Kapot van verdriet

Mijn hond Esjah is afgelopen zondag overleden.

Dit jaar liepen we de deur plat bij de dierenartspraktijk.
Na de loopsheid kreeg ze opeens suikerziekte en kreeg ze insuline geïnjecteerd.
Toen ze fit genoeg was kon ze een operatie aan en werden de eierstokken verwijderd. Door bloedingen in de baarmoeder werd deze ook nog verwijderd.
Eindelijk mocht ze weer mee naar huis! Beladen met antibiotica, pijnstillers, insuline en injectiespuiten, maar helemaal blij dat ik haar weer mee naar huis kon nemen. Het verzorgen kon beginnen. Elke ochtend de wekker zetten, omdat ze haar insuline toegediend moest krijgen. Zelfs 's avonds onderbrak ik mijn werk om haar zelf de injectie toe te dienen. Ik vertrouwde dit niemand toe, want dit was tenslotte mijn werk. Tussentijds steeds naar de DA-praktijk om het bloed te controleren en de uitslag wees uit dat de eenheden insuline telkens weer lager ingesteld kon worden totdat de waarden weer normaal waren.

Een paar weken later hoorde ik tijdens het wandelen dat ze soms met de nagels over het trottoir kraste. Dit alarmeerde mij meteen en hield het goed in de gaten. Opeens kon ze niet meer goed lopen. Ze zakte telkens door haar achterpootjes en wilde eigenlijk niet meer uit haar mand. Ze wilde wel eten en drinken, daar was niets mis mee. In de DA-praktijk aangekomen stond ik binnen 10 min. weer buiten zonder dat de hond was aangeraakt, met de diagnose Artrose, een pijnstiller Rimadyl en 45 euro armer.
Helaas knapte Esjah daar niet van op en werd het alleen maar erger, dus maar weer naar de praktijk. De DA wilde bloed afnemen om te kijken of het iets te maken kon hebben met een terugkerende suikerziekte.
Esjah werd mee naar achteren genomen en wij moesten even wachten in de wachtkamer. Na een halfuur kwam de DA ons ophalen. Zij had een röntgenfoto gemaakt en ze zei dat er van drie ruggenwervels iets afgebrokkeld was en scheef stonden. De zenuwen daartussen kwamen daardoor knel te zitten en waren ontstoken geraakt. Dus kreeg ik prednoral en een pijnstiller Tramadol mee. Ze moest daarvan snel weer opknappen, aldus de DA. Weer 132 euro armer, maar optimistisch dat ze weer zou opknappen, want dat vind ik het belangrijkst.
Twee dagen later was ze overleden.

Ik ben er van overtuigd dat de Tramadol (pijnstiller voor mensen) daarvan de oorzaak was.
De verzwakking van de achterpootjes kwam niet door slijtage of artrose, maar door een hersenbloeding. Door de Tramadol, een bloedverdunner, heeft ze weer een ernstige bloeding gekregen en deze werd haar fataal.

Nu voel ik me schuldig, dat ik dit niet eerder zag, want dan had ik haar die pijn kunnen besparen.

Eigenlijk doet niets meer ter zake, de voorgeschiedenis, want ze is er niet meer.
Ik ben er helemaal kapot van en doe niets anders dan huilen, huilen en huilen. Ik mis haar getrippel op het parket, haar opgewonden geblaf als we zouden uitgaan of naar mijn ouders gingen, waar haar zusje is. Haar blik naar de koelkast, om aan te geven dat ze wel iets lekkers wilde hebben.
Zelfs het haar op de bank mis ik, waar ze eigenlijk niet mocht liggen en elke nacht toch weer stiekem op kroop. Als ik dan 's ochtends beneden kwam, dat ze dan snel in de mand ging liggen en me heel onschuldig probeerde aan te kijken. Haar gesnurk dat me soms gek kon maken, maar dat ik nu mis. Ik mis haar zo enorm veel, mijn maatje, mijn alles.
Nu ben ik nog ontroostbaar en is de pijn zo groot, dat ik niet eens kan werken. Dat de liefde voor een huisdier zo diep kon gaan, had ik nimmer verwacht.

Dag lieve Esjah, ik mis je.

