Is het gebruikelijk dat ze voor een euthanasie een katheter aanleggen?

Is het gebruikelijk dat ze voor een euthanasie van een zware hond 40 kg een katheter aanleggen? Was hierop niet voorbereid, kwam hard aan. Kan best dat het nodig is, maar ben er eigenlijk zelf niet goed van. Door dat 'overgemedicaliseer' heb ik mijn hond zelf precies niet goed kunnen steunen en zit nu met een schuldgevoel...
Ik mis hem

Nee ik vind het niet normaal. Hoor het nooit.

Heb je het niet gevraagt?

Als je bedoelt in de ader, dan ja. Gebeurde bij mijn vorige hond ook, twee jaar geleden. Ik was er blij mee, dan hoeft er maar een keer geprikt te worden: het katheter. En niet een keer voor een roesje, een slaapje en dan de fatale spuit. Van dat oogpunt vind ik het ook diervriendelijker. Mijn eerste hond had geen katheter, en die moest naast het slaapspuitje en een keer de fatale spuit, nóg een spuit omdat ze niet dood wou. Geloof me, dat is een rot gezicht. Ik zou het zo weer laten doen.

een katheter? waar werd dat voor gebruikt, heb je dat gezien?

nee, wel legt onze da als het even kan een infuusje aan, das prettig want dan hoeven ze maar 1x aan te prikken, eerst voor het slaapmiddel en dan in slaap het middel om het hart te stoppen, en kan het in 1x in een ader.

vervelend joh, dat je er een naar gevoel aan over hebt gehouden, dat maakt het lastiger om het te verwerken.

Ik denk dat ze een infuus bedoeld.
Dat kan idd gebruikelijk zijn bij grotere honden.

Bij mijn hondje hebben ze ook eerst een katheter gestoken,vond het beter ,zo hoeven ze maar één keer te prikken.Sterkte Saskia

bij murdoch hebben ze een infuusje in zn poot gedaan toen ze hem lieten inslapen en dat was een grote hond.

bij alle honden waar ik bij ben geweest met inslapen is dat gebeurd, van 7 kg tot 45kg.

1x lukte het niet bij een hondje dat al erg ziek was, adertjes waren al te ver dicht getrokken, de da loste dat op met een prikje in een spier, duurt het in slaap vallen een pietsie langer.

ik hoop dat TS wat gerust gesteld is, dat een infuusje (of kathetertje) dus normaal is, en voor de hond eigenlijk wel prettiger.

en dat je hem mist TS...... tuurlijk mis je zo'n vriend in je leven....... daar valt niks tegenaan te troosten behalve dat ik begrijp dat hij een prachtig rijk leven bij jou heeft gehad, en dat is wel een fijne gedachte om vast te houden...

sterkte ermee

Probleem was toen de da infuus wou aanleggen, mijn dochter even panikeerde(logisch), waarop de da bijna gebeten werd. (Om mijn dochter te beschermen)Toen besloot de da narcose zo te geven, en nadien nog een infuus aan te leggen voor de laatste injectie, en deze handeling snap ik dus niet...
Ik heb door dit gestuntel en het enorme moedige vechtlustige gedrag van mijn Wodan-die nooit iemand pijn deed!)een enorm emotionele kater. Missen moet ik hem toch, want hij was niet meer beter te maken, maar door deze handeling heb ik precies mijn hond gemist.(wij hadden,zoals zovelen van jullie , een heel bijzondere aanvoelende relatie) Ik heb hem de hele tijd vastgehad en er tegen gesproken,maar de integriteit van het moment was precies weg.
Dat krijg ik nooit meer recht

Ik wens jullie heel veel sterkte.
Bij Puk is ook eerst een infuus geplaatst.
Bij Puk viel het infuus eruit en moest de naald opnieuw worden ingebracht en met tape worden vastgeplakt .Hij was totaal in paniek.Eerst kreeg hij door het infuus een narcose en daarna een roze vloeistof wat het hart liet stoppen.Ik kan dat beeld niet meer loslaten.Daarom schreef ik in jouw andere topic dat het soms anders kan lopen dan je denkt.
Ik heb eerder honden in moeten laten slapen,maar dan kregen ze eerst een roesje en dan pas het infuus. Normaal doet mijn DA het zo,maar omdat Puk bij een narcose moeilijk was weg te krijgen ,heeft de DA het op deze manier gedaan.
Ik begrijp heel goed dat jij dit heel naar vond.
Sterkte!!!!

