Hoe kwamen jullie bij een hond?

Na het lezen ,bestuderen ,bekijken van videos .

Zowel de negatieve als de positieve .

En toen ik tegen mijn werkgever zei: ik ga een hond halen kan ik hem mee naar werk nemen? ,jaa tuurlijk zei hij ,toen was de knoop meteen doorgehakt .

Nu loopt de hond rond in de strandtent op scheveningen .

Mijn vader is al sinds zijn jeugd gek van Herders (zijn oom had een hele mooie, lieve DH waarmee mijn vader heel vaak ging wandelen enzo).
Mijn moeder is dol op alle dieren, alleen voor grote honden was ze bang. Maar mijn vader wilde per se een grote hond, het liefst ook nog een Herder. Ze gingen heel veel lezen en toen kwamen ze uit bij de Zwitserse Witte Herder; een Herder, maar dan wit en zachtaardiger van karakter.
Maar ze wilden pas een hond als ik wat ouders was en de regels begreep. Toen ik 5 was kregen we Sara
2 jaar geleden begon ik met zeuren om een eigen hond, moest een kleine zijn ivm ruimtegebrek Dat werd uiteindelijk Kobus, uit het asiel.
Een leven zonder honden kan ik me niet voorstellen.

Heb heel mn leven gezeurd om een hond, maar telkens mocht het niet. Ja je neemt er maar eentje als je op jezelf woont zeiden mn ouders. Totdat vorig jaar 2 vriendinnen allebei een pupje kregen! Ik was er natuurlijk elke dag te vinden haha. Ik ben toen op internet gaan speuren en me gaan verdiepen in de labrador! en toen kwam ik bij een nestje uit die precies bij de moeder weg mochten als ik terug was van vakantie. Ik heb zonder overleg met mn ouders gebeld met de fokker en een afspraak gemaakt. Ben toen om de 2 weken wezen kijken. Mn moeder is zelfs ook een keer meegeweest. En nu hebben we Jet alweer bijna 1 jaar en mn ouders zijn er helemaal dol mee

Mijn man is opgegroeid met honden dus toen we samengingen wonen werd er wel over gesproken maar nooit gedaan, totdat ik zwaar overspannen raakte, en de huisarts zei dat ik naar buiten moest, ik kreeg van mijn man Tim een golden retriever pup. Deze is 13 jaar geworden maar kreeg kanker. Een jaar of 5 geen hond gehad totdat een vriendin belde in tranen of wij alsjeblieft Yoran over wilden nemen, de oude eigenaren deden hem weg en anders kwam hij in een asiel. Dus zo is Yoran gekomen, vorig jaar december werd er gevraagd of we nog een 2e hond wilden nemen, dus mijn man keek op Mp en zag daar Rixt een klein verlegen niet zo blij kijkende hond. Heen en weer gebeld en op 27 januari van dit jaar verrijkt zij ons leven. Wij kunnen echt niet zonder deze beide rakkers, en ben erg blij en verliefd op allebei.

Wij hadden thuis altijd een hond zo ook bij mijn man thuis toen we zelf een huisje kregen hebben we zelf gelijk een hond gekocht een rottweiler na 2 jaar is ons oudste geboren en na nog 1 jaar onze 2 de ,dus die zijn ook met honden groot gebracht onze kinderen hebben nu een eigen huis en hebben ook honden de ene 2 de andere 1 met 3 katten.
We vinden dat je zoveel liefde van je honden terug krijgt het is niet te beschrijven ik weet niet waar ik moet beginnen en stoppen al helemaal niet . als we al afscheid moeten nemen van onze huisdier zitten we er beiden bij te janken en te snotteren vreselijk omdat mee te maken,maar als je dan terug kijkt wat ze ons hebben gegeven , ach ik hou op begin zo weer te janken.

