Conflict over opvoeding

Het is weer eens zo ver: mijn vader en ik hebben ruzie over Dobby.

Ik was vandaag naar de GT/ privétraining geweest, en kreeg meerdere opdrachten. Rust brengen door hem binnen aan de lijn te houden, en kort houden zodat hij MOET liggen. Veel schoenen aan, jas aan en dergelijke om hem te de-sensitiveren. Om hem niet opgewonden te laten worden omdat het toch zo vaak gebeurt, zeg maar.

Ook moet ik naar de dierenarts om te laten uitsluiten dat Dobby's drukke gedrag door een te snelle schildklier komt (ha, daar heb ik zelf last van gehad), en kijken of chemische castratie verandering brengt. Ik heb liever ook geen castratie, maar als de hormonen er voor zorgen dat Dobby constant onder spanning staat, en het niet op een andere manier op te lossen is... tja. Constant stress hebben lijkt me voor hem ook niet fijn.

Het uiteindelijke doel waarom ik de GT in de hand heb genomen: hem kunnen leren loslopen zonder te gaan zwemmen.

Nu vind mijn vader dat Dobby "gewoon zo druk is" en dat "nooit gaat leren". Een medisch probleem? Nee, daar kan het nooit van zijn. Ik moet Dobby maar accepteren zoals hij is, en ik ben er veel te druk mee bezig. Geen wonder, IK ben degene die hem uitlaat, die vingers gekneusd en open geschuurd heb gehad, verrekte spieren, gezwikte enkels door Dobby's gedrag.

En nu hebben we dus ruzie. Ik ga pas accepteren dat hij zo is als na medische testen en tijdelijk chemische castratie, na veel (privé)training er géén verbetering in zit. Ik ga niet van tevoren al 'accepteren' hoe hij is, want dat is hetzelfde als opgeven. En dat is hetzelfde als Dobby nooit loslaten, nooit laten spelen, nooit eens lol hebben. En dát kan ik niet zomaar accepteren.

Ik denk dat je me veel geduld wel ver kan lomen.Maar als er spanningen zijn voelt de hond het ook.

Goed zo! That's the spirit! Eerst alle mogelijke opties nagaan voordat je opgeeft
Ben het helemaal met je eens.

Ik hoop dat je je vader kan overhalen!
anders moet je misschien alle DA onderzoeken + chemische castratie zelf vergoeden?

Al zou ik het zelf moeten vergoeden, dat maakt niet uit. Maar ik wil geen slaande ruzie om de hond. En ik maak me zorgen, mijn vader is absoluut tegen castratie, ook al zou dat de oplossing zijn. Mannen en teelballen... het blijft een delicate situatie. *zucht*

Pff... mannen. Ik vind het geen rede om een hond niet de castreren alleen omdat hij dan zijn "mannelijke geslacht" verliest. echt onzin

hmm
ik zou mijn hond daarvoor niet castreren
laten ze het eerst maar aantonen
homeopathische middelen al geprobeerd
robbie duikt ook regelmatig een smerige modder poel in
en komt er dan ook niet zomaar uit
maar ja dat is min mening

Homeopathie heb ik inderdaad al geprobeerd, over the counter en bij een specialistische dierenarts. Het enige wat iets effect had waren epileptie medicijnen. En dat zijn zwáre medicijnen. Na 4 dierenartsen (het is een dierenziekenhuis), een holistisch dierenarts is de GT de 6e die zegt dat de hond véél en véél te druk is, en daardoor niet goed functioneert.

Ik word - als man - ook nooit echt vrolijk als het over castratie gaat, dat geef ik eerlijk toe. Maar als ik constant bol zou staan van de hormonen en nooit eens "los" zou kunnen, dan zou ik blij zijn als ik daarvan verlost zou zijn hoor. Hopen dat die chemische castratie veel uitmaakt zodat je in ieder geval weet waar het van komt en dat je vader het misschien ook in gaat zien... succes!

