Het probleem van Promise en mij

Promise is een drukke, levendige hond. Ook een onzekere hond die in sommige situaties snel stress heeft. Ook zijn er in de loop der jaren patronen in geslopen waar ik niet zo goed uit kom. Je kent het vast, als je er midden in zit, zie je niet altijd alles helder.

Ik probeer hetgene waar we tegenaan lopen te omschrijven.
Het begint al 's morgens. Ze begint te blaffen zodra ik beneden kom. Mijn interpretatie: blijdschap, stress (jippie, daar is ze weer, ACTIE!!) en daarbij afdwingen van wandelen omdat ik dat jaren direct gedaan heb. Sinds een paar weken ben ik daarin onvoorspelbaar. We wandelen soms wel, soms iets later en soms veel later pas. Plassen en poepen mogen ze altijd in de tuin (hondenluik) dus van op moeten houden is geen sprake.
Ze kalmeert zodra ze in de gaten heeft dat er niet gewandeld gaat worden, dat is dus prima.
Vervolgens het eten, ook dat 'dwingt ze af' door bij elke beweging van mij op te vliegen en blaffend naar het eten op het aanrecht te kijken. Heeft ze haar eten gehad, wordt ze rustiger, maar nog vliegt ze 9 van de 10 dagen blaffend op voor elka dichtslaand autoportier of wat dan ook wat ze hoort in de straat.
Ik heb dat heel veel genegeerd, haar gerustgesteld, haar in een aparte, rustige ruimte gezet, zelf gaan 'kijken' en zeggen dat het goed is, boos geworden (met stem). Dit laatste is sowieso niet goed, maar dat gebeurt zo nu en dan uit frustratie en irritatie door haar onrustige gedrag en daarbij horende schelle blaf.

Dan, de wandeling/middagactiviteit. Wederom blijft ze onrustig totdat we iets gaan doen. Ook dit negeer ik, toch twijfel ik inmiddels of dat de manier is. Maar wat dan wel, weet ik ook even niet.

Na de middagwandeling is ze eindelijk redelijk rustig, en kan ze wat gaan rusten/slapen. Nadat ze eerst nog geblaft heeft bij het thuiskomen en het riemen weghangen.
Twee keer per week moet ik 's avonds werken, de andere avonden (als ik dus bij haar ben) is ze 's avonds over het algemeen vrij rustig. Misschien dat ze nog wat onrustig wordt als ze in de gaten krijgt dat er binnenkort gegeten gaat worden, maar na het eten slaapt ze de hele avond. Ik kan wel zeggen dat ze dán eindelijk haar rust neemt. Dan is er ook geen sprake meer van blaffend opvliegen bij geluiden, ze ligt, snurkt en geniet zichtbaar van haar rust.

Ik doe eigenlijk nooit iets om precies dezelfde tijd (behalve als ik moet werken komen de dingen wel noodgedwongen ongeveer op hetzelfde neer).

Ik besef als geen ander dat dit claimgedrag (en ook de onrust) aan mij ligt en ook hoe dat ongeveer gegroeid is, maar doorbreken van dit patroon vind ik zeer lastig. Ik probeer slimmer dan haar te zijn, ik denk ook wel dat ik slimmer ben , maar vaak lukt het ook niet. Ze doorziet mij zo goed, is mijn spiegel als geen ander. Op mijn werkdagen moet ik sommige dingen nou eenmaal via een bepaald patroon doen, en heb ik niet alle tijd.
Duuk is een heel andere hond, 1000 maal relaxter, gaat ook totaal niet mee in Promise's gedrag. Dat is iets waar ik erg blij mee ben.

Hebben jullie, met jullie objectief oog nog aanwijzingen/tips voor mij?
Stug blijven negeren, weglopen, haar apart zetten, hoe patronen te veranderen, alle tips/ervaringen welkom.

Ik vind het moeilijk alle info te geven, heb het idee dat ik het nu wel ongeveer allemaal heb, mocht dat niet zo zijn, kan ik het aanvullen a.d.h.v. jullie reacties.

