We nemen afscheid....

O met dat pushen bedoel ik jullie niet hoor, kwam wel een beetje zo over misschien.

Ik bedoel mijn man, vader, vrienden enz enz...

Lieve chocomel,stop hiermee,je maak je eigen helemaal van streek hierdoor,je kan het niet meer terug draaien,was er nog een andere optie dan?
En hoelang was zijn paniek,misschien een paar minuten,die in jou gedachtte veel langer zijn,kwel je eigen niet zo,vergeet je andere honden niet,die verdienen het niet,op nu vergeten te worden,die missen haar ook,voelen nu ook jou verdriet en spanning,echt geloof me.Zou willen dat je bij me in de buurt woonde,dan had ik je kunnen helpen,ik kan zo weinig nu voor je doen,en vind dit rot,je mag verdriet hebben,en je mag huilen,schreeuwen janken,maar jezelg geen schuldgevoel aanpraten,een dierenarts laat geen gezonden hond inslapen.

Hej meis, Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen wat ontzettend moeilijk zeg!! Maar je moet je echt niet schuldig voelen het is de juiste keuze geweest je kon niet anders.

Heel veel sterkte de komende tijd.

Liefs Tien

Och Chocomelk, wat voel ik met je mee!! Huil maar en geef aan je verdriet toe. Ga er maar in mee maar pas wel op dat het niet te lang duurt.

Ik wilde dat er een knuffelsmiley was!!Dan gaf ik je die

Heel veel sterkte de komende tijden , we zullen aan jullie denken.

Hey Chocomelk,

Wat een rotdag moet je gister gehad hebben. En ook nu nog. Ik denk aan je! Heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies!

Liefs, Marleen

kom op chocomelk het doet ontzetten veel pijn op dit moment je hoeft geen spijt te heben je hebt alles geprobeerd. ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is,probeer er toch het beste van te maken
blondie is nu met heel veel vriendjes achter de regenboog aan het rennen en spelen

heel veel sterkte
angelique en lana

alle steun heb je

Hej Choco,

Waarom pushte iedereen je zo? Misschien omdat zij inzagen hoe Blondie zich op die momenten kon gedragen? Misschien dat zij er meer aan toe waren? Misschien dat zij zich beter realiseerden dat ze gevaarlijk was in die momenten?

Blondie is jouw hond. Jij staat zó dicht bij haar, die andere mensen in jouw omgeving hadden meer afstand. Dat zij het daardoor beter konden relativeren? Misschien dat zij daardoor makkelijker konden zeggen 'doe maar'.

Het zal ongetwijfeld de beste bedoelingen hebben gehad. Misschien dat zij het 'gevaar' beter zagen dan jij wilde zien? Immers, Blondie is jouw meisje.

Maar dat alles neemt niet weg dat het %#@& is..

Het is niet eerlijk..

Hoi Chocomelk,

Je moet het proberen van je af te zetten en toch wat afleiding gaan zoeken. Het moment bij de DA is verschrikkelijk geweest. Als dit vredig was gegaan, had je er nu misschien iets anders tegenaan gekeken. Wat ik zelf gemerkt heb, toen ik Buster in liet slapen...is dat ik hem ontzettend idealiseerde. In mijn ogen had hij nooit slechte kanten, maar die had hij wel degelijk, maar ik was die vergeten. Deze waren uit mijn geheugen gewist! Jij ziet op het moment ook de leuke kanten van Blondie, maar vergeet niet dat ze ook ineens om kon slaan. Je hebt gedaan wat het beste voor Blondie was...Je had het nog uit kunnen stellen, maar wat als ze een keer echt door het lint was gegaan? Wat als ze in zo'n bui jouw kindje een keer gebeten had?? Dat had je jezelf nooit kunnen vergeven...Nu ben je het voor geweest en heb je haar verlost. Nogmaals dit heb je uit liefde voor Blondie gedaan, dus je hoeft je echt niet schuldig te voelen...Schrijf het van je af, praat er met mensen over die je begrijpen, maar zoek vooral afleiding...Dat is vaak het beste medicijn tegen verdriet om het verlies van een dierbaar iemand...Nogmaals heel veel sterkte.

Een troostknuffel van Monique

Allereerst wens ik je ook heel veel sterkte met het verlies van Blondie. Het was een moeilijke beslissing die je moest maken.