ik wou vroeger altijd een hond... mijn ouders niet en me broertje ook niet...
ik heb dus van klein af aan honden voor andere mensen uitgelaten.
heb dierverzorgings opleiding gedaan en veel lezen en gezien op tv...
en natuurlijk elke keer geprobeerd bij me ouders... op een gegeven moment wou me moeder wel maar paps niet. dus mama heeft er al heel vaak met papa over gehad.
toen zij ik tegen mama ( ik heb echt een papa's kindje hoor ) van ik heb bijna alles wat me hartje begeert maar een hondje dat zal me echt gelukkig maken dan heb ik alles wat ik wil en ook gezegt dat ik niet snap van papa dat het niet mag als het mij zo gelukkig maakt... ik ook helemaal in tranen omdat ik zo veel van me vader hou maar gewoon ook zo boos en verdrietig op hem was omdat ik geen hond moch...
toen heeft me moeder alles verteld tegen me vader en die kon er nachten niet van slapen dat ik er zo verdriet van had.. ( me vader is iemand als die de kussen aanraakt met zijn hoofd hij gelijk slaapt maar nu dus niet )
hij heeft er over na gedacht en we hebben gepraat dat ik alles moet betalen en hun de eerste entingen doen en de hond betalen en ik de rest. ik hem op moest voeden en zindelijk moest maken en als hij stink ik hem moest wassen anders mocht het niet...

Dus nu in februari heb ik me knappe ventje Blitz gekregen van me vader en hij is er best dol mee hoor... hij zal niet als wij 2 de huis uit zijn zelf een hond nemen maar hij vind hem wel heel erg lief.
en op de dag als vandaag snap ik het eingelijk nog steeds niet dat ik een hond heb en dat het me is gelukt...
ook ben ik blij dat ik geen hond heb gekregen toen ik 8 jaar was. door dat ik geen hond had kon ik andere honden uitlaten en veel leren van hun gedrag en heb ik zo veel geleerd dat ik mijn hondje zo heb kunnen opvoeden zonder problemen en het is een schat. me ouders zijn dol op hem...

( me broertje niet toen blitz bij ons was heeft hij hem wel de eerste 3 weken de hond wel eens geaaid en nu mag hij niet eens snuffelen bij hem dus dat is jammer maar ach doe je niks aan... hij is toch bijna nooit thuis )

Toen ik bedacht dat het leuk zou zijn als er een puppy zou komen moest mijn man even slikken, hij is als kind heel erg gebeten door een Bouvier. Kwam er een hond aan ging hij een straatje om. Tot onze Djoery in huis kwam . Bij een erkende Golden fokker ,en zij bepaalde welke pup bij ons zou passen. Wij werden getest maar de puppy’s ook door een bekende arts uit Zeist Nico Dijkshoorn en wij hadden aangegeven er veel tijd in te willen steken en dat was nodig , erg eigenwijs. Maar lief. Alle cursussen gedaan natuurlijk en het werd een geweldige hond. Toen Djoery 8 maanden was zei mijn man zou het niet leuk zijn als er een pup bij komt. Dus je begrijpt hij was totaal om.

Ik wou altijd al me eigen hond, maar me ouders hebben het heel lang tegen gehouden, ook toen ik op mezelf ging.. Omdat me pa 2 hondjes heb en daar altijd hele wandelingen mee maakt, niet ff een blokje om nee altijd het bos of het strand ofzo, het was zo normaal voor die honden dat ze af en toe nieteens de auto uit wilde komen, keken ze zo kritisch om zich heen.. En als ik ze uit moest laten en ik ging gewoon een blokkie om wilden ze ook amper meelopen want "pff moeten we hier plassen??" Dus was ik meteen "geen hondenmens"..

Uiteindelijk ging ik samenwonen, en me relatie was vaak vrij of eerder thuis, dus toen hebben we na 1,5 jaar allebei een pup genomen.. Dat werkte prima.. Helaas is de relatie gestrand en zij heb haar pup meegenomen.. Ik heb Chelsea nog, en ja ze zit doordeweeks veel alleen, ik zag ook niet aankomen dat me relatie zou stranden.. Ik ga 's ochtends ruim een half uur met 'r naar de dijk, als ik tussen de middag in de buurt ben (ik rij in een bestelbusje) laat ik 'r ff snel plassen, na me werk ga ik ruim een uur met 'r lopen, of we gaan samen ergens op visite, en vòòr het slapengaan nog een rondje, en 's weekends gaan we helemaal flink erop uit samen, dus ik denk niet dat ik slecht voor d'r ben.. Ik heb nu 2 weken thuis en buiten de wandelingen om doet ze weinig tot niks..