Wat een vreselijk verhaal, maar ontzettend mooi opgeschreven..

Ik wens je heel erg veel sterkte

Sterkte! Goed dat je het van je afschrijft op hp. Wij kunnen met je meevoelen.

heel veel sterkte toegewenst

Heel veel sterkte met het verlies van Esjah
Rust zacht lieve Esjah

Wat een vreselijk triest verhaal.
Heel veel sterkte.
En inderdaad de liefde voor een dier zit heel diep.
Wat een intens verdriet.

Beste Thea, wat heb je het verhaal over Esjah mooi opgeschreven. Ik kan het me voorstellen dat je jezelf nu vanalles kwalijk neemt, maar op dat moment heb je gewoon alles gedaan waarvan je dacht en hoopte dat het goed voor je hondje zou zijn. Je zit dan zo in een soort roes van bezorgdheid en angst dat het voorbij zal zijn, dat je inderdaad niet altijd nuchter kan nadenken.
Ik wens je heel veel sterkte om het verlies van je geliefde hondje te verwerken, voor nu en de komende tijd.

Rust zacht, lieve Esjah.

Heel erg veel sterkte met dit grote verlies!

Vreselijk verhaal. Ga jezelf geen verwijten maken, op dat moment heb je álles gedaan wat in je vermogen lag en wat jij dacht dat het beste was, en dat is altijd goed.
Als we alles achteraf weten, dan zouden we ons hele leven opnieuw over doen.

Het verdriet is eigenlijk ondragelijk, het missen van de geluiden herken ik maar al te goed. Ik heb het nog steeds als ik thuiskom in een leeg huis, heel naar is dat.

Ik wens je veel sterkte met het verwerken, dat zal veel energie gaan kosten, je kan hier ook altijd je verhaal kwijt.

Och wat triest....ik wil je heel erg veel sterkte wensen!
Neem jezelf niks kwalijk.

Hoe oud is ze eigenlijk geworden?

Heel knap dat je het zo hebt kunnen vertellen.
Heel veel sterkte met het verwerken van je verdriet om Esjah.Vorig jaar aug is Lady overleden en mis haar nog iedere dag, de gewone kleine dingetjes van haar. Maar het verdriet wordt minder echt waar, al heb je daar nu niets aan natuurlijk.

Liefs Jeanette

Ach wat erg! Ga jezelf aub geen verwijten maken.
Waarschijnlijk had ze nog een bloeding gekregen hoor zonder de tramadol die ik zelf ook slik.
Ik zou wel even bijkomen en dan alsnog verhaal gaan halen bij je da voor je eigen gemoedsrust.
Heel veel sterkte gewenst liefde van een dier zit hartstikke diep en je verdriet moet een plekje gaan krijgen.

Veel sterkte!!

Wat een triest verhaal over Esjah.
Je hebt er alles voor gedaan.Dus je zelf geen verwijten gaan maken.
Ik wens je heel vell sterkte toe met dit grote verlies.

Rust Zacht Lieve Esjah.

Oh wat vreselijk

Heel erg veel sterkte!

Jeetje Thea, wat een vreselijk verhaal. Kan me voorstellen dat je ontroostbaar bent.
Wel goed dat je het met ons deelt en van je afschrijft. Ik wens je heel veel kracht en
sterkte toe om dit verlies een plek te kunnen geven.

Thea wat een ellende heb je meegemaakt met Esjah, en dan uiteindelijk komt ze toch te overlijden.
Met die intentie was je niet met haar bezig ,je wilde dat ze weer beter zou worden .
Je wilt alles voor ze doen als ze maar weer met je naar huis kunnen.Helaas liep het anders,maar weet dat jij al het mogelijke hebt gedaan en je lieve Esjah nu geen pijn meer heeft.

Helaas is die pijn er voor jou nu in alle hevigheid, het verdriet en het gemis is vreselijk.
Dat duurt wel even voor je dat een plekje kan geven.
Wat blijft zijn vele mooie herinneringen en voor altijd is ze bij je,op een plekje in je hart.
Veel sterkte.

Rust zacht lieve Esjah.

Heel veel sterkte en hou je niet in, huil maar lekker door en praat met ons op HP. Het helpt op den duur om 't een plaatsje te geven en verder te gaan.
xxx

Heel veel sterkte met het verlies van je beste vriendin.
Ik voel zeker met je mee. En inderdaad praat met ons op HP.