Ja precies. Als ik echt een 'mannenhater' zou zijn, dan zou ik niet eerst voor de chemische variant gaan. Meten is weten, zeg maar. Ik laat ook liever niet in een gezonde hond snijden, maar als dat het verschil uitmaakt tussen aandachtige hond en stuiterende stressbal die zelfs met professionele hulp vrijwel onbereikbaar is... Ik moet er niet aan denken om zo vaak gespannen te zijn. Mensen zitten met minder maandenlang ziek thuis. Het kan nooit gezond zijn, op lange termijn.

ik heb het verhaal 3 keer gelezen, ent kan aan de schrijftijl of leesstijl liggen.. maar ik snap't niet..

1 een hond z'n gedrag verbeterd niet door castratie.. dus,, jaah.. misschien dat je dat wilt.

Rust brengen door hem binnen aan de lijn te houden, en kort houden zodat hij MOET liggen.


grotere ..waanzin kan ik me niet bedenken.. welke hond wordt rustig van een pauze????

jij wel ?

affijn.. de hond luistert dus niet.. dus.. maar castreren/

lijkt mij wishfull en on-nodig thinking..

Dus alle mensen met ADHD moeten maar een castratie/sterelisatie ondergaan? Hahahaha!!!! Als dat zou werken dan zou half nederland allang in de ziekenhuizen zijn beland.

Nee, ik geloof niet dat dat de oplossing is, maar zo denk ik er over, haha!

@Wyts, niet bij elke hond verbetert het gedrag na castratie, dat klopt. Soms wordt er te pas en te onpas maar geadviseerd om te castreren. Maar als je ziet wat Wilma allemaal al gedaan heeft met Dobby is dit zeker geen gevalletje van de makkelijkste weg kiezen. Bovendien verbetert bij een flink aantal honden het gedrag wel degelijk. En ze gaat ook eerst nog voor chemische castratie.

Over de verplichte pauze, ook daar kan ik me best wat bij voorstellen. Honden kunnen overprikkelt raken, en zeker als ze daar aanleg toe hebben. Dan worden ze druk van hun eigen drukte en kom je in een vicieuze cirkel. En juist van rust worden ze dan rustig.

@Juut, sorry, maar je redenatie is een beetje "gras is groen dus groen is gras"

Maar iedereen die een betere suggestie heeft na wat Wilma allemaal al met Dobby geprobeerd heeft is van harte welkom denk ik!

Tja, de GT begon al gelijk over castratie. Ik vind dat nogal een grote stap. Daarom begon ik over chemische castratie, zodat je wel het effect hebt, maar niet de operatie en permanente 'oplossing'.

Ik heb mijn twijfels of het inderdaad de oplossing is. Als het een oplossing is, prima. Zo niet, nog beter. Liever niet zelfs.

Alle prikkels komen vol binnen, ongefilterd. Een ritselend blaadje, een knisperend zakje in de wind. Een stoel die verschuift, het geluid van lachende passanten. Overal reageert hij op. Hij kan niets negeren. Hij heeft kenmerken van adhd, maar een aantal niet. Het lijk meer op hyper-reactivity. Hyper-reactiviteit.

Vandaag heeft het tijdens een gesprek met de GT 45 minuten geduurd voor hij eindelijk op een normaal tempo ademde. Daarvoor hijgde hij aan een stuk door.

Een te snelle schildklier zou kunnen, maar ik heb dat zelf gehad en hoewel ik dingen herken, past het volgens mij niet helemaal. Mijn concentratie en leervermogen was destijds bijvoorbeeld superieur. Dat zie ik in Dobby niet terug. Zijn ontlasting past ook niet in het plaatje, dat zou dan veel vaker diarree zijn.

Persoonlijk heb ik het vermoeden dat dit in zijn hoofd zit. Ook al omdat hij epilepsie heeft. Maar eerst maar eens iets lichamelijks uitsluiten. Voor dat we in zijn hoofd gaan 'snijden'.