Ik herken het in die zin, ik heb hier ook een hond die echt gemakkelijk blaft is het onrustig in huis dan merk je dat meteen.

Koda blaft niet als ik beneden kom, 's-morgens is niet voorspelbaar als ik moet werken wordt er vroeg gewandeld en anders later idemdito met eten. Koda is hier heel relaxed in hij ziet wel wat er komt.

In het begin blaft hij ook als ik terug kwam van mijn werk. Ik heb dat genegeerd en als hij rustig was kreeg hij aandacht. Hij is nu veel rustiger als ik thuis kom en blaft dan niet meer.

Mijn man is nu ook aan het oefenen.

Met bepaald blafgedrag worstel ik ook. Ik merk ook heel sterk als ik niet goed in mijn vel zit heeft dit meteen effect op Koda en hij dus meer en gemakkelijker blaft.

Ik heb dus niet direct tips want ik denk dat in de ene situatie negeren helpt en in de andere juist geruststellen.

Ik denk als je een ras hebt wat gemakkelijk blaft in combinatie met onzekerheid je heel snel overmatig blaffen krijgt. Ik weet voor Koda als hij echt overdreven veel blaft dat het gewoon te onrustig is. Ik stuur dan de kinderen bv even naar boven om beneden rust te creeeren en leg Koda in de bench.

Ik weet niet of je hier iets aan hebt ik vertel alleen maar hoe ik het bij Koda ervaar en misschien herken je daar iets in.

Succes.

sinds 2 dgn doorbreek ik Tara's haar neiging om naar buiten in de tuin te rennen en zich met alle kracht tegen de schutting te gooien en te blaffen met de woorden "zachtjes he, zachtjes" en op de een of andere manier houdt ze zich dan in.
Dan voel ik me schuldig dat ik haar alle plezier ontneem, ik zeg het nl ook als ze Bo bespringt en remt.
Bij Tara heeft het altijd geholpen, maar je ziet dat de lol dan weg is.

Bo heeft het ook niet in die mate, hoe meer Tara hoe minder hij reageert.

Maar sta ik op om iets te doen, terwijl ik een tijdje op de computer bezig was, dan gaat ze ook blaffend tekeer.

Bij mijn moeder(91) helpt het meest Tara te negeren, anders zou ze ook op haar schoot kruipen en dat kan mijn moeder niet aan(te zwak)

Ik probeer te luisteren wat Tara wilt zeggen, zij duwt hard met haar neus tussen mijn ribben en dan weet ik toch wat ze wil, de tuin in, gangdeur openen, koekje, naar buiten, als ik het zegt is het over.

Buiten tijdens het wandelen reageert ze op vreemde honden, blaffen, maar eigenlijk wilt ze met hun spelen.
Tot nu toe krijg ik het ook niet helemaal afgeleerd.

Dus ik lees mee naar tips, o ja geprobeerd Tara af te leiden met een speeltje maar dat werkt niet, ze snapt liever

O ja als Koda erg onrustig is maak ik ook kortere wandelingen op een plek waar hij wel lekker kan snuffelen maar waar verder niet te veel poespas/afleiding is. Als ik op zo'n dagen langer loop is hij ook meteen aan het trekken aan de lijn terwijl als ik de wandeling kort houd hij heerlijk snuffelt en netjes meeloopt.

Dankjullie voor jullie reacties. Ik maak inderdaad bijna altijd relaxte snuffelwandelingen met Promise. Alles wat met neuswerk te maken heeft, vindt zij fantastisch, ze doet het enorm fanatiek en het maakt haar rustig.

Ze heeft aan de ene kant het snel/gemakkelijk/waaks (?) blaffen, maar wat ik meer als een probleem ervaar is het dwangmatig blaffen in elke keer dezelfde situaties.
Gaan wandelen, terugkomen vh wandelen, als het eten eraan komt, als ze even moet wachten omdat Duuk met iets aan de beurt is, dit soort dingen keren elke keer terug en dat wil ik omkeren.

