Ik ben Sylvia en dit is mijn verhaal.

Ben op mijn lieve Pekineesje na, ons eerste hondje, al bijna 25 jaar -moeder- van chihuahuas.
Remy was geen stambom pekineesje, maar prachtig en zoo lief..Ze is 11 jaar geworden en overleden bij de arts, onverwachts terwijl ze aan een infuus zat, dat was een hele schok.
De eerste chi was Brenda, een Black en Tan korthaar.
Moeder overste noemden we haar later, ze was de leidster en past zelfs op de pup op de bank, dat ze er niet af zou vallen. Ze hield het roedeltje altijd perfect in de gaten en corrigeerde indien nodig.
Toen kwam Melissa, een heel kleine blonde dame,dat was t, ze was statig en deftig, 1,4 kilo, meer werd t niet, altijd bij je willen en ze verleidde alle mannen ( van ons mensen dus )We zochten een derde kameraadje, dat werd Wendy, Melissa's nichtje, ook een Black en Tan korthaar, maar zij was meer antraciet, heel mooi en piepklein, ze werd niet meer dan 1,2 kilo.
Wendy had vanaf de eerste dag al een bepaald gedrag wat een pup niet kan hebben, exact het gedrag van Remy..die ook niet helemaal een makkelijk leventje heeft gehad..
Wij geloven dat onze Remy is teruggekomen als Wendy, het kon niet anders, de dingen waren te specifiek voor een piepklein pupje zonder levenservaring.
De twee kleine nichtjes waren echte zorgenkindjes.
Ze hadden allebij een soort van ziekte van Crohn, heel vaak een darmontsteking. We hebben vreselijk veel met ze gedokterd, en 11 jaar lang waren we aan t uitzoeken wat ze wel en niet konden eten. Medicijnen waren er toen nog niet voor die kleintjes.
Lizzy is echt wel flink ziek geweest afentoe, maar met veel liefde, warmte en aandacht overwonnen ze het steeds weer.
We wilden graag eens een langhaartje erbij en de fokker van Lizzy en Wendy kreeg een nestje, daar was onze Vanessa.
We merkten naderhand wel dat het hoofdje niet klopte maar waren al aan haar ghecht, en ook dit kleintje had toch een goed thuis nodig.
Volgens de arts van de fokker was er niks aan de hand maar wij wisten beter.
Onze arts zei dat het hoofdje bovenop gedeeltelijk geen schedeltje had en de hersentjes er iets uitpuilden, ze zou niet oud worden.
We konden dit kleintje alleen nog een veilig thuis geven zolang, maar merkten aan haar gedrag dat het niet klopte.
Tijdens het spelen in huis met Wendy viel ze op haar zij en bleef liggen...ze was overleden...4.5 mnd was ze geworden..
Toen onze lieve Brenda niet meer kon, bijna 15 jaar oud, haar niertjes gaven het op en ze leefde volgens de arts al een jaar langer dan had gekunt,hebben we haar laten inslapen, bij ons thuis, in mijn armen, heel vredig.
Pas 2 jaar later kwam Sammy, eerder kon ik het niet..
Sam was een ongeremd, klein bolletje witte wol met bruine vlekjes. Een langhaartje en een dominantje, het was een heel gevecht om haar duidelijk te maken wie de baas was
Sam is onze Brenda, ze heeft specifieke dingen waarvan een, die zelfs de arts niet kent, hetzelfde als wat Brenda had. Sam is ook een Florance Nightingale, zoals we Brenda ook noemden, doet dezelfde dingen en heeft dezelfde blik..
Natuurlijk hebben veel honden hetzelfde, maar bij deze twee meiden waren de dingen wel erg specifiek.
Maar Sammeke was erg wild, te wild voor de kleintjes, dus zochten we een kameraadje voor haar en zo vonden we Floortje, een roodbruine stevige meid, die was geboren en verstoten door de moeder, waarna het ook niet werd opgevoed en zeer vermoedelijk was mishandeld. Het meisje van 4.5 mnd was een bonk onzekerheid en angst, wat wij wisten om te buigen met heel veel liefde en geduld..ook zindelijk was ze binnen twee weken..
We zagen haar veranderen in een gelukkig en vrolijk meisje, dat nu ze bijna 5 jaar is vreselijk veel zelfvertrouwen heeft, ook al zitten er nog enkele kleinigheidjes, maar dat is te verwaarlozen, ze is gelukkig, daar gaat t om.

