in laten slapen

Hallo,
maandag hebben we besloten onze hond donderdag in te laten slapen. Ik begin iets te twijfelen en hoop hier reacties te ontvangen dat me helpen.
Hij kan niet meer lopen met zijn achterpoten. 1 poot is na onderzoek ook niet meer te behandelen en kan hij nauwlijks op staan. De andere poot is een zenuwkwestie. Zijn staart kan hij ook niet meer bewegen. Nu hij heeft hij toch nog 3 spuiten gehad voor zijn 'goeie' achterpoot doordat hij 50 kilo weegt helpt het zeer weinig. Toch heeft hij iets meer kracht in die poot zodat hij wat beter overeind komt, maar lopen is 3 stappen en neerploffen en meer slepend door het gras. Maar door die spuiten komt er iets meer leven in hem, zoals blaffen op andere honden. Toch ff een stap naar dat ene stukje brood enz. Hij eet goed! Het is geen hondenleven, maar wie zegt dat hij het niet prima heeft zo? Grrrr waarom twijfel ik in ene....

Kan me voorstellen dat de twijfel is toegeslagen.
Het is zo moeilijk, omdat je misschien toch nog hoopt op een oplossing.
Is het een oude hond en waardoor is dit gekomen.

Ik zou ook twijfelen dan.
Maar wat voor hond is het en hoe oud is hij??

Dit is altijd zo moeilijk.
Maar kijk ook naar de kwaliteit van leven van hem.
Ik denk dat de keuze die je hebt gemaakt goed is.

Heel veel sterkte.

Wij hebben ook zo getwijfeld met onze hond, ze was "al" 10 jaar (rottweiler) en ze had ernstige artrose in haar heupen, speciale voeding, pijnstillers en uiteindelijk prednison.
Toen ze ook begon te manken op haar voorpoot, en idd ook niet meer uit de weg kon, hebben we de knoop doorgehakt.
De dag dat ze uiteindelijk is ingeslapen kon ze bijna niet meer op of neer het ging ineens zo hard achteruit, ze kon totaal niet meer op haar voorpoot ook staan het was helemaal niets meer, dat we op dat moment ook zeker wisten dat het de goede beslissing was.
Maar wat hebben we getwijfeld door haar oplevingen elke keer en de DA zei tegen ons dat houd ze elke keer als je denkt het gaat echt niet meer knapt ze ietsje op om vervolgens weer een flinke terugslag te krijgen.
Het is een heel moeilijke keuze, maar toen ik heel dicht bij mijn hond ging zitten haar vasthield en haar aankeek voelde ik het is goed zo, ze kan niet meer.

Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Heel veel sterkte

Jemig, wat moeilijk.
Maar zoals ik het lees...weet je zelf al wat goed is.
Jij kent je diertje het beste. Als hij, ondanks medicijnen, zijn normale leventje niet meer voort kan zetten...
Vaak sluipt het er in, groei je mee in beperkingen en zie je zelf niet meer hoeveel je beessie al achteruit is gegaan..

Nog even iets...
Ookal heb je het hier, bij die ene poot niet over kanker:
Veel mensen zeggen als een diertje kanker heeft: "maar hij eet nog zo goed". Men vergeet vaak dat kanker, om te groeien veel energie nodig heeft. het vele eten is dan vooral om die reden.
Misschien dat jou hond ook meer energie nodig heeft om zich toch nog voort te bewegen, geen idee.

Doe wat jij voelt, iedereen weet dat welke keuze je ook maakt, deze uit liefde is!

Lieve groeten,
Veel sterkte

Myrthe
Klein zacht, lief jodeltje van Yebo

Maandag besloten en donderdag zou de dag zijn. Daar zit heel lang tussen. Niet gek dat je gaat twijfelen

Als je zo twijfelt, dan zou ik de afspraak afbellen. Afspreken met de DA dat je belt wanneer het moment wel daar is en dan ook dezelfde dag nog terecht kan .

Misschien gaat het om 1 dag, misschien nog een weekend, maar afscheid nemen kan maar 1 keer. Dan moet je niet twijfelen.

Veel sterkte..

Het is misschien heel cru, maar ik vergelijk altijd de situatie met mijzelf, zou IK zo willen leven met pijn, slepend vanwege geen kracht, af en toe een goede dag ertussen.

