neuzen dezelfde kant op

hoe is jullie ervaring met de aanschaf van een hond ( ik heb hem in de catogorie pup gezet, maar kan ook bij volwassen hond, want wat het wordt is nog niet helemaal duidelijk).

was iedereen in het gezin het ermee eens? hoe hebben jullie afspraken gemaakt betreffende de verzorging ( aandacht, eten uitlaten etc) met namen naar jullie kinderen.
wat is de ervaring nu de hond er uiteindelijk is?

Wij hebben nooit afspraken gemaakt over een hond.

Wij hebben hele fijne evaringen met onze honden.

En het is ook nooit bij ons een belemmering geweest je weet waar je aan begint en niet altijd zo maar weg kan.

Mijn ervaring met het aanschaffen van een hond is sterk veranderd het afgelopen jaar.
Vorig jaar was ik op zoek naar een hondje, het liefst goedkoop en in de buurt.
Zo ben ik terrecht gekomen bij een broodfokker.

Als ik nu een hond zou aanschaffen, zou ik zoeken via rasverenigingen, een fokker zoeken die fokt op gezondheid, en werkt met stambomen, erfelijkheidstesten noem het maar op.
Ik vind dat nu heel belangrijk, terwijl het me een tijd terug niks kon schelen, maar dat heb ik geweten.

Ik was de gene die bij ons (nouja gezin, ik en mijn vriend wonen samen)een hond wilde, omdat ik toen ik nog thuis had ook een hond heb gehad, en nu ik samenwoon een hond in huis mis. Ik wilde graag een Jack Russell (had tegen die tijd nog nooit van een Dwergpinscher gehoort) omdat die aardig aan mijn verwachtingen van een ideale hond voldeed. Aangezien wij maar in een appartement wonen, zit een grote hond er voorlopig voor ons nog niet in. Maar daar was mijn vriend het er niet mee eens, die wil absoluut geen Jack Russell, dus ben ik gaan kijke welke rassen er nog meer waren. Zo kwam ik terrecht bij de Dwergpinscher, en die vond hij al een stuk leuker.

Echt afspraken hebben wij niet gemaakt, we zijn samen financieel verantwoordelijk, maar als het op de voedingselectie, training, opvoeding komt, komt het vaak op mij neer, omdat ik min of meer haar genomen heb, en ik vind het fijn om alles zelf en op mijn manier te doen.

Nu Yuna er eenmaal is zou ik het zo weer doen zoals ik het gedaan heb. Ik heb nergens spijt van.

Ik moet van me vader gewoon in de middag naar het bos met Max. Ik geef hem ook vaak te eten en natuurlijk veel spelen en lol hebben!

Ik zou zeker afspraken maken m.b.t. de regels. Kinderen zou ik de hond geen eten laten geven en ook niet uitlaten, tenzij ze ten minste ouder dan 12 zijn en overwicht hebben.
Maar... tieners houden zich lang niet altijd aan regels en uitlaat-taakjes... Dus je moet van tevoren er vanuit gaan dat je als volwassene zelf voor de hond verantwoordelijk bent.

We hebben wel regels in huis, maar het is niet zo dat we van te voren afspraken hebben gemaakt mbt Yuna.
De enige regels zijn dat we haar met rust laten als zij in haar bench zit,
ze mag wel op de bank, maar niet met eten of een pensstaafje.
Ze mag niet op bed, en moet haar behoefte in de tuin doen.
Maar dan noem ik niet echt regels of afspraken, maar normen.
Ik denk dat dit in bijna elk huishouden zo gaat, dus hoef je daar niks speciaals voor af te spreken.

Dusty had ik weinig rekening mee te houden want had wel een relatie maar we woonde nog niet samen.

Bij onze eerste hond was mijn moeder er niet mee eens, maar omdat mijn vader bang was dat ze de angst voor honden op mij projecteerde, vond hij het niet alleen leuk maar ook noodzakelijk om een hondje in huis te nemen. ik zie me moeder nog tegenstribbelen tot we binen kwamen met een klein wit/bruin dropje op de arm, ze grisde het uit de armen van me vader en heeft het de hele avond niet meer los gelaten ! De opvoeding heeft mijn vader op zich genomen, zodat de hond op de goede en 1 manier werd opgevoed, dit heeft geresulteerd in een geweldige gezinshond die perfect luisterde, al moet ik wel zeggen door dat mijn vader echt veel met haar bemoeit heeft de eerste maanden dat ze echt de hond van de baas is geworden Nu is ze ondertussen al bijna 17 (september) En ondanks dat ze me nu minder ziet als een jaar terug hebben we nog steeds een band die niet te breken is

Ik heb deze vraag gesteld omdat ik het nog lastig vind in hoeverre ik een bijdrage van mijn zoon kan verwachten. en vooral of ik de aanschaf van een tweede hond daarvan moet af laten hangen.
Mijn zoon is 15. En heeft Pdd-nos. Structuur en duidelijkheid (vandaar de afspraken) zijn zeer belangrijk voor hem. Wat ik van hem verwacht is dat hij de hond accepteerd én naar buiten doet voor zijn behoefte als hij eerder thuis is dan ik en op dagen dat hij vrij is en ik werk
(schoolvakanties).
We zijn maar samen. Met Buddy is hij heel gek, op zijn manier. Hij is er lief voor, verzorgt haar als ik het vraag en heeft een redelijk ovewicht op haar. Nu is Buddy een heeeeeeeeeeel makkelijke hond moet ik zeggen. Maar niet ten alle tijden onderdanig en neemt ook wel een beetje een loopje met je als je minder consequent bent of overwicht hebt.

Zelf denk ik dat mijn zoon de gevraagde zorg makkelijk aan kan, Ik wil graag de leuke kanten van nóg een hond laten zien, maar hem niet voor het blok zetten. We hebben het samen besproken en hij hikt er tegenaan omdat tie bang is dat de volledige zorg op hem zal neerkomen. De zorg voor Buddy doe ik nu ook grotendeels. Alleen als ik hem vraag iets voor me te doen, doet hij het. (Niet alleen wat betreft de zorg voor Buddy, maar ook in alle andere dingen/taken). Zonder mopperen overigens. Dit komt in mijn ogen grotendeels door zijn Pdd-nos, maar natuurlijk ook deels door de pubertijd.

Wie heeft ervaring in soortgelijke situaties?