Voor zo ver ik me kan herinneren hebben wij altijd honden gehad, trouwens, de hele fam van mijn vader heeft een hond of honden !

ik was vroeger eerst heel bang voor honden totdat ik echt kennis heb gemaakt met honden ik vond ze zo lief en leuk dus ik wou ook een hond.
mijn moeder (en vader) hebben nu allebei een hond een tatra en mijn zus heeft zins kort ook een hondje een kruising dwergkees, shit zu.
mijn moeder wou pasgeleden weer een hond mijn vader vond het wel goed alleen hij had tegen me moeder gezegd dat hij het eigenlijk niet leuk vond voor mij dat ik geen hond had dat iedereen behalve ik een hond had dus hebben ze besloten dat ik een hond mocht.
dus gelijk de volgende dag ben ik gaan kijken naar rassen met mijn zus en ik vond een kooiker wel erg leuk dus nu ga ik binnenkort kijken naar een nestje :

Van huis uit ben ik honden gewend en we hadden ook katten, die eigenlijk van mij waren. Toen ik op mijzelf ging wonen, nam ik dan ook mijn twee katten mee. Daarmee was mijn huisje eigenlijk al aardig vol. Bovendien had mijn jongste kat nooit zoveel op met de honden. In het grote huis van mijn ouders had ze zo wel haar eigen plekjes, maar op een klein flatje kon ze nooit een hond blijven ontwijken. Daar kon dus geen hond bij.
Naarmate de katten ouder en ouder werden, ging ik toch steeds meer na denken over wat ik wilde als ze er niet meer zouden zijn. Hoe akelig ook om aan te denken, dat de poezen er niet meer zouden zijn, je weet dat dat moment eens komt. En, zat ik zo te denken, dan wilde ik toch wel graag een hondje. En vervolgens toch ook weer een zo'n heerlijk eigenwijs poezebeestje erbij.

Een paar maanden nadat Joris, de jongste kat, overleden was, ben ik rond gaan kijken naar een hondje. Heeft nog wel even geduurd voor ik Bobby gevonden had, maar geen moment spijt van gehad. Het is gewoon een geweldig hondje, echt een kameraad die maar al te graag met vrouwtje wil samenwerken. Waar ik wel spijt van heb, is dat ik een pupje heb genomen terwijl ik mijn andere kat, Poes, nog had. Poes kon het weliswaar prima vinden met de andere honden, speelde destijds zelfs vaak met het pupje van mijn moeder, maar inmiddels was ze ook al oud en ziek geworden en met een pupje in huis heb ik haar niet altijd alle aandacht kunnen geven die ze verdiende. Achteraf heb ik daarmee niet aan haar gedacht, maar alleen aan mezelf, omdat ik zo graag een hond wilde, omdat ik zo bang was alleen achter te blijven als Poes ook weg zou zijn.

Ik heb eigenlijk altijd honden gehad, met tussenpozen natuurlijk
Onze vorige hond, een toypoedel is door een bijtincident overleden, en toen vonden we het eigenlijk wel genoeg geweest. Waarschijnlijk ook een heel groot deel schrik moet ik erbij zeggen.
Maar, toen ging dochterlief studeren, en om nu helemaal alleen te zitten....en geen reden meer hebben om kleding aan te trekken zag ik ook niet zo zitten, dus ik begon heel voorzichtig toch weer om me heen te kijken, maar wel tegen de zin van m'n medehuisgenoten.

Toen kwam Willem op m'n pad, we zijn toen gaan kijken, en zijn zonder Willem naar huis gegaan. M'n medehuisgenoten probeerden mij van mening te doen veranderen, zo van: doe maar niet, kost veel geld, je hebt geen vrijheid meer enz enz.

Toen kregen ze de volgende dag in de gaten dat ik het echt zo vreselijk graag wilde, en ze wisten dat een schot mijn allerliefste wens was, dus hebben ze toegegeven, en we zijn Willem nog dezelfde dag gaan halen.

En nu? Ze kunnen zich geen leven meer zonder Willem indenken. Dochterlief woont in een studentenflat, en mist Willem vreselijk.
Ik heb al beloofd dat als Willem straks volwassen is (hij is bijna 5 maanden)dan mag hij af en toe met haar mee om bij haar te logeren.

