Spijt

Hebben jullie dat ook wel eens?
Dat je eens in een slechte bui bent, en als je hond dan iets verkeerd doet dan je te erg reageerd?

Ik heb dat regelmatig, vanmorgen was ik in een rotbui, en ik was cody zijn riem kwijt. Ik zoeken en zoeken,
Cody wist dat we naar cursus gingen en was enorm aan het blaffen van enthousiasme.
Ook als ik bukte tijdens het zoeken stond ineens bij me en kreeg ik een poot in me gezicht.
Toen ben ik dus uitgevallen, heb hem streng toegesproken en hij moest blijven zitten tot ik klaar was met zoeken.
Dan denk ik nu dus achteraf van...jeetje...hij was alleen maar blij...waarom heb ik hem zo gecorrigeerd..

Hoe kan cody dit zien aankomen, als ik het ene moment hem rustig corrigeer en het andere moment er boos om word...
Niet dus...en waar ging t eigenlijk om...om een stomme riem die kwijt was.

Ik zit nu al de hele tijd met zo'n rotgevoel, hoewel cody nog evenveel van mij houd en nu lekker tegen me aanzit.
Misschien maakt dat alles nog wel erger, verdien ik wel zo'n ongelovelijk lieve schat van een hond?

Zo moest dit even kwijt.

Je bent maar een mens hoor Simone, dat kan gewoon gebeuren.

En aan de andere kant deed hij gewoon vervelend dus helemaal onterecht was het ook niet

Cody weet hoe goed jij het met hem voorhebt. Als jij leert van deze keer en een volgende keer eens extra nadenkt, zal hij je dit niet kwalijk nemen hoor

Ik denk dat Cody het al lang vergeten is Maar ik ken het gevoel ook wel hoor. en idd je bent maar een mens! Iedereen heeft denk ik wel eens zo'n momentje

jawel hoor...ik heb dat ook wel eens dat ik me op fief af reageer en dan vind ik het zo zielig achteraf! laatst had ik ruzie met mijn vriend en fief kwam bij me, wie weet om me te troosten, en ik heb haar echt weggesnauwd.

maar cody is het vast alweer vergeten hoor wij maken het altijd een beetje erger met onze menselijke emoties

Is compleet menselijk, maak je geen zorgen, zo'n moment hebben we allemaal wel eens !!

Als je aan de kids verteld we gaan een dagje uit en ze blijven springen en gillen, moet je ze ook op 'n gegeven moment tot bedaren brengen.(even streng toespreken)

Zo kan dat ook met de hond gaan.

Als wij aan de wandel gaan, wil je niet zien hoe dol ze zijn en als het dan even te lang duurt voordat alles in het gereel is, tja dan gebeurt het wel eens dat er een brul door het huis gaat.

Ze schrikken even en gaan zitten.

Opvoeding is dat en meer niet.

Dus voel je niet schuldig, je doet het vast allemaal heel erg goed

M.v.g
Johan

Dank jullie wel voor de reacties. Voel me meteen beter als ik het allemaal lees.
Heb net nog even lekker met hem zitten knuffelen. Het is goed nu.

Volgende keer hoop ik het wel te kunnen voorkomen door eerst tot 10 te tellen.

nee , ik niet, ik heb nimmer een vervelende hond, en nog nimmer spijt gehad dat ik Bamse heb, ik krijg er zoveel voor terug, misschien dat ze spijt van mij heeft ? maar dat vraag ik haar niet.

Willemijn, ik heb nooit gezegd dat ik spijt van Cody heb, alleen dat ik spijt heb dat ik zo uitviel tegen hem.

Maak je daar niet druk om.
We hebben dat allemaal wel eens.
Maar ze weten wel dat je veel van ze houd.

Dat heeft iedereen wel eens hoor,
en het is menselijk,
maar Cody weet heel goed
dat hij bij jou een plekje in je hart veroverd heeft,
en dat je zijn kuren snel vergeten bent,
en jij de zijne ook ;;;

Grtz

Gelukkig kan een hond snel vergeven Het komt wel goed hoor. Schuldgevoel is alleen iets voor mensen

Cody weet dat je het goed voor hebt met hem en het gebeurd bij iedereen wel eens denk ik , dat is het mooie aan een hondje dat ze weer altijd liefdevol naar je toe komen en het incidentje al vergeten zijn

trouwens we geven ze daarna ook dikke knuffel om te zeggen sorry maatje was zo niet bedoelt

Ja hoor, gebeurt hier ook wel eens.
Sire corrigeerde hier de katten wel eens. Dit vonden we toen wel handig. Maar nu hebben we een regelneef.
En wij hebben heel vervelende benedenburen die heel veel herrie maken maar zelf van anderen niets kunnen hebben.