Wat ik in bovenstaand stuk niet geschreven heb, is dat ik haar ook vaak afleid d.m.v. lekkers verstoppen/strooien/kong. Dit helpt vaak wel, is ze teveel in haar emotie, dan niet meer.

herkenbaar verhaal Dewi.

Bij Jip heeft het (bijna) alles te maken met dat 'glaasje' wat oh zo snel vol zit. Het is echt kansberekenen bij hem. Onzeker, stressgevoelig en bijna onvermogen om prikkels te verwerken.

Het leven van Jip moet saai, saaier, saaist. Bij 'toeval' ontdekt dat zijn gedrag (als boven door jouw beschreven tav Promise) beter werd door alleen nog maar aan de lijn lopen. Door de frequentie van de wandeling drastisch terug te schroeven, door iedere dag opnieuw balans op te maken van wat haalbaar is en niet, weer wat stapjes vooruit. Alle aktiviviteiten komen op een weegschaaltje en dan nog kan het zomaar plots doorslaan door iets onvoorziens.

Maar.... als de balans er een dag/periode is heb ik ineens een hond die beter zelf rust vind, die niet hoeft te hyperen door het huis, die niet hoeft af te dwingen, die niet hoeft te stressen, die niet op straat hoeft uit vliegen naar van alles en nog wat.

Ik vergeet mezelf niet... ook mijn stemming is van cruciaal belang! Ben ik gehaast, gestrest, moe dan werkt het als een rode lap op een stier

Momenteel zit Jip z'n glaasje weer overvol... en ik ben moe. Stresskip Jip versus geduld van 0,0....

Als Jip zo'n dag/periode heeft gaan alle aktiviteiten in bevries-stand, hele korte rondes, geen bijzondere aktiviteiten. Even poepen/piesen, lekkertjes snuffelen in de tuin en mandje in. Ik merk snel genoeg wanneer meneer weer beter in balans is en dan kan ik weer wat aan aktiviteiten gaan toevoegen.

Petra, ik denk dat dit bij Promise ook speelt. Gisteren is toevallig om verschillende redenen een stressvolle dag geweest voor haar. Ik wist gisteravond al dat ze vandaag heel veel zou blaffen, en ja, zo was het. Al is dat tegelijkertijd natuurlijk ook een self fulfilling prophecy.

Verder heeft het voor minstens 95% met mij te maken. Ik heb heel lang teveel met haar gedaan. Enerzijds heeft haar dit veeleisend gemaakt, anderzijds vooral gestresst. Rust nemen overdag is heel moeilijk, behalve als ik ook overduidelijk rust heb. Helaas, ik kan natuurlijk niet altijd op de bank gaan liggen. Doe ik dit wel, kan ze uren knorren. Maar zo lang ik rondloop, heeft zij geen rust. Inmiddels sluit ik ook vaker bewust deuren achter me. Ook dit wordt verschillend ontvangen, soms in stilte, soms onder luid geblaf, maar altijd ligt ze gespitst achter de deur om meteen op te vliegen zodra deze weer open gaat.
En inderdaad, hier zijn ook periodes dat alles op rolletjes gaat. Ik goed in m'n vel, hondjes ook, het samen leven/werken gaat heerlijk, Promise blaft minder of ik kan er zelf beter tegen. Tot nu toe heb ik dit nog niet aan de activiteiten gelinkt. Het besef rustiger aan te doen met haar, is er reeds langer, de invulling vind ik nog lastig, is echt een 'knop-om' kwestie. Met waarschijnlijk een hele blafrijke periode die eraan vooraf zal gaan.

Toch kan ik -op de soms overschreden irritatie-grens na-, heel rationeel over haar gedrag denken en denk ik dat ik haar steeds beter begrijp/meer inzicht krijg.

