Zoooo zielig maar soms zooo waar..........

Hallo iedereen,

Onderstaand twee verhaaltjes die ik ooit over de mail kreeg zooo zielig maar helaas gebeurd het nog te vaak in nederland! Ik weet dat tijdens het lezen je hart zich soms een slag draait maar wilde dit toch delen met jullie;

Toen ik een pupje was, entertainde ik jou met mijn bokkensprongen en maakte je aan het lachen.
Je noemde me 'je kind' en ondanks sommige kapot gekauwde schoenen en een aantal kapot gemaakte dekens werd ik je beste vriend.
Als ik 'stout' was hief jij je vinger op en vroeg me "Hoe kun je?", maar dan kreeg je medelijden met me en rolde je me om en gaf me buikkriebels.
Het kapot maken van dingen in huis duurde een beetje langer dan verwacht, omdat jij het enorm druk had.
Maar daar werkten we samen aan.

Ik herinner mij de nachten van lekker tegen elkaar aan liggen in bed, waarbij ik luisterde naar dingen die je me toevertrouwde en je geheime dromen, het leven was perfect op dat moment.
Samen maakten we lange wandelingen, renden in het park, maakten autoritten en stopten voor ijsjes
(ik kreeg enkel het hoorntje omdat ijs slecht is voor honden, zei je) ik deed lange dutjes in de zon in afwachting van jouw thuiskomst aan het eind van de dag. Geleidelijk aan begon je steeds meer tijd te spenderen aan je werk en je carrière,
ook ging je op zoek naar een maatje uit de mensenwereld.

Ik wachtte geduldig op jou, ik hielp je met je soms gebroken hart en teleurstellingen,
ik ging nooit tegen je tekeer als je een slechte beslissing had genomen en overrompelde je altijd met mijn vrolijkheid als je thuis kwam, ook toen je verliefd was.
Ze is nu je vrouw en geen 'honden-persoon', maar ondanks dat verwelkomde ik haar in ons huis, ik probeerde haar affectie te tonen en gehoorzaamde haar.
Ik was gelukkig omdat jij ook gelukkig was. Toen de mensenbaby's kwamen deelde ik jouw opwinding.
Ik was gefascineerd door hun roze kleur, hun bijzondere geur en ik wilde ook moeder van hun zijn.
Maar zij en jij raakten ongerust, waren bang dan ik hen pijn zou doen en ik spendeerde zodoende de meeste van mijn tijd opgesloten in een andere kamer of in een hondenmand.
Ik wilde zo graag van hun houden, maar ik werd een 'gevangene van de liefde'.

Toen ze groter werden, werd ik hun vriend.
Ze trokken aan mijn vacht, duwden zichzelf omhoog aan mijn wiebelende benen, staken hun vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven me kusjes op mijn neus.
Ik hield van alles dat met de kinderen te maken had en van hun aanrakingen, omdat jouw aanrakingen vrijwel niet meer voor kwamen.
De kinderen zou ik verdedigen met mijn leven als dat nodig zou zijn.
Ik sloop vaak stiekem naar hun bed en luisterde naar hun angsten, onzekerheden en geheime dromen, samen wachtend op het geluid van jouw auto die de oprit op zou rijden.

Er was ooit een tijd dat andere mensen je vroegen of je een hond had en dat je op dat moment mijn foto nam uit je beurs en hen verhalen vertelde over mij.
De afgelopen jaren antwoordde je slechts met "ja" en veranderde je van onderwerp.
Van 'jouw hond' veranderde ik een 'zomaar een hond', en je vond iedere kostenpost ten aanzien van mij teveel.
Nu heb je een nieuwe carrière kans gekregen in een andere stad, en jij en hun zullen gaan verhuizen naar een appartement waar ze geen huisdieren toestaan.
Je nam de juiste beslissing voor je 'familie', ......maar er was een tijd dat ik jouw enige familie was.

