Verstand of gevoel volgen?

Zoals de meeste van jullie wel weten is onze Tara ongeneselijk ziek.

Helaas gaat het de laatste tijd steeds wat slechter met haar en wordt ik heen en weer gezwiept tussen mijn gevoel en verstand.

Mijn verstand zegt me dat het genoeg is geweest, dat het tijd is haar te laten gaan. Maar mijn gevoel zegt me dat ik nog moet wachten, dat de tijd nog niet daar is.

Op het moment dat ik voor mijn verstand kies en min of meer besluit haar te laten gaan houdt mijn gevoel me zo sterk tegen.

Normaal gezien ben ik van mening dat je bij zulke beslissingen naar je hart moet luisteren en je hart je zal ingeven wanneer de tijd daar is. Dit keer ben ik daar echter niet van overtuigd. Mijn gevoel blokkeert, ik wil Tara niet kwijt, ik wil deze beslissing nog niet moeten maken, ik kan Tara toch nog niet los laten. Ergens in mij zitten nog steeds sprankjes hoop, heb ik het allemaal nog steeds niet geaccepteerd en blijf ik eigenlijk gewoon mijn kop in het zand steken.

Daar komt dan ook nog eens bij dat ik Tara nooit als gezonde hond heb gezien en je eigenlijk toch wat gewend bent dat ze het minder doet/red dan andere honden, dus als je het daar vandaan bekijkt valt het allemaal nog best mee (of maak ik dat mezelf dan maar wijs?)

Even voor de duidelijkheid: Tara is nog maar 2 jaar, haar hele leven al ziek geweest, gedraagt zich nu echt als een hond van 14 en ze is absoluut niet meer te genezen of wat dan ook.

Hoe zien jullie dit, zouden jullie haar laten gaan, zouden jullie naar je gevoel f verstand luisteren?

Wat vreselijk te lezen dat het met Tara steeds slechter gaat, ook al weet je dat dat er aan zat te komen, dat blijft confronterend.
Hoe ziet je omgeving Tara? Kan ze nog wel genieten van dingetjes?
Niemand kan voor je bepalen wat je moet doen, ik denk dat het al met al het belangrijkst is om realistisch te zijn en haar ook op die manier te bekijken..Is ze nog gelukkig? Heeft ze goede momenten?
Dat soort dingetjes, want je gevoel zal altijd blijven schreeuwen dat je haar niet kwijt wil, dat het nog niet de juiste tijd is..

Heel veel sterkte en wijsheid gewenst, neem de tijd om een beslissing te maken, zodat je er geen spijt van kan krijgen.

Caitlin bedankt voor je lieve reactie!

De omgeving ziet natuurlijk maar kleine stukjes van Tara en dat maakt het juist ook moeilijk. Mijn man zegt wel dat we niet meer te lang moeten wachten, maarja hoe lang moeten we dan wel wachten?

Even een stukje om te beschrijven hoe haar leventje er nu een beetje uit ziet. Tara gaat s'ochtends mee voor een plasje en een poepje, met matige zin. Dan ligt ze thuis te slapen totdat ik haar rond een uur of 1 weer uitlaat. Ik ga dan naar het losloop park wat hier 5 minuten vandaan is. Ze gaat dan wel altijd met enthousiasme mee.

Tara loopt dan los, sjokt achter mij aan en ik moet regelmatig op haar wachten omdat ze niet sneller kan. Eenmaal in het parkje gaat ze vaak liggen met een stokje of loopt gewoon rustig rond, rennen doet ze bijna niet meer. Met andere honden spelen doet ze eigenlijk ook niet meer. Ik blijf dan ongeveer 10 minuutjes in het park, richting huis ligt haar tong op de grond en loopt ze heel langzaam. Eenmaal thuis slaapt ze weer totdat ze om een uur of 6 à 7 weer uitgaat, ook dan gaat ze met enthousiasme mee. Ook dan ga ik naar het park en is het hetzelfde verhaal als van de middag.

