Help, ik heb geen leven door mijn hond

Hallo mensen,

Ik verkeer ik een moeilijk situatie, zelf heb ik geen hond maar verzorg die van mijn partner. Onze hond is de laatste jaren ontzettend achteruit gegaan, echt waar hij heeft alle bedenkbare kwallen, wat ik natuurlijk zielig vind. Waar het om gaat is dat: van zijn familie moet de hond blijven leven en een natuurlijke dood tegemoet zien, terwijl zij ons niet helpen met de verzorging. Onze hond kan de trap niet meer af, wij moeten hem 6 keer per dag van 4e etage naar boven en beneden schouwen, kan niet meer op zijn benen staan buiten en wij moeten hem vasthouden als die zijn behoeftes doet. Het is werkelijk te triest om aan te zien, maar van mijn schoonmoeder moet ie blijven leven, de kosten van de dierenarts zijn gigahoog en zij valt hem zo vaak lastig dat ie maand nog zei: "Als je nog een keer met jou hond terug komt binnen deze week, dan heb ik geen keus dan hem te laten inslapen" sindsdien blijft zij op afstand van de praktijk maar wel moet ik constant aanhoren hoe vaak de hond in huis zijn behoeftes heeft gedaan, het is niet meer fris. Doordat ik al ruim drie jaar alleen maar bezig ben met de hond en zijn ziektes heb ik amper sociale leven, en ja ik weet dat het nog erger voor hem is. In het begin toen hij net ziek werd hebben wij alles ingezet om hem met veel liefde te verzorgen en kwam zijn gezondheid op eerste plaats. Maar 3 jaar later heeft mijn schoonmoeder van de hond een gereedschap gemaakt om mijn leven en die van mijn partner te controleren.

Kijk als hij nog actief en gezond maar simpelweg oud zou ik het te gek en trots zijn dat ie nog leeft, maar voor mij is het alsof ik met een mummie rondloop. Hij eet weliswaar goed maar dat komt omdat ie alleen biologisch eet. 24-uur per dag moet er iemand thuis zijn, hij blaft continue en is agressief wanneer je hem wilt aaien, dat is ie altijd geweest trouwens. Het voelt voor mij dat de hond mijn relatie uit elkaar drijft, wij hebben geen andere gesprek dan over de hond. Mijn vriend en ik denken vrij nuchter over afscheid nemen van een huisdier maar zijn moeder niet en daardoor zitten wij in dit lastig parket. Zij commandeert, spreekt en denkt namens de hond, wanneer hij blaft dan zeg zij uit het niets: oh, het komt doordat jullie tv kijken of nog leuker... hij is onzeker en wilt nu naar buiten. Ik kan het gewoon niet meer, met hun kan ik toch niet praten, want dan doet zij overkomen alsof het mijn levensmissie is de hond in te laten slapen met opmerkingen zoals: "Zij zal hem iets aandoen !", mijn vriend gelooft haar natuurlijk niet maar wilt ook niet hardcore zijn tegenover zijn moeder, door te zeggen Ma, dit kan gewoon niet langer door. Laatst stelde zij voor dat wij voortaan een zieke 13e jarige hond met veel kwallen naar onze werk zouden nemen want er is niemand die hem kan uitlaten wanneer wij werken. Dat is toch krankzinnig, of niet? Ik ben machteloos, tegelijkertijd wil ik mijn vriend niet kwijt maar ik kan niet meer tegen zijn moeder en zijn hond.

Graag ontvang ik jullie reacties...
Word ik gek of zijn jullie het ook eens dan mijn leven niet te doen is?

Hallo Christa,

Mij vallen twee zaken op. Ten eerste jullie relatie, en ten tweede de hond.