Maar je schrijft dat je je een beetje gepusht voelde door je omgeving en dat Blondie tot nu toe alleen nog maar een van je eigen honden gebeten had en buiten en naar andere mensen heel sociaal was. Maar ik mag toch van ganzer harte hopen dat je DA 100% overtuigd was van de diagnose en dat alle andere mogelijke (medische) oorzaken uitgesloten waren? Het ergste wat je jezelf nu aan kunt doen is twijfelen over deze beslissing, er is geen weg terug meer.

jolanda

Lieve Chocomelk,

Ik begrijp hoe jij je voelt (precies). Iedereen hier probeert je op te monteren maar jou gevoelens zijn er wel degelijk. Blijf erover praten en mocht je gevoelens "erger" worden (slechter voelt/ dus niet hoe jij je voordoet... dat je bijv. gewoon meedraait alsof er niets met je is, maar hoe jij je echt voelt) ga dan eens naar je huisarts. Ik heb iemand gekend die het beste voor haar hond wou maar geen zekerheid had, ook hond laten inslapen. Op laatst reed ze heel hard over de snelweg (van/naar werk) in de hoop er ook niet meer te zijn ! Zo ver kunnen schuldgevoelens en/of gemis gaan (en nog verder).
Je deed iets omdat dat het beste was. Probeer het van je af te zetten want je kan niets meer veranderen (je stond onder tijdsdruk van keuzes maken).

Allemaal ontzettend bedankt voor jullie reactie's!

Het is gewoon zo moeilijk om inderdaad de werkelijkheid dan onder ogen te zien. Ik kan me nu alleen maar die lieve trouwe hond herrinderen.

Ik moet mezelf er constant aan herrinderen dat ze inderdaad echt een "kronkel" had. Afentoe moet ik mezelf gewoon dwingen om terug te denken aan alle problemen die we met haar gehad hebben om toch een klein beetje vrede in het besluit te vinden.

Maar ik mis haar gewoon zo erg.
Ik mis de kleine dingetjes met haar. Dat als ik bijv. een sigaret ga roken dat Blondie altijd met me meeging naar buiten dan. Dat ze dan met die wiebelkont tegen me aan ging staan.
Of zoals zij precies wist wanneer we haar weer gingen uitlaten en ze mij dit dan even liet weten door met haar voorpoten op mijn schoot te kruipen.
Of als we naar bed gingen, na 5 minuten hoorde je haar dan uit haar mand komen en tegen de deur aanploffen, de hele deur die dan even heen en weer ging, haar plof op de grond....

Het is gewoon zo stil in huis.....

Het valt nu gewoon echt op hoe rustig en stil mijn andere honden eigenlijk zijn en hoe vrolijk en enthousiast Blondie eigenlijk altijd was...

Hoe trots ze met haar speeltjes en stokken rondliep...


Het park is nu lang zo leuk niet meer. Ik kon altijd zo genieten van hoe Blondie met Storm aan het spelen was, hoe ze uren in het water kon zitten. Als ik nu naar het park ga dan verveelt Storm zich, hij kan zich niet vermaken. Jessy ja die is zoals altijd, rustig, gaat haar eigen weggetje en heeft weinig interesse in ons.

Tja ik zal er doorheen moeten en ergen heel heel diep van binnen weet ik dat ik wel de juiste beslissing heb gemaakt, maar het voelt zo fout....

Vandaag wordt ze begraven om half 2, ik hoop zo dat het dan nog even droog is....

hoi chocomelk,

je zult het vanmiddag niet makkelijk hebben denk ik.
ik wil je nog even heel veel sterkte toewensen.

wel fijn dat je enkel goede herinneringen blijft houden.koester deze herinneringen. voor jou is ze nooit een rotbeest geworden, wat ze ook deed.

eens zul je glimlachen om de mooie herinneringen, en de vervelende zullen op de achtergrond raken.

sterkte joh,
ik zal aan je denken vanmiddag!

liefs jolanda

Nou Blondie is vanmiddag begraven en het was ff droog dus....

Maar nu heb ik even een vraag?

Als je je hond laat begraven, wordt hij dus "opgebaard", toen ik Blondie terugzag zat hij helemaal onder het bloed??
Toen ik ernaar vroeg bleef de vrouw vaag.
Ze zei dat het normaal is bij een dood dier dat er dan bloed uitloopt??

Er zat bloed onder en op haar bek, er zat bloed op, onder, naast haar oor, op haar buik, op haar voor en achter poten, op om haar ogen enz enz... Eigenlijk zat het overal....

Ik heb de da gebeld om te vragen wat zij hiervan vonden, de daassistente vond het maar vreemd. Ze zei dat er wel een beetje bloed uit haar kan komen maar....

Hebben jullie dit ook wel eens meegemaakt??

Zelf denken we dat ze haar hebben laten vallen, want ze had ook een wondje boven haar oog en haar neus was helemaal bekrast??