Voordat we naar bed gaat gaat ze nog mee uit, maar zonder enthousiasme, ze blijft liever gewoon lekker liggen thuis.

Als we bezoek krijgen is ze echter wel heel enthousiast en oogt ze lang niet zo sloom en ziek als anders. Etenstijd is een feestje voor haar waar ze altijd helemaal van opleeft. 1 x per week ga ik met haar naar een waterplas bij een bos, dit vindt ze heerlijk en 1 x per week gast ze mee wandelen in het bos. Ook iets wat ze heel graag doet, maar het is tegenwoordig wel vermoeiend voor haar.

Dit is ongeveer hoe het er nu uit ziet met haar. Als ik het zo typ is het eigenlijk best wel negatief volgens mij

Ik denk dat je goed naar je hond moet blijven kijken. Echt je hond, geeft signalen af, wanneer je hond zover is?

En probeer daar dan ook naar te "luisteren".. Hoe moeilijk en pijnlijk dat dit ook is.. Ik herken je gevoel maar al te goed hoor. Heb ook ooit eens voor zo'n situatie gestaan. Heel veel sterkte!

O en natuurlijk is ze altijd enthousiast als ik met haar aan het kroelen ben of als ik haar bij me roep. Dan is ze heel vrolijk en lijkt Tara zelf nog vol op te genieten. Ook gaat ze nog achter stokjes en balletjes aan, maar niet meeraltijd natuurlijk.

Tara 's neus is helemaal uitgedroogd, ik smeer het telkens in met vaseline, maar hij blijft toch redelijk uitgedroogd. Tara is ook misselijker dan voorheen en spuugt nu altijd in de auto (iets wat ze nooit heeft gedaan), spuugt afentoe haar water uit, slaapt heel erg veel enz enz...

Toch komt ze nog steeds heel erg vrolijk over, juist dat maakt het allemaal ook zo moeilijk. Ik weet niet of ze pijn heeft want ze is keihard voor zich zelf

Dan zegt mijn gevoel dat Tara nog niet zo ver is.. maarja, ik zie haar ook niet chocomelk. Maar als je hond nog vrolijk, zou ik er nog lekker van genieten hoor.

Ik zie haar ook niet in het echt, maar ik vind je beschrijving van haar niet klinken alsof het eind er al is, als je snapt wat ik bedoel..
Ze heeft nog wel oplevingen, gaat toch nog redelijk enthousiast met wandelingen mee, ze oogt vrolijk..

Misschien kan je het nog even aankijken, kijken hoe het verloop verder gaat, ik denk absoluut dat je het aan Tara zal merken als zij niet meer wil, zoals de meeste dieren dit doen.
En dan zal je er zelf ook meer aan toe zijn, omdat je weet dat het niet meer verder kan.

Als je je zorgen maakt over de pijn, kan je misschien nog met de DA spreken, over pijnstilling als ze die nog niet heeft, of een hogere dosis.

Ik vind het toch maar zielig klinken.
Heel de dag slapen, misselijk zijn, niet meer mee kunnen met de andere honden en het misschien o zo graag nog willen, dan maar gewoon op een takje knabbelen tot ze weer naar huis kan...
Klinkt toch weinig levenslustig.
Wat zou ze doen als ze niet mee moet wandelen? Heel de dag slapen en alleen nog wakker worden om te eten en even een plasje in de tuin doen?
Nee, voor mij klinkt dit niet goed. Maar alleen jullie kunnen nog inschatten over er nog levensvreugde is en of ze nog een "twinkel" in haar ogen heeft als iets leuk mag doen.
In ieder geval veel sterkte voor de komende tijd.

Het lijkt inderdaad heel zielig, maar als ik het zo lees geniet ze nog wel, ook al slaap ze veel. Meestal verteld een hond je heel goed wanneer het genoeg is geweest, ze zien er moe uit en kijken moe.
Het enige wat het momenteel niet leuk maakt is de misselijkheid, is dit alleen in de auto of ook op andere momenten. Ik denk dat jou hart heel goed kan vertellen wanneer het zover is luister daar maar naar.