Kortom Ivy had haar doldwaze puppy 5 minuten, en was onze kater blaffend aan het uitdagen. Sire ging daar weer tegen blaffen en regelneven. En ik kwam er niet tussen en schoot in de stress vanwege de buren. Toen heb ik tegen hen geschreeuwd: "En nu houden jullie allebei potverdorie op". Doe ik anders nooit, schaamde me zo later, kon wel janken.

Ik hoop dat jullie alsnog lekker getraind hebben.

Maak je er niet druk om, gebeurd denk ik elke hondenbezitter wel eens. We zijn allemaal mens he?

Voel me dan ook wel eens schuldig hoor, zeker als ik naar Bo (die toch nog wel onzeker en snel angstig is) uitval. Maar even later staan ze toch lekker een knuffel te halen en zijn ze het al wel weer vergeten. Zolang je er zelf ook een les uit leert is het helemaal goed toch?

Tipje: Wat ik doe als ik weet dat ik een slechte bui heb en er gebeurd zoiets als een riem die kwijt ofzo.. Dan zet ik de honden even apart (even de tuin in) zodat ik op me gemak kan zoeken en een situatie als je omschrijft kan vermijden. En dat werkt best goed, want als je hetgeen gedaan hebt wat je 'dwars' zat is je bui al wat geklaard en kun je je weer lekker focussen op de hond...

Zoals Sammy ook al zegt: je bent maar een mens!
Zoiets kan een keer gebeuren. En troost je... ik heb dit met Kyra ook weleens.

Om nog maar eens in herhaling te vallen, je bent een mens. Niks ergs aan. Ik ken het ook, en ik kan me niet voorstellen dat iemand dit niet in meer of mindere mate herkent.

In mijn geval, 2 honden, moet ik zeggen dat ik dit bij Duuk eigenlijk nooit heb. Bij Promise soms wel. Ik hou van alle 2 even veel, maar Promise is mijn grote spiegel. Zij kan me het bloed onder de nagels vandaan halen, daar ben ik eerlijk in. Maar tegelijkertijd staat ze zo dichtbij, ze reageert feilloos op mij.
Om met Turid Rugaas' woorden te spreken: 'je krijgt de hond die je verdient'. Ik leer zoveel van haar, dat is prachtig om mee te maken, maar niet altijd het gemakkelijkst.

Cody houdt nog net zoveel van je dan gisteren, maak je maar geen zorgen.

Ik heb dat ook wel eens hoor, iedereen denk ik wel. Meestal komt dat spijt heel snel en pak ik haar vast om te knuffelen en sorry te zeggen haha (al begrijpt ze dat misschien niet)

Ik ken dat schuldgevoel zo goed...Toen onze Golden nog leefde kreeg ie de laatste maanden cortisone met héél grote eetlust als gevolg. Eén keer nam ie aan tafel iets té gretig aan zodat ie eigenlijk een beetje in mijn vinger beet. In een reflex heb ik hem toen een tik op zijn snuit gegeven. Zo gauw ik het deed had ik er natuurlijk al spijt van en ik denk niet dat Sebbe het zelf nog maar door had...Maar toch, nu 3 jaar na zijn dood, kan ik hier nog wel om janken, zeker nu ik dit topic lees... Ben eigenlijk blij dat ook ik het hier eens van me af kan schrijven...

Ik ben volgens mij de enige waarbij het niet gebeurd omdat Flex inmiddels wel uitkijkt. Vrouw gestrest betekent ver uit de buurt blijven.

Heb eens gehad dat ik ook onwijse haast had en hij achter mij de weg blokkeerde (dat gebeurd natuurlijk al snel) dus toen ik me omdraaide viel ik zo over hem heen. Natuurlijk verkeerd dus het deed ook best pijn. Waarna ik scheldend door de woonkamer liep. Achteraf erg sneu maar het hielp wel, hij staat niet meer pal achter me met haast haha.

Ahhhw hihi ik vind vet lief dat je je daar zo schuldig over voelt, zijn wij familie toevallig..? Ik heb dat dus ook, ook met mensen, ik laat vaak beetje op over me heen lopen, of gewoon als ik me irriteer aan iemand, als ik er wat van zeg voel ik me er de rest van de dag rottig over.. Wat honden betreft, tja ik vind dat zo vaag he, aan de ene kant zijn ze zo gevoelig voor je humeur, als je bijvoorbeeld verdrietig ben zijn ze meteen veel aanhankelijker enzo.. Maar als je even geen geduld heb doen ze er nog even een schepje bovenop..! Wij hebben 2 jonge honden (14 en 21 weken) en de ene keer met uitlaten luisteren ze perfect en hebben we aan een half woordje genoeg, krijgen we complimenten van mensen op straat, en de andere keer lijkt het wel alsof we weer helemaal terug bij af zijn, doen ze lekker waar ze zin in hebben, rennen achter de katten van de buurt aan en moeten iedereen begroeten die passeert, al loopt iemand verderop in een zijstraatje.. Dan moet ik er weer achteraan, terwijl ze weten dat dat niet mag, tja dan hangt het er ook maar net vanaf hoe ik in me vel zit.. En ja i know het zijn pups dus die zijn nog speels en onderzoekend en wisselvallig, voordat iemand me in de rede valt zo..

