Roedelverhoudingen - en ontwikkelingen

In de korte tijd van een paar jaar hebben wij een groep honden verzameld. Doordat hun leeftijd zo dicht op elkaar zat, sprak ik nooit echt van een roedel , maar een 'meute' honden die wij begeleiden.

In sneltreinvaart leren en ontwikkelen de honden . Nu durf ik te spreken van een roedel. Ook al zit er nog volop ontwikkeling in. De jonge honden groeien, geestelijk. 4 teefjes en een reu.

Daantje vindt het prima, gaat alles uit de weg, wordt niet lastig gevallen. Staat wel op haar strepen, laat niet over zich heen lopen.

Yila is snel onzeker. Aan de ene kant wil ze, maar haar onzekerheid staat in de weg wat makkelijk resulteert in grommen en snepjes. De rest van de roedel negeert en kalmeert haar dan. Elk met hun eigen signalen en op hun eigen manier.

Joya, mijn powerkanon. Zij staat naast mij, stuurt met mij de roedel aan.

Shadow, de reu. Herplaatser. Hij woont nu 4 weken bij ons. Hij werd onzeker van de teefjes met wie hij plots moest samenleven, die hem in de schoot geworpen zijn. In korte tijd heeft hij al veel geleerd en komt er naar boven wat hij moet doen. Zijn rol. Begrensd door ons.

Dace, pubertje. Ze probeert van alles uit bij de groten, maar wordt niet echt serieus genomen daarin. De anderen negeren haar. Zien haar niet als concurrentie, maar als jonge opdonder.

1 keer per dag hebben de groten een momentje met Dace waarop ze wel op haar ingaan. Dan gaat de 1 na de ander even 'dollen' met haar en zie je Dace slikken - "ok, ik ben nog maar de kleinste en jongste".

Dace en Daantje verwacht ik als eersten loops over een paar weken. Shadow is een charmeur, maar vooral bij Joya. Hij probeert bij haar in een goed plaatje te komen, wie weet mag hij van haar straks...? Joya gaat op haar beurt regelmatig tussen hem en Dace in staan. Opsplitsen, contact tussen hem en Dace verbreken. Shadow voor zichzelf opeisen. Shadow slikt dat

Er zitten heel wat menselijke interpretaties in mijn verhaal, maar dat alles zonder grommen en zonder spanningen gaat, zegt voor ons dat het wel goed gaat. Het gebeurt 'gewoon', de verhoudingen verschuiven natuurlijk. Zonder strijd. Ja, wel strijd, maar een nette, kalme 'strijd'. Er is duidelijkheid en rust, ze mogen zich gedragen binnen het kader dat wij voor ze opstellen. En dat gaat goed. Ze weten waar ze aan toe zijn, wat er van hen verwacht wordt, waar ze staan.

Oh wat is het heerlijk om met honden te leven..

Mooi om te lezen hoe je over je Honden Verteld

Mooi omschreven! Ben benieuwd hoe het gaat als je straks loopse teven in je roedel hebt.....

Oeh ja, loopse teven... Ik ben ook heel benieuwd hoe dat gaat.. Ik zal jullie op de hoogte houden..

Natuurlijke verschuivingen zijn de mooiste dingen om te zien in je roedel. Je ziet de honden ontwikkelen en merkt het als ze sterker en volwassener worden. Prachtig.

Stabiele begeleiding en een rustige omgeving zorgen ervoor dat het op een rustige en beheerste manier gebeurd. Een dikke pluim voor jullie dus..

Dikke pluim voor wat je met je roedel heb bereikt! Super hoor!

Thnks Sharon en Claudia

Enne;

Helemaal gelijk, mooi verwoord, haha, daar had ik wat meer regels voor nodig

Maar we zijn er nog niet, nog niet bij wat ik uiteindelijk wil. We werken er naar toe en je ziet resultaat.

Nog steeds gaan ze vaak alleen mee, of mee in wisselende groepjes. Zodat we kunnen werken aan die puntjes per hond die nog aandacht vereisen. Dan neem ik ze weer eens allemaal tegelijk mee en dan zie je resultaat. Neem ik ze 'te vaak' achter elkaar allemaal mee, dan zwakken sommige dingen weer af en moeten we daar 1 op 1 weer aan werken. Vooral Shadow met de aandacht voor mij, contact met mij. Direct komen als ik zijn naam zeg. En Yila met haar trekjes. Joya, Daantje en Dace zijn de 'makkelijke' 3. Maar ook Joya en Dace kunnen soms moeite hebben rustig door te lopen - aan de lijn - als we recht op een andere hond aflopen.

Maar ik heb de tijd, ze zijn allemaal nog hartstikke jong. Ik zie resultaat. En ze doen het allemaal - stuk voor stuk en samen - al zo ontzettend goed..

Als ze allemaal geboren zou worden met de wijsheid die we ze op volwassen leeftijd toevertrouwen..dan zou het geen uitdaging meer zijn

Volwassen worden, inzicht hebben, rust en beheersing opbrengen is een leerproces, mooi om mee te maken vind ik zelf. Je ziet ze ontwikkelen en nadenken bij wat ze doen. Als die boog steeds groter wordt, als ze steeds meer vanuit zichzelf laten zien, weet je dat je iets goed hebt gedaan.

Pre-cies!