Dankjewel voor je reactie Ria. Nu ik hier zo de reacties lees, snap ik dat ook al denken we alles in handen te hebben, er soms dingen gebeuren die er ook bij kunnen horen. Toen mijn kat van 18 moest inslapen werd er nog niet standaard een narcose gegeven-13 jaar geleden-, en ook geen infuus. Ik dacht dat ik nu goed was voorbereid, maar dat viel dik tegen. Ik heb ook de beschermingsdrang van mijn Wodan onderschat...
Het gemis van zo'n letterlijk grote vriend is niet te onderschatten, ik had graag alles goed gedaan voor hem, voel me nu tekortschieten.

net als ria al vertelde,
kreeg mijn jacky eerst narcose,
waasrdoor hij in slaap viel,
en natuurlijk rustig was,
daarna pas de fatale spuit.
maar saskia,
je moet je niet schuldig voelen,
je had geen andere keus,
het is alleen jammer dat de DA je niet goed ingelicht heeft,wat hij ging doen.
de enige troost die je nu heb,
is dat Wodan geen pijn meer heeft
veel sterkte en kracht

Je hebt absoluut niet tekort geschoten..En het gemis is inderdaad heel groot, net als de leegte.
Mijn Bijou is nu bijna 2 weken geleden compleet uit het niets overleden, en de eerste dagen had ik ook zo'n schuldgevoel en vragen.
Wat had je nog kunnen doen, heb ik iets over het hoofd gezien, dat soort dingen.

Maar Saskia, dit soort dingen heb je niet in de hand. Probeer (en dat zal tijd nodig hebben) te beseffen dat jij alles voor Wodan gedaan hebt wat je kon, hij was op, je hebt een keuze gemaakt die ontzettend moedig is en waar je véél liefde voor nodig hebt.
Het laatste beeld wat je hebt is een momentopname van Wodan. Met de tijd zullen met name de leuke herinneringen bij je blijven.
Bij mij begint het einde van Bijou ook langzaam uit te doven, als het ware. Dat is alleen maar negativiteit, en zo wil ik haar absoluut niet herinneren.
Maar nogmaals, dit heeft tijd nodig, heel veel tijd. Ik ben er nog lang niet, en jij ook niet, rouwen neemt veel in beslag.

Ik wens jou en je kinderen héél veel sterkte toe, ik hoop dat jullie elkaar tot steun kunnen zijn.

Caitlin omschrijft het heel mooi.... dat het negatieve uitdooft, bij ons was een hond waarvan het hartje maar niet wilde stoppen, dat heb ik ook als traumatisch ervaren, dat heeft best een poos geduurd, maar toch kan je het loslaten, zeker door opnieuw af te wegen dat het echt het juiste moment was, maar dat je als baasje en als da toch niet alles in de hand hebt.

bij honze hond was het blijkbaar de intense levenswil die hem ook zo oud had doen worden, dwars door alles heen, die zijn hartje gaande hield, bij jouw Wodan was het zijn prachtige karakter wat gericht was op het leven met en het beschermen van "zijn" roedel wat er voor zorgde dat het anders ging dan gehoopt.

rouwen neemt tijd, de eerste dagen zit je in een soort achtbaan van emotie's, gelukkig komt dat wel tot rust en hoe dan ook: al onze woefers leven bij ons voort, omdat ze een stukje van ons hart innemen.

sterkte.....

Verkeerde soort katether.

Veel sterkte verder!

ik begrijp het volkomen, bij mijn vorige hond ging het ook niet, ik heb haar bij me genomen, en het heeft zeker meer dan drie kwartier geduurd voor ze ging, mijn hond heeft niets bemerkt, ze was op. alleen voor mezelf vond ik het verschrikkelijk, op een gegeven moment wilde die haar onder narcose brengen, en uiteindelijk ging ze, de stof die in de spuit zat ging toch zijn werk doen. heeft bij mij ook een vreselijk gevoel gegeven.

probeer dit stukje te vergeten, of weg te stoppen, dat doe ik ook, denk niet aan het laatste stukje, inslapen zal nodig zijn geweest, nu is het heel dichtbij dit, maar straks vervaagd het, en denk je alleen aan de mooie herinneringen van je hond.

geef het een plekje, en veel sterkte.

het is niet het verkeerde katether. de aderen van mijn hond waren niet meer optimaal, dus duurde het heel lang voordat de stof zijn werk deed.

dat stuk is niet meer terug te draaien, en de dierenarts kan dat ook niet weten op dat moment.

Ik krijg regelmatig veschrikkelijke huilbuien, sluit me liefst op in huis, omdat ze me overal kunnen overvallen. Ik zit nu echt in een wervelstorm..; Wilde woensdag met de kinderen een mooie gedenksteen gaan kiezen, maar toen ik op de parking van de steenkapperij stond moest ik weer huilen en ben ik met de kinderen onverricht ter zake teruggekeerd.
Mijn moeder zegt dat ze me de laatste jaren nog niet zo verdrietig heeft gezien. Heb mijn zus jong verloren, en die had Wodan nog geleerd pootjes te geven, die link naar mijn zus is nu ook weg. Ook zie ik nu dat Wodan een soort echtgenoot was voor mij... Mijn man doet lange dagen en daardoor zat ik vaak met hem alleen, en hij volgde mij overal naartoe. Hij luisterde en beschermde mij als een stille wijze kracht. Ik voel me nu zo verschrikkelijk alleen en heel mijn leven neemt precies een drastische wending.Zo van 'ik ben er nu niet meer, zorg nu goed voor jezelf...'