Elza lag ook opgebaard voor haar crematie en zij was mooi schoon gemaakt. Zij had bloedingen gehad vanwege haar leukemie. Bij Elza zaten er alleen meer dagen tussen haar overlijden en crematie, dus zij heeft in een koelcel gelegen.
Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik blij ben dat ik dit niet meegemaakt heb, wat een slordigheid. Je maakt een hond toch mooi schoon voordat de eigenaren komen, vind het maar een hele vreemde bedoeling, ook omdat er nu ineens wondjes waren.

jolanda

Nee heb het ook niet meegemaakt,vind het maar vreemd,
het word je ook niet makkelijk gemaakt zo,
bah wat een rotte ervaringen,moet jij doormaken.

Ja het was echt heel naar om haar zo te zien, het was echt mijn hond niet meer.

Maar ik vind het ook vreemd omdat ze verder gewoon een gezonde hond was, dan kan ze toch niet zomaar zoveel bloed verliezen??

Haar kop was echt helemaal rood van het bloed en ook de zijkant waar ze op lag, zag je dat het helemaal rood was...

Mijn moeder had wel foto's van haar gemaakt en daar zie je het heel goed op, hoeveel bloed er op haar zat...

Ze zeiden dat ze haar niet meer schoon kregen.

Blondie heeft trouwens ook in een koelcel gelegen hoor.

Ze zag eruit als een oude zieke hond, terwijl ze zo jong, gezond, slank en fit was....

Ik vond het ook vreemd omdat het bij de dieren van mijn moeder ook nooit was voorgekomen

Chocomelk.
Stuur je even een pb tje
Liefs jo

Die vrouw zei ook nog dat ze bij mensen altijd watten in de oren en neus enzo deden tegen het bloeden, maar dat dit bij huisdieren niet gebeurde dus dat was eigenlijk haar reden??

Daarnaast had ze ook nog 2 wat kale plekken op haar lijf??

Ik vind het allemaal zo vreemd en heb echt zoiets van jeetje, ik voelde me al zo rot en schuldig en nu helemaal. Wat hebben ze me meissie nog aangedaan denk ik dan.

Daarnaast moet ik eerlijk bekennen dat ik zelf erg twijfelde of dat ze wel echt dood was toen we haar achterlieten bij de da, ze vocht zo ontzettend hard ertegen. En de da was ook een beetje vaag toen hij naar haar hart luisterde, toen vroeg ik nog: is ze nu wel echt dood. Hij zei: ja het gaat heel langzaam he??

Ik vond het allemaal maar vreemd, maar was/ben ook overmand door emotie en daardoor eigenlijk verder nergens echt op gereageerd.

Ergens heb ik nu het gevoel van nou ze was nog niet dood en toen wij weg waren zijn ze met haar verder gegaan om te zorgen dat ze echt dood was??

Ik vind de hele gang van zaken vreemd, vooral als ik achteraf over alles terug denk. Bij alle beesten van mijn moeder kan ik het me allemaal niet zo herrinderen!

Gatver chocomel lijkt wel een horror verhaal,word er helemaal eng van waar bloedde ze door bij de dierenarts dan?

Nee bij de da bloede ze helemaal niet!

Toen we bij de da weggingen zag ze er gewoon uit zoals altijd zeg maar, het was echt alsof ze sliep!

Daarom vind ik het ook allemaal zo vreemd.

Bij de da was er nergens bloed of wat dan ook te bekennen, het enige wat gebeurde was een klein beetje kwijl dat uit haar bekkie kwam.

Het is inderdaad allemaal vreemd,zo ga je je van alles in je hoofd halen,zou zeker terug gaan naar de dierenarts en vragen wat er gebeurd is,als het mij zou overkomen,dan zou ik echt heel de boel op stelten zetten,zodat de waarheid boven water komt,bah hier word je helemaal eng van.

Wij hebben Bobbie zelf in de achtertuin begraven!! Hij was in de ochtend ingeslapen en s'avonds hebben we hem begraven. Er liep toen best wel veel bloed uit zijn bek want ik weet nog dat ik dat heel eng vond. Hij had wel een inwendige bloeding gehad, misschien dat dat er mee te maken heeft.

Maar als je het niet vertrouwd, gewoon navragen bij je dierenarts

Jeetje dit klinkt echt heel erg eng, die vragen die je dan krijgt, dat bloed en kale plekken zitten er niet zomaar, ik zou er toch een goed na vragen, je mag best duidelijk zijn dat je wil weten hoe of wat, of dat idd vaker voorkomt.
Toen ik bij de dierenambulance stage liep, hadden ze daar ook een koelcel daar lagen ook honden en katten, en werden ook opgebaard als de baasjes kwamen, maar die honden/katten zagen er niet bebloed uit als de baasjes kwamen ( als een dier een ongeluk had gehad, was het een ander verhaal) maar ze werden wel altijd mooi opgebaard, jouw verhaal vind ik dus erg griezelig en met veel vraagtekens....

