Na al die tijd mis ik hem nog steeds !

Mijn hondje is ondertussen al iets meer dan een jaar bij ons weg maar het gemis is er nog steeds !
Ook de vraag of het de juiste beslissing was en of het niet te vroeg was spookt nog door mijn hoofd ...
Ik hoop dat er een dag komt dat ik het een plaats kan geven maar het is nog steeds zo moeilijk !

Tuurlijk blijft het moeilijk, zeker op bepaalde dagen. Ik zie dat het nu net een jaar geleden is.
Logisch dat het nu weer even heel heftig bij je omhoog komt. Maar weet...er komt een tijd dat dit minder zal worden en het verdriet zal slijten. Schrijf het van je af en praat erover met mensen die je hondje ook gekend hebben, dit is goed voor je verwerking.
Sterkte meid!

hier is het ook al meer dan een jaar dat ik mijn ventje moest laten gaan,geen dag gaat er voorbij zonder dat ik aan hem denk,ik mis hem ook nog elke dag,nu heb ik een nieuwe puppy,maar toch blijft het gemis

Het is heel normaal dat je er nog steeds verdriet van hebt.
Maar het gaat wel slijten.Sterkte.

Het slijt absoluut maar ook ik heb, na vier en een half jaar, nog streeds momenten dat ik ze mis.

Roy leeft al bijna 4 jaar niet meer en ik mis hem nog elke dag. Ondanks dat ik er vrede mee heb. Hij was heel erg ziek en was niet meer te redden. Maar schuldgevoel is normaal, het hoort bij de rouwverwerking. Geef het de tijd. Sterkte

Ik denk dat een hond qua gevoelens heel nauw bij ons betrokken is, daarom doet het zo'n pijn als we ze niet een leven lang bij ons kunnen houden.
Mijn buurman die veehouder was, kon ook nog altijd met veel liefde vertellen over zijn eerste hond, dus dat wil wel wat zeggen.
Ik heb een maand geleden mijn Wodan moeten laten inslapen en ik mis hem vanzelfsprekend nog iedere dag.
Er bestaat gewoon geen handleiding...

Ja ik ken dat gevoel ook ik mis Quinn nog iedere dag ook al is hij nu 9 maanden dood het was toch een stuk van je dagelijkse leven met zo,n viervoeter om je heen.
Maureen

onze rocky is in augustus 4 jaar weg, en ik mis dat beessie nog steeds,
heb sinds maart een nieuw beessie, maar mis die andere nog steeds,
al geniet ik ook al wel weer van deze,

Het overlijden van een dierbare is zo verschrikkelijk, dat je dit kan vergelijken met een wond.
Alleen is deze wond voor andere mensen niet altijd zichtbaar, maar het is er wel degelijk want we voelen immers een verschrikkelijke pijn.
Gelukkig heelt deze wond met de tijd, maar er zal altijd een litteken overblijven die ons eraan herinnert wat we hebben meegemaakt.

Ik heb van twee honden afscheid genomen, de eerste was op 01-05-2000 en de tweede was afgelopen zondag 26-06-2011. Het hondje van mijn moeder, waar ik zeer aan gehecht was, stierf op 11-11-2005.
Dit heeft enorme littekens achtergelaten, maar toch zou ik die voor geen goud willen missen.
Die littekens staan niet alleen voor pijn, maar ook voor hele andere gevoelens die ik anders gemist zou hebben. De leuke grappige momenten die we samen hadden, blijdschap als ik thuiskwam en ik vrolijk begroet werd, vreugde tijdens het apporteren van een bal of stok, liefde voor alle likjes die ik kreeg als ik verdrietig was, liefde als ze naast mij op de bank tegen mij aan lag en de liefde naar mij toe voor het vullen van de etensbakjes. Voor geen goud had ik dit willen missen, ook al is de pijn nu nog heel vers.

Jij mist jouw hond nog steeds en dit is niet meer dan logisch als je zoveel van het beestje hield en blijkbaar nog steeds houdt. Zo'n wond heeft tijd nodig om te kunnen helen en bij de één gaat het sneller dan bij de ander. Neem al de tijd die jij nodig hebt en praat er met anderen over die het begrijpen.

Heel veel sterkte!

Hier ook nog steeds hoor.
Onze vorige hond hebben wij inmiddels 3 jaar geleden moeten laten gaan, echter als ik zijn foto's bekijk schieten mn ogen vol.

Het is hier ook zo,het is in mei 1jaar geworden
kon ik hem maar teug halen.
Veel sterkte nog.

Ik heb hetzelfde er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk.
Ik heb van vrienden hele mooie gedichtjes in kaarten gehad en die lees ik wel eens.
Ze was voor een heleboel mensen heel speciaal, je deelt zoveel dingen met een hond ik had haar 12 jaar je gaat samen op vakantie.
Ik weet nog mijn eerste auto samen op pad, mijn huisje helemaal weer opnieuw beginnen zonder vriend zij was er altijd.
Mooie herinneringen die houd ik vast ze zit in mijn hart en dat verdiend ze ook.

Dat plaatsje geven is voor iedereen verschillend, wij hebben ons hond bijna 6 jaar geleden verloren, en nog kun je emotioneel raken als je aan hem denkt. Het is niet meer elke dag maar toch zit hij diep van binnen.

Neem de tijd en probeer het goed te verwerken.

Sterkte. Ineke