DI asielhondje

Hoi allemaal,

Ik ben nog nieuw op dit forum en ik wil het hier niet hebben over het verdriet over mijn eigen hond maar over mijn lieveling in het asiel. Zij was een kruising Golden Retriever/Labrador van circa 2 jaar oud. Ze zat in het asiel sinds half december (gedumpt door een baas die geen tijd meer had) en ik maakte wekelijks met haar lange wandelingen. Nooit problemen, zelfs in een drukke omgeving (markt/wielerkoers etc) bleef zij haar lieve zelf. Ik mocht haar eten opzij zetten en snoep voor haar neus oprapen. Ze was wel een speelvogel en kon bij het vertrek al eens in haar lijn bijten maar daar bleef het dan bij. Ook vele andere vrijwilligers hadden een boon voor haar. Een tweetal weken geleden werd ze dan geplaatst bij een macho die het allemaal wel wist en zelfs eerst de moeite niet wilde nemen om met haar te gaan wandelen. Di was redelijk angstig, zoals ik dit weekend nog merkte was ze zelfs bang van een man in wielerpak, ik moest echt op haar inpraten om haar daar voorbij te krijgen, ze dook achter mij weg. Om een lang verhaal kort te maken vond die man er niet beter op om haar onmiddellijk in een showroom te laten loslopen (na 1 dag), dus ze kende hem nog niet, ze had nog geen plaatsje gevonden en was alweer ergens gedumpt waar ze niets kende. Resultaat, toen er een man binnenkwam in een veiligheidspak heeft ze die gebeten. Hij bracht haar dan terug naar het asiel en daar moest ze vandaag inslapen. Ik ben er compleet kapot van en ik niet alleen. Ik maak mezelf verwijten dat ik geen tweede hond kon adopteren, maar ik werk een hele dag en mijn ouders zorgen dan voor mijn hond en een tweede konden zij echt niet aan.
Het is dan wel niet mijn eigen hond, ik zag haar minstens even graag en zal haar nooit vergeten, het klikte gewoon en de liefde was wederkerig. Ze heeft voor altijd een heel speciaal plaatsje in mijn hart !! Wat maken wij mensen toch veel kapot ! Met de juiste aanpak en een baas die haar begreep zou dit verhaal heel anders hebben kunnen aflopen en ze was nog zo jong en speels !!
Vaarwel lieve DI

Hoi Maria- Rose

Ook al is het niet je eigen hond, maar daarom doet het nog wel erge pijn. je hebt toch er toch iedere keer mee gewandeld en je liefde aan gegeven, heel erg jammer dat het zo heeft moeten lopen.

En ga je zelf niet helemaal schuldig voelen jij kan er niks aan doen.

Ik wens je heel erg veel sterkte met het verwerken van he verlies.

Liefs natascha

vreselijk is zoiets... heb zelf ook zoiets meegemaakt, het is al 2,5 jaar geleden maar heb er af en toe nog last van. jij beschrijft dat die hond dat weekend al angstig was voor een man en achter jou wegdook, dan denk ik dat er extra goed gekeken had moeten worden bij wie ze zo'n hond plaatsen en in wat voor omgeving hij terecht komt.
dus neem het je zelf alsjeblieft niet kwalijk het is de keuze/fout van het asiel geweest en niet van jou!!!

veel sterkte hoor bij dit verdriet

lieve groet

ik vindt dit ook erg verhaal. Sommige honden zijn erg waaks en ruiken onraad en kunnen toe happen. Jammer dat deze weg voor haar zo had moeten lopen. Terwijl ze waarschijnlijk alleen maar waaks wou zijn. Uit angst bijten honden. Dat doet onze hond van mijn ouders ook. Sommige mensen zijn voor hem onraad en kan hij toe happen. En ook vaak uit angst. Terwijl hij een goede dubbes is!!

Ik zei vaak tegen mijn ouders als ie bijt en zou moeten in slapen zou ik de benen met hem nemen. Soms loopt het zo! Das is erg vindt ik.