Wat kan het toch maf lopen in het leven he?

ik ben opgegroiet met honden.
vanaf kleins af aan altijd een of meerdere honden thuis gehad.
iik kan me niet herinneren dat ik ooit zonder honden heb geleeft!
toen ik ging studeren bracht ik mijn hond destijds bij mijn ouders.
En toen i ging samenwonen en torouwen hebben we altijd honden gehad .
ook toen de kinderen kwamen.
Ik kan me een leven niet zonder hond voorstellen.!
mijn eerste echte hind was een husky!
toen ging ik op mezelf wonen dus en bracht ik heb 4 dagen in de week bij mij ouders.


dus met de paplepel ingegoten.
Voor mij was er ook geen sprake van twijfel of zo.
Het hoort bij mij,en nu bij mijn gezin.

Ik ben thuis opgegroeid met altijd een hond om mij heen.
Toen ik trouwde werkte ik vrij veel dus dan is een hond geen optie, maar toen werd ik ziek en dan ook echt ziek.
Ik was zwaar overspannen en zag het leven totaal niet meer zitten.
Geen medicijn die mij hielp...kortom ik leefde in een hel.
Tot de Huisarts mij vroeg of ik een huisdier had...
Dat haddeb we dus niet en hij adviseerde ons om er toch eens over te gaan denken.
Dat was natuurlijk wel een reden om mij weer de deur uit te krijgen (slim bedacht van die man)
En zo kwam Boy bij ons wonen!
Laatste uit het nest, maar een lot uit de loterij!!!!
12 jaar hebben we van hem mogen genieten.
Nu is een hond hier niet meer weg te denken, het hoort gewoon bij ons!!

Leuk alle verhalen.

Ik heb nu 3 weken mijn pup.
Het zat ook niet echt in de planning. Ik was wel al gewend aan honden hoor. Mn ouders hebben en hadden duitse herders.
Maar toen had mn broer dus een nestje (eenmalig) van 4 berner sennen pups.
Toen ik ze voor het eerst zag (4 weekjes oud), was ik meteen helemaal gek op het mannetje! Hij heeft 3 zusjes haha. toen ben ik gaan na denken kan ik een hond nemen.
Ik werk namelijk 3 dagen en daar wou ik een oplossing voor hebben anders zou ik het niet doen.
er kwamen mensen kijken voor mn mannetje en d8 die is vast al gekozen..maar nee en later was er weer iemand die n mannetje wou maar ook die zagen er van af, dus ik blij! Kon hij gelukkig met mij mee toen had ik alles geregeld voor m na lang zoeken enz.
Ik kon bij een hondenopvang terecht! Ik breng hem daar 2 dagen naar toe en breng hem 1 dag naar mn ouders die zijn zusje hebben!

En ben er super blij mee, wil m nooit meer kwijt!

grtz en allemaal veel geluk met jullie hondje!

Mijn ouders en ik hebben altijd al honden gehad, en wilden weer een hondje.
ik was toen 5 (nu inmiddels 14) maar toen Lisa binnen kwam lopen... ik voelde me gelijk gelukkig.
het mooiste is dat ik nogsteeds alles kan herinneren toen Lisa pup was. Nu hebben we een heel sterke band met Lisa, en ik kan echt geen dag zonder haar.

Ik ben 15 jaar en wil super graag een hond, jong/oud ik vind alles leuk!
Maar helaas het antwoord van mijn ouders is en blijft nee..
Ik zoek nu heel veel op google en lees vaak berichten op hondenforum, want ooit in mijn leven zal ik een hond krijgen

wij hebben thuis 13 jaar een hond gehad. toen hij overleed was ik 11 en ik wou dolgraag (niet meteen natuurlijk) weer een hond!
mijn ouders wisten het eigenlijk niet maar wouden eigenlijk eventjes geen hond, de tweeling was net 4 jaar dus even rustig aan en konden we de hond dan wel bieden wat hij/zij nodig had.
na 1,5 jaar zeuren mocht ik eindelijk weer een hond mijn moeder en ik hebben samen het ras gekozen.. eigenlijk mijn moeder en ik mocht zeggen of ik de new foundlander of de leonberger leuker vond. en sindsdien hebben we anderhalf jaar Jara en nu mijn broertjes 8 zijn kunnen ze heerlijk met haar spelen en snappen ook echt waneer ze moet rusten en hoe ze met er om moeten gaan.