Overigens is de kort aangelijnde pauze iets wat we proberen bij gebrek aan een bench. Aangezien mijn vader (die verzorg ik) bij hoog en laag volhoud "GEEN BENCH" moet ik eerst maar zonder bench proberen rust te creëren.

@Jeroen,

Haha! Nee hoor, zo bedoel ik het niet. Maar omdat hij druk is en niet luistert lijkt het mij eerder dat hij overprikkelt is en dat rust niet eens zo'n verkeerde suggestie is. ADHD mensen krijgen een pilletje zodat ze rustig worden in het lijf en in het hoofd. Van een castratie word een hond niet altijd rustiger, het kan namelijk ook in de kop zitten ipv in de... ahum, balletjes? Haha!

Maar ik vind eerst een chemische wel een goeie oplossing om uit te proberen, hoewel ik hier ook wel eens lees, dat ook dat kan leiden tot niks. Het zou jammer zijn als de hond gecastereerd word en het probleem nog steeds niet is opgelost. Dat bedoelde ik er eigenlijk mee

@Juut, ah dan snap ik hem Sterker nog, ik ben het er helemaal mee eens Ik ben er ook absoluut voor om zo lang mogelijk van "de balletjes" af te blijven. En verder wil ik er niks over zeggen want ik krijg nu al een raar gevoel in mijn onderbuik

HAHAHAHA!!!! Die Jeroen!

@Wilma,

Ik hoop dat je een goeie uitslag krijgt en dat je de juiste oplossing gaat vinden voor Dobby. Het lijkt me niet echt gemakkelijk voor je. Ik vind het wel tof van je dat je niet zomaar opgeeft, je hebt het immers goed voor met Dobby... en jouw vader ook wel denk ik. Alleen die is wat sneller met opgeven en legt zich er sneller bij neer. Ik ben wat dat betreft hetzelfde als jouw vader denk ik wat betreft de hond. Ik hoef niet persé een hond die zo goed luistert, hoewel het wel leuk is natuurlijk. Maar doet hij iets niet, dan doet hij iets niet. Jammer dan. Maar nu heb makkelijk praten, omdat ik Dobby niet dag en nacht om me heen heb. Dus ik begrijp je heel goed hoor.

Succes!

Ik heb mijn twijfels of het inderdaad de oplossing is. Als het een oplossing is, prima. Zo niet, nog beter. Liever niet zelfs.

Rare meid , die Wilma.. en ik mag d'r vader wel..

nou jah.. al het beste voor die kanjer van jullie..

ik weet even niet, nu hoe oud het dier is.. .. de eerste sensatie's slijten natuurlijk ook .. danig..

nou jah..

vr groet Rj

Hij is nu 2 jaar en 3,5 maand. Ik heb hem sinds hij 1 was. Hij is al sinds ik hem heb zo druk, ondanks basiscursus, vervolgcursus, maanden trainen zonder en met tips van het forum. Wat werkte bij mijn vorige honden, werkt hier niet. Wat werkt bij mensen van het forum, werkt hier niet. Zelfs de GT zegt dat hij anders reageert dan de meeste honden.

Ik hoeft geen machine te hebben. Ik wil wél een hond die ik veilig los kan laten lopen. Het lekker kunnen rond lopen, snuffelen, het spelen met de bal en met andere honden vind ik gewoon belangrijk genoeg om daar heel veel tijd, energie en geld in te steken.

