Eindelijk!

Het is nu 9 maanden en 15 dagen geleden dat wij Jhento afgehaald hebben. Van Maastricht zijn we naar Meppel gereden, 3.5 uur hebben we erover gedaan. Maar het was het waard, de volle 100%! Mijn ouders vertelde me dat we alleen gingen kijken, en het helemaal niet vast stond dat we hem mee zouden nemen. Maar onderweg gingen we nog even langs een winkel om een zak brokken te halen, wat later helemaal niet nodig bleek te zijn!

Na 3,5 uur rijden kwamen we aan, we stapte uit en belde aan. Het was haast een droom, zo voelde het. De deur ging open en een man stapte uit de deuropening om zich voor te stellen. Maar voordat we überhaupt iets hadden gezegd kreeg ik een likje over mijn hand heen, van Jhento. Na een kennismaking gingen we naar binnen toe, waar hij prinsheerlijk op de bank lag. Meteen kregen we een poot over ons heen geworpen van hem, wat me meteen opviel was dat hij enorm mager was, en zijn enorme konijnenoren natuurlijk! Dit was hem, ik wist het gewoon! Ik ging een stukje wandelen met hem, en meteen was duidelijk dat hij geen opvoeding had genoten, en dat hij maar in de wilde weg trok. Het lag voor de hand dat hij nog allerlei gedragsproblemen zou hebben. Na ook weer 3.5 uur terug te hebben gereden kwamen we thuis aan. Een vreemd gevoel in mijn maag, geen onrust, maar verliefdheid! Een droom die uitkomt! Na vele honden te hebben afgewezen, mij jaren te hebben ingelezen en kansen te hebben gemist had ik eindelijk mijn eigen Canis Familiaris!

De dagen erna werd pas duidelijk wat er aan het handje was:
Uitvallen na: Honden, Mannen, Fietsers, Skaters, Hardlopers.
Niet eten, geen een commando kende hij, en hij trok enorm.
Hij was gewoon wild, ongeregeld, hij zigzagde van links naar rechts: Rust!

Rust in zijn koppie! Ontspanning, en een beetje activiteit! Na een week werd ook dat beetje activiteit hem te veel: Zijn pootjes bloedde van het "vele" lopen. Ik vond het sneu voor hem. Na 4 maanden vertrouwde hij ons eindelijk! Het was denk ik tot hem doorgedrongen dat hij écht niet meer naar een ander baasje zou gaan. Vanaf toen zijn we écht gaan trainen, trainen op alle gebieden. En nu, meer dan 5 maanden later is hij een vrij evenwichtige hond geworden! Hij kan óveral mee naartoe, hij is enorm rustig, heeft rust in zijn hoofd en vertrouwt op ons dat het goed komt. Hij kan zelfstandig functioneren, maar samenwerken vind hij ook geen probleem! Hij vind aandacht van vreemden helemaal niet meer erg! Sterker nog: Laatst was hij bij iedereen in de stadsbus aandacht aan het vragen! Gereserveerd tegenover vreemden? Mijn neus! En vandaag, vandaag wilde hij voor het eerst spelen! Ik moest mijn tranen eigenlijk onderdrukken, éindelijk! Hij was er vanaf, alle training had gebaat, geen angst meer, gewoon spontaan! Luid grommend en blaffend met vele speelbuigingen en schijnbewegingen probeerde hij de andere hond te laten spelen met hem. Ik ben zo trots op hem, mijn vent! Hij kan hij zó erg veranderd zijn, in slechts 9 maandjes? Ik hoop dat hij een onbezorgd leven tegemoet gaat! Die 9 maanden zijn voorbij gevlogen! Met vele ups en downs zijn we er geraakt! Met volle moed maken we nu thuis een begin aan behendigheid, en gaan daarna op cursus behendigheid volgen. Honden zijn nog moeilijk voor hem, dus we willen de standaard toestellen thuis oefenen, en door en door kennen! Zo kan hij langzaam wennen aan de aanwezigheid van andere honden, zonder dat zijn training daar last van heeft. Er zijn 6 woorden die alles samenvatten: Ik hou zo veel van jouw!

Wat goed !! Je mag trots zijn op Jhento
en op jezelf natuurlijk helemaal

Dankjewel!

Wat een heerlijk positief verhaal Claudia, wat hebben jullie veel bereikt met Jentho, wat een veranderingen, en zelfs kan hij in de stadsbus mee, en begint al thuis aan behendigheid, supergoed en heel fijn om te lezen.

Hou ons op de hoogte hoe hij zich verder ontwikkeld, altijd intressant om te lezen hoe een uitvallende, onzekere hond vertrouwen krijgt.

een dikke knuffel voor je kanjer!

gefeliciteerd Claudia,zo kun je zien dat je met veel geduld en training ook de moeilijkste hond kunt vormen tot een gehoorzame en vriendelijke hond,respect

groetjes appie en de tibbies

als een hondje je eenmaal gaat vertrouwen komt het helemaal goed ,
en wat gaat dat snel he,

Als ik het zo is lees is Jentho een totale andere hond geworden.
Wat fijn voor jullie zeg het harde werken word eindelijk beloont.

Dankjullie wel! Het betekend veel voor me! Ik besef, als ik dit verhaal nu opnieuw lees, dat ik héél veel bereikt heb met hem! Ik hoop dat mensen met een hond met gedragsproblemen hier de les uit trekken dat je met alleen positieviteit en niet straffen héél ver kan komen! Wie kon 9 maanden geleden hebben gedacht dat ik nu zou starten met behendigheid?

Wat om te lezen dat de hond zo is veranderd.

Wat kun je met geduld toch veel voor elkaar krijgen.

Heel mooie jaren met Jhento

Bedankt!

Jentho is zeker een heel goed voorbeeld wat men met positiviteit kan bereiken, en Lola ook, ok wij kunnen niet met haar in een stadsbus , maar dat is ook niet perse nodig, verder is ook zij na veel onzekerheid en uitvallen naar alles en nog wat, een leuke stabiele hond geworden, die gewoon mee kan wandelen, zelfs gewoon langs alles heen kan lopen waar ze vroeger naar uitviel. Ze vlucht niet meer weg maar komt naar mij toe. Ze laat zich nu ook zelfs aaien door sommige mensen zo rustig is ze inmiddels.

Wat prachtig om te horen! Maar Lola was ook getraumatiseerd! Jhento was alleen angstig! Ik wens je verder nog veel plezier met je hond! Je mag trots zijn!