ik ben opgegroeit met een duitse herder/mechelaar, toska. ze was net zo oud als mij. overal waar ik was was mijn lieve toska. toska werd ziek en kon niet meer op haar benen staan, ook was ze al oud, 16 jaar. ik heb haar toen in laten slapen... zoveel verdriet als ik toen heb gehad...

toen ik mijn huidige man leerde kennen was hij al de trotse eigenaar van daisy. een schat van een meid! alleen aan de opvoeding scheelde nogal wat. daar is nu verandering in gekomen want ik heb haar een heropvoed cursus gegeven haha!

daisy is nu al 10, en ik merk aan haar dat ze ouder word. de lange wandelingen war ze voorheen geen problemen mee had, worden haar nu te zwaar. ze is doodop als we thuis komen en de rest van de dag ligt ze te slapen. eigenlijk heb ik een beetje een flash back naar mijn tijd met toska...

toen mijn vriendin vertelde dat haar moeder een nestje pups had heb ik eerst een poos heel goed nagedacht of we er wel een pup bij wilden. we hebben immers ook twee kinderen en een huishouden. maar als ik dan bedenk hoe leeg het zal voelen als onze daisy (wat hopelijk nog jaren gaat duren!) ons zal verlaten, dan zijn we er eigenlijk helemaal klaar voor!

Mijn ouders hadden vroeger een hondje, maar toen ik er was hebben ze het beestje naar mijn nonkel gedaan.(omdat ik telkens haar in mijn mond stak en de hond weinig aandacht kreeg)Mijn ouders zijn eigenlijk geen dierenmensen, maar toen ik klein was wou ik vanalles, we hadden geitjes, schildpadden, kippen, vissen en vogels en paarden gedurende mijn jeugd.maar een diertje dat los liep in huis mocht niet.

Dus toen ik alleen ging wonen haalde ik onmiddellijk een poesje in huis, en daarna nog een paar.Maar het gemis van een hond is met de tijd erger geworden.Mijn zus heeft al een jaartje een Golden en het begon terug te kriebelen bij mij.Maar mijn vriend vind niet dat wij er de mensen voor zijn om een hond in huis te hebben.Hij is opgegroeid met honden en heeft er geen behoefte aan. Maar toch blijf ik proberen,heb me al ingelezen, bevraagd, en uiteindelijk is mijn keuze gevallen op de dwergkees.Binnenkort nog naar shows gaan kijken en hopelijk kan er binnen dit en 2 jaar eentje bij ons komen...

Ik ben geboren met een hushky naast m'n wieg.
Jammer genoeg moest m'n moeder deze wegdoen, omdat m'n vader er niet naar omkeek en m'n moeder de zorg van twee kinderen én een hus niet aankon.
Toen m'n ouders scheidden, toen ik 3 was, kocht m'n vader twee borders, van wie hij er eentje herplaatste omdat die gevaarlijk was voor ons. Dat was toch zijn excuus.

Elke 14 dagen gingen we naar papa, en daar keek ik dan harder naar uit om Taff ten kunnen zien dan effectief iom m'n vader weer te zien.

Toen ik 5 was mocht ik hem zelf uitlaten. Hardstikke onverantwoord, maar, dat weet je op die leeftijd niet. Tegen dat ik 8 was, had ik meer aan m te zeggen dan m'n vader, en toen ik 10 werd, was ik degene die m vast uitliet en elke dag over en weer reed.
Aan taff had ik 'n vriend voor het leven. En ik wist al wat ik wilde!
Ik zou border collies fokken op een grote boerderij

In de tussentijd kocht m'n moeder een jackje, Lobke. Hier heb ik nooit zo'n band mee gehad als met Taff, maar ook haar zag ik doodgraag.

Toen taff stierf op m'n 14e, wist ik pas écht welke plek honden in m'n leven hadden. Ze waren en zijn nog steeds m'n grootste passie.