Ik heb het ook heel lang 95% aan mijzelf geweten, mijn gemoedstoestand. Maar ik ben 'bij toeval' gaan ontdekken dat het dus wel voor groot deel degelijk in hem zit, wat zijn koppie aankan (of eigenlijk niet aankan).

Zo ben ik de aktiviteiten steeds verder gaan terugschroeven, steeds minimaler gaan maken en het effect is verbluffend. Ik zit nog steeds in bepaalde opzichten in een vicieuze cirkel, maar als ik hem een gestructureerd leven biedt met iedere dag 2/3x hetzelfde 10 minuten rondje, wat korte snuffel en zoekspelletjes, een maaltje dan blijk dat hij veel minder in zijn hyperalerte staat is en blijft hangen, zowel binnen als buiten. Hij meer in balans kan blijven en vooral ook beter zijn eigen rust vind(gaat liggen slapen en me minder schaduwt oa of uitvliegt naar alles wat beweegt). Net als het uitsluitend aan de lijn lopen, werkt fenomenaal. Helaas werken zijn overige problemen niet mee ... waardoor hij ongewild nog teveel stress op zijn bord krijgt met hyper-onrust tot gevolg.

Ik weet dat wij in het verleden wel eens gehad hebben over het gevoel tekort te schieten in wat je met de hond doet. Maar ik heb met name het afgelopen jaar mogen ervaren dat ik tekort ben geschoten in in het zien dat ik hem (ondanks al ons lage pitje) toch nog teveel overvroeg.

Natuurlijk speel ook ik een rol. Ik heb hem nooit veeleisend gemaakt, maar hij is waanzinnig gevoelig voor mijn gemoed en dat werkt absoluut als een rode lap op een stier.

Je kunt allicht eens proberen haar aktiviteiten eens terug te schroeven. Speel er maar een beetje mee en houd het een tijdje vol. Misschien zie je verschil dan weet je dat daar een nieuw aanknopingspunt ligt. En zo niet dan weer verder kijken.

Als ik Jip nu bv een keer los van de lijn laat zwemmen en even rennen (als is het maar een paar minuten) dan heb ik bijna gegarandeert een aantal dagen lang een hyperende stresskip.

Dat is het enige advies wat ik je kan geven, ga eens spelen met het aanbod in prikkels en rust en probeer een voor Promise aanvaardbare balans te vinden.

Succes...het valt niet altijd mee he, zo'n verantwoordelijk hondenmens te zijn Maar ik heb bewondering voor je!

heb je al eens geprobeerd de middag activiteit in de m orgen te doen (als dat kan natuurlijk??)

Is ze dan de rest v d dag rustiger of maakt dat geen verschil?

Petra, dit is zeker het proberen waard. Ik had de aanzet al een beetje genomen, nu de uitbouw/het doorzetten van de poging nog. Ik vind Promise een hele vreemde hond, ze kan je van de ene op de andere dag ook enorm verbazen, om daarna bij wijze van spreken de weg weer kwijt te raken.
Van het speuren, dat zo stressloos mogelijk verloopt, maar natuurlijk toch hoe dan ook een bepaalde mate van stress meebrengt, geniet ze intens. Eenmaal thuis hiervan, gaat ze zeer voldaan slapen. Dit kan ze dus wel weer prima aan, maar het dagelijks leven is moeilijker. Lastig te begrijpen voor ons mensen.
Ik zal de komende tijd dingen nog bewuster af gaan wegen en kijken hoe ze zich ontwikkelt.

Ilse, ook dat heb ik wel gedaan/doe ik wel eens. Ze is dan een aantal uren rustiger inderdaad, maar de tweede wandeling/het eetmoment is en blijft een blafconcert dan.