Ik was opgewonden omdat we een autorit maakten totdat we aankwamen bij het asiel.
Ik rook de geur van honden en katten, ... van angst, .... verloren hoop.
Je vulde het papier in en zei: 'Ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar zullen vinden'.
Ze gaven je een pijnlijke blik. Ze begrepen de realiteit van een hond op middelbare leeftijd, ondanks dat ik er eentje was met een stamboom.
Je moest de vingers van je zoontje van mijn halsband aftrekken toen hij schreeuwde: 'Nee papa! Alsjeblieft laat hun mijn hond niet afpakken!".
Ik maakte me zorgen om hem en om de les die jij hem net gegeven had over vriendschap en loyaliteit, over liefde en verantwoordelijkheid en over respect voor alles wat leeft.

Je gaf me een vaarwel klopje op mijn hoofd en ontweek mijn ogen, je weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen.
Je had een deadline die je moest halen en nu had ik ook een deadline.

Toen je weg was, zeiden twee aardige dames over je dat je vast al maanden eerder had geweten dat je zou verhuizen en dat je geen enkele poging had genomen om voor mij een goed tehuis te vinden.
Ze schudden beide met hun hoofd en vroegen "Hoe kon je..."
In dit opvangcentrum geven ze je de aandacht die hun drukke schema toelaat.
Ze geven ons eten, natuurlijk, maar ik verloor mijn eetlust enkele dagen geleden.
In het begin rende ik steeds naar de voorkant van mijn hok als ik iemand hoorde lopen, ik hoopte dat jij het was, dat je van gedachte was veranderd en dat het allemaal maar een nare droom was...ik hoopte dat er misschien iemand was die om mij gaf... , iemand die me zou redden.

Toen ik me realiseerde dat ik de concurrentie met de vrolijke kleine puppies niet kon winnen werd ik verplaatst naar een hok ver in de hoek en daar wachtte ik.
Ik hoorde haar voetstappen aan het eind, ze kwam voor mij en nam me mee naar een aparte kamer.
Een heerlijk stille kamer.
Ze plaatste me op een tafel en aaide mijn oren en ze me dat ik me niet druk moest maken.
Mijn hart bonkte om wat er zou gebeuren, maar er was tegelijk een gevoel van verlossing.
De dagen van de gevangene van de liefde waren op.
Conform mijn natuur maakte ik mij meer druk om haar dan om mijzelf.
Ze droeg een zware last op haar schouders, dat wist ik, net zoals ik van jou iedere stemming kon aanvoelen.
Ze plaatste met gevoel een tourniquet om mijn voorpoot en ik zag een traan op haar wang.

Ik likte aan haar hand op dezelfde manier als ik dat deed om jou op je gemak te stellen, jaren geleden.
Ze duwde kundig een naald in mijn ader en ik voelde de koele vloeistof door mijn lichaam gaan.
Ik ging slaperig liggen en keek in haar vriendelijke ogen en ik murmelde.
"Hoe kun je.." En omdat zij mijn hondentaal kon verstaan zei ze "het spijt me zo erg".
Ze knuffelde me en vertelde haastig dat het haar werk was om een betere plaats voor mij te bewerkstelligen, een plaats waar ik niet genegeerd zou worden, mishandeld of verlaten zou zijn.
Of waar ik mezelf een plek zou moeten veroveren zoals op deze aarde.
Met mijn laatste beetje energie probeerde ik het puntje van mijn staart te laten kwispelen om haar te vertellen dat mijn eerdere "Hoe kun je" niet bedoeld was voor haar.

Het was jij, mijn geliefde baas, waar ik aan dacht.
Ik zal aan je denken en voor eeuwig op je wachten.
Ik hoop dat ieder in jouw leven jou dezelfde loyaliteit zal tonen als ik.

Dit is het tweede verhaaltje.....

Week 1:
Vandaag ben ik één week oud. Wat is dit een schitterende wereld waarin ik terechtgekomen ben !

Maand 01:
Mijn mama past heel goed op me, ze is een schitterend voorbeeld

Maand 02:
Vandaag hebben ze me bij mama weggehaald. Ze was erg onrustig, en met haar ogen zei ze me 'tot ziens'. Ik hoop dat mijn nieuwe ?menselijke familie? net zo goed voor me zorgt, als zij gedaan zou hebben.

