Melissa is overleden...

Vorige week zondag vonden wij ons kleine meisje.
Op haar zij in het hondenhuisje, met Floortje naast haar, zij week niet van haar zijde.
De vrijdag ervoor was ik bij de dokter omdat ze een snelle hoge ademhaling had.Wat al eens eerder zo was maar weer overging. Dit was extreem en niet goed. Ik zit snel bij de dokter, dus nu helemaal.
Ze bleek een vreselijk groot hartje te hebben wat de luchtpijp zelfs tegen het ruggetje aanduwde.
Een zeldzame afwijking, een hartklep van de kleine bloedvaten die niet meer goed sloot.
Ik kreeg medicijnen mee zodat ze misschien daar nog wat mee op zou knappen, want Wendy heeft t ook en dat gaat best.
Ze kreeg ter plekke al 2 toevallen, maar de arts gaf haar mee naar huis, omdat de stress van infuus etc erger zou zijn. En ze konden niet zoveel meer doen..Alleen had ik niet begrepen dat het wel eens heel snel over zou kunnen zijn...
Mijn man zei t wel, maar ik denk dat ik t heb verdrongen, ik geloofde echt in de medicijnen...
Nu is het vrijdag, en ik heb t er vreselijk moeilijk mee, benauwd, ik vlieg tegen de muren op, heb moeite om thuis te zijn en huil de hele dag...
Ik heb ook nog een mijn 3 andere kleintjes en mijn man ermee, die heeft t ook moeilijk.En Sam...
Er is ook zoveel gebeurd.
Half december gingen we verhuizen naar een tijdelijk huis, een vreselijk hok, en vol door alle spullen.
Verandering 1 voor Melissa, en t was al zo druk het laatste 1 1 /2 jaar ervoor door alle toestanden met t nieuwe huis. Doordar er was ingebroken in dat huisje en ik de meisjes niet meer alleen durfde te laten, wawas zijn helaas erg gewild, sleepte ik ze overal mee naartoe. Normaal gaan ze ook steeds mee, maar dit was extremer. We hoorden namelijk van politieburen dat er vaak smorgens om 10.00 werd ingebroken hier en overdag, vandaar dat ik er geen rust mee had. Als de verkeerde het zou weten, en mijn kleintjes mee zou nemen...ik zou dood gaan..
Nu dus ook een beetje.

Schuldgevoel....volgens de arts -kan- stress acuut gevolgen hebben...nu was ze wel al hartpatientje, maar dat is toch gekomen richting december.
Wendy is natuurlijk ook hartpatient, en ze zijn nichtjes, hadden dezelfde darmaandoening, maar Lizzy had dat veel en veel erger, ook nog eens.
De laatste maanden was ik zo intensief met Lizzy bezig, medicijnen, speciaal eten koken, proberen wat ze wel en niet wilden, ze zat veel bij me omdat ze rilde, een schildklieraandoening die er nog bij kwam pas geleden. Ik had haar de laatste paar maandjes veel onder mijn vest, tegen me aangedrukt, veilig en warm, daar had ze behoefte aan...
Maar is het begin van het rillen, vorig jaar had ik er erg moeite mee, ik kon het rillen niet goed velen van haar, vreselijk...later begreep ik t en nam ik haar dus bij me..

Ik kan nog zo relativeren, dat ik goed voor haar was, dat ze mooi in haar slaap is heengegegaan etc, het helpt gewoon niet. Het lukt niet. Zodra ik aan haar denk, haar foto en urn zie gaat t mis....
HELP!!

Jeee, wat een verhaal joh Ik geloof echt dat je het hier vreselijk moeilijk mee hebt.
Maar, ongeacht wat nou wel of niet goed voor je hondje was, je bent een fantastisch baasje voor haar geweest!! Je hebt alles gedaan wat je zelf dacht dat goed voor haar was. Ik denk dat heel veel hondjes dat niet kunnen zeggen van hun baasje. En of het nu de stress was of niet, dat zul je misschien wel nooit weten. Maar wat ik wel weet: je hebt een goed hart, een dierenvriendenhart. En dat heeft jouw hondje ook geweten en gevoeld dat weet ik echt zeker!!
Heel veel sterkte met je verlies. En huil maar lekker hoor!! Dat hoort ook, niks mis mee!! Sterker nog; ik doe zowat met je mee op dit moment....
Groetjes.