Als een castratie het wondermiddel is, dan kan ik daar mee leven. Maar aangezien ik eerst wil zien en dan geloven, ga ik niet meteen met de spreekwoordelijke hakbijl aan de slag.

tja.. wie zal het zeggen.. wellicht dat zich nog ervaringsdeskundigen melden.. dat zou mooi zijn..

vr groet Rj..

als je dan toch kiest voor die chemische castratie zou ik eerder voor de suprelorin (chip) gaan als de normale chemische castratie. Die chip werkt langer en zo heb je meer tijd om te kijken of castratie eventueel zin zal hebben

Wilma, ik vind het top dat je je zo inzet. En hond die constant vol stress en spanning zit, nee dat kan niet gezond zijn en volgens mij wordt een hond daar ook niet gelukkig van.

Een hond is van nature nu eenmaal een dier dat veel liever stabiel en rustig in zijn hoofd (met af een toe een gekke bui) dan dat hij constant op het randje balanceert. (dit zou ook zijn overlevingskansen in de roedel/in het wild enorm verkleinen).

De kans is trouwens groot dat de epileptische aanvallen ook veroorzaakt worden door de drukte in zijn koppie. Ik zie dit nl. ook bij de hond van mijn ouders. Als hij heel druk wordt, en dan bedoel ik echt heeeeel druk) lijkt het wel of zijn hersenen vol op de rem trappen en krijgt hij dus een aanval. wij zien het maar als een soort noodrem...

Succes in ieder geval en houd vol, ik weet dat het niet makkelijk is maar opgeven kan altijd nog en ervoor vechten moet je nu doen anders heb je daar later spijt van.

Lisette schijft eigenlijk wat ik ook aan wilde halen.
De onrust en drukte komt uit zijn koppie en niet uit zijn ballen.
Waarom nog een stoot hormonen in zijn lijf spuiten terwijl het al niet optimaal werkt.??
Zou het niet kunnen zijn dat jij ondedeel van he probleem bet.?
Zo te lezen ben je zo druk met je hond in het uitzoeken met DA's en GT's dat jezelf de weg kwijt raakt en dat overbrengt op je hond en daardoor jullie samen in een vicieuse cirkel zitten.
Ik zou het probleem eerder zoeken in zijn epileptie.
Daar ontstaat de kortsluiting .
Zoek eens op het net naar natuurlijke voeding en wat entingen met hem doen qua gedrag in samenhang met zijn epilepsie.

Je vader heeft op zich een punt als hij zegt dat je hem moet accepteren zoals hij is.
Daardoor kun je alles loslaten wat je tot nu toe voor de waarheid hebt gezien.
En dan kun je blanco naar je hond kijken en vandaaruit een goede diagnoze stellen.

Want wees eerlijk.
Tot nu toe heeft je eigen gedrag met al je DA's en GT's niet gebracht wat jij wilde of de hond stabieler maakte in al de tijd dat je hem hebt..

.

Ik heb daar wel rekening mee gehouden, vandaar ook dat ik gisteren aan de GT gevraagd heb (aan het eind van de sessie) of ik niet de onrust bij hem bracht. Haar antwoord was nee, dat dit puur lag aan een combinatie tussen zijn vorige bazen en een medisch probleem.

Feit is dat hij thuis, binnen 300% rustiger is als toen we hem kregen. Hij is ook buiten rustiger. Hij probeert bijvoorbeeld niet meer in sledehonden gang (super erg trekkend) van alles te doen. Maar het is gewoon aan hem te zien dat hij nog steeds op ieder geluidje, iedere beweging, iedere geur reageert. Dat lijkt me niet gezond, en zeker ook niet normaal. De vraag is of het trainbaar is, een medisch probleem, of psychisch.

Probleem blijft ook dat mijn vader absoluut niet aan normale adviezen wil en de boel blijft ondermijnen. Dobby is behoorlijk allergisch voor kip en reageert ook gevoelig op bijvoorbeeld varkensvlees. Maar iedere dag weer is het een gevecht om te zorgen dat mijn vader hem niet wat geeft. Kip, okee, dat geeft hij hem niet meer. Maar wel dingen waar kip doorheen heeft gezeten. En daar reageert Dobby dus ook op, met een rood oor en jeuk. Logische denkwijze zou zijn om dat niet meer te geven. Mijn ervaring met mijn familie is echter dat zodra ze oud worden, alle logica overboord gaat.