Ik begin even met de hond. Mijn persoonlijke stelregel is dat zolang de hond een bestaan leid waar de hond zelf nog plezier aan beleeft, dan is het alle moeite waard om dit bestaan te ondersteunen. Ik begrijp uit jou verhaal dat de hond alleen nog maar pijn heeft, en ik kan me, aan de hand van dit verhaal, niet voorstellen dat de hond nog een volwaardig bestaan leid. Als een hond alleen nog maar lijd, dan is het bijna mishandeling om het leven van de hond op te rekken.

Ten tweede jullie relatie. Ik wil op een openbaar discussieforum zeker niet van alles roepen, maar ik hoop dat je open en eerlijk over de mogelijke gevolgen van deze zaak kan praten met jou vriend. Ik hoop ok dat hij net zo doordrongen is van het probleem als jij dat bent. Wat de oplossing is kan ik je ook niet zeggen, maar hopelijk kunnen jullie naar iets toewerken waar jullie allebei vrede mee hebben.

Ik hoop dat je eruit gaat komen, en dat je ondanks alles toch van honden blijft houden, want de hond is het slachtoffer in deze, niet het probleem!

Succes!!
Frank

Hoi,

Sorry maar ik snap het niet helemaal. Het is toch zijn/jullie hond en het is toch jullie leven en jullie woning? Wat heeft jouw schoonmoeder er dan mee te maken? Ik zou die schoonmoeder wat anders vertellen en vooral als jij er niet achter staat. Je hebt toch een eigen mening neem ik aan! Ik zou toch zeggen dat je naar de hond moet kijken. Heeft hij nog genoeg plezier in het leven. Als dat zo is, dan mag hij nog leven! Ik betwijfel dat hij nog plezier heeft aan jouw verhaal te lezen. Ik zou, zonder dat zij het wist, zelf naar de dierenarts gaan en jullie hond daar verlossen. Vervelend dat je zo'n oplettende schoonmoeder hebt en dat je vriend daar weinig van zegt/weinig aan kan doen. Maar goed ik ken de gehele situatie ook niet en het lijkt me voor jou al moeilijk genoeg als je geen steun krijgt van de mensen om je heen! Het is niet diervriendelijk om jullie hondje zo te laten afglijden. Dat mag en kan gewoon niet! Hij mag inderdaad geen slachtoffer zijn... Ik neem aan dat je de rekening van de dierenarts wel zelf kan betalen. Doe het gewoon en neem desnoods je hond weer mee naar huis en zeg dat hij plots overleden is....Ik vind het gewoon vreselijk om hier zo over na te moeten denken, omdat ik de spanning van alle kanten voel! Ik heb gewoon medelijden met de hond en hoop dat jij sterk bent om toch een beslissing te nemen....Ik wil je heel veel sterkte wensen....

Groetjes Monique

hallo christa
jij zegt dat de hond van je partner is...heeft die dan geen zeggenschap over de hond inplaats van zijn moeder?
en jij moet voor het diertje zorgen en de moeder heeft alleen maar commentaar zeg je.
het is me een beetje onduidelijk hoe jullie woonsituatie is ,woont je schoonmoeder bij jullie in huis ...of komt die altijd langs? want als die niet bij je in woont zou ik die alvast de deur wijzen en met je vriend samen voor de hond zorgen.
en als je ziet dat het helemaal niet meer gaat en dat je hond alleen maar pijn heeft zou ik als ik jou was eens met de dierenarts gaan praten wat het beste is voor de hond
dit is geen gezonde situatie voor jullie niet maar ook niet voor je hond
de hond is hier nu de dupe van denk daar maar eens over na.
en dat je de hond niet mag aaien en dat die dan gromt kan zijn omdat hij zoveel pijn heeft.
ik hoop dat je een keus kan maken
groetjes

Hoi Crista,
Ik zit hier echt met verbazing je verhaal te lezen.Wat een toestand zeg.
Ga alsjeblieft met dit hondje naar de dierenarts dit kan zo echt niet langer, en laat hem inslapen.Wat denkt deze vrouw wel niet .
Zij geeft in ieder geval niets om dit hondje en wat je relatie betreft deze blijft echt wel bestaan hoor.
Zet `m op ik hoor van je.