Enkele jaren later tijdens de bouw van ons tweede huis was het heel stressvol en we zaten 2 mnd in een vies oud en piepklein huurhuis, maar het kon niet anders, ons huis was verkocht.
Er werd vlak voordat wij er introkken ingebroken en ook daarom had ik geen vertrouwen meer...de meiden moesten altijd mee en bleven nooit alleen daar, ik was te bang, ze zijn tenslotte veel geld waard.
Lizzy was toen ook best flink ziek en ik probeerde vanalles met haar, maar het eten wilde niet goed.
Zelf waren we ook super gestressed en iets minder geduldig naar de meiden helaas, als ze niet snel reageerden werden we weleens mopperig.
2 weken na onze verhuizing en een huis vol rommel en dozen en klussen te doen, overleed onze kleine Melissa op 13 jarige leeftijd, we vonden haar in haar huisje op hun kamertje. Ik was daarvoor al bij de arts geweest en t ging niet goed met haar, ze had al een toeval gehad en was weggeraakt.
Het heeft een half jaar geduurd eer het weer een beetje ging, ik had Wendy nog gelukkig.
Vanwege het hele gedoe met het huis en het lichte ongeduld heb ik nu 2 jaar later nog steeds een schuldgevoel.
Nu weer twee jaar later vorige week op 8 Juli is mijn andere kleintje overleden...Wendy...mijn laatste zorgenkindje die ik intensief heb verzorgd, en dat is nu een vreselijk gemis. Ze was bijzonder..dat zijn ze allemaal...maar zij was de laatste kleine waar ik vreselijk mee moederde. Het is nu leeg, voel me verloren, ondanks de ander twee meiden, zij zijn ook erg zelfstandig en veel groter. Het idee dat ze nooit meer terug komt is onverteerbaar, ik vat t niet, het kan gewoon niet..

Dit was mijn verhaal..

Wat mooi hoe je dat hebt geschreven!
en voor de rest kan ik maar 1 ding zeggen : Sterkte met het verlies van je aller liefste maatjes!

Heel veel sterkte met het verlies van je lieve maatje.

War heb je het allemaal mooi geschreven over ze.

Maar je moet geen schuld gevoel hebben als ik het lees heb je alles voor ze gedaan.

Het is altijd moeilijk als je er 1 moet laten gaan...... maakt niets uit of je dan nog andere honden hebt rondlopen. Met iedere hond heb je immers een eigen band.

Sterkte met het verlies hoor.

het doet inderdaad veel pijn als je er eentje moet afgeven,maar in je hart zitten ze voor altijd
veel sterkte

Wat een lieve reacties..
Het gevoel dat het goed is zo is er nog niet, dat lukt nog niet.
We hebben wel een prachtige urn, in de vorm van een hart, antracietkleur, zoals Wendy was, met zwarte en brons pootjes erop. Ze staat nu bij Lizzy op de vensterbank in het zonnetje en is voor altijd in mijn hart...maar het doet nog zo pijn...

Veel sterkte!

Rouw maar, dat is de enige plaats waar je zulke gevoelens kan steken. Je komt er wel uit, en eens je het gevoel geplaatst hebt kan je door, verder, iets nieuws, een nieuw hoofdstuk dat voortgaat op het vorige.

Het doet pijn nu, en het heeft zijn plaats nog niet gevonden in jouw hart. Laat het gevoel maar zoeken en tot het zijn plaatsje vind wens ik je veel sterkte.

De laatste dagen heb ik het gevoel...nu het vrijdag 3 weken is...hoe verder het terug raakt hoe verder ze van me af raakt, en dat geeft mij een paniekerig gevoel...ik weet wel dat ze bij me is...maar ik kan haar niet meer aanraken, knuffelen, voor haar zorgen,
met haar wiebelen en zingen...dat doet nog steeds heel veel pijn...de laatste dagen gaat t dan ook weer slechter dat daarvoor...
Het geeft wel steun dat zo te delen hier

Oh Sylvia, wat een verhaal..Je laatste bericht raakt mij, ik heb het exact zo. Komende donderdag is het 9 weken geleden dat mijn Bijou heel plots is overleden, het lijkt nog alsof het gister was.
Aan de andere kant voelt het alsof het steeds meer word uitgewist..Je kan ook niet meer je herinneringen opfrissen, want je kan haar nooit meer zien, ruiken of even vasthouden.
Vertrouw op je eigen gevoelens en gedachten, een ding weet ik wel en dat is dat de liefde net zo sterk blijft als toen ze nog in leven was..Misschien geld dit voor jou ook.
Ze zijn nog altijd bij ons, alleen dan op een hele andere manier.