Ook heb ik bijvoorbeeld aangegeven dat we de boel deze week rustig moeten houden, en wat gaat mijn vader doen? Binnen spelen met twee tennisballen tegelijk. Dobby helemaal over de rooie.

Het is een ding als je iets niet geloofd en zegt dat ik de hond moet accepteren zoals die is. Maar als ik de hond voert, traint, uitlaat, eigenlijk gewoon alles met de hond doet behalve binnen eens een keer aaien of spelen, dan moet je die ander zijn gang laten gaan. Niet doelbewust torpederen. Zeker niet als het om een ander levend wezen gaat, die misschien óók wel last heeft van hoe hij is.

Helaas ben ik de enige familie die mijn vader nog heeft (op wat nichten buiten de stad na), en als ik niet meer voor hem zorg dan komt mijn vader in een verzorgingstehuis. En ondanks onze conflicten hou ik natuurlijk wel van hem. Alleen is dit een typisch geval van de beste stuurlui staan aan wal. En varen nooit met de boot in kwestie.

ben het wel met Kees en Lisette een (en ook met je vader min of meer) je moet een hond ook accepteren zoals hij is, en aan bijna elke hond is wel iets waarvan je denkt...... dat had ik liever heel anders gezien. En soms is dat zelfs wel iets heftigs, maar hij is wie hij is.

gt geeft goede tips over het de-sensibilseren, en af en toe een rust moment creeren, soms moet je honden afstoppen.

maar dat perse loslopen zonder zwemmen, je hebt een retriever, ik ken bijna geen golden die niet de plomp in duikt. ik moet eerlijk zeggen: als dat nu het enige probleem is hou je hem aan de lange lijn als je perse wilt dat hij niet zwemt, mag hij wel, laat je hem los.

onze hond loopt nooit los, hij is fors doof maar hij is net als Dobby ook niet goed instaat input te filteren door een gebrekkige socialisatie, dat gaat steeds beter, maar loslopen, no-way, hij gaat achter de 1e de beste impuls aan en is met zijn hele lange poten zo 100meter weg.

ik denk persoonlijk dat je vader een punt maakt door te zeggen dat je ermisschien te veel druk op legt, doe eens een stap terug en kijk wat echt onaanvaardbaar gedrag is, waar ook door de hond niet mee te leven valt, zonder nu de perfecte hond te creeren.

hoewel ik niets tegen castreren heb, denk ik niet dat het iets uit maakt, maar een chip valt te proberen, maar als je hond eilepsie gevoelig is zou ik ook daar nog maar over na denken, je zou eea kunnen triggeren.

mijn idee is eigenlijk: laat die hond, ga verder waar je al mee bezig was, en laat hem zijn wie hij is.
Kalm blijven zelf is van levensbelang, zoek een tuig of halsband die de hond te controleren maakt en geniet van hem.

Mijn vader zegt niet dat ik er teveel druk op leg, mijn vader zegt dat ik het niet eens hoef te proberen. Dat is iets heel anders. Hij ziet de hond ook niet als hij buiten is. Hij word niet onderuit getrokken en hij heeft niet al enkele keren vingers gekneusd (met permanente schade tot gevolg), spieren verrekt of enkels en knieën bezeert door Dobby's gedrag.

In dat jaar en 3 maanden dat we hem hebben, heeft hij Dobby zegge en schrijven 3 keer uitgelaten. Daarmee heeft hij dus géén beeld van hoe Dobby buiten is, en kan hij daar dus ook niet over oordelen.

Kira luisterd niet buiten, duikt meteen het water in, rent rustig 100 tot 500 meter weg als ze een hond ziet die ze nog niet begroet heeft, en loopt zo met elke hond mee naar huis die ze leuk vindt, elke plas water, hoe klein of groot ook, moet in worden gedoken, en elke paardevijg moet in worden gerolt.

