Trouwdag

Vandaag is het onze trouwdag, 23 jaar alweer, wat gaat de tijd hard. maar nog even gelukkig met elkaar, wat heet, nog meer zelfs
We hebben inmiddels zoveel met elkaar gedeeld en kennen mekaar door en door.
We gaan vandaag even eten op onze plek, daar mag je met de honden binnen.
De meiden gaan in de wandelwagen en zitten dan lekker naast ons, en natuurlijk krijgen ze ook een stukje brood De eerste keer nadat Wendy was overleden was heel erg moeilijk...ik heb wel met tranen achter mijn zonnebril op t terras gezeten..de keer daarvoor was ze nog met ons mee en stond ze met haar voetjes op de rand van de wagen en slobberde ze jus d orange uit mijn glas...weer dat gemis..zo'n gat...leegte..
Hoe het vandaag gaat weet ik niet.
Morgen is het 4 weken geleden, ook dat gaat hard...te hard..elke week lijkt ze een stukje meer van me verwijderd, alsof ik bang ben de herinneringen aan haar te vergeten...dat is niet zo..ik kan haar in mijn gedachten nog helemaal voelen, aanraken, haar geluidjes horen.. gaat ie weer..
Tanja ik lees dat jij een wandeling gaat maken ter herdenking..dat is mooi...maar ook heel moeilijk...zo moeilijk..
Hoe hebben jullie dat met al die dingen waar je doorheen moet?

Ik heb hetzelfde zoals jij met de narcose.. de woensdagavond voordat ze die vrijdag overleed belde ik de vervangend arts omdat ze zo hoog ademde, en die verzuimde in de gegevens te kijken ondanks dat ik vertelde van haar dubbele hartkwaaltje, en achteraf, als ze meteen die avond in de couveuse met zuurstof was gezet, had ze het volgens mijn eigen arts -misschien- wel kunnen redden, want dan had t hartje minder zwaar gehad. misschien, zeker weten doe we het niet. mijn man zegt ook, wat is haar nu bespaard gebleven, waar had ze doorheen gemoeten als ze het wel had overleefd, het hartje was richting einde...
Maar dat maakt niet uit...ik wilde haar mijn hele leven bij me houden, net als met kinderen...waarom is het zo kort bij ze...het is niet eerlijk...

Caitlin, ik denk aan je...morgen is het -mijn dag-.
Al voelt het voor mij vanaf elke woensdagavond tot vrijdagochtend zo...
We moeten er doorheen
Ik ga even kijken naar de foto's van de herinneringskist..
Oh en Tanja, hier is de link van de pagina, daar vandaan kun je klikken op Layoutpania en links onder naar het Blog.
De heel mooie layouts staan er een beetje tussendoor
http://scrapsyl.nl/

Sterkte allebij

Hee Sylvia,

ik zie dat je het bericht wat denk ik voor het topic van Tanja bedoelt is, in de Chihuahua club is geplaatst.
Wat uiteraard geen probleem is, maar dan weet je dat

Van harte gefeliciteerd met jullie trouwdag, 23 jaar al!! Heel dubbel moet dat zijn, zoiets moois wat dan overschaduwd word door verdriet en groot gemis.
Vergeet niet dat Wendy altijd bij je blijft, alleen op een andere manier dan dat we gewend waren..

En ja, de 'wat als' vragen zijn heel normaal, die blijf ik ook houden. Maar ja, precies wat je man zegt, hoe was het dan gegaan als ze het had overleefd? Hoe dan verder?
Probeer er niet te veel bij stil te gaan. Ik geloof dat alles gebeurd met een reden, ook de nare dingen..Wat die reden dan is dat weten we vaak niet direct. In het geval van Bijou geloof ik dat het haar tijd was om te gaan, maar waarom? Dat weet ik nog niet.

Prachtige webwinkel heb je zeg, met je scrapbookartikelen! Zoals je weet scrap ik ook, lang niet zo professioneel als jij, maar ik kende je webwinkel nog niet.

Voor jou heel veel sterkte gewenst voor morgen, ik zal aan je denken!

Dankjewel Caitlin.
ik ga wel proberen om ervan te genieten hoor
Alles gebeurt met een reden ja, ik weet ook dat ze met een reden in mijn leven is gekomen en dat is fijn.
Bij jou is het nog moeilijker denk ik, zo jong, het waarom..maar ooit weet je het antwoord op de vraag, is mijn ervaring tenminste..
Ik heb geen idee hoe ik nu hier terecht ben gekomen het moest in memorium staan? maargoed..
Sterkte voor vanavond