Ze wordt oud...

Mijn meisje, mijn wijze vriendin, mijn maatje door dik en dun.

Samen op stap is echt ons ding. Samen onderzoeken, samen genieten. Lily heeft een lievelingsplek, al jaren. Nooit geblaf of gedram, maar als we richting haar lievelingsplek rijden dan huilt ze van heerlijkheid. Aangekomen holt ze voor me uit, staat om de 10 meter stil 'kom dan toch, schiet eens op'.

Lily is veranderd de afgelopen week. Ik kan het niet goed omschrijven nog, maar er is iets veranderd.

Pluk de dag! Jij en ik, door dik en dun. En dus heb ik vandaag een auto geleend om weer eens samen naar ons favoriete plekje te gaan. Ze lag op de achterbank, geen verwachtingsvol koppie in de binnenspiegel, geen opgetogen piep. Bij het parkeren van de auto in de berm schoot ze omhoog "we gaan op stap vriendin!".

maar Lily gaf geen blijk van herkenning van locatie... geen verwachtingsvol vooruit lopen meer. Ze vlogt mij en blijft dicht in de buurt, gaat niet echt zelf meer op onderzoek uit. Ik heb haar onze plekjes laten zien, maar de echte vonk van herkenning ontbrak. Ze ontdekte een muizenholletje en heeft langdurig staan snuffen naar muisje. Ik ben gaan zitten, met mijn gat op de vochtige ondergrond. Toch nog een klein stukje lopen schat? Een klein stukje dan "wie weet zijn er wel meer muizen en kikkers".

"zullen we weer terug gaan?" Mijn oude meisje blijft staan... alsof ze toch nog even wil zeggen "ik weet waar ik ben".

Ze is moe, het vraagt veel van zo'n oude bes. Maar wij, wij zijn op ons lievelingsplekje geweest en we hebben op onze eigen speciale manier genoten

eerdere foto's van ons plkeje, want vandaag ontbrak de camera.

nog een uit de oudere doos

Mooie foto's hoor Petra!
Wat fijn dat jullie toch nog naar jullie favoriete plekje zijn geweest, maar wat jammer dat Lily het niet leek te herkennen.

Liefs

Hopelijk mag ze nog vele tripjes naar haar favo plekje maken, wordt er wel een beetje triest van

ach jeetje... moeilijk he.... ik zit een beetje met bijna tranen in m'n ogen....

Super dat je dit met haar hebt gedaan.... en volgende keer toch maar een camera meenemen.... ze is wellicht niet meer de vrolijke wilde hond van vroeger... maar vaak zie je achteraf aan de foto's toch heel speciale momenten die je altijd zullen bijblijven....

@Iris en Evy, dat was wel even een 'brok' dat de opgetogen herkenning ontbak. Maar toch ben ik blij dat we geweest zijn. En ik plan binnekort weer een uitje in die richting. Nu met de wetenschap dat ze toch meer moeite heeft om die oude herkenning te vinden. Al zitten we er alleen maar zij aan zij, twee maatjes door dik en dun

@Claire, het is ook de weemoed die ik in het schrijven gelegd heb die wel wat losmaakt he. Ik heb het ook zo gevoeld. Het was voor mij ook een 'wakker geschud worden'. volgende keer gaat beslist de camera mee.

Gelukkig hebben we een nieuwe fijn plekje dichtbij ons nieuwe huis wat voor haar nu meer thuis is. Dus nog pret volop. Daar is ze vertrouwd genoeg om nog ondernemend te zijn binnen haar mogelijkheden.

wel heel leuk dat jullie geweest zijn

wel spijtig dat ze het niet zo herkende, maar wie weet volgende keer herinderd ze zich meer
het kan zijn dat het even op en af gaat.

het klinkt lief en triest tegelijk ...

Nog heel veel genieten samen met je Lily

Doen we zeker nadine, we plukken iedere dag! Ouder worden gaat met ups en downs dus wie weet is die 'het vuur' en volgende keer weer in haar ogen.

Natuurlijk Petra zo wil ik het horen

en , wat ligt het toch dichtbij elkaar he Petra.

Carpe diem! En een kriebel voor je mooie meis.

Wat Dewi zegt.. Je verhaal raakt me.

Soms kun je door dit soort gedachten dubbel genieten. Ze is er, jullie zijn op de perfecte plek. Het is anders maar het is niet minder..

Ik wens je nog een hoop gezonde en gelukkige jaren toe met je meisje.

