Monster Mats

Monster Mats

Mijn hond heeft vandaag een moord gepleegd.
Voor mijn ogen.
En erger nog, voor de ogen van mijn dochters.

Hij rent wel vaker achter konijnen aan, maar ze zijn hem doorgaans te snel af.
Vanmiddag niet.

Al wandelend door het park, wijs ik mijn dochter nog op het bruine beestje.
Midden in het gras zit het zich op zijn gemak te wassen.
Te laat krijgt hij door hoe onze krentenbol hem probeert te bespringen.
Hij rent weg, maar wordt ingehaald.
Vastgegrepen, weggeslingerd.
Konijntje rolt over het gras, komt tot stilstand.
Probeert zich onthutst bij elkaar te rapen.
Maar voordat hij goed en wel beseft wat hem is overkomen, is hij daar weer.
Dat monster.
Hij jaagt hem op, grijpt hem vast, schudt hem doorelkaar.

Terwijl ik naar ze toe ren roep ik hem dat hij los moet laten.
Maar uiteraard gaat hij onverschrokken door met zijn gruwelijke marteling.
Als ik bij hem aankom en hem vastpak voel ik hoe stevig hij zijn kaken om het wollige lijfje geklemd heeft.
Ik hoor hoe hij piept.
Wanneer hij het beestje loslaat, valt het losjes in het gras.
Hij maakt nog wat lijdende geluidjes, zijn ogen half dicht.
Zijn pootjes maken stuiptrekkende bewegingen.

Ik hou de hond vast en hoop dat het beestje zal opstaan.
Wegstrompelen, naar de struiken, om bij te komen.
Maar dat doet hij niet.
Hij stopt met bewegen.
Begint steeds langzamer te ademen.

Met zijn vieren staan we over het zachte, slappe lijfje gebogen.
Mijn meisjes, de hond en ik.
En terwijl de dochters met een stokje voorzichtig controleren of er nog enige beweging in het beestje zit, blaast hij zijn laatste adem uit.

We hebben een dier zien sterven.
Mijn kinderen hebben de dood van dichtbij gezien, voor het eerst.
De oudste snikt even.

Onder een boom graven we een kuiltje.
Met twee stokken draag ik het levenloze, waarschijnlijk nog warme lichaampje erheen.
We dekken hem toe met een dekentje van zand en bladeren.
We wensen hem een zachte rust.
Een beknopte begrafenis om het zo abrupt afgebroken leven van dit konijntje een laatste eer te bewijzen.

En hoe een dag steeds weer zo'n onverwachte wending kan krijgen.
Het blijft me verbazen hoe verbazend dat telkens is.



wolkenvansophie.blogspot.com

He, jakkes. Wat naar. Ik had er ook bij staan snotteren hoor. Kan helemaal niet tegen dat soort dingen. Maar ja, hou je hond maar eens tegen. Moeilijk hoor.

Tsja...het was naar maar ja, de natuur hè...
Heb ik mijn kids ook maar gelijk uitgelegd...

Je hebt het wel geweldig geschreven zeg..

Ondanks dat het wel even
schrikken was, zeker voor de kinders..

Wat een verhaal,zeker niet zo leuk met de kids erbij.
Maar inderdaad het jacht instinct van een hond daar
kun je niets aan doen.
Hoop dat de kids het snel zullen verwerken.

dat zal oefenen worden met de hond misschien met een balletje dat als hij wild ziet weet dat ie met het balletje mag spelen en zo er niet achter aan rent maar het balletje gaat pakken!

oh wat erg dat je zo iets ziet gebeuren
en dat je er niets aan kan doen
je wilt het konijntje redden en het lukt je niet
en als ze moeten luisteren dan doen ze het niet
ja dan bekijk je je hond toch wel even met andere ogen