Nou ben ik niet snel chagrijnig maar als me hele dag al vervelend verloopt en ze luisteren ook nog es niet met uitlaten ben ik ook wel wat strenger in me aanpak hoor, maar daar voel ik me dan niet heel slecht over later, hun luisteren toch niet? Ze weten dondersgoed wat ze wel en niet mogen en als ze dan niet luisteren gaan ze òf vast òf ik pak die tuigjes en help ze ff de goeie richting op.. Maar over het algemeen hebben ze wel door wanneer ik ff geen zin heb in die trucjes, dan gebruik je toch je stem al anders enzo, wat strenger "Chelsea Nicky kom hier!" dan weten ze wel een beetje dat ze beter ff geen streken uit moeten halen met me..

ik heb dat ok dan denk ik oo wat erg en voel ik me heel erg en verwijt me soms nog steets omdat ik weet niet alles was terecht maar puur uit eigen frustratie

Ik vind het al knap dat je het gewoon benoemd dat je die fout weleens begaat.
Als het maar niet een standaard reactie is of word.
Iedereen heeft wel eens niet zijn dag en reageert dat dan op de geen waar je vaak het meest van houd.
Maar je doet vast je best, houd dat vast!


Adios!

Ben ook zo. Kan daar nog dagen over piekeren over zoiets. En nog eens en nog eens en nog eens afspelen in mijn hoofd.
En het wordt steeds een vreselijker tafereel, terwijl de honden zoiets vergeten in een nanoseconde
Gelukkig is het maar zelden maar toch voel ik me dan slecht.

Soms bedenk ik me hoe het toch komt dat mensen zo wreed kunnen zijn voor dieren. Liggen zij dan nooit wakker in bed om wat ze hebben gedaan?

Ik kan best wel eens kribbig zijn tegen Puzzle en Pim. Vooral als ze elkaar aan het uitdagen zijn en dus niet netjes meelopen tijdens het uitlaten. Of als Pim weer eens eten of kluiven probeert te pikken.

Voel me dan vrij snel rot en maak het dan goed met een knuffel. Geen probleem hoor

Ik heb dat ook hoor.. ik denk dat het vooral komt omdat ik mijn hond soms gewoon echt niet begrijp..
De ene keer wandelt hij super goed mee, de andere keer kan ik hem de hele weg bijna meetrekken en dan begrijp ik gewoon echt niet wat er is. Als ik dan mijn dag niet heb, en hij luistert niet, dan kan ik daar wel geirriteerd door raken en doen.

Als de wind hard waait, dan wil hij niet lopen omdat de wind tegen zijn kontje gaat, gaat ie de hele tijd zitten. Als de zon schijnt, heeft hij het te warm en wil hij niet lopen (of lopen als een slak).. als het regent, wil hij niet lopen want het regent.. als ik uit de deur links ga, loopt hij niet mee, ga ik rechts, loopt hij wel mee (ik ga dus meestal links omdat ik dat niet uit kan staan). Met andere woorden, soms lijkt het alsof hij altijd wat heeft.
En het gekke is, al deze dingen doet hij niet, als ik samen met iemand loop. Dan loopt hij als de actiefste hond voor me uit, blij met alles en nergens last van..

gr,
Cynthia

nou cynthia, als ik jou verhaal zo lees mag jij wel eens een boekje openslaan over honden en een beetje gaan trainen...

Waarom Fleur..? Ze heb gelijk, onze honden doen precies hetzelfde, ene keer hebben we aan een half woord genoeg en lopen ze netjes mee en als we "nee" zeggen gaan ze niet naar de voorbijganger toe en als ze een hond hebben begroet komen ze gewoon weer.. En andere keer lijkt het alsof we helemaal terug bij af zijn, gaan ze opeens op iedere geluidje en ieder mens of dier af, al is dat een stukje verderop, en kunnen we roepen wat we willen, kansloos.. Het is inderdaad maar net afwachten altijd hoor.. En als ik dan een rotdag heb en die honden luisteren ook nog es niet ben ik ook feller in me aanpak hoor, of gaan ze gewoon vast, zelf verpest..

Ik snap je en voel je helemaal
Maar ook zijn er weer leuke momenten met je hond. Soms moet je er even goed naar zoeken want lijkt dat vrij weinig te zijn...