Hoi chocomelk,

Vreselijke beslissing waar je voor staat. Ik heb het helaas ook al 2x moeten doen..

Het moeilijkste is inderdaad wanneer hak je de knoop door. Er heeft eens een dierenarts tegen me gezegd: "neem 3 dingen die je hond erg leuk vind en heel graag doet bv spelen met de bal, eten en mee gaan wandelen. Als 2 van de 3 dingen wegvallen of niet meer leuk zijn is het misschien tijd de beslissing te nemen"

Hoe dan ook, het blijft een vreselijk moeilijke beslissing. Sterkte ermee.

Wat is dat toch een moeilijke beslissing voor je.
Praat eens met de dierenarts wat die er verder van vind.
Dan wordt voor jou de beslissing wat makkelijker.
De hond moet toch nog een beetje kwaliteit van leven hebben.Ik wens je heel veel sterkte toe voor de komende tijd.

Bedankt voor jullie reactie's!

Als ik de reactie's van niks en kita lees dan rollen de tranen over mijn wangen omdat ik ze voor een groot deel gelijk geef en dit juist is wat ik niet horen wil. Trouwens niks negatiefs tegenover jullie hoor, ben blij met de eerlijke reactie's.

Als we niet meer zouden wandelen zou ze denk ik inderdaad voornamelijk slapen. Ze kijkt somber en moe uit haar oogjes, maar ze heeft altijd al een wat droevige blik gehad. Als ze s'avonds bij mij op de bank ligt dan aai ik haar over haar buikje en hoeveel ze er ook van geniet zie ik toch de vermoeidheid doorschemeren.

Ze is al 2 jaar aan het vechten voor haar leven en ik heb alles gedaan wat ik kon doen. Ik voel me zo machteloos en had haar zograag een fijn hondenleven gegeven. Regelmatig knuffel ik haar en vertel ik haar dat het me spijt dat ik niks meer voor haar kan doen, dat ik haar nooit meer beter kan maken.

Ik weet het gewoon niet, ondanks alles zie ik nog steeds levenslust in haar en heb ik de indruk dat als ze zelf kon kiezen ze nog wilt blijven leven.

Het is allemaal gewoon zo tegenstrijdig. Wij hebben altijd gewaakt voor de kwaliteit van haar leven en tot een tijdje terug was die nog goed, maar de laatste tijd weet ik niet of ik dit nog een kwaliteit van leven kan noemen.

O wat zou ik toch graag willen dat ze kon praten of dat iemand anders de beslissing voor me kon maken.....

Heb je een goed vertrouwen in je DA? Als je dit hebt.. misschien eens goed met hen erover babbelen? Vaak hebben ze daar best wel kijk op..

Ik word treurig van jouw berichtje.. zou willen dat ik je kon helpen Chocomelk. Weet zo goed wat je voelt.. heel veel sterkte met alles.

Tja, chocomelk, je weet helaas nooit of je het goed doet. Ook toen ik de beslissing had genomen ging ik toch weer twijfelen, misschien moet ik toch nog even wachten.........vreselijk........je wilt ze nooit kwijt.

Ik weet zeker dat je er alles aan gedaan hebt om haar te helpen en haar een goed leven te geven en ik weet dat Tara dat ook weet. Bij een goed leven hoort ook een waardig einde.....hoe moeilijk ook.

Ik weet zeker dat Tara zich geen beter baasje had kunnen wensen.....

Ik begrijp heel goed je verdriet wij hebben ook 2 keer deze keuze moeten maken.Je hebt voor Tara toch alles gedaan wat je kon doen.

