hondje te hebben omdat ik een paard heb waarmee ik alle zo plots vrijgekomen tijd probleemloos kon vullen. Dat lukte ook prima, tot zo'n 2 weken na het overlijden van mijn hondje. Toen merkte ik dat ik het niet kon verdragen als ze niet meteen deed wat ik zei, laat staan als ze het weer eens nodig vond om me te bedreigen. Niet dat ik haar daarom sloeg of zo, ze wordt ook nog steeds prima verzorgd. Ik voelde gewoon echt een woede in me, stond haar ook woedend aan te staren. En was meteen de rest van de dag woedend. Na een paar dagen heb ik het maar opgegeven om nog met haar bezig te zijn. Nu ik alweer even haar alleen maar eten geef (mijn moeder is zo lief tijdelijk die smerige stal dagelijks te mesten), is die woede terug gezakt. Tot daarnet dus.
Al vind ik nog steeds dat ze niet half zo leuk is als mijn hondje; ze kan heel lief, aanhankelijk en beschermend zijn en op andere momenten agressief en dominant, toch zie ik haar wel graag.
Dat heb ik van die stomme kat helaas nog nooit kunnen zeggen. Een kat die overigens wel goed verzorgd wordt en die mijn moeder (als enige van het gezin) wel graag ziet, ondanks dat ook zij altijd voorzichtig moet zijn om niet gebeten te worden.
Dat paard is trouwens de dochter van mijn overleden JB, geen herfstvakantie aankoop dus. Had ik er alleen maar even aan gedacht om naar het karakter van de vader te vragen. Hoorde pas achteraf dat zijn nakomelingen moeilijke, agressieve paarden waren. Nog een geluk dat de helft van haar genen van zo'n lieve, brave moeder komt.
Maar toch: ik wil mijn hondje terug ! Ik zou dat paard en die kat zo omruilen voor haar. Niet fijn voor hen, maar zo voel ik het wel.

Daar moet je je echt overheen zetten. Je woede afreageren op een dier is echt niet oké en dat moet jij je realiseren.

Ik ken het overigens wel.

Mijn twee vorige honden waren nog niet zo lang overleden toen Flex kwam. Ik was wel gek van het ras en heel blij maar toch ook weer niet. Ik deed al het noodzakelijke maar verder niets. Mijn vriend toen mocht alles verder doen onder het mom 'jouw hond'.

Maar het lot koos anders haha. Ik realiseerde me ineens goed waar ik mee bezig was en sindsdien was dat niet meer zo. Zijn hond is het nooit geworden haha.

Op slot voor overleg