Ik ervaar dit met Jip ook, het ongrijpbare soms....regelmatig. Gaat iets helemaal lekker, denk ik dat zit in de pocket en het volgende moment lijkt alles weg. Daarom is zijn verlatingsprobleem vrijwel niet te traien, het is trainen van terugval naar terugval.... en bv Zijn angst voor mannen gaat eigenlijk heel goed en vanavond ging hij op straat weer uit z'n dak naar mannen...terwijl hij dat al heel erg lang niet meer doet in die situatie. Het blijven kwetsbare honden. Het moeilijkste vind ik zijn angstgevoeligheid en stressgevoeligheid en de ongrijpbaarheid daarvan.

Speuren natuurlijk wel heel intensief, maar het is wel positieve stress (als je haar grens in de gaten houdt) en werkt ook op een bepaalde manier kalmerend voldaan. Het is ok fantastisch dat je dit met haar ontdekt hebt

Het is denk ik heel moeilijk om het helemaal in kaart te brengen, maar zo stapje voor stapje wordt de gebruiksaanwijzing steeds gedetaileerder. Het blijven toch de wat meer kwetsbare honden.

Ik heb het er momenteel best lastig mee. Hij zou eigelijk in een hele gestructureerde, prikkelvrije situatie moeten leven. Iedere dag hetzelfde recept, rekeninghoudend met zijn gebruiksaanwijzing... maar ja, waar vind je zo'n plekje voor hem?

Oh ja, de gestructureerde, prikkelvrije leefomgeving. Die heb ik ook zo vaak gewenst, maar volgens mij bestaat die niet (op een gezonde manier) in Nederland. Daar is het hier veel te klein, vol en druk voor.

Ik kan ook echt in elkaar krimpen als wij onze rust gevonden hebben en dat door derden dan weer verstoord wordt. Een persoon die ineens binnen staat, terwijl onze hele omgeving weet dat dat niet zomaar kan met Promise, Patrick die bij thuiskomst op het raam tikt (al 1000 keer gezegd beter van niet, maar dat lijkt niet voldoende binnen te komen).

Vaak moet ik aan jou denken, hoe jij alles aanpakt met Jip en wat je al allemaal gedaan hebt voor je kereltje. Zeker heeft Promise vele raakvlakken, maar de intensiteit is bij jullie vele malen groter denk ik. Je weet ook dat de bewondering geheel wederzijds is.

Bewondering wederzijds Wij zijn bewuste honden'baasjes', doen ons best, falen, herzien en geven nimmer op ... toch

Zo'n leven als onze honden nodig hebben bestaat niet ... utopie. Hoewel ik stiekem wel eens droom van een oudere eenzame dame die Jip kan bieden wat hij echt nodig heeft. Rust, reinheid en regelmaat. Niet dat ik herplaatsplannen heb, maar puur als ik kijk naar wat hij nodig heeft.
Ik zie hem al helemaal mee eten met tafeltje dekje

Misschien is het handig de puppy cursus weer te doorlopen? niet in het echt natuurlijk maar wel weer af bij het begin.
dus heel veel trainen, mn gehoorzaamheidsoefeningen.
Wat ik lees is dat je hond dominant is over jou, je manipuleert enz. zonder agresssie.
dus opnieuw trainen en de gehoorzaamheidsdingen weer doen zodat je nu kan laten zien dat jij bepaald wanneer er iets gedaan wordt.
en alleen de uitstekend uitgevoerde oefeningen belonen, dat halfbakken gedoe heeft ie heel rap door.

blaffen bij het eten: bak terug en helemaal niets geven, tot hij stil is, dan de bak weer pakken en net zolang volhouden tot hij doorheeft dat blaffen niks oplevert.
een maaltje overslaan kan geen kwaad en maakt hem ws hongeriger zodat ie meer voor je zal doen met trainen.
overgigens helpt het laten zitten-voor-het-eten hem bij het rustig worden.

maar eh, leuk gezegd hoor, m'n vorige hond was er zo goed in.
als hij trek had dan liep hij naar mij, was super aanhalig, liep dan naar de oven (stond het eten op temp te komen) en dan naar de bench waar hij z'n eten kreeg.

