Vandaag 1 jaar geleden..

Vandaag een jaar geleden hebben wij met heel veel verdriet ons lieve mannetje moeten laten inslapen...
Lieve Bobby, wat missen we jou vreselijk, elke dag nog..
op 23 december is onze lieve Joep ook naar de Regenboogbrug gegaan...ik hoop dat jullie samenzijn lieverds...

Ik mis jullie zo vreselijk....



Til we meet again!!!

Ik weet wat je denkt. Je denkt dat ik dood ben.
Omdat je me niet meer kan zien met je menselijke ogen,
omdat je me niet kan voelen met je handen of me
in je armen kan houden. Je denkt dat ik voor altijd weg ben. Je herinnert je
hoe ik eruit zag toen ik ging en je kan je niet voorstellen dat ik op een
andere plek verder leef. Je bent verscheurd met verdriet en pijn over onze
scheiding en het maakt je blind voor datgene wat vlak bij je is.. IK.

Hoe vaak is je nu al verteld dat ik dood ben
en dat je er nu maar overheen moet zijn?
Hoe vaak heb je jezelf in slaap gehuild omdat je je niet begrepen
voelt, denkend dat je je er maar overheen moet zetten omdat mensen zeggen
dat het normaal is? Hoe vaak heb je jezelf gepijnigd omdat je niet bereid
bent te accepteren dat ik dood ben.
Terwijl niemand het schijnt te begrijpen.

Ik wil dat je iets voor me doet. Ga terug in de tijd met me. Herinner je de
dag dat je me mee naar huis nam.
Was ik niet het meest intrigerende schepsel dat je ooit ontmoet hebt?
Keek ik niet naar je met totale liefde,
zodat je niets liever wilde dan de rest van je leven met me te delen?
Dit wilde ik ook!
Herinner je de dagen nog waarin ik jong en gezond was,
en de dingen die we allemaal samen deden?
Je was zo trots op me!
Ik was je beste vriend die voor je zorgde als je huilde,
boos was of verdrietig.
En wanneer je door verplichtingen niet zoveel tijd voor me had,
wachtte ik geduldig op je.
Ik was er altijd voor je.
Ik keek naar je met acceptatie, liefde en geduld dat
je je soms een beetje onwaardig voelde.
Je was in mijn ogen nooit onwaardig.

Weet je nog toen ik ouder werd?
Mijn botten werden stijf en mijn bewegingen langzamer.
Toch begroette ik je altijd bij de deur, en volgde je door het huis.
We zijn zo lang samen geweest.
Ik was je beste vriend, wat je ook deed of zei.
Ik keek naar je met zoveel warmte en begrip dat je je overspoeld voelde.
Ik kon niet genoeg van je krijgen.

Herinner je de laatste keer dat we elkaar met aardse ogen zagen.
Je probeerde dapper te zijn, maar ik wist dat je huilde.
Ik ken je te goed, beter dan wie dan ook in de wereld.
Ik keek naar je met puur vertrouwen en liefde,
en je wilde me wel voor eeuwig veilig bij je houden.
Je beloofde me dat je altijd van me zou houden.
Ik geloofde je.

Waarom heb je me dan laten gaan door te geloven dat ik niet meer besta?
Herinner je de diepte in mijn ogen,
al die keren dat ik naar je keek met acceptatie, geduld,
vertrouwen en liefde. Wie heeft die diepte en liefde gemaakt?
Welke schepper zou ons lied van vreugde en liefde teniet doen?
Ik ben niet langer een aards figuur.
Maar mijn lichaam was slechts een deel van wie ik ben.
Mijn lichaam zou alleen maar een leeg omhulsel zijn als het niet
gevuld was geweest met mijn ziel, mijn geest, mijn liefdevol licht.

Toen we elkaar ontmoetten was ik schattig en lief.
Wat was onze relatie geweest als dat alles was dat ik kon zijn?
Hoe had je van me kunnen houden als ik geen
geestelijke diepgang had gehad?