Arm dier.

Groetjes!

Wat een afschuwelijk verhaal, ik kan begrijpen dat je er helemaal naar van bent en dat het maar door je hoofd blijft spoken. Toch vind ik het van het asiel niet zo best dat ze die hond aan die man mee gegeven hebben en niet een beetje doorgevraagd hebben. Bovendien als je dit verhaal zo hoort is het toch absoluut logisch dat de hond kon bijten? Ik snap werkelijk niet dat ze na dit verhaal hem in hebben laten slapen. Het is gewoon een hele verkeerde plaatsing geweest. Arme hond en arme jij, want je zal het niet snel vergeten.
Heel veel sterkte!

Lieve Di,

Ik voel me verdrietig, dat het zo gelopen is.

Sterkte

Beste allemaal,

Bedankt voor jullie steun en het feit dat jullie Di wel begrijpen !

Ze kon zo lief zijn en had gewoon een baas nodig waar ze kon op bouwen en die haar juist aanpakte + die haar de tijd gaf om aan te passen en vice versa. Dit is haar niet gegund geweest en dat zal heel lang pijn doen ! Het is spijtig genoeg altijd de hond die de prijs moet betalen voor de slechtheid van de mens....

Groetjes,

Wat erg dat het zo is gegaan...
Sterkte om dit verlies te verwerken!

Groetjes, Anita.

Vreselijk, de arme hond heeft geen kans gehad.

En wat een rare gang van zaken van het asiel, geven de hond mee aan een of andere macho die niet eens zin had om haar uit te laten? Die haar dan weer ergens dumpt zonder haar de omgeving te leren kennen.

Zo oneerlijk tegenover de hond!! Is het niet de taak van een asiel om een goed tehuis te vinden voor de dieren die daar buiten hun schuld terecht gekomen zijn.

Je hebt gelijk dit had zo anders kunnen zijn, dit heeft geen hond verdiend.

Gelukkig heeft ze in haar korte leventje jou en andere lieve vrijwilligers gekend en nog vele goede momenten beleefd.

Hoi Allemaal
Ik heb twee hondjes uit het asiel.Van beiden negen jaar.En het is zoals iemand hier al schreef.Je moet eerst de hondjes goed aan de omgeving laten wennen.Ik had ze genomen toen ik wist dat ik twee weken vrij zou zijn.Dan wennen ze goed aan het huis en hun omgeving.Je moet ze niet ineens ergens los laten lopen.Ik had bij eentje dat hij me twee keer gepakt heeft.Maar dacht gelijk daarom doe ik hem niet weg.Want je weet niet wat er met zoeen beestje is gebeurt.Nu heb ik ze een half jaar en is hij superlief naar mij toe.Je moet in honden van het asiel tijd insteken en dat kan even duren voor ze je vertrouwen.Daarom zeg ik ook tegen mensen als ze een dier uit het asiel willen nemen.Denk erover na wil je er de tijd en energie insteken.Ik begin ze nu pas te begrijpen hoe ze zijn.Wat er wel kan en niet kan.Jammer dat het met die hond zo is gelopen.Als hij op de goede plek zou zijn gekomen zou het beslist veel beterder zijn gegaan.En ik begrijp dat je er veel verdriet van hebt.Groetjes Lia

voel je aub niet schuldig
jij hebt DI veel liefde gegeven toen ze in het asiel zat
gr liesbeth

Slaap zacht Di, ze waakt nu over jou...

echt heel veel sterkte en geloof me het is echt niet jouw schuld hoor! dat moet je jezelf echt niet wijsmaken... geniet van je eigen hondje en ze zal je wel troosten!

Ik wil jullie allen nog eens hartelijk danken voor de steun en moedgevende woorden !!
Het doet goed om deze te lezen !

Hoi Marie-Rose

Ook al was het niet je eigen hond, neemt niet weg dat je het zo wel kan voelen. Jij hebt er toch ook voor gezorgd. Je verhaal is verschrikkelijk en ben het met je eens dat wij mensen zoveel kapot kunnen maken.
Ik begrijp je verdriet, het oneerlijke verlies van jou asielhond Di.