Elke molshoop word uitgegraven, en elk luchtje moet worden geinspecteerd, en het is buiten zo leuk en interressant dat behoefde doen wordt vergeten en pas gedaan wordt als we weer thuis zijn, en Kira tot rust komt.

En trekken aan de riem als een bezetene zolang ze nog niet al haar energie eruit heeft gegooit, en in deze staat is er met Kira gewoon geen land en geen zee mee te bezeilen.

Maar ze KAN het wel, en als ze al haar energie eruit heeft gegooid begint er ineens een transformatie, van een onhandelbare niet willen luisteren eigewijze hond, tot ineens een hele volgzame goed luisterende niet aan de riem trekkende hond.

Met andere woorden, ik heb een Beagle die midden in haar pubertijd zit, haar hormonen draaien haar bijna helemaal door, enige wat ik momenteel kan doen is gewoon consequent door blijven gaan, frustraties wegmoffelen, en de weken aftellen dat deze pubertijd eindelijk is afgelopen.

Castratie of sterisisatie zal hier weinig of niets aan veranderen momenteel, alleen dozijnen gedult.

Misschien wordt jouw ventje wel opgewonden door
de conflicten die jij met je pa hebt.
Honden voelen namelijk feilloos aan, wat er speelt.
Als je zelf rustig bent, je vader ook, ben ik ervan
overtuigd, dat het ventje ook rustiger is.
Een hond laten castreren omdat er spanningen in huis
zijn en het wel zal overgaan, is naar mijn idee
niet de oplossing.
Misschien is het voor je vader wel iets, eens met
kalmerende signalen te werken met de hond.
Als het baasje rustig is, is de hond het ook.
Kijk maar eens op : www.calmingsigns.com
Of staat je vader daar niet voor open en weet hij
precies hoe je een hond opvoedt en dan ook nog
de schuld bij de hond legt ?

Machtel omschrijft wel wat ik bedoel.
door druk te leggen en te creeeren, reageert de hond ook, want als ik het lees ga je al met spanning de deur uit, alst tie maar niet.....

en wat denk je van ruim 40kg riesenschnauzer die loopt te stuiteren, dat dat tegen te houden is?

ik bedoel het niet als kritiek, want je werkt heel hard met Dobby en je hebt vast ook al veel bereikt, je bent een SUPER baasje, maar misschien, misschien is het verstandig om het eens even te doen met wat hij nu is.

Nah, ik ga niet met druk de deur uit. Hij wel, want zodra ik mijn schoenen of wat dan ook aantrek gaat hij lopen hijgen.

Machtel schreef: Of staat je vader daar niet voor open en weet hij precies hoe je een hond opvoedt en dan ook nog
de schuld bij de hond legt ?

Zo is hij dus precies. Want ze hadden bij mijn oma al honden, en mijn moeder had een hond (die heeft hij dus maar kort meegemaakt), en dan de twee gezinshonden. Volgens hem is het enige bij Dobby wat zal werken zo'n met afstand bestuurbare stroomband. Misschien wel, maar als dat een optie is, is het de laatste optie voor "nooit meer loslaten". En dan ga ik toch liever zelf eerst voor privétraining met een GT.

Hoe weet Kees zo zeker dat chemische castratie niet werkt? Ilan heeft 2x cemische castratie gehad en het heeft heel goed geholpen om bepaalde gedrag de kop in te drukken. Het heeft zo goed geholpen dat Ilan nu zonder chemische castratie door het leven gaat. Het is een tijdelijk iets waardoor zowel hond als baas geholpen wordt. Kan niet voor alle honden spreken natuurlijk.

Ondertussen is Ilan goedgekeurd als dekreu zonder nadelige gevolgen voor de fok.

Ik zeg niet dat je het gelijk moet doen maar je kan het altijd overwegen. Succes!!