Sandra

Hallo zeg, misschien is het een idee om te weten te komen wat er nou precies mis is met dit dier i.p.v. meteen maar te gaan roepen dat het beter is om hem in te laten slapen? Wij hier op het forum weten natuurlijk gewoon niet precies wat het ziektebeeld is. Sorry hoor, maar we hebben natuurlijk niet het volledige beeld hier, hoewel het natuurlijk wel klinkt alsof dit dier er heel ernstig aan toe is.

Hallo,

Als eerste wilde ik iedereen bedanken die de tijd heeft genomen om te reageren. Afgelopen zaterdag voelde ik me heel naar ivm een korte discussie met mijn schoonmoeder.

Ik zal het nader verklaren, wij wonen op loopafstand van mijn schoonmoeder, tot 3 jaar geleden woonde Bob ( ons hond) bij ons. Toen hij echter zieker werd besloten wij dat in verband met ons werk hij bij haar zou gaan wonen mocht hij onwel zijn overdag. Wel verzorgen wij hem zelf, dus uitlaten en al het andere. Natuurlijk willen jullie weten wat Bob heeft, ik las een commentaar dat het nogal onduidelijk is wat hij heeft, ik zal het opsommen:

- tumor in buik & hersens
- hernia
- kromme rugwervel
- epilepsie
- darm klachten
- achterpotten doen het niet meer
- doof & ziet bijna niets meer

Het is niet zo dat ik hem wil uitschakelen, maar word dagelijks ermee geconfronteerd en heb medelijden. Bob heeft niet dagelijks pijn want hij slikt circa 15 pillen per dag, maar maandelijks heeft hij een aanval en dan loop en beweegt niet voor bijna een week. Mijn schoonmoeder beweert dat zolang hij eet hij geen pijn kan voelen want zij heeft heel veel boeken gelezen over honden. Onze buren kijken met verbazing als wij met hem op straat lopen, hij valt minstens 6 keer in 100 meter en denken dat wij hem dat aandoen. Door haar besluit lijdt hij wel, daarnaast creëert zij heel veel spanning voor ons drieën, wanneer Bob bij ons is dan is hij socialer en vriendelijker. Jullie moeten mij niet verkeerd begrijpen zij houdt ook van hem en heeft moeite met het afscheid, maar daardoor maakt zij ons leven een werkelijk hel.

Ik heb geen ervaring hiermee, daarom kwam ik hier terecht, ik weet dat het voor haar een familielid is dat er gewoon niet meer zal zijn maar ik kan het niet langer aanzien. Afgelopen weekend heb ik met mijn partner gesproken. Wij zullen met Bob naar de dierenarts gaan en laten het besluit aan hem over. Er is naast ons niemand anders die hem al zo lang kent als zijn dierenarts. Mocht mijn schoonmoeder ingrijpen met zijn besluit dan zie ik het wel.
Ook zit er een verhuizing in mijn planning.

Bedankt voor de steun en adviezen.