Ik voel de wanhopigheid en twijfel door het beeldscherm heen, wat een nare keuze moet je maken..
Ik denk inderdaad dat een gesprekje met de DA (mits je hier een goede band mee hebt), je wellicht zou kunnen helpen.
Ikzelf denk dat als je nog wel levenslust bij haar kan bemerken, dat het misschien dan nog niet de tijd is.
Welke keus je ook maakt, neem nogmaals de tijd, je hebt zoiezo alles voor Tara gedaan wat je voor haar kon doen.

Ik kan me je tweestrijd goed voorstellen.Wanneer is het genoeg?
Kunnen en mogen wij dat beslissen,Ja dat kunnen en mogen wij voor onze maatjes beslissen. Maar wanneer is het zover.Dat maakt het zo verdomd moeilijk.Zoals je schrijft gaat het steeds een beetje moeizamer voor Tara, Maar ze kan ook nog wel een beetje genieten van dingen en mensen.Maar je realiseert je dan ook weer dat ze eigenlijk pas 2 jaar is.Zo jong en toch al zo oud.het is zo oneerlijk.Als ze echt niet meer zou reageren op dingen houd het op,maar zolang ze nog blij kan zijn om gebeurtenissen zou ik haar dat plezier nog geven. En ik denk dat je gevoel wel zal aangeven wanneer het genoeg is.Ik wens je heel veel sterkte met deze keus die je eens voor Tara moet maken, maar geniet van haar zolang ze er nog is.

heel erg voor je!
wat zegt de da ervan ,heeft ze pijn dat vind ik ook zeer belangrijk,maar er is maar één iemand die haar het beste kent en dat ben jij,ik denk dat je zelf wel zal aanvoelen zo van nu is het genoeg
ik had dit toch ,mijn sloeber had een lekkende hartklep en mocht hem onder geen enkel voorwaarde meer opjagen,ik liet hem uit in een buggy en thuis probeerde ik hem zo rustig mogelijk te houden ,mijn bel legde ik zelf af,maar ineens besefte ik dat het niet langer meer kon,bij de minste kleinigheid dat hij zich opjaagde kreeg hij meer water op de longen waardoor hij minder adem kreeg,geen enkele nacht kon hij nog slapen zoals het hoorde ,hij wist op den duur niet meer hoe hij kon liggen om nog goed te liggen,en toen hij weer bijna niet meer op zijn potjes kon staan door zich druk te maken om iets,toen wist ik dat ik die vreselijk beslissing nu moest nemen,een beslissing dat ik ook steeds had uitgesteld maar nu wist ik dat ik niet anders kon
ik denk dat jij dat ook wel opeens zal weten wanneer het echt de tijd is ,dat het niet meer verder kan,terwijl ik dit schrijf lopen de tranen over mijn wangen want ik weet heel goed hoe moeilijk het voor je is,maar weet dat je het enkel uit pure liefde voor je maatje zal doen en dat zal je sterkte geven de juiste beslissing te nemen
veel sterkte

Echt heel erg bedankt voor jullie reactie's! Ik heb er echt wat aan en voel me er zo ook minder alleen in!

De da heb ik niet veel mee helaas omdat de da die ik altijd had pas terug gestopt is. De nieuwe da ken ik dus nog amper en kent Tara dus ook amper. Had mijn oude da er nog geweest had ik zeker veel aan hem gehad, hij was altijd een fijne man die altijd heel oprecht was en mijn honden en mij goed kende, maar helaas kan ik daar nu niet op terug vallen.

Ik weet nog steeds niet wat ik moet doen, ik weet alleen dat ik nog wat tijd nodig heb om erover na te kunnen denken. Ik voel me zo rot, ik weet waar haar ziekte naartoe leidt, hoe het gaat aflopen als ik niet op tijd de knoop door hak. Ik wil dit rottige einde voor zijn, maar ik wil ook niet te vroeg haar laten gaan.....

Het klinkt heel erg als mijn vorige Golden Chico toen hij 14 was. Het is een sluipend proces, waardoor het heel moeilijk is. Net als wat men wel eens zegt van de kikker die uit de pan springt als je hem in kokend water gooit, maar blijft zitten tot de dood als je hem in koud water op zet en dan het water laat koken.

