Rust nemen kun je leren

Het werd hoog tijd.. 'Oude dame' Promise moest tot rust komen. Lang, veel te lang heb ik haar niet begrepen. Niet uit onwil, wel uit onwetendheid. Langzaam ging ik de laatste jaren steeds meer leren over honden en begon in Promise een zeer gestresste hond te ontdekken, i.p.v. een gewoon drukke hond zoals ik altijd dacht.

Promise kan maar weinig prikkels aan, is snel te hoog in emotie/stress. Tijd voor welverdiende rust dus
Sinds kort is de kogel door de kerk en ben ik haar, consequent en zonder schuldgevoel (wat me ook wel eens wilde teisteren), op rust aan het zetten. Per dag bekijken wat we doen en hoeveel. Op haar aangeven kijken wat er die dag mogelijk is. Wandelingen rustig, voorspelbaar en vrij kort. Gericht op snuffelen en ontdekken, maar ook weer niet teveel.
Speuren, maar wel bewust en wederom: niet te veel/vaak. Thuis rustige neusspellen doen. Veel kluiven, kauwen en denkwerk.

Ik ben zo blij, het werkt! Dingen beginnen hun vruchten af te werpen. Ze kan veel meer hebben, zit minder op haar top. Mensen die haar goed kennen, maar hier niet wonen, valt het ook op. Een teken dus dat ik het niet in mijn hoofd haal

Dit heeft ze verdiend, zo gaan we door. Tien jaar is ze, zo kwiek als een puppie en toch, die rust: ze heeft het zó nodig.

Wat goed van je dat je Promise geeft wat ze nodig heeft. Vaak denken we dat we te weinig doen met de hond en dat we ze heel veel bezig moeten houden.

Hier ook een hond die snel vol zit en die krijgt dus ook veel rust en als hij erg hyper/stresserig is een korte wandeling met een lange wandeling doe je hem
dan geen plezier.

Je blijft iedere dag van/over je hond leren.

Fedor is ook zo'n 'drukke' hond waarvan ik nu ontdek dat het stress is.

Zulke vreemde dingen vroeg ik niet van hem dacht ik, maar toch voor Fedor teveel.
We doen nu ook minder, misschien moet het nog minder geen idee, maar ik begin langzaam verschil te zien. Ik zie dat hij gaat ontspannen.

Hoe komt dat denk je, dat de ene hond het wel allemaal aankan en de andere niet? Is er bij ullie ene oorzaak buiten de hond zelf? Of is ze gewoon zo?

Dank je Mirjam

Dat laatste klopt helemaal. Elke dag leer je, om dan eens vooruit te gaan en dan weer eens keihard je kop te stoten

Het is hier van tijd tot tijd echt een strijd. Maar we winnen die, samen.
We zijn er nog niet, maar de zichtbare werking van deze methode geeft het benodigde vertrouwen.

@ Zonnetje, daarin spelen veel factoren mee. O.a. raseigenschappen, ouderhonden, periode bij de fokker, de nieuwe eigenaren, individuele karaktereigenschappen, ervaringen.

In het geval van Promise denk ik dat dit een combinatie van voornamelijk 2 dingen is.
1) Zij heeft haar eerste 5 jaar bij haar fokker gewoond. Daar bestond (bijna) geen leven buiten het eigen huis en de eigen tuin. Ze is enorm gesocialiseerd naar mensen en kinderen toe, in huis gedraagt ze zich helemaal voorbeeldig (in de zin van dingen pikken/slopen, dat zal ze nóóit doen). Ook bij de dierenarts kun je je geen bravere hond voorstellen. Borstelen? Perfecte hond, geen weerwoord nooit niet. Ze springt vol vreugde op de tafel en blijft geduldig en rustig tot ze er 2,5 uur later vanaf mag.
Dit zijn de dingen die ze kent, die ze geleerd heeft in 5 jaar tijd. Bij ons gebeurde veel meer. We gingen overal met haar naar toe. Wandelen, rennen, spelen, vakantie, cursus. Ze deed het allemaal, maar was altijd hyper. Nu, jaren later, maak ik deze link en denk ik dat ze dit gewoon niet aankan. In lichte mate wel, maar ik zal met haar altijd moeten doseren.
2) Haar karakter is natuurlijk ook hittepetitterig en kipje de voorste. Ook dat is een feit, maar ondergeschikt aan punt 1 als je het mij vraagt.

Ik denk zelf, dat het, net las bij mensen voorkomt, "aard van het beessie" is.
Onze vorige teckel had zo'n ander karakter, veel minder snel van slag en gestresst.
En Doortje en haar zus groeien in totaal andere omstandigheden op, maar zijn identiek in hun gedrag!

Je zou wel gelijk kunnen hebben.
Ik denk achteraf dat Fedor ook bij de fokker in een veel te beschermde omgeving is zijn eerste weken heeft doorgebracht. Het was daar prachtig, groene glooiende weides, een soort 'sound of music gevoel' had ik erbij
maar misschien wel iets te mooi voor een jonge hond.

Verder speelt het ras mee, en het feit dat ik naar zo'n stomme hondenschool ben gegaan waar ze veel te veel honden bij elkaar stoppen. Kan toch haast niet geloven dat dat alleen de reden is, meer een optelsom van factoren ja...

Maar misschien is zo ook wel goed, we leren inderdaad elke dag over onze hondjes, en misschien had een andere baas het allang opgegeven.

Het zal niet vaak maar één ding zijn.

Zou zomaar kunnen dat die schatjes van ons opgegeven waren door iemand anders. Maar daarom zijn ze ook bij ons

Fijn dat je een oplossing hebt gevonden voor haar gedrag.
Het is niet altijd eenvoudig te ontdekken waarom honden doen wat ze doen.
En als een ander ze misschien had opgegeven, dan is het maar goed dat ze bij jou zijn!