Toen begon ik met honden uit de buurt te lopen. Eerst de border collie mix van ene goede vriend van m'n stiefvader, dan de maltezers van de buren (die ik overigens ook vaak ging vangen als ze weer wegliepen van daar), en dan kocht diezelfde vriend een pitbull over van iemand die haar mishandelde. Ik was verliefd. Luna en ik zijn tot op de dag van vandaag beste vrienden.

Ook een tijdje met een duitse dog gewandeld, en ook... Met twee franse bullen. Toen wist ik pas wat mijn ras écht was... De grote loebas, duitse dog, en de kleine, clowneske franse bull. deze twee vullen mij perfect aan.

Mijn verjaardagscadeau toen ik 16 was, was dat ik een dagje met Bie (franse bull) mocht omgaan alsof ze van mij was!

Toen ik ging samenwonen met m'n exvriend, was het dan ook snel beslist. Ik moest en zou een franse bull hebben.

Die is er nu ook, en daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad.

Pebbles is mijn lust en leven.

Mijn hond kwam naar mij haha.

Ik ken nog wel een mooi verschaal van een klasnootje van vroeger toen ik nog in groep 8 zat.

Dat meisje zeurde zo lang voor een hond, ze wou zo graag een hond hebben!
Nou.. na jaren zeuren had ze dan een berner sennen pup gekregen.
Ik geloofde het eerst zelfs niet omdat ze absoluut nooit een hond mocht.

Nou ze had eindelijk haar hondje.
En wat denk je ?

Wie liet 'm elke keer uit enz.?
Juist, die moeder!

Waarschijnlijk hebben die ouders gewoon gewacht tot ze er zelf ook zin in hadden omdat ze misschien wisten dat dit zou gebeuren..

Bij mij in de klas zat een meisje en ze hadden daar thuis puppy's, toen ik mijn moeder vroeg of ik er eentje mocht is ze dezelfde avond nog heen gegaan en heeft onze eerste hond Tommy gehaald.
Vanaf die dag heb ik altijd één of meerdere honden gehad.
Zou niet eens weten hoe het is om geen hond te hebben, het lijkt mij maar saai toe.
Kan nu lekker ravotten, trainen met ze, denk dat (nou weet het wel zeker dat) een hond je lekker in beweging houdt

leuk onderwerp! Ik was ook zo'n kind dat geen hondje mocht, maar wel altijd alle hondjes in de buurt uitliet(en alles wat los liep mee naar huis nam, in de hoop dat een baasje zich nooit zou melden ) . Mijn vader zei altijd, je neemt maar een hond als je op jezelf woont, dat heb ik dan ook meteen gedaan. Tot grote schrik van iedereen heb ik via de dierenbescherming een Duitse Herder van drie jaar in huis genomen. Heel veel werk aan gehad om deze hond die al vier baasjes had gehad te maken tot een fijne huis hond. Heb er nog tien jaar van mogen genieten.
Mijn dochter nu negen heeft het ook altijd over een hond gehad, maar omdat we een hoog bejaarde kat in huis hadden vond ik het niet eerlijk voor de kat om aan een hond te beginnen. Onze kat is in februari op negentien jarige leeftijd overleden.
Nu hebben we sinds bijna vier weken een puppy, en vinden het allemaal weer heerlijk!

ik ben niet opgegroeid met honden maar kwam ermee in contact toen ik mijn man leerde kennen.
die hebben altijd staffords gehad en toen zag ik eppo, een schat van een hond met een paar gekke tikken zoals naar het strand gaan en helemaal dol zijn en toen was ik verkocht.
we gingen toen verhuizen naar een groter huis en toen is mijn man gaan kijken in het asiel en zag murdoch, gelijk verliefd want die was 11 weken oud en zat er al met 9 weken en zou ingeslapen worden omdat het een rottweiler was en niet snel te plaatsen was.
wij hebben hem genomen omdat hij gewoon een goed thuis verdiende en het is een super hond geworden tot zijn dood.
na dat murdoch er niet meer was vond ik het thuiskomen niet leuk want het was leeg en stil en dus zijn we voor een stafford gegaan tank.
een leven zonder hem is niet meer voor te stellen, altijd blij en lekker kroelen of lekker gek doen of net als gisteren zwart uit de sloot gaan.
het is nooit saai met tank.