Ik had met Chico al zoiets van "het gaat niet meer". Mijn vader had juist "gaat nog best". Hoe kwam dat? 's Ochtends vroeg liet mijn vader hem uit, en dan ging het nog best. 's Middags en 's avonds liet ik hem uit, en ging het niet meer. Toen ik hem moest gaan ondersteunen bij het lopen en niet meer kon hurken om te poepen was het genoeg.

Maar: hij ging dolblij mee in de auto. Naar de dierenarts. Voor zijn laatste reis. Ja, ik moest zijn kont in de auto tillen, maar hij mocht mee mee mee!

Ik denk dat je bij honden bij zo'n langzaam, sluipend en slópend proces niet meer af kunt gaan op het feit of ze nog blij zijn met dingen.

Uiteindelijk was Chico bijna meteen dood toen hij de tweede spuit kreeg. Zo lag hij te snurken (letterlijk), toen de tweede spuit, de volgende ademhaling kwam nog en toen... niets meer. Het was ook "genoeg" voor hem.

Jemig wat sta je voor een moeilijke keuze.
Wij hebben dit in oktober gehad toen moesten we afscheid nemen van onze collie.
De beslissing heeft heel lang geduurt en je houd je zo vast aan de kleine dingetjes in de hoop op ja op wat?
Wij zijn er letterlijk ziek van geweest dus ik begrijp je zo goed.
Ik kon het niet beslissen en heb m'n man de afspraak laten maken bij de DA en hij heeft het mijn verteld toen het zover was, dit heeft veel tranen gekost maar toen ze eenmaal gegaan was hadden we er vrede mee.

Ik wil je heel veel sterkte wensen met deze k.t beslissing die we allemaal eens moeten maken de 1 wat sneller dan de ander en het is zo moeilijk om afscheid te moeten nemen van een hond die je zo dierbaar is.

Wat een triest verhaal en zo jong Tara nog is
Ja het is zeker niet makkelijk en jij alleen kunt er over beslissen , ik zou zeggen geniet nog even van je Tara en je merk heus wel wanneer de tijd er is .

Veel sterkte en lieve knuff voor je Tara .

Hoi Chocomelk,

Als ik heel eerlijk mag zijn schrok ik eigenlijk van je profiel foto toen je hem net had geplaatst.
Ik vind op deze foto zo duidelijk te zien hoe snel ze achteruit is gegaan.Ik zie een "oma-hondje",oud en op.

Je snapt dat ik het niet onaardig bedoel.

Samen met wat je omschrijft qua gedrag,denk ik niet dat je het nog heel lang moet laten duren.

Maar jij ziet haar,ik niet,ik kan alleen af gaan op wat ik zie van foto's en wat jij omschrijft,dan zeg ik ,ze is op.

Hoe reageerd ze in het park op andere honden?die op haar af komen,gromt ze ??Ik bedoel uit voorzichtigheid en angst en pijn.

Hoi,

Ik weet als geen ander hoe moeilijk deze beslissing is,die jullie moeten gaan nemen.
Wij hebben afgelopen maand twee keer die beslissing moeten nemen voor onze kanjers.(4,5 en 7 jaar)
Ik kon aan hun zien dat ze op waren,en kon het ze niet aandoen om ze voor mij langer hier te houden.
Het is echt ongelofelijk zwaar,maar het beest heeft alleen jullie die deze beslissing kunnen nemen.
Hij/zij kan niet praten.
Ik zag het echt aan mijn dieren,ik moest.
Maakt het niet makkelijker,maar je weet dat je alles voor het dier hebt gedaan wat in je vermogen ligt.
Maar ik zou toch ook overleggen met een dierenarts.
Maar kijk in de eerste plaats naar je beest,en dan naar jezelf.
Hoe moeilijk ook.
Echt,het is heel zwaar maar niet naar jezelf kijken.
Je doet het omdat je zielsveel van je beest houdt.
Heel veel sterkte.