Ligt dicht bij elkaar Dewi. Maar de spant de kroon, carpe diem. En ik weet dan als we morgen naar het vertrouwde plekje gaan ze weer helemaal in haar element is. Dat is nu en dat is eigen van nu

De flexibiliteit gaat er wat uit, de onzekerheid slaat meer toe. Wellicht meer orientatieproblemen. Ze heeft me veel meer nodig... en weet je wat! Ik ben er.

Die nostalgie is echt een mensending he Wij gekke mensen.

Sammy, het is dubbel genieten, extra genieten...carpe diem in alles. Het ouder worden is een meeveren, soms even flink slikken en dan weer vertedering en vooral bewust genieten van het moment.

Moeilijk hoor... het besef van oud worden.. en niet alleen voor de hond zelf.

Ze beseffen dat hun zintuigen hun in de steek gaan laten. Gehoor en zien laat na. Ze moeten meer neuswerk gaan verrichten, maar de bevestiging door hun andere zintuigen wordt minder.
Vaak zie je dat ze eerst intensief ergens staan te snuffelen en dan hun kop hoog houden, om de lucht te "proeven, hun gehoor te scherpen, hun zicht de ervaring moet bevestigen.

Het is zinvol deze honden veel tijd te laten, tóch hond te laten zijn, ze moeten groeien in een naar woord,.... de aftakeling. Het koppetje wil wel.... het lijf laat na. Voor de hond een ingrijpende ervaring...... meegaan met je lichaam gaat vaak moeizaam, en is aanvaarden, wat niet meer gaat.
Veel honden worden in onze ogen langzaam..... ze nemen zich de tijd..... alles kost wat meer moeite. Bij de normale dagelijkse prikkels uit de omgeving, valt alles nog wel mee... geurtjes worden herkent en stellen hun meestal gerust.
Op vreemde plaatsen zijn nieuwe luchtjes, .... waar ze anders erg nieuwsgierig naar zouden zijn, kunnen ze nu wat onzeker worden, omdat alles niet meer in te schatten is zoals vroeger, toen ieder zintuig nog op volle kracht werkte.
Ze worden dan volgzaam, zoeken een stukje veiligheid , door dicht bij de baas of vrouwtje te blijven. Zolang je die veiligheid kunt bieden, is er voor de hond niks aan de hand. Het kost alleen bergen energie! Maar zolang het genieten de overhand heeft.......? Dit zul je je steeds moeten afvragen.

Ook baasjes zullen vaak tevreden moeten zijn , met minder, het avontuurlijke , de gekke fratsen gaan ervan af. Het wordt een stap voor stap uitje, af en toe een opleving, iets spannends, bijv. het zien of ruiken van wild.

Neem vooral de tijd, genieten hoeft geen uren te duren, het zijn de momenten die tellen. Het bij elkaar zijn en horen is voelbaar. Hierdoor ontstaan bijzondere banden, die steeds sterker worden en niemand kan verbreken. Een volledig vertrouwen op elkaar!

Ik weet als geen ander , hoe je je dan voelt, en ik weet dat je begrijpt wat ik bedoel....

Het opvoeden van een pup kost bergen energie,de ontdekking van het leven en zijn mogelijkheden...... het begeleiden van een hond op zijn of haar oude dag naar een volledige afronding van het leven... is veel moeilijker! Die weemoed doet vaak pijn, maar het geluk van bij elkaar horen en zijn voert toch de boventoon...

Honden leven niet met een toekomstbeeld, ze léven het moment , het uur, de dag! zolang je dit in kunt vullen , en positief kunt laten zijn, is er voor hun weinig aan de hand.
ook oud worden is groeien, naar volmaakt zijn.

Petra geniet van jullie momenten, pluk de dag! verstar niet in dagelijkse dingen,maar ga langzaam met de hond mee in zijn "zijn". GENIET HET LEVEN!

Hier ook tranen in de ogen en een krop in de keel.
Je hebt het mooi omschreven!

Ontroerend en zo herkenbaar, ook ik lees dit stukje met tranen in de ogen, wat heb je het mooi beschreven.

Wat een mooi en speciaal plekje hebben jullie daar, de foto's zijn prachtig.

Ja het is een dubbel gevoel...
Heel ontroerend om te lezen,maar toch hartverwarmend
Geniet van je meisje,geniet van de kleine dingen...

ik herken het zo goed

Wat een mooie foto's van het favoriete plekje.

Ga zo lang het gaat lekker met haar genieten.

Lees het nu voor de tweede keer en weer een brok in mijn keel over hoe je het opschrijft en verteld.
Het besef dat ze nu ouder aan het worden is kan pijnlijk zijn.
Hoe je dit omschrijft straalt 1 en al liefde uit voor je meisje.
Geniet van elke dag en elk moment die jullie samen hebben.