Wat erg voor je.
Herkenbaar ook dat je alles nagaat wat je wel en niet hebt gedaan.
Als ik .... als ik nou....waren we er wel op tijd bij... hadden we niet meer moeten aandringen....
Zoveel vragen ,zoveel schuldgevoelens.
Maar eigenlijk is het antwoord altijd hetzelfde.
Als je toen geweten had wat je nu weet dan had je het anders gedaan.Maar je weet ook dan niet of ze het had overleefd.
Misschien was het gewoon haar tijd.
We willen zo graag alles in de hand hebben ,maar over de dood hebben we gewoon helemaal niets te vertellen.
Die komt gewoon.

Als ik je verhaal lees,ben je gewoon een geweldig baasje voor je hondjes.En heeft ze een heerlijk leven gehad bij jou en de andere hondjes.

Je hebt het gewoon allemaal goed gedaan.Het enige wat je hebt kunnen doen heb je gedaan en dat is haar een goed leven geven.De dood staat buiten onze macht,daar valt niet mee te onderhandelen.

Heel veel sterkte met het verlies.En huilen hoort erbij.Dat is juist goed.Hoop dat jullie veel troost en steun bij elkaar en de hondjes kunnen vinden.

Groetjes Marianne

Hoi sylvia
Heel veel sterkte met dit verlies
Groetjes joke

ik voeg me bij alle commentaar hier
ik weet niet wat te zeggen
veel sterkte met dit verlies

Hallo Sylvia,
wat een verdriet heb je daar van he,maar je heb haar een goed leventje gegeven,denk daar ook maar aan,hoe moeilijk het ook is,ik wens je heel veel sterkte.

Jee, wat zijn jullie lief allemaal...
Het is heerlijk met mensen te kunnen wisselen van verdriet die het begrijpen...
Ik heb alle berichten gelezen, en er was zo vreselijk veel herkenbaar...
Ik vind dit een heel fijn forum...
Lang niet iedereen begrijpt uberhaupt dat je zo vreselijk veel van je dier kan houden.
Het zijn mijn kindjes, ik heb zelf geen kinderen, bewust, maar ben gek van dieren, en een leven zonder mijn man en deze kleintjes is voor mij ondenkbaar...leeg..
Ik heb altijd dieren gehad...
Ik doe inderdaad alles voor ze, maar hou niet van dat overdreven gedoe met kleertjes enzo, dat vind ik vreselijk.
Mijn manneke heeft een mooi tafereeltje gemaakt daarnet, met de urn, blauwe druifjes in opkomst en de foto.
Om mijn vorige wawatje, die 15 is geworden bijna, heb ik bijna 2 jaar gerouwd, toen kwam onze Sammeke.
Een pingpongballetje van 7 weken, want ze vrat de oortjes van haar broertje op, dus kwam ze eerder bij ons.
Maar daardoor zal ze ook zo afhankelijk zijn denk ik, ze was nog een echte baby...
Het is fijn te lezen naar anderen hun ervaringen, maar wat doet het pijn, alle herkenning en het gemis van mijn kleintje. Elk dingetje die je doet, plekken waar je komt, incl supermarkten, want ze gaan altijd mee boodschapjes doen. Er zijn weinig plekken die me niet herinneren aan Melissa. Het doet zo vreselijk veel pijn....

Hoihoi,

Kan me alleen maar aansluiten bij de andere.
Kan je alleen maar heel veel sterkte wensen.

Groetjes Annelies

Het is nog te vers.
Maar u hoeft zich geen verwijten te maken.
U mist haar en dat zou vreemd zijn als u haar niet
zou missen.
Maar het gaat over. Heel zeker.
Het is voor het andere hondje ook een hard gelag,
maar beter dat ze haar dood heeft geroken.
Ik ken een jack russell die zijn maatje nog steeds
zoekt, omdat deze bij de da op de tafel is overleden,
overleden door een vergiftiging.
Hij had zijn maatje weg zien gaan, maar niet terugkomen.
Ligt al maanden op de mat voor de deur.
De da meldde dat het beter zou zijn ze bij elkaar
te brengen, ook na de dood.
Heel verdrietig, maar een achterblijvende hond
heeft ook verdriet, maar kan het zo hopenlijk beter
verwerken.

ook vanaf hier heel veel sterkte gewenst we weten wat jullie voelen gisterne was het 6 maanden geleden dat misty een mechelaar van 12 jaar was overleden heb ook nog gehuild het verdriet slijd het gemis nooit

sylvia, veel sterkte met het verlies van één van je beste maatjes.

Hoi Machtel.