We zijn allemaal gemaakt van energie dat diep in ons zit.
Het is onze ziel, onze geest, ons liefhebbende licht.
Het is energie dat leven is.
Het heeft geen begin en geen eind.
Het is er gewoon en zal er altijd zijn.
Zonder dat zou er geen leven zijn.
Je kan het niet zien of vasthouden.
Je kan alleen maar weten dat het er is.
Het is een weten zoals dat je weet dat onze liefde bestond.
Die liefde kon je niet vasthouden of zien,
je kon alleen weten dat het er was.

Ze zeggen dat je me maar moet vergeten,
dat je me nooit meer zal zien omdat dieren niet naar de hemel gaan.
Ik ben hier om je iets anders te vertellen.
Jij was mijn eeuwige liefde waard, net als ik de jouwe waard was.
Denk je echt dat die liefde voor altijd van ons weggenomen zou worden door een schepper alleen maar omdat ik geen mens was?
Was ik geen levend, ademend, liefhebbend wezen?
Hoe had ik kunnen bestaan als ik geen ziel,
geen energie, geen liefdevol licht had?
En als dit licht er altijd zal zijn, hoe kan ik dan dood zijn?
Als mijn wezen niet van de energie van het leven was,
hoe had ik dan kunnen leven?
Jij weet beter.

Je huilt omdat je me mist. Ik mis jou ook.
Ik mis de buikkriebels, de omhelzingen en de kussen die we deelden.
Maar het leven gaat door na deze
geweldige waardevolle fysieke omgeving.
Ik kwam hier om een nieuw leven te leiden.
Ik ging niet weg omdat ik niet meer van je hou of omdat ik iets beters wilde. Ik ging weg omdat het tijd was voor de volgende fase in mijn
bestaan, iets wat alle levende wezens ooit moeten doen.
Mijn aanwezigheid in jouw leven was en is een gave die je moet eren.
Net zoals ik jou eerde.
Leven is niet alleen maar simpelweg in een lichaam geboren worden,
een paar jaar te leven om dan te sterven.
Energie kan niet sterven.
We krijgen tijd in een lichaam zodat we kunnen leren, delen en groeien.
Het bereid ons voor op de volgende fase van ons bestaan.
Het lichaam houd de echte levensenergie in zich, onze ziel.
Zonder dat zouden onze lichamen leeg zijn.
Zonder onze energie zouden we inderdaad dood zijn,
en konden we nooit onze
liefde voor elkaar ervaren.

Je zegt dat je alleen nog maar herinneringen hebt. Dit is niet waar.
Weet je, toen ik mijn aardse lichaam verliet, liet ik iets bij je achter.
Je kan het niet aanraken of vasthouden, daar is het te groot voor.
Ik liet een stukje van mijn ziel bij je achter.
Ik plaatste het naast jouw ziel, dat vond ik een passende plaats omdat we altijd samen waren in het aardse leven.
Ik hou teveel van je om je alleen maar met herinneringen achter te laten,
omdat herinneringen vervagen.
Ik hou teveel van je om zomaar te verdwijnen.
Het zou te egoïstisch van me zijn om liefde en licht uit je leven weg te
nemen.

Ik begrijp je tranen. Iedere traan is een bewijs van jouw liefde voor mij,
en ik voel me vereerd en nederig.
Maar vergeet niet de goede dingen die we deelden.
Denk daaraan en glimlach dan. Dat is een eer voor mij.
En als je me nodig hebt zal ik er zijn.
Sluit je ogen, adem diep en langzaam en haal mij voor de geest.
Sluit de wereld even af, en sluit je ideeën over dood af.
Geef me een kans. Zoek naar subtiele signalen die ik je stuur. Houd niet op
trots op mij te zijn, ik ben een vriend waar je trots op kunt zijn.
Ik ben nog steeds je vriend

Houd mijn dood niet in je gedachten, maar eer en vier mijn eeuwige leven.
Want het is eeuwig, net zoals mijn liefde voor jou.
In liefdevolle herinnering aan m'n lieve, dappere Bobby..

Bobby 24-10-2002 - †06-01-2010

http://www.hondenpage.com/foto/foto/65533.jpghttp://www.hondenpage.com/foto/foto/100167.jpg

Nog een poging voor de fotootjes van m'n lieverds..