Heel veel sterkte met het verlies.

Lieve groet,
Wilma

Marie- Rose, Wat erg dat je dit is overkomen. Kan nog veel meer zeggen, maar wens je veel sterkte en kracht. Maak jezelf geen verwijten, Je hebt het goed gedaan. Bedenk dat je hem veel fijn wandelingen hebt geschonken en geniet daar zelf in gedachten ook maar van. Je kunt het niet meer keren.
Heel veel sterkte met dit grote verdriet en hou je goed.
Liefs Jorin

Jullie reacties zijn hartverwarmend, fijn dat zoveel mensen me begrijpen !!

Dit weekend was weer moeilijk, kwam voorbij onze vaste wandelplekjes en het bankje waar we soms zaten. Gelukkig is er mijn eigen asielhondje waar ik lange wandelingen mee maak. Hem zo gelukkig zien geeft al wat troost. Ik las ooit een zinnetje dat ik me misschien moet proberen voor te houden : je kan niet alle honden van de wereld redden, maar alvast de wereld zijn voor één hond.
Toch zal Di'tje ook altijd mijn hond blijven en zal ik haar nooit vergeten, daar was ze te lief voor ! Ben er trouwens dit weekend achtergekomen dat ze niet eens twee jaar was. Ze werd deze maand 1,5 jr...een echte pubertje dus...

Bedankt allemaal !
PS ben er ondertussen ook in geslaagd om een klein fotootje van mijn Tibo toe te voegen.

Hallo Marie-Rose,

eigenlijk jammer dus dat die macho Di mee kreeg. De dierectie had argwaan moeten krijgen toen deze heer niet eerst met Di wilde wandelen.

Wij wilden een bulldog uit het asiel heel graag meenemen, maar de directie van het aiel vond het niet verantwoord dat wij deze (al wat oudere bull) meenamen.
Niet omdat wij niet goed voor hem zouden kunnen zorgen, maar omdat deze bull zo gehecht was geraakt aan onze zoon dat hij (ook naar ons toe) te beschermend werd ten opzichte van onze zoon.

De directie van dit asiel heeft er dus Heeeeel goed over nagedacht. En als ik jou verhaal zo lees is dat met Di niet het geval geweest. En Ik vind het dan ook verschrikkelijk dat Di moest inslapen, terwijl met een beter beleid dit misschien had voorkomen kunnen worden.

Maar ik kan me het verdriet bij jou voorstellen en ik vind dat ook heel erg vervelend en triest voor jou.

sterkte Rita

Inderdaad Rita, het asiel had zeker een verkeerde baas voor haar gekozen en ons Di'tje is daar het slachtoffer van geworden ! Sommige mensen durven dan ook nog eens liegen en als zij een fout maken zullen ze dat dan ook niet snel toegeven. De hond kan zijn versie van de feiten toch niet geven. Man in kwestie die gebeten was had trouwens enkel blauwe plekken, maar dit zou dan weer aan het pak te danken zijn geweest, de echte versie zullen we nooit weten vrees ik !

Di was een bijzonder fijne hond, die voor de juiste baas door een vuur zou zijn gegaan ! Spijtig genoeg zochten zij het verkeerd soort baas voor haar. Het ging met mij reuzegoed, ze had een kordate maar lieve baas nodig, geen macho...

Ik zie haar nog in het water spelen, ze had dan de gewoonte om haar poot er in te pletsen en het water op haar snuit te gooien. Het was zulk een gekke hond, één en al leven, maarja als de mensen je niet begrijpen...
Het zijn trouwens meestal de vrijwilligers die de hond het beste kennen, de mensen van het asiel zien haar niet in een gewone omgeving, enkel in het hok, de vrijwilligers gaan ermee wandelen en besteden er heel wat aandacht aan. Spijtig genoeg hebben we voor de rest geen inspraak, ik hoor één van de andere vrijwilligers nog zeggen, Di, dat is een speelvogel, geen greintje agressie...ik was dus zeker niet de enige die wist hoe lief ze was.

