Wij zijn zo zo zo zielig 
Doordat ik zwanger ben en in t gips zit ben ik de afgelopen weken volledig thuis geweest, en als we weg gingen, gingen we met z'n alle dus waren de honden mee.. Maar vandaag! Was ik om een uur met ze uit geweest en daarna met de bus na me vriendin gegaan, doordat ik nog in t gips zit wou ik de twee draken maar niet meenemen en zijn ze tot half 6 alleen geweest, nou toen ik thuis kwam deden ze als of ze me al weken niet gezien hadden hahaha blij, joelen, helemaal door de dolle rondjes door t huis rennen.. Ze waren er geloof ik wel heel erg aangewend om de hele dag bij me te zijn.. Ze liggen nu beide aan m'n voeten (normaal gewoon in hun mand) als of ze bang zijn dat ik weer wegga 
Zo voel je je wel geliefd haha
Helaas, dit onderwerp staat op slot.
Dit komt doordat het onderwerp niet meer recent is en in het hondenforum archief terecht ik gekomen.
Als je over "Wij zijn zo zo zo zielig" wilt praten in het hondenforum dan kun je het beste een nieuw onderwerp aanmaken
Hahaha te schattig gewoon!! Wat cute!! 
Beschermen ze je nou ook meer omdat je 'kwetsbaar' bent met je zwangerschap en wellicht ook gips?
ah wat lief, je persoonlijke bewakings duo, + voeten warmers 
altijd fijn als je zo onthaald word als je weer thuis komt.
héérlijk, he...
hier zijn het vooral de twee reuen die helemaal uit hun dak gaan als ik langer dan gewoon ben weg geweest. 
Banderas voelt zoiets gewoonlijk al de avond ervoor, en zit me constant OP m'n voeten...
lekker handig als je nog vanalles te doen hebt, zo'n 'ventje' van 60 kilo op je voeten, haha...
maar wél lief...
Hij slaapt dan ook niet in z'n bench of mand, maar legt zich onder aan de trap, op een piepklein matje, met zo'n zucht van: je zal TOCH niét weggaan zonder dat ik het zie...
Als wij op een mooie zondagmiddag even met de kinderen weggaan ( na een hele lange wandeling) en we komen thuis, dan schieten die van ons ook helemaal door. S,avonds liggen ze allebei onder de tafel op je tenen, je kunt geen kant op zonder dat het merken. ik noem het altijd persoonlijke bescherming.
lief is dat he?hier ook hoor.als ik even alleen weg moet of ik heb een afapraak en ik kom terug,is het alsof ze me jaren niet gezien hebben.ze gaan joelen huilen die kont kan niet harden zwaaien en die staartjes kunnen niet harder kwispelen ik vind het alijd zo heerlijk om zo begroet te worden.en als ik ga zitten dan ligt jazz op mijn benen en poppy achter me op de bank met haar koppie in me nek.
@carine hahaahha grappig hoor.ze voelen het ook aan als ik tegen ze zeg,ik moet even weg ik kom zo,zie je de verbazing in hun ogen van,oneeeeee ga je zonder ons weg?honden zijn een rijkdom.
ik had ooit een paard (ok géén hond dus, sorry )dat énorm aan mij gehecht was...
ze was erg mishandeld waar ze vandaan kwam en IK was haar redding en haar leven.
als ik 's avonds thuis van werk kwam, was mijn éérste werk naar haar gaan.
Als ik door onverwachte omstandigheden later thuiskwam, had ze steevast koliek die op wonderlijke wijze overging als ik een kwartiertje thuis was (vaak genoeg de dierenarts voor niks gebeld, haha!)!
Als ik het vooruit wist, en ik vertelde haar dat, was er geen vuiltje aan de lucht...
In het begin verklaarde mijn man me voor gek dat ik zo in 'sprookjes' geloofde, maar hij heeft het zélf moeten toegeven dat ik gelijk had!
zij was echt zo een 'once-in-a-lifetime' beestje!! (als ZIJ koliek had, hd IK buikpijn...of was het andersom??? )
die héle nauwe band heeft haar wél jammer genoeg haar leven gekost: laatste ding 's avonds voor het slapen gaan was OOK naar haar gaan, en dan de bovendeur dicht. Die bewuste dag kwam ik ziek thuis van werk, samen met m'n zus en zwager die me hadden opgepikt...
Omdat het zo'n stormweer was, metéén haar 'slapen gelegd' en deurtje dicht...
's nachts zijn m'n zus en zwager dan naar huis gereden, en 's morgens lag ze dood in haar stal... hartaderbreuk door te grote opwinding...
ze heeft door de storm (waar ze bang voor was) niet gehoord dat het niet ONZE wagen was, en dacht dat ik had alleen gelaten... 
ik heb mezelf dat nooit vergeven...
)dat énorm aan mij gehecht was...ze was erg mishandeld waar ze vandaan kwam en IK was haar redding en haar leven.
als ik 's avonds thuis van werk kwam, was mijn éérste werk naar haar gaan.
Als ik door onverwachte omstandigheden later thuiskwam, had ze steevast koliek die op wonderlijke wijze overging als ik een kwartiertje thuis was
(vaak genoeg de dierenarts voor niks gebeld, haha!)!Als ik het vooruit wist, en ik vertelde haar dat, was er geen vuiltje aan de lucht...
In het begin verklaarde mijn man me voor gek dat ik zo in 'sprookjes' geloofde, maar hij heeft het zélf moeten toegeven dat ik gelijk had!
zij was echt zo een 'once-in-a-lifetime' beestje!! (als ZIJ koliek had, hd IK buikpijn...of was het andersom???
)die héle nauwe band heeft haar wél jammer genoeg haar leven gekost: laatste ding 's avonds voor het slapen gaan was OOK naar haar gaan, en dan de bovendeur dicht. Die bewuste dag kwam ik ziek thuis van werk, samen met m'n zus en zwager die me hadden opgepikt...
Omdat het zo'n stormweer was, metéén haar 'slapen gelegd' en deurtje dicht...
's nachts zijn m'n zus en zwager dan naar huis gereden, en 's morgens lag ze dood in haar stal... hartaderbreuk door te grote opwinding...
ze heeft door de storm (waar ze bang voor was) niet gehoord dat het niet ONZE wagen was, en dacht dat ik had alleen gelaten...
ik heb mezelf dat nooit vergeven...
"Oh jeetje wat verschrikkelijk
Helaas, dit onderwerp staat op slot.
Dit komt doordat het onderwerp niet meer recent is en in het hondenforum archief terecht ik gekomen.
Als je over "Wij zijn zo zo zo zielig" wilt praten in het hondenforum dan kun je het beste een nieuw onderwerp aanmaken
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?