Bobby 24-10-2002 - 06-01-2010


Joep 11-05-2009 - 23-12-2010

Wat vreselijk om je lieve maatjes zo kort achter elkaar te moeten missen .Joep was nog zo jong .Ik wens jullie heel veel kracht en sterkte toe .
Rust zacht Bobby en Joep .

Wat een prachtig MOOI gedicht, zo mooi. Tranen van ontroering vallen op mijn toetsenbord.

Lady (baasje van dier-bare Ladytje)

ik moest bijna huilen bij dat gedichtje ...
en euuh veel sterkte toe xxxx

Oh, Mariska, wat een vreselijk verdriet. Twee honden binnen 1 jaar verliesen is heel erg. Ik wens je dan ook heel veel sterkte. En weet dat Joep en Bobby weer samen zijn. Daar waar geen pijn en moeite meer is. Ik zie dat vooral Joep niet oud is geworden. Zo jong en dan al sterven. Nogmaals heel veel sterkte!!!

Rust zacht, mooie dappere Bobby!!!
Rust zacht, lieve mooie Joep!!!

Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van Bobby en Joep.

wat een o zo mooi gedicht,ben er gewoon helemaal sprakeloos van. het is alles wat je beschrijft tot op de laatste letter.
ze zijn weer samen en ooit zien we ze allemaal terug.
tot die tijd, straal savonds zo fel als jullie kunnen zodat wij van de warmte mogen genieten.

veel strekte gewenst met het verlies van je maatjes.

dikke knuffel van tank en mij

wat vreselijk zeg voor julie
wens je heel veel sterkte.
En wat een mooi gedicht heb jij geschreven ik krijg er kippe vel van

Prachtige tekst..

heel veel sterkte

heel veel sterkte

heel mooi gedicht/verhaal

ik heb het net uitgeprint en blijf hem lezen
denk dat het mij heel erg gaat helpen met het
verwerkings proces

veel liefs

Mooi gedicht, sterkte met het verwerken.

Sterkte hoor..

Heb met een krop in de keel het gedicht gelezen
ik wens jullie heel veel sterkte

met tranen in mijn ogen heb ik je ozo mooie gedicht gelezen.elk woord is zo waar.ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen met dit verlies.

grt noor en een pootje van jazzy en poppy

Sterkte!! Het blijft altijd een gemis..

1 vraagje: dacht alleen dat Joep herplaatst was maar dat heb ik verkeerd begrepen? Hij is dus ook overleden?

Bedankt voor alle lieve reacties!
Het gedicht/verhaal kwam pas geleden op mijn pad en ik hecht er persoonlijk heel erg veel waarde aan, fijn dat het ook anderen zo raakt..

@ Jonne: Dat klopt, Joep hebben we met heel veel pijn naar Belgie gebracht naar een opvanggezin, er zou daar met hem getraind worden...Ik heb in de 2 weken erna bijna elke dag een mail gestuurd naar de vrouw die die stichting leidt, we misten hem natuurlijk enorm, het huis was zo leeg ineens en de kleintjes hadden ook zoveel verdriet ervan...maar er kwam maar geen antwoord, heb op een gegeven moment haar gewoon gesmeekt even iets te laten horen..Toen heb ik uiteindelijk de vrouw van het opvanggezin (waar hij getraind werd) opgezocht via facebook en kwam er dus op deze afschuwelijke manier achter dat ze hem na een nieuw bijtincident gewoon hebben laten inslapen....Ik was/ben verbijsterd, vol van woede en verdriet...kan het niet begrijpen...2 weken...dat had de tijd moeten zijn die ze hem zouden moeten hebben geven om te wennen aan zijn nieuwe omgeving, het nieuwe gezin, de nieuwe situatie...maar hij is helemaal alleen gestorven, waarschijnlijk vol angst.....
We blijven totaal ontredderd en verslagen achter...

Ooh wat ontzettend erg voor jullie en Joep!!! Jullie denken het beste voor hem te doen en dat gebeurt er dit!
Wat kun je je soms toch vergissen in mensen.
Ik wens jullie hierbij dan nogmaals ontzettend veel sterkte.

God, wat is dit erg, ik heb het toen gevolgd maar dit.. Ongeloofelijk.

wat een prachtig eerbetoon aan je honden

Ach ja, het is maar een hond hé en nog één die bijt ook. Dus weg ermee, geef maar een spuitje. Dat hij daar was om heropgevoed te worden doet er niet toe, hup weg ermee, niks mee te beginnen!