Blij te horen dat het asiel bij jullie wel goed nadenkt en de honden dus op de eerste plaats zet !

Hallo Marie-Rose,

Vindt ik een hele vreemde zaak dat vrijwilligers juist niet betrokken worden bij he plaatsen van een hond. Juist de vrijwilligers die voor de honden zorgen zouden juist het eerlijkste kunnen beoordelen en adviseren over het karakter van de hond en de betreffende hond geschikt wordt bevonden voor plaatsing bij desbetreffende persoon. In jou geval en van Di heeft de directie behoorlijk gefaald.

Groetjes,
Wilma

Hoi Wilma,

Inderdaad een verkeerde gang van zaken, maar tegenspraak kan daar niet hoor.

Toen ik aan een andere vrijwilligster vertelde dat ik had geprotesteerd tegen het feit dat Di zou worden ingeslapen, antwoordde die, je kan proberen, maar als zij iets beslissen is hun wil wet. Ook voor wat de plaatsingen betreft hebben vrijwilligers geen inspraak. Het gebeurt al wel eens, zoals bij een vorig hondje, dat wij zelf het initiatief nemen om achteraf de hond nog op te volgen en te helpen bij eventuele problemen. De bazen van één van mijn vorige beschermelingen bellen mij nog regelmatig en ik kan hen dan gelukkig steeds helpen. Dit kwam echter alleen omdat ik toevallig in het asiel was toen ze de hond meenamen en ik hen mijn telefoonnummer had gegeven voor het geval ze hulp nodig hadden. Normaal worden wij er dus helemaal buitengehouden, zij beslissen wie welke hond mag adopteren.

Ik was bij mijn lieve Di trouwens ook zinnens om te checken waar zij was terechtgekomen en haar op te volgen. Maar binnen twee dagen was ze al terug en was haar doodsvonnis getekend. Ik heb zelfs nog een uur gebeld met de leiding van het asiel en gezegd dat ik totaal niet akkoord was en ik niet alleen, ik kreeg als antwoord dat is je goed recht maar wij hebben beslist. Ik had zelfs aangeboden om (op mijn kosten) wekelijks met haar op cursus te gaan bij een goede hondentherapeut en zelfs dat stuitte op een njet, want zij geloofden daar niet in...

Ik moet toegeven voorlopig niet meer naar het asiel te gaan, enerzijds omdat ik DI enorm mis en ik boos ben over het onrecht dat haar is aangedaan en anderzijds omdat ik met deze mentaliteit schrik heb over welke honden er nog zullen volgen.

Waarschijnlijk ga ik nog wel terug omdat ik ook de andere honden in mijn hart heb gesloten, maar het wordt wel moeilijk ! Ik ben bang weer zoiets mee te moeten maken, mijn vertrouwen is weg.

het doet zeker pijn ook al is het niet je eigen hond. Maar nu ga ik miscchien vervelend zijn Waarom is die hond bij de bewuste man geplaatst?? Zeker als je weet dat hij in een showroom terecht komt na 1 dag?

Beste Kim,

Dat is niet vervelend, maar juist een heel goede vraag, tja waarom is ze bij zulk een man geplaatst ??

Volgens de leiding van het asiel was Di een moeilijke hond (volgens ons, de vrijwilligers niet, een gekke beest, speels ja, maar ze was ook nog heel jong).
Dus gingen zij op zoek naar de verkeerde baas. Dan komt deze man binnen en die zegt,ik heb ervaring met "moeilijke honden" en ik weet wel wat ik doe etc..
Een collega vrijwilliger heeft hem uit zijn wagen zien stappen en er ook kort mee gepraat, zij hoopte direct dat ze aan hem geen hond zouden meegeven, maar dat was dus ijdele hoop. Zij vonden deze man, die zelfs bijna niet met haar wilde wandelen om kennis te maken, geschikt voor DI. Andere kandidaten (die waarschijnlijk veel beter geschikt waren geweest) werden geweigerd - ik ken zo iemand persoonlijk. Toen ik een mail van het asiel kreeg om me te verwittigen dat Di geplaatst was (ik sponsorde haar nl ook vandaar..), sloeg me direct de schrik om het hart, had onmiddellijk een gevoel van, dit is geen baas voor lieve maar bange Di. Hij gaat haar niet rustig laten wennen en het nodige vertrouwen geven..