Petra, opgeven? Nooit!
Haha, Jip aan de tafeltje-dek-je. Ik snap je gedachtengang, al denk ik echt niet dat Jip een begripvoller mandje zal treffen dan bij jou. Want ik denk dat hij behalve rust reinheid en regelmaat toch ook zeker een baasje nodig heeft dat bepaalde inzichten heeft in honden.
Et voila, dat baasje heeft ie al

Karin, bedankt voor je reactie. Dominantie is echter het laatste waar ik aan denk. Uit bovenstaande conversaties kun je mijn ideeen/manier van benaderen van Promise halen.

Dat afdwingen, wat ik overigens ook niet zie als dominant maar als geonditioneert succes gedrag (P piept D rent ) Maar deze ben je zelf al aan het tackelen en ombuigen las ik hierboven
Promise doet het gelukkig nog met een hoop geblaf ... die van Karin (hierboven) veel mee seaky net als dat produkt hier

Ik kan er wel om lachen hoor..oeps conditioneringfoutje. Ik denk dat jij de skills wel hebt om dit zonder puppycursus om te buigen Dewi

Petra, wie bedoel je met P en wie bedoel je met D?

Nee, puppycursus gaat 'm niet worden

Petra en duuk natuurlijk

Ik dacht al....

Tara was heel blafferig. Ik heb me aangewend om eerst Bo en daarna de bak Tara's neus te zetten. Meestal gaat ze dan zitten. Ze blaft al heel lang niet meer. Vroeger ook als ik naar de gang liep om brokken voor ze te pakken, ook dat doet ze niet meer, ze loopt wel mee

Als ik ze allebei tegelijk hun eten geef of Tara eerst, wordt ze heel fel, terwijl ik dacht dat dat voorbij was.
Dus krijg Tara na Bo, slechts 2sec later, en gaat het goed

Ikzelf heb net als jij Dewi moeite met de voorspelbare blafjes van hun. Iemand loopt voorbij, de buurman steekt over, een paraplu, de stofzuiger gaat aan of de fohn.

Tara blafte naar de fohn, maar nu heb ik haar al 2x mijn rug toegedraaid en hield ze op met blaffen en ging weg.

Alle oplossingen lijken nooit voor altijd te zijn en ook hun blafpatroon kan toch in eens anders zijn, dat ze niet reageren. Ook ik vind het moeilijk om het te begrijpen en de juiste handeling te doen wat zorg voor rust in hen.

Ik ken het wel van Fedor. Die kan dat ook, vooral 'savonds na het eten, dan wordt er gewandeld en dat moet dan ook, en hij gaat dat claimen.

ik ben Zaterdag met Fedor bij Nelis Verhoeven geweest. Hij zei me dat gedrag totaal te negeren. Ik moet dat ook gaan doen, en ik moet zeggen; het valt ook niet mee, zeker niet met dit soort formaten hond. Maar toch zei hij dat dat was wat ik moet doen..

Het is mij trouwens ook opgevallen dat het doorbreken van patronen ook anders kan, nl alleen al door door de andere poort naar buiten te gaan. Of door de voordeur ipv achter, dat is voor hem al helemaal anders.

Weet ik Zonnetje, ik ken Nelis goed. Ik doorbreek patronen ook wel, al is de inspiratie soms op

Net thuisgekomen, blafconcert genegeerd, nu is ze gaan liggen. Het zal toch per dag bekijken zijn en proberen dingen vol te houden.
En zoals ik hierboven met Petra besproken heb, meer rust voor haar zal waarschijnlijk ook goed zijn. Al word je op het verkeerde been gezet door haar constante vraag overdag.

Wie zei dat honden opvoeden makkelijk is?

Al word je op het verkeerde been gezet door haar constante vraag overdag.