Maatjes voor dik en dun tot in de eeuwigheid.

Zoals de actrice Frederike Huydts altijd zij: "Carpe 'Fucking' Diem!!!"

Wow...dat verhaaltje grijpt je wel...
zoals iedereen hierboven ook eigenlijk zegt.

je verwoord het mooi en het dubbele en emotionele ervan dat druipt er vanaf...

ik werd er even stil van...

ook ik zeg, pluk de dag met je wijze meisje

Wat mooi omschreven.
En ik kan het me helemaal voorstellen dat het wel moeilijk is om haar niet meer zo te zien reageren als eerst.
Er gaan toch steeds kleine beetjes 'verloren' nu ze ouder wordt. Dingen die ze vroeger geweldig vond en nu niet meer herkent.
De begeleiding van een oudere hond vergt idd zoals Annelies zegt ook wat van de baas. Meer nog bijna dan van een pup. Je weet namelijk waar je naar toe 'werkt' en dat is wel een groot verschil.

Geniet van je meisje, dat doet zij nog wel zo op de foto's te zien

zit dit met een brok in mn keel te lezen......

geniet geniet geniet GENIET van elke dag!!!!!!

Heel ontroerend hoe je dit neerschreef !! Ik word er ook weemoedig van !

Maar geniet van elke dag !!! Zouden we eigenlijk allemaal meer moeten doen hé !

Maar jouw lieve meisje geniet nog op haar manier, dus dat is toch een hele troost ! Ouder worden doen we allemaal, maar bij een hond gaat het soms ineens zo snel hé

@Annelies, wat een fijne uitgebreide reactie van je. Helemaal zo waar wat je schrijft. De fysieke aftakeling is een paar jaar geleden al ingezet, langzaam groei je er in mee. Dan de confrontatie met de onzeker ouder wordende hond (speelt ook al een poosje), meer afhankelijk, meer steun zoekend. En dat voor een Lily Jane! Maar dat zal je wel helemaal herkenbaar zijn voor jou met Deru. En dan nu merken dat ze eigenlijk het liefst alleen nog maar in haar kleine vertrouwde kringtje van nu begeeft, geen poespas meer, veilig en vertrouwd. Het koppie wil het niet te ingewikkeld en uitdagend meer. Gewoon genieten van de grote kleine dingen. Gelukkig kunnen we dat heel goed. Gisteren hebben we samen de eerste appel van onze eigen boom gegeten (stiekem had ze er eerder al wel gepikt)

Ze wil tegenwoordig zowel overdag als 's nachts vaker bij me zijn, met wat gedoe neem ik haar mee, maar dat is na afgelopen nacht ook voorbij. Na samen midden in de nacht te hebben vast gestaan op de trap (die trap is eigenlijk al langer een nogo) is ze afgelopen nacht ook nog uit bed gevallen en met een bonk op de de grond gesmakt.

We hebben door de omstandigheden in het leven zo'n ongelooflijk hechte band gekregen. Toen kwam Jip en dat heeft wel een en ander veranderd. Maar nu verdiept het zich nog meer, nog hechter en zo bijzonder. Het is emotioneel te zien hoe zij stukje bij beetje moet inleveren, maar dat kan ook niet anders als een dier zo in je hart gekropen is. Maar hoe mooi om te mogen ervaren hoe je samen toegroeit naar wat jij zo mpooi omschrijft een afronding van haar leven. Wat ben ik een rijk mens dit mooie en bijzondere dier in mijn 'nest' te mogen hebben, wat leer ik ongelooflijk veel van haar.

@Arina, het is inderdaad een heel speciaal plekje voor ons. Ik greep terug op nostalgische herinneringen en hoe kinderlijk kan ik me dan verheugen op zo'n blij hondensnoetje wat zegt 'ik weet waar we gaan!' Dat was wel even moeilijk om te beseffen, dat zij dit anders nu anders beleefde. Maar het is niet goed of slecht, het is.

@Anna, ik lees van verschillende mensen hoe het binnenkomt, heel bijzonder hoe een herkenbaar gevoel dit is wat binnekomt. Ik voel echt heel veel liefde voor deze dierbare vriendin. Ik kan het niet anders omschrijven dan dat ze echt een heel hechte vriendin is.

@Jeroen, ook jij voelt het, bijzonder om te lezen.

@Loes, Gek genoeg is dat te merken nog moeilijker dan te groeien in een proces van afnemende fysieke gesteldheid. Maar ook dit is weer zo'n fase in het proces. Tevens ook een reminder om ten volle te genieten en ervaringen te koesteren, op te slaan als mooie herinneringen in het hart.