Ik heb spijtig genoeg gelijk gekregen. Zij maken de fout om haar aan zulk een vent mee te geven en als die dan (want hij weet het allemaal wel), haar van dag één in de showroom zet gaat het fout. Waarschijnlijk heeft die man er met geen woord over gerept dat hij dit ging doen, maar het asiel had moeten merken dat dit iemand was die Di niet verdiende. En ja, dan is dat de schuld van de hond en moet die maar sterven. Een gezonde, lieve hond van 1,5 jaar. Dat gaat er bij mij niet in, Di was immers helemaal niet in fout. Maar beter dan ongelijk toe te geven, is het blijkbaar om de hond te laten inslapen.

Vandaag is het precies twee weken geleden dat mijn lieve Di werd ingeslapen, wat mis ik haar !

En dan net nu dat telefoontje over Cirko (zie ook in memoriam).

Het wordt me een beetje teveel... wat ben ik blij dat tenminste alles ok is met mijn Tibo...

Hallo marie-rose

Ik heb je verhaal gelezen en vind het een heel zielig verhaal over hoe het is afgelopen met Di. Maar ik begrijp eerlijk gezegt ook niet dat de hond meteen wordt ingeslapen! Ik heb zelf in een dierenasiel gewerkt en als iemand een hond terug bracht omdat de hond had gebeten vroegen we ook verder, waarom heeft die gebeten enz. zeker na 1 dag! elke hond moet de mogelijkheid hebben om eerst te wennen. Bij ons werd dan ook nooit een hond ingeslapen als die 1 keer had gebeten. Wanneer een hond één keer heeft gebeten en terug wordt gebracht, adviseren we de volgende eigenaren en vertellen we er ook eerlijk bij wat er gebeurt was en dat ze hier rekening mee moeten houde dat de hond misschien moet wennen, we gaven deze honden dan ook alleen mee aan mensen met ervaring met honden.
Ik vind het erg jammer dat ik nu hoor dat het in andere asiels niet zo aan toe gaat..
gelukkig heeft Di toch nog een leuke tijd in het asiel gehad door jou aandacht

groetjes Laura

Hoi Laura,

Inderdaad het gaat er niet in alle dierenasiels even goed aan toe. Hier werd naar het verkeerd soort baas gezocht, terwijl het een hond was de voor iemand door het vuur zou gaan. Ook andere dieren waren geen probleem, ze vroeg enkel een baasje dat haar vertrouwen gaf, ze kon zo knuffelen, maarja...

Hier worden steeds de mensen geloofd en de hond kan zijn verhaal toch niet kwijt natuurlijk.

Bedankt voor je steun, want het blijft moeilijk voor mij om hiermee om te gaan, ze was veel te jong !

Groetjes,
Marie-Rose

Ik reed vanmorgen voorbij het asiel en moest opeens weer zo denken aan lieve DI.

Ik vergeet haar echt nooit en vond het daarom wel een goed idee om hier eens een fotootje van haar te plaatsen, dan hebben jullie ook een beeld bij het verhaal

Wat een vreselijk verhaal deze hond heeft nooit echt een eerlijke kans gehad en de beslissing van het asiel begrijp ik ook niet helemaal. maar je mag trots op je zelf zijn ondanks de slecht situatie heb je haar leven toch nog aangenaam gemaakt met de wandelingen die jullie samen maakten.

sterkte met dit verlies en wat een schatje was het.

vreselijk,heel veel sterkte er mee...

Oh wat erg! Zo'n mooie hond ook!