Als die andere poot voor een goede 100% was geweest was het verhaal anders geweest, een zenuwkwestie geeft hoe dan ook veel ellende en pijn, met 3 poten kan een hond goed leven, met 1 'kapotte' en 1 slechte is het vooruitzicht al minder.

Je kan overwegen om een soort van 'hondenkarretje' te laten maken/kopen ter ondersteuning (Misschien ooit gezien bij The Dog Whisperer?) van de slechte poot, of als de hond er écht last van heeft ze beide te laten amputeren (duur grapje, maargoed) en een vast karretje met wielen als 'achterpoten' te laten fungeren. Een hond zal het niets uitmaken zolang jij hem niet als zielig gaat behandelen.


Ik zou zeggen denk er even goed over na, bespreek de mogelijkheden van zo'n ondersteunend karretje met je DA en heel veel sterkte en succes ermee!

Poeh moeilijk...
En het is altijd zo als jij de knoop hebt doorgehakt, dan laten ze toch weer verbetering zien en dan ga je twijfelen.
Ik ga met Marit mee, zij heeft het goed verwoord.
Als je twijfelt, niet doen... Spijt of een schuldgevoel eraan over houden is heel naar! Jij kent je hond het beste en jij weet wanneer de tijd daar is...
Ik wens je heel veel sterkte bij het nemen van welk besluit dan ook.

Zoiets bedoel ik dan, als de 2 voorpoten nog goed fungeren en de pijn in het achterdeel niet te groot is is dit misschien een optie?

Doe waarvan jij denkt dat het goed is. Alles wat je doet, doe je uit liefde, las ik hier ook terug en dat is ook zo.
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte!

Tuurlijk twijfel je,dat is normaal je gaat over een leven beslissen.
Maar jou keus is zeker goed,kijk naar de oogjes...die zeggen alles.
Het is juist zo fijn dat het zo mooi en vrdig kan zijn...geef hem de rust die hij verdient,hij is altijd jou maatje geweest en is er voor jou geweest...nu is het de tijd dat jij er voor hem bent Hoe pijnlijk dat ook is

Een hond in een rolstoel is geen hond meer,want dat is niet honds...als honden slecht worden dan wordt deze ook uit een roedel verbannen of zelfs gedood....

@ Cabasja

Ik ben het neit eens met je stelling dat een hond in een rolstoel geen hond meer is.

Het is vaak geen hond meer omdat je hem met medelijden gaat behandelen, en dat moet juist niet! De hond is nog altijd dezelfde hond, met of zonder beperkingen, en hoewel ze als ze ziek zijn in het wild worden afgestoten, is bij mijn weten degene van wie de hond is nog altijd roedelleider en zolang deze er mee kan leven en de hond niet anders behandelt of benarderd is er geen sprake van afstoting.

Voor Jill (heb deze zelf gekregen toen ik voor deze moeilijke keuze kwam:

Eens komt de tijd dat ik broos en teer zal zijn
En 's nachts niet kan slapen van de pijn.

Weet dan wat je te doen staat tegen die tijd
Je wilt vast niet dat ik lijdt
Natuurlijk weet ik hoe moeilijk dat voor je is
Laat je niet leiden door jouw verdriet en angst voor het gemis.

Juist op die dag, meer dan alle andere dagen
Zal jouw liefde voor mij je moeten dragen.
Na al die mooie jaren samen ben jij het die me kan bevrijden
Opdat ik niet langer hoef te strijden.

Breng me dan ook daar, waar ze mij kunnen helpen
Blijf bij me die laatste momenten samen dat moet je me gunnen
Houd me stevig vast en streel me zacht wil je dat beloven?
Totdat de lichtjes in mijn ogen voor altijd doven.

Hoe moeilijk het nu ook voor je is, heus er komt een dag
Dat je begrijpt dat je zo voor de laatste keer mij, jouw onvoorwaardelijke liefde gaf
Bedenk als je mijn warmte en liefde mist: het is goed
Immers je hebt me voor nog meer ellende behoed.

Vraag je niet af waarom jou dit moest overkomen
Vraag je zeker niet af of je de juiste beslissing hebt genomen
Onze liefdevolle band was zo hecht bewaar die in je hart en je dromen
Het is goed zo, kom laat je hart spreken en je tranen stromen.