Maand 04:
Ik ben snel gegroeid, alles is interessant voor me. Er zijn een paar kinderen in huis, en voor mij zijn ze als ?broertjes?. We zijn erg onrustig, zij trekken aan mijn staart en ik ga ze spelenderwijs bijten

Maand 05:
Vandaag op mijn donder gekregen.
Baasje was kwaad omdat ik binnen geplast had, maar ze hebben me nooit gezegd waar ik het moet doen. Ik moest trouwens in de andere kamer slapen en ik hield het niet meer!

Maand 12:
Vandaag ben ik één jaar oud geworden. Ik ben volwassen. Mijn baasjes hebben gezegd dat ik groter ben dan ze verwacht hadden. Wat zullen ze trots op me zijn

Maand 13:
Wat voel ik me slecht vandaag. Mijn ?broertje? had mijn bal afgenomen. Ik blijf altijd van zijn spullen af. Dus pakte ik hem weer terug. Maar mijn kaken zijn erg sterk, dus heb ik hem, zonder het te willen, pijn gedaan. Na de schrik hebben ze me zo aan de ketting gelegd, dat ik niet eens in de zon kan liggen. Ze zeggen dat ze me in de gaten zullen houden, de ondankbare. Ik begrijp er helemaal niets van.

Maand 15:
Niets is meer zoals vroeger ... ik leef in het hok. Ik voel me erg alleen, mijn familie houdt niet meer van me. Soms vergeten ze zelfs dat ik honger en dorst heb. Als het regent, heb ik niet eens een dak om onder te schuilen.

Maand 16:
Vandaag hebben ze me binnen gehaald. Zeker heeft mijn familie me vergeven, en ik was zo content dat ik vreugdesprongen maakte. Mijn staart leek wel een vlag in de wind. Beter nog zelfs, ze nemen me mee in de auto. We rijden en ineens stoppen ze. Ze maken de deur open en ik eruit, leuk een dagje met mijn familie op het platteland. Ik snap niet waarom ze de deur dichtdeden en gingen.
?Hé, luister, wacht nu!? Jullie ... jullie vergeten me!
Ik rende met al mijn kracht achter de auto aan. Mijn angst steeg toen mijn krachten minder werden en zij niet stopten: ze hadden me vergeten

Maand 17:
Ik heb geprobeerd de weg terug naar huis te vinden, tevergeefs. Ik ben verloren. Op mijn weg zijn mensen met een goed hart, die me verdrietig aankijken en me wat te eten geven. Ik bedank ze uit de grond van hart met mijn lieve blik. Ik zou willen dat ze me adopteren en ik zou de trouwste hond van allemaal zijn. Maar ze zeggen alleen maar ?arme hond?, hij zal de weg wel kwijt zijn.

Maand 18:
Een van deze dagen kwam ik langs een school, en ik zag veel kinderen en jongeren, net als mijn ?broertjes?. Ik ging wat dichterbij, en een groepje, lachend, gooide stenen naar me ?om te zien wie het beste gooide?. Één van deze stenen raakte mijn oog, en sinds die tijd kan ik er niets meer mee zien.

Maand 19:
Het lijkt gelogen, maar toen ik er nog wat beter uitzag, hadden de mensen eerder medelijden met me. Nu ben ik mager, mijn uitzien is veranderd. Ik heb mijn oog verloren en de mensen jagen me met een bezem weg, terwijl ik toch alleen maar even in een beetje schaduw wil liggen.

Maand 20:
Ik kan me bijna niet meer bewegen. Vandaag probeerde ik de straat over te steken. Volgens mij was ik toch op een veilige plaats, genaamd ?de goot?, maar ik zal nooit de tevreden blik van de chauffeur vergeten die zelfs extra bijstuurde om me maar niet te missen. Had hij me maar doodgereden, maar hij heeft me alleen maar de heup ontwricht. De pijn is verschrikkelijk, mijn achterpoten reageren niet meer, en met moeite heb ik me op een beetje gras langs de weg kunnen slepen.