Wat fijn te horen dat jij dat gevoel ook hebt, je denkt altijd de enigste te zijn
In gedachten hou ik haar nog op mijn arm, streel met mijn wang haar wangetje, pak haar voetje...
Maar dan komen de tranen weer zo erg...Dus ik stop die gedachten nog een beetje weg anders huil ik de hele dag...
Ik moet een foto uitzoeken voor haar asbedel, haar koppie word er exact uitgehaald...maar de foto's zien gaat ook nog niet, dat doet nog zo'n pijn, dan besef ik weer glashard dat ze echt weg is...nooit meer tastbaar...het kan gewoon niet dat ze weg is...ze is zo lang bij me geweest..ik voel mij geamputeerd...ze was een deel van mij

Heel erg veel sterkte met het verlies van Wendy, je lieve meisje..

Ik begrijp heel goed wat je voelt Sylvia. Het is nu bijna 4 jaar geleden dat Roy stierf. Nee niet plotseling zoals jouw hondje stierf. Het zat er al een poosje aan te komen. Zijn hart en nieren waren versleten en de nekhernia kwam steeds vaker terug. En toch kwam het einde sneller dan we dachten, dan we hoopten. Door omstandigheden komt er geen andere hond, maar zou die er wel gekomen zijn, zou Roy nog steeds, net als nu, voort leven in ons hart, in onze geest. Ik 'voel' hem nog vaak om me heen. Ik hoor hem soms blaffen, hij had een speciaal blafje dat ik geen andere hond heb horen doen. Toen laatst mijn man heel ernstig ziek was en in het ziekenhuis lag, was Roy in de buurt. Ik voelde dat niet alleen, de katten merkten het ook. Anders gaan ze op het plekje liggen waar Roy meestal lag. Nu niet, ze hielden de plaats vrij. Nu het weer goed gaat met mijn man is Roy weer weg en liggen de katten weer op 'zijn' plekje.
Natuurlijk mag je verdrietig zijn. Ik zou haast zeggen: Je MOET verdrietig zijn. Ja ik weet het, vaak begrijpen de mensen om je heen dat niet. 'Het is maar een hond, het is geen mens', zeggen ze dan. Maar ze vergeten dan, dat die hond (of ander dier) een groot deel van je leven was. Je vertrouwde soms je zorgen toe aan dat dier. Nee helpen kon hij of zij je niet, maar een luisterend oor doet je ook goed.Ik wens je veel sterkte. Ans

Heel mooi geschreven , heel veel sterkte met het verlies van je lieve vriendje

Zoals je het schrijft, zat je precies in een achtbaan, waar je soms geen greep op had. Dit overkomt ons soms allemaal.
Je moet door en door en door, en voor je het weet gebeuren er dingen die je dan jezelf verwijt.Dat is een logische reactie, maar niet compleet juist.
Je honden waren altijd je zorg, en nu ze zo wegglippen, voel je je schuldig en tekortschieten, omdat hetgene wat je blij maakte door je vingers glipt.
Je hebt altijd je best gedaan, je zorg was er altijd, ze zijn altijd blij geweest met jou als baasje. Jij zult ze ook nooit vergeten...

veel sterkte

Iemand moeten afgeven doet altijd pijn!
En hoe liever we ze zagen hoe groter de pijn en het verdriet!
Heel veel sterkte!X

heel mooi geschreven en heel veel sterkte toegewenst, vind het zo erg voor U na zolang voor uw hondjes gezorgd te hebben.

Wat ontzettend mooi geschreven en wat ontzettend veel verdriet.
Heel erg veel kracht en sterkte met al dit verlies. Ik hoop dat er uiteindelijk een moment voor je komt dat je het een goed plaatsje kan geven zodat je er toch vrede mee kan hebben. Het gemis blijft, maar ik hoop en duim voor je dat de pijn toch langzaamaan wat mag gaan afnemen.

dat is enorm verdrietig, je honden moeten missen door overlijden, daar staan we allemaal voor, en altijd is het triest voor iedereen.

je zou graag willen dat ze net zo oud worden als je zelf bent, en samen oud worden en samen heen gaan, maar dat gebeurt niet. dat weet je als je honden neemt, probeer het een mooi plekje te geven, en je honden herinneren in mooie tijden en de nare tijden naar de achtergrond.

maak thuis een mooi plekje, fotoos , kaarsjes, misschien een aandenken van je hond, en herinner en gedenk dat plekje daar, zodat je altijd wat van je honden bij je hebt.

voor jou heel veel sterkte.

kijk niet naar de laatste dagen , kijk eens wat een mooi leven je hond bij jou gehad heeft, en hoe oud tie is geworden, mooie jaren bij je gehad, kijk daar ook eens naar, en vergeet of probeer de laatste dagen achter je te laten.

kijk naar het algemeen, dan hoef je je niet schuldig te voelen, mooie jaren bij jou gehad. denk daar eens aan.

heel veel sterkte met het verlies van je lieve schatjes xxx