Hallo Jill,

Altijd een lastige keuze, maar als ik zo je verhaal lees heeft je hond dan nog kwaliteit van leven?Denk dat we het hier hebben over een hond met prachtige jaren achter de rug, die jullie heel veel liefde heeft gegeven,mag je je hond dan dit nog aan doen, niet meer spelen met andere honden ,niet meer ergens achter aan rennen.wat is er dan nog, alleen blaffen naar anderen honden .Ik weet het als je zelf dit moet overwegen,dat valt echt niet mee en daarom wens ik je heel veel wijsheid om hierover het juiste besluit te nemen.Sterkte voor de komende tijd.

Ik ben het met Marit eens ... pluk de dag en bekijk het per dag . De d.a weet tenslotte van de situatie af en je komt denk ik vast wel tot een juist besluit

De beslissing blijft moeilijk,en al zijn ze nog zo slecht op "het moment"zien we vaak dat ze nog een opleving krijgen.Maar dit is vaak tijdelijk en meer als overlevingsdrang.

De beslissing die gemaakt is, is hoe moeilijk ook denk ik de beste als ik het zo lees.
Eten gaat goed en wilt wel maar als het lichaam echt niet meer kan zoals je beschrijft houd het op.

Je moet eigenlijk "blij"zijn dat je zo'n moeilijke beslissing mag maken om verder lijden te besparen, want hoeveel mensen zouden graag erger lijden willen voorkomen en het mag niet.
Hoe verschrikkelijk ook je wilt logisch je lieveling niet kwijt maar op een gegeven moment moeten we onze eigen gevoelens aan de kant zetten om het goed te doen voor ons maatje.

Maar dit neemt niet weg dat het een rot beslissing blijft en ik weet dat het heel erg raar klinkt wat ik hierboven heb beschreven maar veel mensen zijn het met deze stelling eens als je er goed over nadenkt.

Wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd.

op zulke momenten moet je aan het beestje zelf denken hoe hard en moeilijk het ook is.
als het mijn hond was liet ik hem/haar ook inslapen.
het kan in ieder geval geen pretje zijn voor je hondje en als die enkel zo goed is met een spuitje moet je heel zijn leven spuitjes gaan geven.

heel veel sterkte toegewenst het is nooit prettig om zoiets te beslissen.

bedankt voor alle jullie reacties.
Erna een heel moooi stukje!!

Hij is 9 jaar. Hij is een kruissing met een gemiddelde leeftijd van 10 jaar.
Maandag hebben we idd de knoop doorgehakt, maar pas dinsdag een afspraak gemaakt en de enige plek was vandaag sávonds en we willen de kinderen erbij betrekken en dat vond ik wat tekort voor het slapen gaan.
Nu gaan we er een bijzondere dag van maken.

Wat Myrthe schrijft spreekt mij aan! Ik zag het ff niet meer, maar als ik kijk hoe hij altijd was is er gewoon niets meer van over. Hij heeft zijn oplevingen, maar die lijken nu heel wat, maar zijn niets met vergeleken hoe hij een half jaar terug nog was.


Hij heeft goede jaren gehad en we hebben nog een hond en je ziet dat ze al 'afscheid' hebben genomen. Eigenlijk is hij al afgestoten door de andere hond. Ik las bij iemand al het afstoten in de roedel. Het is dat we in 1 huis leven dat de andere hond soms nog eens naar hem omkijkt, maar hoe ze altijd op elkaar aangewezen waren is ook niets meer van over!!

Ik wil jullie alllen enorm bedanken voor deze reacties, want ik ben weer helder gaan denken en kijken.
Ons besluit is een goed besluit. we gaan hem missen.
Liefs Jill

Moeilijk hoor

Heel veel sterkte Jill!

Wat een vreselijk moeilijk, maar ook een moedig en liefdevol besluit... Heel veel sterkte met alles!

Hoever wil je gaan, een roltoestand ,verschrikkelijk dit is geen honden leven meer. Maar wie zegt dat hij het wel prima heeft!
Onze DA wilde het ook nog even aanzien ,toen mijn hond een infarct had gekregen. Ik was het er niet mee eens hij liet al alles lopen en ik vond het geen zin meer hebben. de hond was 15.( met pijn in mijn hart) 50 kilo voor een poot??
Hoe oud is de hond.!
Wat is het ras.!
Als je van je hond houd laat je hem gaan.
Ik wens je veel wijsheid toe.En veel sterkte.

