Hoe vinden jullie de begeleiding van asielhonden met gedragsstoornissen?

Dit is mijn 3e asielhond en ja, ik heb ervoor gekozen om een hond te nemen met gedragsstoornissen. Dit is voor mij de 1e keer dat ik altijd kan terugvallen op het asiel bij vragen of problemen, de vorige 2 honden kreeg ik mee en dat was het, geen hulp, niks nada noppes en zorda ik ergens mee zat was het jammer dan.

Nou hoor ik om mij heen meer mensen die geen hulp hoeven te verwachten van het asiel mochten er problemen zijn, hoe zit dat bij jullie?

Ik heb nu zelf geen asielhond, in het verleden wel gehad maar toen die tijd kon je ook niet terugvallen en vragen stellen aan het asiel.

Ik weet wel dat het asiel die hier nu is dat je wel altijd met vragen terecht kunt en je begeleiding krijgt. De eigenaar van het asiel is namelijk al 30 jaar gedradgsdeskundige en heeft tevens zijn eigen hondenschool en gedragscentrum.

Erger nog, ze hebben me een hond meegegeven met een enorm gedragsprobleem zonder dit te melden. De enige support was hun vermelding dat ze een bepaalde hondenschool goed vonden, die ook op hun terrein traint.

Dit is de 3e asielhond, en nooit geen begeleiding gehad. Intussen heb ik "het" wel een beetje gehad met asiels.

Dit is mijn 2e asielhond, De eerste had ook erge gedrags stoornissen.. maar daarvoor hoefde ik niet bij het asiel aan te kloppen.

Nu heb ik gelukkig een hond zonder ernstige gedragsproblemen, Ben wel gewaarschuwd voor zijn gedrag naar getinte mensen ( dat dit geen doen zou zijn, dat is dus iets waar ik op let ) verder zou hij wel heel dominant zijn vooral naar andere honden, maar hij heeft nogal een trauma aan hekken, dus ik denk dat het vooral heeft gezeten in het feit dat ze zoiets eerst testen vanachter een hek, want hij doet echt niets (vreemds) alleen wel plots vreselijke medische problemen, ben heel blij dat hij uit dít asiel kwam, want vrijwel alles is vergoed ( wat me toch duizenden euro's scheelde.. nog geen 1 week na aanschaf )

Ik denk alleen, mocht ik met gedragsproblemen komen te zitten, dat ik niet zo snel bij het asiel zou aankloppen, maar zelf opzoek zou gaan naar iemand waarin in vertrouwen heb.

Wij hebben nooit gehoord dat onze Cas doodsbang was voor harde geluiden...., kwamen we thuis pas achter. Terugbrengen was voor ons geen optie, dat hadden mensen voor ons ook al gedaan. Enige oplossing die het asiel gaf was negeren, en dat was echt een hele goede tip met een Mechelaar van 30 kilo+ die van angst letterlijk in mijn armen sprong