@Marie-Rose, Ik hoop dat iedereen die dit leest ervaart hoe waardevol het is ten volle te genieten. Van elkaar en van de mooie grote kleine en kleine grote dingen die je samen (be)leeft.

@Sofie, Tamara, corrie, Marion , dank je wel voor jullie lieve reacties.

Vandaag zijn we naar dichtbij vertrouwd plekje geweest, maar ook hier was ze vandaag niet meer meer zo bezig met haar favoriete bezigheid, jagen aan de waterkant. Vandaag lag ze rustig genietend aan mijn zijde in het gras. Mijn meisje, mijn wijze vriendin, mijn maatje door dik en dun.

Ons ommetje vandaag Ik heb ook nog een filmpje gemaakt van lekker genietend in het gras an mijn zijde, maar dat uploaden duurt eindeloos

Het leven is zo veel mooier met een echt maatje naast je.En zoals zovelen je al hebben meegegeven geniet van alles.Dit lieve dametje zit zoals wij thuis zeggen onder je huid.True friends will leave footprints in your heart.
xxx

Ach Petra, ik schiet echt even vol, het doet me zo denken aan onze geliefde Kimba een naam die jullie niet kennen van mij maar waar het houden van nog steeds zeer zeer diep zit.

Zo herkenbaar het verhaal van jou geliefde oude bes.

Groet An

Dit is een herkenbaar gevoel voor alle hondenliefhebbers denk ik.

Hallo Petra

Ik volg je topic vanaf het begin, ik heb een traan moeten laten, een brok in m,n keel
Ik heb al meerder keren een stukje geschreven naar je en weer gewist, kon geen woorden vinden, ik vind zoiets verschrikkelijk
Ik kon echt niet eerder reageren Petra nu probeer ik de stap even te zetten
Hoe jij over je lieve Lily schrijft, straalt de liefde vanaf.
Het topic doet me veel, het raakt me enorm .
We weten, het leven van onze lieverds is niet eeuwig, maar wij als hondenvrienden weten ook, we verzorgen onze kanjers, vanaf dag 1 bij binnenkomst, tot aan hun laatste dag.
Als pup komen ze vrolijk en huppelend binnen en begeleiden we ze naar/in een goed leven, en bestaan.
Als ze ouder worden, is het ook onze taak, ze bij te staan, zoals jij nu ook doet, met en voor Lily.
Petra ik weet voor de volle 100% dat jij je lieve Lily ondersteund waar nodig is, en haar je volle liefde geeft en haar begeleid waar nodig is.
Zoals Annelies het kan met haar zo ware woorden, kan ik het niet verwoorden, het is zo waar wat Annelies schrijft.
Ik heb net je filmpje bekeken, wat een lieverd is Lily om te zien en dat koppie ahh

Petra ik wens je sterkte, ik heb nu stap 1 gezet om op je topic te reageren, nu zal het voor mij ook makkelijker worden om je iets te schrijven, maar echt ik vind en vond het o zo moeilijk, omdat het topic me ontzettend raakt.

Sterkte Petra, en een knuffel voor je lieve Lily

Ik weet niet goed wat te schrijven, behalve dat ik het een verhaal vind wat een lach en een traan bij me op roept.
Lily (en Jip natuurlijk ook) had het niet beter kunnen treffen dan bij jou. Ik hoop dat jullie nog vaak haar favorietje plekje mogen bezoeken, en dat er nog vele gelukkige jaren samen mogen volgen.

Iedereen die ooit een dier heeft af moeten staan na een lang leven, weet wat je bedoelt Petra. Natuurlijk kan Lily Jane nog jarenlang mee, maar het begin van het einde is er. Als je een dier aanschaft, weet je met je verstand dat je er eens afstand zal moeten doen. Maar je hoopt dat je maatje het eeuwige leven zal hebben. Soms sluipt de ouderdom er langzaam in en heb je er niet zo'n erg in. Of je wilt er geen erg in hebben. Maar dan kan het zijn dat je opeens met je neus op de feiten wordt gedrukt. Zoals tijdens een wandeling. Opeens merk je dat hij/zij niet meer zo snel loopt. Dat hij/zij wel erg veel blijft staan om te snuffelen. Want weet je, sommige honden willen er zelf ook niet aan dat ze ouder worden en niet zo lenig en vlug meer zijn. Zo was Roy. Hij is ruim 14 jaar geworden, maar hij bleef de clown tot op het laatst. Toen kon hij niet meer en gaf het op. Volgende week zaterdag is hij al 4 jaar over de regenboogbrug gegaan, maar vergeten zullen wij hem nooit.
Ik wens je nog heel veel geluk en plezier met Lily Jane en natuurlijk met Jip.