als je het aankunt zou ik zeker ook bij de DA en waar ze naartoe gebracht werd om te begraven eens goed gaan navragen wat er in godsnaam gebeurd is. Dat commentaar wat de dierenarts gaf vind ik eerlijk gezegd ook niet erg passend op zo'n moment.
Elza is ingeslapen in de dierenkliniek in Utrecht en daar mochten we nog een tijdje bij haar blijven na haar overlijden.
Wat je nu zegt dat je niet zeker weet of ze echt wel dood was toen je wegging, daar krijg ik toch wel koude rillingen van.

jolanda

Wij hebben onze oude, zieke hond anderhalf jaar geleden laten inslapen bij de DA en zijn aansluitend naar het crematorium met haar gereden.
De afspraak bij de DA en bij het crematorium hadden we op voorhand gepland.
Het was zwaar en ingrijpend maar...eerlijk gezegd hadden we al te lang gewacht.
Ze had op het laatst te veel pijn en achteraf gezien had ik eerder de moed moeten kunnen opbrengen, maar ja..

Wat wel nog gebeurde tijdens de rit naar het crematorium was dat de darm zich leegde.
Geen prettig gezicht maar van mijn hond kan ik veel hebben.
Verder werd ze opgebaard in het crematorium en hebben we nog foto's kunnen maken.
Die zitten tot heden nog op het toestel (oud toestel met rolletje).
Ik zal ze nu echt eens moeten laten ontwikkelen maar vind het nog steeds moeilijk.'
We zijn tijdens de crematie daar gebleven en hebben om het crematorium heen gelopen.
Je zag de rook recht omhoog gaan en daar hebben we onze afscheidswoorden nogmaals gezegd...
Toen hebben we haar in de urn mee naar huis genomen en heeft ze een mooi plekje in huis gekregen.
Vrij kort daarna hebben we een nieuw hondje gevonden (herplaatsertje) maar we zullen haar nooooooit vergeten en ik mis haar nog dagelijks.

Probeer het een plekje te geven.
Als het je rust geeft, ga nog eens met de DA praten.
Maar, wat je ook doet, het gemis zal er niet minder om worden.
Denk aan jezelf, aan je gezin en de andere dieren.

Met mij ging het ook niet goed in het begin.
Schuldgevoelens omdat ik te lang gewacht had (precies andersom dan bij jou dus maar daarom niet minder pijnlijk).
Misschien helpt het je om dit te horen want wat als er nog iets naars gebeurd was terwijl je gewacht had??

Mijn hondje kon er niet tegen als ik huilde of verdrietig was en kwam me altijd troosten.
Dat doet de nieuwkomer niet en ik mis het maar omdat ik weet dat zij er niet tegen kon probeer ik zelf sterk te zijn.
Wat helpt is om tegen haar foto en urn te praten, lachen en huilen. Zij begreep me wel.

Hopelijk heb je wat aan mijn verhaal.
Ik voel je pijn en hoop dat je antwoorden op je vragen zult krijgen.
Af en toe huilen mag (moet), af en toe kwaad worden om hoe het gegaan is mag (moet) maar blijf er niet in hangen.
Hopelijk gaat het stapje voor stapje weer wat beter met je en kun je het een plaatsje geven.

Goh Chocomelk wat naar voor je!
Ik kan we inbeelden dat je je verschrikkelijk voelt! 'k zou net hetzelfde zijn. Van binnen weet je dat je juist gehandeld hebt, maar je gevoelens blijven hé? 't Ja mannen zijn daar anders in hé? ik merk dat thuis ook...
Kan je niet helpen of dit normaal is of niet van dat bloed..
Wij hebben 1 hond in't slaap laten doen, met ongeneeslijke longkanker. Heb geen bloed gezien, alleen waar het spuitje gestoken had dan... Kan het zijn dat ze misschien nog veel bloed daar verloren heeft? Dit kan er soms uitlopen bij het verwijderen.

Jee Choco,

Wat een verhaal...
Wat verschrikkelijk eng en verontrustend...

Ik zou daar de boel eens behoorlijk op stelten zetten om erachter te komen wat er met je meisje gebeurt is!

Je krijgt haar er niet mee terug, en ik weet niet of je er nu al toe in staat bent, maar kan me goed voorstellen dat je het nu op deze manier geen plekje kan geven.

Weet je zeker dat ze geen 'autopsie' op Blondie hebben gedaan bij de DA, om te kijken of er daadwerkelijk iets niet goed was in de hersenen?

Je wilt er natuurlijk helemaal niet aan denken, maar ik zou toch proberen om de onderste steen boven te krijgen....

Heel veel sterkte, en ik denk aan jullie...

Liefs, Juliette