Sterkte!

Bedankt.

Jullie reacties doen me zeer goed.

Esjah was 10 jaar oud.

Mijn allereerste hond Roxanne was een dobermann en zij werd helaas maar 6,5 jaar oud.
Ik was ontroostbaar en in eerste instantie wilde ik geen hond meer, omdat ik het niet aan zou kunnen om voor een tweede keer afscheid te moeten nemen.
Na ongeveer een half jaar, wilde ik toch heel graag een nieuw maatje. Nu wilde ik niet weer een hond kopen van een fokker, omdat er eigenlijk nog teveel honden in een asiel zitten te wachten op een nieuw baasje. Het maakte mij niet uit of het een rashond of een vuilnisbakkie zou worden, want dat was voor mij niet zo belangrijk. Het karakter vond ik veel belangrijker, omdat ik houd van honden die ietwat brutaal zijn, altijd haantje de voorste en heel erg speels en aanwezig zijn.
Ik zei tegen mijn moeder dat ik weer een hond wilde nemen en heel toevallig had zij net een advertentie in de krant gezien van SOS- huisdieren Friesland. De krant kwam op tafel en de advertentie werd opgezocht. De stichting zocht nieuwe baasjes voor twee teefjes, een kruising van een Boerenfox en een Jack Russel. De honden, twee zusjes, zaten tijdelijk in een pleeggezin, omdat de vorige eigenaar ze verwaarloosd had en niet langer voor hen kon zorgen. Dit sprak mij wel aan en ik nam dus contact op met de stichting om een afspraak te maken. Samen met mijn moeder ging ik naar het pleeggezin om de hondjes te bekijken.
De ontmoeting met de twee zusjes, Esmée en Esjah was wel appart, want het waren twee heel verschillende hondjes. Esmee leek meer op een hoogpotige Jack Russel en Esjah leek meer op een Boerenfox. De karakters waren ook totaal verschillend: Esmée was bang en kroop weg en Esjah was heel aanwezig en rende telkens om ons heen.
Mijn moeder vond Esmée heel lief, maar ik vond Esjah veel leuker.
Natuurlijk wilde ik eerst goed nadenken voordat ik een beslissing nam, want een hond nemen is tenslotte niet zomaar iets. Het is het aangaan van een jarenlange verantwoordelijkheid.
Wel vond ik dat de hondjes niet gescheiden moesten worden en daar was mijn moeder het ook wel over eens.
Ik had dus besloten dat ik Esjah graag wilde en mijn moeder wilde dan wel graag Esmé nemen. Zo kregen beide hondjes een eigen huis, maar aangezien ik achter mijn ouders woon, konden ze elkaar via de poortjes zien. Elke ochtend en avond gingen mijn moeder en ik samen met de hondjes wandelen en ’s middags waren we vrij om te doen wat we wilden. Dus zo waren Esmée en Esjah toch heel vaak samen. Dit was voor beide hondjes een hele goede oplossing, want zo kon Esmée zich veel beter ontplooien. Haar angst voor vreemden en kinderen is nooit overgegaan, maar gelukkig kruipt ze niet meer weg. Ze loopt met een boog om kinderen heen, maar doet verder niets. Wanneer zij zich geïntimideerd door grote mensen, dan begint ze te blaffen om niet te laten zien dat ze bang is. Als we zeggen dat het goed is, dan stopt ze wel, maar ze houdt de ‘indringer’ dan goed in de gaten.