Dat is de instinker. Hierdoor het idee krijgen dat ze energie te over heeft en uitdaging terwijl het juist (door de overprikkeling) een onvermogen is om tot rust te komen. Door hier op in te spelen is het deels geconditioneerd gedrag (P vraagt en D draait ) , maar belangrijker nog ze beland in een vicieuze cirkel. Overprikkeling >>> hyper gedrag >>> opnieuw aanbieden van prikkels/uitdaging waardoor het een het ander in stand houdt. De enige manier om dit te doorbreken is om die vicieuze cirkel te doorbreken. Het aanbod aan prikkels drastisch omlaag brengen en een situatie creeeren waarin ze gedwongen wordt tot rust te komen. Dat valt niet mee weet ik uit ervaring Het is een kwestie van uit proberen. Geef haar een vaste rustruimte en beperk deze tot een zoveel mogelijk prikkelvrije ruimte, dmv van traphek, bench, halletje. Een lokatie waarbij ze minder geprikkeld wordt door de bedrijvigheid binnens- en buitenshuis. Laat haar hier zelf ontdekken hoe ze haar rust vind. Geef een kluifje mee en laat haar verder. Ga niet in op 'praatjes'.

Je richt je dus op die 3 dingen... het omlaagbrengen van het prikkelaanbod waardoor je de vicieuze cirkel in haarzelf gaat doorbreken. Niet meer ingaan op het aandacht afdwingen. Een vaste rustruimte creeeren. Deze 3 dingen gaan haar meehelpen in het vinden van haar eigen balans. Ze heeft niet gellerd hoe het is echt kwalitatief rust te nemen, dus manipuleer je de situatie zo dat ze dit zelf gaat ontdekken. En zo vind je als het goed is een nieuwe en prettiger balans.

Ik heb de mogelijkheid van een prikkelarm halletje hier kant en klaar liggen. Moet toegeven dit al eens geprobeerd te hebben, maar door geblaf te vroeg (?) opgegeven.
Logisch dat ze blaft natuurlijk, ze is het niet gewend. Sluit ik nu een deur achter me, zit ze er vol verwachting stijf rechtop (en soms piepend) of blaffend achter te wachten tot die weer open gaat zoals ik hieboven ergens schreef.

Dit lijkt me een heel goed idee, ik ga het doorzetten.

Misschien even tussenstapjes maken Niet ineens deuren achter haar sluiten, maar een traphekje een lekker botje erbij. Langzame gewenning, dus niet ineens een uur. Botje bijna op , traphekje weer weg en zo de tijd uitbouwen en op termijn met de deur dicht oefen (dan eerst weer heel klein beginnen) Op geleide van haar het traject doorlopen.

Ze moet zelf gaan leren ontdekken dat het het echt een rustplek kan worden. Een beetje mopperen mag best, maar geen uur laten blaffen. Dat is voor jou niet te doen, maar ook voor haar heel ontmoedigend.

Oh nee, een uur is veel te lang als begin. Maar ik denk toch echt dat we door wat geblaf heen moeten bijten. Ik kan een hekje doen waardoor ze nog wat ziet, maar botjes/pensstaafjes wat dan ook eten terwijl ik haar alleen laat? Nope.. geen geduld voor/trek in dan.

Al schrijvende bedenk ik me dat een kong wel zou kunnen, hier begint ze wel aan als ik wegga.

Nog even dit.. Als ik écht wegga, dat is eigenlijk geen probleem. Maar haar het achter me aan kuieren in huis beletten, dat vind ze vreselijk. Ze vertoont veel claimgedrag.
Stom is dat, maar ondanks dat ik het goed wist, zie ik pas hoe groot het is nu ik het hier rechtstreeks op beeld zet

een traphekje ertussen?
Voor Fedor werkt dat ook, hij ligt in de gang als het 'bedtijd' voor hem is, maar voelt zich niet weggezet.

(btw, ik weet dat jij Nelis goed kent, en nee, honden opvoeden is helemaal niet makkelijk...)

Ja, dat hekje spreekt me meer en meer aan. Ideeen komen langzaam opzetten.. Eens kijken wat ik daar morgen op kan gaan verzinnen. Moet zo gaan werken..