Hoi,

Nu is het inderdaad al iets duidelijker. Het lijkt er op dat je schoonmoeder geen afstand kan doen van jullie hond. Dus ze houdt wel ontzettend veel van het beestje. Maar wat hij allemaal mankeert, is niet mis. En dan 15 pillen per dag! Ik kan me voorstellen dat je medelijden hebt met je hond. Ik weet zelf hoe moeilijk het is om je maatje af te zien glijden en hoe moeilijk het is om toch de definitieve beslissing te nemen. Toch mag niemand egoïstisch zijn om de hond langer in leven te houden, omdat men geen afscheid kan/wil nemen. Ik was ook veel te lang egoïstisch. Onze hond mankeerde ook van alles. Mensen die ik op straat tegenkwam, zeiden ook goh wat zielig....Zelfs de laatste 3 maanden van zijn leven, heb ik hem nog laten opereren. Oogje er uit, omdat hij een tumor in zijn oog had en eigenlijk was hij al zo zwak. Mijn dierenarts zei dat hij er niet veel last van zou hebben. Ja natuurlijk zegt de DA dat, want voor hem komt er ook weer geld in het laatje. Acheraf zeg ik ook, had ik dit hem nog wel aan mogen doen? Hij is er helemaal door veranderd en nog sneller van achteruit gegaan. Nog steeds vreselijk als ik er aan terug denk. Nu heb ik nog een oudere hond van bijna 15 jaar, maar heb voor mezelf nu grenzen gesteld. Hij mag van mij met plezier heel oud worden, maar niet op de manier zoals mijn Buster oud geworden is, want die had op het laatst echt niet meer dagelijks plezier. Zijn staart kwispelde niet veel meer, terwijl die normaal nooit stil stond. Uit liefde voor hem, heb ik hem na wederom een attackje zijn laatste rust gegeven. Ik mocht niet langer aan mijzelf denken, maar moest aan hem denken! Hoe moeilijk het dan ook is, want bij mij was het ook of dat ik een zoon verloor! Hij was mijn allesie.... In jullie geval is het erg lastig. Zelf ben je dan wel zo realistisch en kijk je naar je kanjer, maar je schoonmoeder is nog lang niet zo ver....Ik maak uit je verhaal op dat ze er ook niet echt over wil praten. Het is dan inderdaad een moeilijke kwestie, maar nog steeds moet je naar de hond kijken. De dierenarts kan je hier raad in geven. Als hij eerlijk naar de hond kijkt, kan hij wel een oordeel geven. Maar nog steeds hoop ik dat je schoonmoeder zelf ook inziet, dat het op deze manier niet langer gaat. Als hij nog geen 100 meter kan lopen, zonder daar een aantal keer bij te vallen! Ik hoop dat jullie er uit gaan komen en dat je de beste beslissing neemt voor jullie hond...Doe dat uit liefde voor het beestje! Ik hoop echt dat je schoonmoeder het uiteindelijk ook inziet dat ze niet egoïstisch mag zijn om Bob in leven te houden en te wachten op een natuurlijke dood. Dit geldt maar voor 5% van alle overleden honden.....

Ik wens je nogmaals veel sterkte met deze moeilijke situatie...

Liefs Monique

Op één of andere manier stond mijn antwoord er dubbel! Vandaar dat ik het 1x heb verwijderd.

Hoi,

Ik begrijp wel een beetje wat je bedoelt. Toen wij de beslissing moesten nemen van onze oudste hond, onze eerste hond moest ik mijn vriend ook pushen om het te laten doen.

Hij kwam thuis en ze kwispelde altijd nog maar ik was al 3 of 4 weken bezig van het kan gewoon niet meer. Toen ze haarzelf niet meer kon ontlasten omdat ze achter verlamd was, zei ik tegen hem en nu bel ik en morgenavond is helaas haar laatste avond. De volgende morgen kreeg ze bloederige diarree en ik moest werken en heb dit afbeld en mijn vriend gebeld, nu is het moment daar. Ik kan en wil het nu niet meer uitstellen maar toen hij binnenkwam kwispelde ze nog op de bank en ze probeerde op de staan wat niet lukte. De dierenarts is wel geweest maar mijn vriend was erg overrompeld maar hij zag ook wel dat dit niet verder kon.

Kortom, vervelend of niet, ruzie of niet, het dier zijn welzijn staat voorop en ik denk dat jij degene bent die de keuze moet maken want als ik heel eerlijk ben is het alleen nog maar lijden voor jullie hond.

Veel sterkte toegewenst.