Ik ben opgegroeid met honden. Heb nooit iets anders gekend en wil ook geen leven zonder honden. Nu heb ik er helaas wel maar 1tje omdat mijn vriend het niet ziet zitten om een tweede te hebben. Maar hier kan ik wel mee leven

Mijn hondenliefde heeft eigenlijk al praktisch vanaf m'n geboorte bestaan. M'n ouders hebben me weleens verteld dat m'n eerste 3 woordjes op volgorde 'mama', 'papa' en 'hondje' waren.
Mijn opa en oma hadden een Duitse Herdershond, Tanja, waarmee ik als kind ontzettend gek was. Ik wil dolgraag een hond, maar mijn ouders waren tegen. Om dus een beetje tegemoet te komen aan m'n liefde voor honden, ben ik alle buurhonden uit gaan laten. Daardoor heb ik heel wat leuke contacten gekregen, ik heb het ook jarenlang gedaan.
Tot ik op een dag het verschrikkelijke nieuws kreeg dat Tanja kanker had en ze niet meer beter zou worden... dagenlang heb ik zitten huilen op de schommel,ik ben er ook bij geweest toen Tanja uiteindelijk ingeslapen werd. Een tijd later was ik door m'n hondenencyclopedieën aan het bladeren, op zoek naar een nieuw geschikt ras voor mijn oma (mijn opa is in de tussentijd helaas ook overleden). Op dat moment kregen mijn ouders medelijden, omdat ik alweer een hond voor een ander aan het uitzoeken was... een paar dagen later kreeg ik het beste nieuws wat ik ooit gehoord heb... ze hadden overlegd en besloten dat ik mijn eigen hond mocht aanschaffen! Ik wilde heel graag een Newfoundlander, het ras wat me altijd heeft aangetrokken, maar voor mijn ouders was dit geen geschikt ras. Omdat we allemaal wel een hond met 'body' wilden, zijn we uitgekomen op de Labrador. Een chocoladebruine, want daar ging m'n moeder's voorkeur naar uit. En op 2 mei 2003, 6 dagen voor m'n 13e verjaardag, hebben we Buddy opgehaald (bij een hobbyfokker)!

Toen ik Buddy een tijd had, ben ik in contact gekomen met iemand die een Newfoundlanderfokker kende in de plaats waar ik woonde. Zo kwam het dat ik, als meisje van 13, aanklopte bij de fokker van Yuna. Ook al waren zij in het begin nog wat sceptisch, al gauw werd ik hun steun en toeverlaat. Ik heb er 8 jaar mee mogen lopen als kennelhulp en ik heb ontzettend veel van ze geleerd, waar ik ze eeuwig dankbaar voor zal zijn! Inmiddels heb ik een jaar m'n eigen huis en in april (afgelopen jaar) kreeg ik het bericht dat ze een verwaarloosde hond terug zouden halen en dat deze hond misschien wel iets voor mij kon zijn... en zo kwam Yuna bij ons!
En een maand geleden hebben we onze roedel uitgebreid met Fedor, een herplaatser van een fokker waar ik ook al tijden goed contact mee had. En ik zou alle drie m'n hondjes (al woont Buddy nog bij m'n ouders), voor geen goud meer willen missen, ze hebben echt m'n leven compleet gemaakt!

Ik heb thuis als kind altijd een pekingees gehad en nu duurde het jaren dat ik mijn man kon over halen om een hondje te nemen.
Nou moet ik zeggen Joy is al 7,5 jaar bij ons en toen we hem gingen halen zei mijn man hij mag niet op de bank, hij mag niet op bed, hij mag niks hebben en jij laat hem uit is jou hond Nou komt het hij mag bij mijn man zitten op de bank, hij krijg elke ochtend en als mijn man van zijn werk komt een maria kaakje en als mijn man de nacht heeft gehad en geslapen heeft dan gaat de deur open en mag hij even bij mijn man op bed liggen Dus zou haast zeggen 2 handen en 2 pootjes op 1 buik.
Maar uitlaten is mijn afdeling en eten geven ook maar grote wandelingen langs het water of wat dan ook gaan we wel samen.
En mijn schoonmoeder zij je ben gek toen we joy als pup hadden en wat denken jullie net zo gek op de hond als ons iedereen trouwens