Samen waren de hondjes geweldig. De begroeting was speels en dan gingen ze samen rondjes rennen, beiden maakten dan luid hijgende geluiden en dit was altijd zo leuk om te zien. Al werd dit wel wat minder naarmate ze ouder werden. De één hield de ander goed in de gaten, want als diegene een geurtje had geroken dan moest de ander dit natuurlijk ook ruiken en het liefst ook zelf nog een geurtje achterlaten.. Beiden gek op knuffelbeesten, vooral om de vulling eruit te halen, dus zo nu en dan kochten we een goedkope knuffel die ze mochten vernielen.
Esjah was gek op piepende balletjes en bleef daar maar op bijten, soms tot ergernis van mij omdat ik de tv dan weer niet kon horen. Meestal had ze al snel de pieper eruit gebeten en dan moest ik deze er weer in duwen, want anders vond ze niets meer aan de bal. Zat de pieper in de bal dan sneed ik de bal open en plaatste de pieper in een andere bal, waarvan de pieper ontbrak. Had ik een nieuwe bal gekocht dan had ik niet eens kans om deze uit de tas te halen, want Esjah had de bal al geroken en dan dook ze met haar kop in de tas. Ik zei dan dat ze moest gaan zitten, zodat ik de bal uit de verpakking kon halen, maar dan piepte ze van ongeduld.
Mijn moeder en ik hebben dan ook heel wat afgelachen om de vreemde capriolen van beide honden.
Natuurlijk waren er ook mindere leuke dingen.
Zo moesten we hen er constant van overtuigen dat een kat niet stout was, maar lief. Blijkbaar geloofden ze dit niet echt, want ze liepen er met een boog omheen en hielden ze goed in de gaten. Voor mij hoefde de vriendschap ook niet dieper te gaan, want het ging er mij om dat ze de katten niet opjaagden.
Verder moest ik Esjah er van overtuigen dat ze niet hoefde te reageren op een sirene van een ambulance, want dat was niet een andere hond. Blijkbaar was ze niet overtuigd, want ze hoorde daar toch duidelijk een boodschap in en huilde dan uit volle borst een bericht terug.

Hè wat doet me dat even goed.
Even leuke herinneringen ophalen.

Geweldig om te weten dat ik dit kan delen.
Dus bedankt!

heel veel sterkte

Hallo Thea, leuk om je verhaal te lezen over de 2 hondjes. Zo blijft Esjah toch dicht bij je.
Ik vertel ook nog altijd graag over de overleden hondjes in mijn leven: Sharey (m'n 2e Griffie), Chieta (m'n eerste Griffie), Teddy (onze Cocker Spaniel thuis) en Puckie (het eerste hondje in m'n leven, hij was van m'n oma).
Ze betekenden veel goeds in ons leven en door het vertellen roep je weer even het goede gevoel wat ze je gaven op. Alsof ze vanuit de hondenhemel nog een beetje liefde geven om deze moeilijke tijd te doorstaan.
Hoe reageert Esmee eigenlijk? Mist ze Esjah?
Ik wens je veel sterkte.

Zo te horen was het een leuk stel.

Wat een bijzonder verhaal, dat ze toch nog bij elkaar zijn gebleven. Herinneringen ophalen is heel goed, dat brengt weer voor eventjes een lach op je gezicht.
Op ten duur zullen de herinneringen de overhand nemen op al het verdriet, maar dat heeft veel tijd nodig.

Je hoeft jezelf echt niks te verwijten. Je hebt alles gedaan wat je kon. Natuurlijk ben je nu heel verdrietig. Niks mis mee. Heel veel sterkte!

Hoi Thea,

Gecondoleerd met het verlies van Esjah, ik voel erg met je mee.

Ik heb 2 maanden geleden mijn lieve Rocky in moeten laten slapen (bijna 11 jaar) en ik heb onzettend veel steun gehad aan alle lieve mensen van HP.

Lieve Esjah, rust zacht en geniet achter de regenboogbrug van alle mooie dingen en geef mijn lieve Rocky een knuffel en vertel hem dat ik hem ontzettend mis en nooit zal vergeten.

groetjes Nathalie

Heel veel sterkte met het verlies van Esjah.

Rust zacht lieve mooie Esjah.

Lieve Thea,
Wat een bijzondere verhalen kun je vertellen over je grote vriend. Ben er zeker van dat zij het erg goed getroffen heeft met jou als baasje. Je hebt haar een thuis gegeven, en haar zusje niet in de steek gelaten, wat een luxe!
Dit soort van verlies, de manier waarop, komt erg hard aan, maar uiteindelijk maakt dat geen verschil, want missen moet je ze toch.
Weet dat jullie een gouden tijd gehad hebben, niets kan dat uitvegen.
Ik wens je heel veel sterkte.

Wat erg
Veel sterkte!

Wat erg
Veel sterkte!