Groetjes van esther

Hallo Christa,

ik heb je verhaal gelezen en ik kreeg het erg moeilijk mee, wij hebben onze Aster (labrador)eind april moeten laten inslapen.
Zij had darmkanker en met medicijnen ging het ook niet. Ik kreeg sterk het gevoel dat ze zelf ook niet meer wilde en toen was het moment. De(mijn) moeilijkste keuze ooit, ze was mijn beste vriendin en kameraadje, 10 jaar was ze. Maar ik weet 1 ding zeker ik heb de juiste keuze gemaakt, ze heeft nu geen pijn meer en ze is vrij. Wat ik je kan mee geven is: kijk naar je hond, in z'n ogen, wat verteld hij jou? Het is niet moeilijk om te zien wat hij wil als je van hem houd. Aster gaf het in vele vormen aan, je ziet het, maar je voelt het ook.
Doe wat goed voor hem is. (in ieder geval niet die medicijnen)

Groetjes en veel sterkte met jullie beslissing, Maja

Hai wat mij vooral opvalt wie denkt er aan het beest.Die heeft geen leven zo.Als het dier kon spreken zou hij resoluut zeggen laat me inslapen ik ben te ziek om zo nog door te gaan,als zelfs de dierenarts het al zegt wie zijn wij dan om zo,n dier nog langer te laten lijden.het is het moeilijkste wat ik tot nog toe heb moeten laten doen bij mijn herder die kanker had en ongeneeslijk was.Zij wert ook agressief gewoon van de pijn.Ik zou het dier uit zijn lijden laten verlossen wat een schoonmoeder ook zou beweren en als zij nu het leven van je vriend al beheerst vraag ik me af of je wel zo,n vriend wilt.

Hoi Christa van Ree,

Ik zou het op deze manier hebben aangepakt.

Zonder dat mijn vriend de tijd zou hebben gehad zou ik een afspraak hebben gemaakt met de dierenarts. Voor zijn gevoel dus op stelt en sprong vertrekken.

Met hond en vriend naar de dierenarts die je voor die tijd telefonisch hebt gesproken. In de praktijk stel je de vraag aan de dierenarts wat zijn mening is mbt tot de situatie van JULLIE hond. Als zijn mening is dat afscheid nemen beter is doe dat dan op dat moment en ik zou schoonmoeder er niet bij halen.

Thuisgekomen laat je je vriend, naar zijn moeder bellen met de mededeling dat in goed overleg met de dierenarts, dit besluit is genomen.

Mocht de DA een andere mening hebben vraag dan duidelijk om uitleg. Het hoe en waarom is altijd belangrijk om te weten.

Ik wil je heel veel sterkte wensen met deze situatie en het is inderdaad beter dat er al verhuisplannen zijn, al los je daarmee het probleem niet op. Vriend dient feitelijk een goed gesprek met zijn moeder aan te gaan, hij laat jou nu modderen en eigenlijk ook zijn moeder. Dat is niet eerlijk. Trouwens, je mag ook je DA in het weekend bellen!

Voor je hond en voor jullie wens ik dat je sterke schoenen hebt en datgene bent wat iedere hond zou willen hebben, een baasje die er altijd is. Ook in moeilijke tijden.

Veel liefs, Wilma

Nou,, het is erg hard,, maar mens,, you've got issues,,!! Als jou vriend het net zo nuchter inziet als jou dan moet ie zn moeder er gewoon buiten houden, het is toch jullie hond of niet,, jeetje mina wat een mens hey ik zou echt gek worden, en als je het zo zielig vind dan had je het toch allang gedaan, kom op hey voor die hond is het vet zielig, en als je relatie naar de knoppen gaat om je hond? nee dat kan echt niet...
Nou dat wou ik even kwijt. Het spijt me als ik hard ben.

Vaarwel

Lolo, ik ben nog niet zo lang op dit forum maar mij lijkt dat de hond inmiddels wel zal zijn overleden (mag ik hopen)

heey,

heeft de hond nog lol in zijn leven? zo niet laat hem inslapen bel de dierenarts en laat die met je schoonmoeder praten.

succes,

groetjes lodi en een pootje van lady en misty

zeer oude topic, denk idd dat de hond niet meer leeft.