@Mariska bovenstaande regels zijn ironisch bedoeld, ik hoop dat je dat begrijpt. Ik maak me altijd vreselijk boos als ik zoiets hoor of lees. Zulke mensen mogen wat mij betreft nooit meer honden opvangen.

Wat het gedicht betreft: het klopt helemaal. Ik voel Roy nog dagelijks om me heen, al is hij al ruim 3 jaar niet meer zichtbaar

Ik wens je heel veel sterkte.Wat heb je het gedicht mooi geschreven.

Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van Bobby en Joep.
En wat heb je dat super mooi geschreven.

heel veel sterkte,ik weet hoeveel pijn het doet
het gedicht heb ik hier ook,ik vind hem ook zo prachtig en lees hem veel al moet ik er telkens bij gaan huilen maar et is net of ik hoor sloebertje mij dat vertellen

Hoi Mariska,

Heel veel sterkte! Wat een ontzettend mooi gedicht.
Ik weet hoe je je voelt. Ook wij hebben in oktober 2010 afscheid moeten nemen van onze lieve ouwe vriend. Boas was een Golden Retriever en is 15 jaar en 5 maanden geworden. We hebben heel erg van hem genoten en missen hem nog steeds.

We hadden ons voorgenomen(voorlopig)geen hond meer te nemen. Maar het was voor mij erg moeilijk zonder hond. Dus hebben we weer een pup Diaz genaamd, weer een golden, want dat is een geweldig ras.
Dus zijn we aan het opvoeden en genieten. Niet dat we Boas vergeten zijn, of dat Diaz Boas vervangt, dat kan niet. Maar ik merk dat het mij erg goed doet, zo'n kleine lieve wervelwind.

Groeten van Greta en Diaz

Heel veel sterkte, weet wat je voelt zeker met Joep
en dan op die manier, zuilke mensen moeten nooit meer honden opvangen, die zijn niet geschikt,ook wij hebben in augustus onze lieve Lizzy van bijna 7 jaar
verloren, ze kreeg een herseninfarct en kon binnen 2 dagen niet meer lopen, zitten, staan, en de laatste uurtjes kon ze zelfs haar kopje niet meer bewegen, alleen haar oogjes volgde me nog, vreselijk om je hondje binnen 2 dagen zo te zien aftakelen,ook ik heb hier nog steeds verdriet over, maar ik weet dat ze achter de regenboogbrug een gelukkig en pijnvrij leven heeft, samen met alle honden vriendjes daar, en daar zijn ook jou hondjes bij, heerlijk rennend en genietend over de groene weide achter de regenboogbrug. Heel veel sterkte

Mariska,

Wil je heel veel sterkte toewensen met het overlijden van Joep en Bobby.Prachtig mooi gedicht,hoop dat je er veel kracht uit kunt putten.

Lieve allemaal, bedankt voor alle hartverwarmende reacties, dat doet me echt heel goed..
Ik denk (hoop) echt dat mijn twee ventjes daarboven nu samen aan het spelen zijn...het gedicht/verhaal geeft me inderdaad heel erg veel kracht, geloof er ook echt in, ik heb een aantal dingen beleefd waardoor ik echt weet, ze zijn er nog...

@Bibiane; veel sterkte met het verlies van lieve sloebertje, moeilijk he, ik kan het gedicht ook niet lezen zonder dat de tranen over m'n wangen stromen..

@Greta, wat erg van Boas, hij is zolang bij jullie geweest...maar wat is Diaz een schatje zeg! Het zal nooit een vervanging zijn, maar het geeft wel afleiding zo'n klein bolletje!

@Marianke; wat een vreselijk verhaal van jullie lieve Lizzy, wat een nachtmerrie..Ze zijn vast met z'n allen aan het ravotten daar achter de Regenboogbrug...veel sterkte met het verlies, het is ook nog maar zo kort geleden..

Zie nu je topic pas (je hebt ook een pb van me).

Tranen liepen over me wangen bij het lezen van het gedicht, heb hem gekopierd en opgeslagen op mijn pc.....

Denk aan je/ jullie lieverd !