Een moeilijke maar hele dappere beslissing

heel veel sterkte!!

hallo jill,

ik leef zeker met je mee, men ouders hun klein hondje is helaas na 15 dood gegaan omdat hij ontzettend afzag van hartproblemen.

wat ik je zou aanraden, ik zou het nog niet doen. zie of je zoals hier vermeld staat eventueel met een hondenkarretje kan gebruiken. maar als je hem enige in de ogen aankijkt en triestige oogjes heeft en afziet, zou ik toch de keuze maken ook al doet dit ontzettend pijn. denk wel dan dat je hem hebt geholpen om niet meer af te zien. het is SOMS beter om de korte pijn te doorstaan en een korte periode af te zien, dan een paar jaar.

heel veel succes met je keuze en heeeeel veeeeeeel sterkte!

Onze boxer Max had zware artrose en kon op het laatst zijn mand niet meer uitkomen. Bovendien had hij vreselijk veel pijn. Echt getwijfeld hebben wij niet maar de beslissing om Max in te laten slapen was heel moeilijk. Maar we hadden geen keuze, hadden er alles aan gedaan om hem een pijnloos leven te geven. Maar voor Max hield het op.Mocht er ergens nog een sprankje hoop zijn ga er dan voor, desnoods een second opinion. Max is bijna 8 geworden. Heel veel sterkte

Jill,
Ik ken het zo goed, wij moesten een tijdje geleden de "keuze" maken voor onze kat. Ook wij hielden ons elke keer vast aan de opleving, maar realiseerden ons ook dat het maar een schaduw was van "de Johnny Kleff" die hier de buurt terroriseerde.
Geniet nog met je gezin van de momenten die je hebt.
Het is moeilijk dat je de keuze moet maken (hoezo keuze denk ik dan vaak?!) maar ook mooi dat jij je diertje, wat jou zoveel vreugde heeft geschonken, mag helpen zodat zij niet "onhondwaardig" door hoeft, hoe moeilijk dat ook is voor jullie.
Dat je andere hond het aangeeft, terwijl ze voorheen waarschijnlijk echt roedelgenoten waren, zegt ook veel...
Het is moeilijk, het wordt moeilijk, dat is niet anders te praten.
Laat, als het moment daar is, je beestje weten dat ie mag gaan en overlaad hem met lieve energie...

Heel veel sterkte,
Ook zeker voor de kinderen!
Dikste knuffel die ik kon vinden....voor jou!

Myrthe & Yebo

Jill,

Dit is zo herkenbaar. Onze Bas (lab van 10 jaar oud) had last van z'n heupen en een van zijn voorpoten. De DA had speciale druppels voorgeschreven voor in z'n eten en dat heeft een poos geholpen, maar na een epilepsieaanval op zaterdag was hij de dinsdag daarop ontzettend verslechterd, hij kon bijna niet meer lopen. We hebben foto's laten maken van z'n heupen en die bleken compleet versleten, z'n ene voorpoot was ook opeens helemaal gezwollen. De DA heeft het dan nog geprobeerd met een spuit waardoor de pijn zou weggenomen worden, maar het heeft geen zier geholpen. We hebben het nog een paar dagen aangekeken en besloten dat we hem niet langer konden laten lijden: we moesten hem naar buiten dragen om te plassen want binnen wou hij niet (ik had het met plezier opgeruimd). Vrijdagavond hebben we hem thuis laten inslapen en hij heeft geen kik gegeven, het was alsof hij er op had liggen wachten. Ik heb hem vastgehouden tot hij ingeslapen was en ik heb emmers tranen vergoten, maar ik wist dat we voor Bas de goede beslissing hadden genomen.

Zoals Irene zegt: als je van je hond houdt laat je hem gaan. Heel veel sterkte.

Lydia@De tranen over mijn wangen, zoveel herinneringen,we komen er met zijn allen niet onder uit, we maken het helaas allemaal mee. Maar jou hond was ook best wel jong zeg.
Ze zullen altijd in onze gedachten zijn.

Veel sterkte!
En toch kan ik me in Rianne vinden: als ik voor mezelf moest kiezen in zo n situatie zou ik ook willen blijven leven, maar een hond gaat in MIJN beleving dood en is dan ook dood, en een mens begint daarna aan het eeuwige leven.