Wat een situatie zit je in.



Ik zou het zo aanpakken: met je vriend samen een eerlijk oordeel van de dierenarts vragen.

Als dan je vriend en jij samen met de dierenarts ervan overtuigd zijn dat het zo echt niet langer kan, dan moet de beslissing genomen worden de hond niet langer te laten lijden.

Dan vind ik wel dat je schoonmoeder afscheid moet kunnen nemen. Het lijkt mij dan het beste dat je man, haar zoon dus heel duidelijk maakt dat dit het beste is voor de hond, jij houdt je dan het beste een beetje op de achtergrond en laat je niet verleiden tot discussie, mocht je schoonmoeder iets gaan insinueren. Je man moet wel achter je staan en goed duidelijk maken dat het hier alleen gaat om het welzijn van de hond en niets te maken heeft met de relatie tussen jullie en je schoonmoeder.

Heel veel sterkte!

Heeeeeeeel erg oud dit topic!!!!!!!!!!!!!!!!

We hoeven denk ik niet meer te reageren hoor Topic is uit 2008! Ben overigens wel benieuwd hoe het met Christa en haar schoonmoeder is, haha. Maar daar zijn andere fora voor

Mij kwam het verhaal al bekend voor!Inderdaad een heel oud topic

Oeps ja ...heel oud, kwam me ook al zo bekend voor

Tja, wel jammer dan dat Christa niets meer heeft laten horen over hoe het verder gegaan is. Maar goed, over tot de orde van de avond. Murph uitlaten en een frisse neurs halen

Die arme hond.....
Wat ik uit je verhaal opmaak is hij eraan toe om rust te vinden. Ik hoop dat je vriend zijn moeder dat snel gaat inzien.

Ow, oud topic....

Tja, doggie zal nu wel goed uitgerust zijn Je snapt alleen niet, waarom ene Lola(gast) zo'n oude topic weer uit het stof haalt.

hihi, van juni 2008! Zit ik zeer geïnteresseerd en bezorgd door te lezen...

ik schrik hier van, en nog net op tijd zag ik dat het een heel oud topic is, wou al heel veel goede raad gaan geven.

als ik dit nog even terug lees, zal de hond er ondertussen niet meer zijn.

zelf vind ik als een hond geen waarde meer aan het leven hecht, dat het tijd is dat de hond naar de andere kant gaat. maar als de hond toch nog lekker eet, zijn wandelingetje op zijn tijd nog mooi doet, zinderlijk, daar laat ik het bij. heb genoeg geridderd voor mijn overleden hond, wat ik in het geheel niet erg gevonden hebt.

ook een hond die oud wordt krijgt gebreken dat weten we allemaal. daarom, kijk naar je hond, kijk hoe je hond er aan toe is, en voor mij nooit geen last geweest, dat mijn hond aan haar oude dag begon.

Sjee, ben nu ook wel benieuwd hoe het afgelopen is.
Ik zat al te broeden...als de hond zo ontzettend ziek is zou ik de dierenarts een keer thuis laten komen, de hond in laten slapen en dan schoonmoeder bellen om te zeggen dat de hond is ingeslapen (uit zichzelf)...om vervelende familieomstandigheden te voorkomen.
Rare inzichten trouwens, maar we zijn niet allemaal hetzelfde he. In staphorst laten ze kinderen ook liever doodgaan dan inenten als ze dat zou kunnen redden.

Fawaka G's. Ik ben op zoek naar wat extra vriendjes op mijn facebook-pagina en mijn übercoole twitter. Kom daar chillen dan, jwz. Zoek op facebook op Jons Stibbe (THE MASTER G) en ik geef je al die harde tip over hoe ik mijn doga uitlaat, gansters for live.
Greetz,
Jons.