Maand 21:
Ik zit nu al 10 dagen in de zon, de regen en de kou, zonder te eten. Ik kan me niet meer bewegen, de pijn is ondraaglijk. Ik voel me slecht, ik lig op een vochtige plaats, en het lijkt wel of zelfs mijn haren uitvallen. Sommige mensen die voorbijkomen, zien me niet eens; anderen zeggen ?blijf daar maar bij weg?. Ik ben bijna bewusteloos, maar een vreemde kracht liet me mijn ogen nog één keer openen. De zachtheid in haar stem deed me reageren. ?Arme hond, kijk nou eens hoe ze je hebben achtergelaten? zei ze. Bij haar was een meneer in een witte jas, hij begon aan me te voelen en zei: ?Het spijt me mevrouw, maar voor hem is het al te laat, het is beter hem uit zijn lijden te verlossen.? De vriendelijke dame begon te huilen en knikte alleen maar. Met mijn laatste kracht bewoog ik mijn staart en ik keek haar dankend aan, zij die me zou helpen te gaan rusten. Ik voelde een klein prikje van de injectie en toen sliep ik, voor altijd eraan denkend waarom ik geboren was als toch niemand van me hield
De oplossing is niet een hond op straat te zetten, maar hem op te voeden!
Een hond is aangenaam gezelschap, geen probleem!
Help mee de mensen hiervan bewust te maken, en zo het probleem van straathonden op te lossen.

Wat een mooi stukje tekst.
Kreeg er gewoon tranen van in mijn ogen.
Het is inderdaad erg zielig maar ook waar ja.

heb dit al een keer eerder gelezen nu ik het weer lees krijg ik toch weer tranen in me ogen vreselijk dat het soms zo moet gaan

Had het eerste verhaal pas geleden al eens op een site gelezen. Vooral deze regels :



Ik likte aan haar hand op dezelfde manier als ik dat deed om jou op je gemak te stellen, jaren geleden.
Ze duwde kundig een naald in mijn ader en ik voelde de koele vloeistof door mijn lichaam gaan.
Ik ging slaperig liggen en keek in haar vriendelijke ogen en ik murmelde.
"Hoe kun je.." En omdat zij mijn hondentaal kon verstaan zei ze "het spijt me zo erg".
Ze knuffelde me en vertelde haastig dat het haar werk was om een betere plaats voor mij te bewerkstelligen, een plaats waar ik niet genegeerd zou worden, mishandeld of verlaten zou zijn.
Of waar ik mezelf een plek zou moeten veroveren zoals op deze aarde.
Met mijn laatste beetje energie probeerde ik het puntje van mijn staart te laten kwispelen om haar te vertellen dat mijn eerdere "Hoe kun je" niet bedoeld was voor haar.

Daar houdt ik het echt niet droog bij.

Het eerste verhaaltje kende ik al maar het andere nog niet...
Wat vreselijk om te bedenken dat er echt honden zijn die zo'n bestaan moeten lijden....

Ik kan echt niet begrijpen hoe iemand dat een diertje aan kan doen....

Ik moet leren dat ik niet altijd hoef te kijken, als er staat "zo zielig maar zo waar"
Vreselijk

Ja, zo zielig...
Ik kende het verhaal al, maar het blijft echt zó sneu

Die eerste kon ik al, maar die tweede nog niet. Maar bij allebei de verhaaltjes moet ik toch wel een traantje wegpinken! Helaas zijn er veel te veel van zulke figuren die te makkelijk denken over het opvoeden van een hond en als het een beetje lastig wordt doen ze de hond zomaar weg..

Ben er het hart van in....

Ik kende het eerste verhaaltje al, maar het tweede niet. Het blijft heel erg zielig
Ik kon me niet inhouden, ik heb echt wel een traantje laten vallen.

Wat ik nog erger vind is dat dit ook zo vaak gebeurt.
Helaas heb je ook zoveel *** mensen zoals in het 2e verhaaltje.
Hoe kun je een gewonde hond nou negeren dan ben je geen mens in mijn ogen.

Heee!

Ik had dit anders gedaan! dit klopt niet!

Ik liet 2 pijlen naar elkaar wijzen...

Wat erg om zo iets met een hondje te doen..

Ik krijg daar gewoon kippevel van.

Ik heb weleens zo'n verhaal gelezen.. Maar dat doe ik niet meer hoor, mijn overgevoelige ik vind dat verschrikkelijk.

Verschrikkelijk, ik krijg er tranen van in mijn ogen..

ohh hier kan ik zooo kwaad om worden Er gaat een rilling door me heen