Groetjes Jolanda

Ach chocomelk wat erg ...

Je oude dierenarts houdt geen praktijk meer en je nieuwe ken je niet goed en hij kent Tara niet.. Als het mijn hondje was zou ik het goed laten onderzoeken in een goede dierenkliniek. Ik zou juist willen weten wat hij/zij heeft... Zo'n goed mogelijk oordeel over of hij afziet, pijn heeft, enkel zal blijven verslechteren of stabiel blijft. Ook of er iets bereikt kan worden met medicatie... andere voeding.. En pas als ik al die dingen wist zou ik een besluit kunnen nemen.

Als mijn hond geen of bijna geen pijn heeft door medicatie en die geniet nog van knuffelen, dan zou er heel wat geknuffeld worden... Als m'n hond nog met plezier naar het park ging, maar de paar minuten naar huis moeite met lopen had dan zou ik hem dragen of echt voldoende tijd nemen om weer naar huis te gaan. Als m'n hond veel zou slapen, maar dit rustig kon zonder pijn of moeilijkheden met een houding vinden... ademen... Dan zou ik hem niet laten inslapen.

Als m'n hond pijn heeft die ik niet kan verhelpen.. Als m'n hond geen zin meer heeft in knuffelen... eten... een uitstapje... een wandelingetje.. Als men me na onderzoek zegt dat hij werkelijk zichzelf vergiftigt door het nierfalen en dat hij, als dat al zou kunnen dringend aan de nierdyalise moest...dan liet ik hem wel inslapen.

Jij staat dicht bij je Tara en wij maken ons een voorstelling van je hondje door enkele regels te lezen. Ook door de foto natuurlijk. Tara staat er zielig op en kijkt niet alsof ze zich goed voelt. Maar is er nog een mogelijkheid die over het hoofd gezien werd ?

Ook ik vind dat je in de eerste plaats moet kijken wat het beste is voor je hondje. Maar dan ook echt dàt. Het gaat dan ook om wat het hondje voelt : pijn of niet... ongelukkig zijn door wat het niet kan (stoeien zoals je andere hondje)of zich wel nog goed voelen met eten, slapen knuffelen... En dan gaat het niet over wat jij vindt dat het nog zou moeten kunnen of doen of hoe het er moet uitzien. Misschien krijgt je hondje wel een heel andere blik en houding als het mag zijn wie het is... en niet zo sterk hondje.

Ik weet dat het heel moeilijk is voor ons om uit te maken of een hond lijdt... pijn heeft... zichzelf door het leven sleept... En dat is zeker heel moeilijk voor jullie. Ik begrijp die tweestrijd dan ook volkomen. Ik zou in zo'n situatie ook absoluut nadenken en piekeren over de juiste beslissing en bij die bij twijfel mogelijk nog wat uitstellen. Maar om te kunnen beslissen zou ik wel zoveel mogelijk info verzamelen en intussen m'n hondje vertroetelen tot en met.

Sterkte nog, ik leef met jullie mee want dit is erg triest... en misschien toch ook dat andere topic eens volgen..

http://www.hondenpage.com/hondenforum/75796/chronisch-nierfalen-en-kvv.php

Ik zou op mijn gevoel afgaan.
Als baasje ken jij je hond toch het beste.

Allemaal weer heel erg bedankt voor jullie lieve en eerlijke reactie's!

Gisteravond nog de hele tijd met mijn man erover gehad en besloten haar nu nog niet te laten inslapen, maar ook afgesproken dat we niet meer te lang willen wachten. Mijn man vind dat we het nog een maandje moeten aankijken, ook omdat er bij ons beide nu nog teveel twijfel is over of we haar nu wel of niet moeten inslapen.

Soraya, ik weet dat je het niet onaardig bedoeld. Ik vindt het niet leuk om te horen natuurlijk, maar waardeer je eerlijke antwoordt.
Ik steek nog steeds een beetje mijn kop in het zand, maar als ik ook eerlijk ben zie ik natuurlijk ook hoe de blik in haar ogen is en hoe het allemaal langzaamaan uitdooft bij haar.....

