anekdotes met je lab

Sam laat ik altijd zitten en wachten voor hij mag gaan eten.
Op mijn commando toe maar, mag hij pas gaan eten.
Een tijd geleden vergat ik dat te zeggen en ben koffie gaan zetten in de keuken, kom ik na een paar minuten terug, zit hij nog steeds voor zijn bench en het water liep uit zijn bek en maar kijken naar mij
Maar gauw sorry gezegd en toe maar!

Als ik binnenkom na het uitlaten moet Senna altijd netjes op de mat wachten. Tot ik mijn jas schoenen etc heb opgehangen. Daarna doe ik haar halsband en riem af.

Paar maanden geleden was ik haar ook vergeten! Mevrouw was met riem en al in slaap gevallen op de mat

Geweldig toch en maar wachten, ze komt niet ga ik maar pitten

Och,ik heb op het gewone forum een topic geopend.MMpf,lekker stom.Nou ja,lezen jullie het daar dan even?Ik ben benieuwd naar jullie reactie.Lieve groeten Annemieke&Nak

Nu ik wat meer tijd heb,kan ik het volgende vertellen.Soms als Nak achter me loopt dan ,tikt hij met z*n snuit tegen mijn achterwerk aan.Ik reageer dan heel erg overdreven,en zeg:,,Oeh,oeh",en juist dat vind hij prachtig!Dan loopt ie kwispelend achter me aan,en doet het elke keer als ik dat oeh,oeh,roep.Ik vind het zo lief,en leuk,en hij ook.Heeft een van jullie ook zoiets met zijn of haar lab?
Lieve groeten van Annemieke&Nak

Het zonnetje schijnt en dat is een boost voor de energie en ook weer lekker in de tuin kunnen werken.Ik had nog wat uitgebloeide hyacintbollen die binnen waren uitgekomen. Tijd om deze maar gewoon in de tuin te stoppen dus mooi putje gemaakt en 3 bollen erin gedaan.Wat nieuwe aarde erbij en niets meer van te zien. Zo van tijd tot tijd scharrelt Twinkle rond in de tuin, meestal om een klein plasje te doen en dan terug. Meneer doet inderdaad een plasje, loopt langs de border waar ik de bollen heb verstopt en denkt: ik zal het vrouwtje even helpen en de bollen weer terugbrengen........Jan kwam niet meer bij van het lachen, ik probeerde nog me goed te houden maar Twinkle kwam er zo trots mee aan gelopen dus het foei kwam er niet echt gemeend uit! Dat gaat nog wat worden als ik echt weer kan tuinieren met al dat perkgoed in april/mei.

hahaha goede tuinman die Twinkle , maar pas op he met bloembollen die zijn giftig voor een hond

Wij waren een keer in Belgie,en zaten wat te drinken en gezellig te praten.Ook met mensen uit de omgeving die Nak,helemaal te gek vonden.Nu hebben wij Nak nooit geleerd een poot te geven.Dus toen een mevrouw tegen hem zei:,,Awel geef een voet",en hij een poot gaf,kwamen we niet meer bij van het lachen.En toen we het de mensen uitlegden,zij ook.Ik heb zovaak leuke gebeurtenissen met hem,ik zal ze eens vaker op deze site zetten.Ik ben benieuwd naar de andere reacties.Lieve groeten van Annemieke&Nak

Nog eentje dan.Vaak komt er een vriendje van Nak,logeren.Of hij is er alleen overdag,hij heet Willem en is een Welsh Springer Spaniel.Hij is net een jaar,dus moet nog wat leren.Hij is erg ongeduldig soms,en dan zeg ik tegen hem,zit.En wie zit er als eerste?Nak natuurlijk,helemaal met een koekje geven,dan schuift hij zo gezellig aan,met die ongeloofelijke gulzige blik.Inclusief kwijl,en smachtende ogen.Alsof meneer nooit iets te eten krijgt,vandaar dat hij 40kilo weegt.Hij is niet te dik,het is gewoon een big boy,zoals het hoort.Annemieke&Nak

@Annemieke: ik kreeg tijdens het wandelen vaak een heel zacht duwtje van haar neus. Altijd in de holte van mijn knie en altijd vlak voor een splitsing. Alsof ze even voorzichtig vragen wou welke kant we op zouden gaan...
Zooooooooooooo lief!
Ze was, zelfs voor een vrouwtje aan de kleine kant, mijn kont was zonder springen niet bereikbaar. En ze was, voor een Labrador blijkbaar atypisch, altijd heel erg voorzichtig. Zelfs tijdens de wildste spelletjes. Maar misschien is het wel ongeveer hetzelfde?
Groetjes, Floortje.

En wat je hond vergeten betreft: ik ben de mijne eens buiten vergeten...
Ik en mijn hondje waren toen de inwonende babysits van 2 Border collies en een Golden Retriever (terwijl hun baasjes op reis waren). Gingen we 2x per dag wandelen. Naar binnen en buiten gaan was altijd een beetje hectisch. Ook al omdat ze soms al naar binnen gingen om vervolgens te bedenken dat ze buiten nog even snuffelen moesten.
Zit ik al een uur ontspannen op het terras, komt er iemand zeggen dat er een hond aan de voordeur ligt. Kijk ik doodverwonderd naar al die verspreid liggende honden en jawel, hoor: eentje ontbreekt. Mijn eigen hondje nog wel!
Groetjes, Floortje.

En hier moest ik ook altijd mee lachen: dat ze nooit meteen kiezen kon wat te apporteren.
Dan wilde ze me begroeten met een sluffer in haar mond, maar welke? Die van mijn vader of die van mijn moeder? Of van elk één? Of 2 van mijn vader en één van mijn moeder?
Eerst de ene, dan maar proberen de andere erbij te krijgen. Vervolgend bedenkt ze dat ze toch liever een andere wilt, dus wisselen. Maar misschien ook nog deze. Of misschien deze. Komt ze uiteindelijk naar me toe, verliest ze er eentje onderweg. Moet ze dus terugkeren. Neemt ze de verloren sluffer weer in haar mond, valt een andere eruit. Sluffer terug erbij proberen te proppen. En soms uit noodzaak maar besluiten die ene sluffer dan maar achter te laten.

Idem als ik 2 speeltjes in het water gooide. Ging ze eerst achter het ene aan, vandaar meteen naar de andere. Lukte in het water nooit om er 2 in haar mond te nemen, dus moest er gekozen worden. Dus de ene loslaten, de andere vastgrijpen, vervolgens van mening veranderen en terug wisselen. Dit eventueel een paar maal herhalen. Om dan vaak al een paar meter in mijn richting te zwemmen, zich te bedenken en terug te keren om nogmaals te wisselen.
Het ideale antigif voor een rothumeur!!!

Groetjes, Floortje.