Honden die "druk" zijn daar snauwt ze nu naar, maar als de andere hond rustig is dan snauwt/gromt ze niet. Ze heeft gewoon helemaal geen zin meer in andere honden en ontloopt ze, ik laat haar hier vrij in en steun haar door dan ook lekker een andere kant op te gaan.

Kylie, uiteraard weet ik wel hoe het er medisch gezien voor staat met Tara. We zijn bij specialisten geweest enz enz.... Tara heeft zoals eerder gezegd ook niet alleen nierfalen, maar dus ook aplastische anemie. Dit maakt dat we niks meer kunnen doen omdat deze 2 ziekte's lijnrecht tegenover elkaar staan. Alles wat goed is voor haar nieren is slecht voor de aplastische anemie en andersom net zo. Hierdoor staan we met de rug tegen de muur....
Heel lang hebben we met haar gedokterd, allerlei onderzoeken heeft ze doorstaan, volgepompt met prednison, antibiotica enz enz.... Allerlei specialisten en da hebben we gesproken/gezien en voor ons is het medische plaatje klaar. Sinds we dat besluit hadden genomen is er ook een stuk rust terug bij Tara.... Het nierdieet slaat ook totaal niet aan dus ook daar kunnen we geen heil meer in vinden helaas.

We laten Tara alles op haar eigen tempo doen en pushen haar totaal niet ofzo om dingen te doen die ze niet wilt/kan.

Ik kan Tara niet dragen, ten eerste niet omdat ze dat helemaal niet prettig vindt en ten tweede niet omdat ik zwanger ben en haar nu niet meer dragen kan. Ik zie inderdaad dat Tara graag zou willen stoeien enzo, maar niet kan. Natuurlijk doet dat heel veel pijn om te zien, ik gun het haar zo, maar ze heeft toch nog een hoop andere dingen die ze wel leuk vindt en kan en dat zijn dus ook de dingen die we dan het meest met haar doen en waar we de focus voor haar op leggen zeg maar. We hebben alles voor haar aangepast, zorgen dat ze dusdanig genoeg rust krijgt om toch nog 1 x in de week mee te kunnen naar het bos en dan kan ze nog een uur heerlijk wandelen. Dit doen we juist omdat zij het zo heerlijk vindt en er zo van geniet. Als ik weg moet staat ze altijd gelijk op omdat ze nog altijd wel graag met me mee gaat, de enthousiasme om een uitstap te maken ofzo is dus nog heel sterk aanwezig....

Het is en blijft allemaal gewoon zo moeilijk.....

dit is een moeilijke vraag maar kan je vertellen dat je hart en verstand nooit op 1 lijn gaan zitten tot betrekking van de beslissing.
je moet op dat moment je verstand gebruiken ondanks dat je tarra niet wilt laten gaan want dit is niet eerlijk ten op zichte van tara.
ook je verdriet word echt niet minder van.zolang je weet dat je alles hebt gedaan voor tara zal je haar toch moeten laten gaan.
ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is,maar je helpt haar hiermee. als het genoeg is geweest voor tara verdient ze dit door haar die rust te geven.
wens je veel sterkte met je besluit.

dikke knuffel aan tara

Ai chocomelk, wat leef ik met je mee. Dit is echt wel moeilijk. Wat is Tara een dapper hondje ondanks alles. Toch nog zo graag willen... Dat maakt het voor jullie natuurlijk nog zwaarder. Veel erger moet het voor haar dan ook niet worden...

Fijn dat jullie haar nog laten genieten waar en hoe het kan en ja, jullie denken en voelen en jullie zullen de juiste weg kiezen want je kent je hondje. 'k Wens je veel sterkte in wat er verder komt. Veel steun aan elkaar toegewenst. Groetjes en een dikke knuffel.