Het was wel een bijzondere ervaring ja, nog niet eerder meegemaakt.
Floor naast haar in het huisje, en Sam en Floor de dagen ervoor al zo bezorgd.
Na Lizzy's overlijden bleef ze nog 2 dagen in haar huisje in het kleedje liggen, maar ik heb haar naar beneden gehaald, ze slapen boven.
Sam wilde er continu bij in het huisje.
We hebben het een paar keertjes toegelaten, maar daarna haar er alleen nog aan laten snuffelen.
Ik vergeet nooit die ene keer dat ze vol verwachting ging snuffelen en in afwachting op reactie zag je Sam haar snoetje betrekken, en het sprak zo duidelijk...
Heel bijzonder maar ook sneu..
Na haar crematie heeft Sam nog een dag gezocht op het kastje waar Lizzy lag, daarna was het over.
Maar ze is nog steeds erg aanhankelijk, al was ze dat altijd wel al.

Nu zit ik afentoe savonds op de bank, en als dan de meiden in hun mandje liggen voel ik mij zo eenzaam...
Lizzy was er namelijk altijd....
Het voelt dan zo leeg....
Gelukkig duurt dat nooit heel erg lang, en als ik Sammeke roep, komt ze ook meestal meteen, omdat ze begrijpt dat ik haar nodig heb...

Wat zijn dieren toch vreselijk bijzonder....
En dan zeggen ze dat dieren dom zijn en niet kunnen denken???

Hoi veel sterkte met het verlies van je schatje .
Ik heb maandag ook pas mijn meisje verloren en ze was ook altijd bij me.
Het is echt moeilijk en niet te begrijpen dat ze niet meer terug komt.
Het gemis is dan ook supergroot.
Ook de schuldgevoelens zijn er van had ik dit of had ik dat maar je hebt gedaan wat je kon met de informatie die je op dat moment had.
Ik wens je nog eens veel sterkte en als ik een kaarsje brandt voor onze kleine meid is dat ook voor die van jou.

Sylvia,

Ik wil je heel veel sterkte wensen met het verlies van jouw kanjer Melissa. Wat moet dat schrikken geweest zijn om je maatje zo te vinden Ineens uit je leven gerukt! Ze heeft gevochten, maar helaas heeft ze haar strijd niet mogen winnen...Het is haar toch te veel geworden. Jij kunt hier niets aan doen. Je hebt gedaan wat je kon, maar de natuur heeft bepaald dat haar tijd gekomen is....Ze speelt nu weer bij de regenboogbrug! Ik weet hoe moeilijk het is om ineens zonder je maatje verder te moeten...Al die rituelen die wegvallen...de leegte die achterblijft en het grote gemis! Dat kost veel tranen...Zolang je haar niet vergeet, zal ze verder leven. Ze zal voor altijd een speciaal plekje krijgen in je hart. Ik brand een kaarsje voor Melissa en ik hoop dat jullie kracht kunnen putten uit alle mooie herinneringen....



Een troostknuffel van Monique

Beste Sylvia,

Ik herken jou verhaal....en kan me super inbeelden hoe moeilijk jij het hebt...Het doet idd heel erg pijn, maar herinner je de mooie momenten van je lieve schat....ik doe dit elke dag, en probeer het zo een beetje te verwerken, je hebt trouwens alles en het beste gedaan voor je hondje en dat is het voornaamste!!Sterkte

Liefs Martine

Sylvia, wat een groot verlies, je meisje overleden...
HEEL VEEL STERKTE toegewenst!!

Groetjes, Anita.

hoi silvia,
gecondoleerd met het verlis van je hondje en wens je veel sterkte

Dankjullie wel allemaal...
Het is morgenochtend een week geleden, maar...
Ik voel nog steeds paniek als ik haar lieve snoetje zie...die zwarte kraaltjes in het blonde koppie....
Ze was zo vreselijk lief en zoet, echt een snoeppie...
Ze wond iedereen om haar voetje, en was een eeuwig pupje van uiterlijk...
Iedreen zegt dat het verdriet en de paniek weer overgaat, maar tot nu toe voelt dat helemaal niet zo, alsof het altijd zal blijven...
Nu hebben we ook al 2 verhuizingen achter de rug en allebij ons bedrijfje wat doorgaat en weer opgezet moet worden, maar dat kost heel veel moeite en daardoor tijd...Elke stap die ik doe, elk ding dat ik onderneem..
ik mis haar zo vreselijk...kan t gewoon niet bevatten...
waarom heb ik die klik niet, dat ze ouder was en ziek, en daarom nu rust en vrede heeft, waarom zie ik dat niet zo...waarom alleen maar de paniek dat ze weg is....en ik heb mijn andere drie kindjes nog...maar nu zit ik ook al in over Wendy, zij is 12, en ik hoop haar nog lang te hebben, maar...ze is ook hartpatient..
Lindsay, voor jou is t ook pas geleden, net zo lang...
Wat voel jij nu, hoe doe jij het?
Heb je nog een ander hondje die je troost bied?

Hey sylvia, Het is raar maar ik ben al wat rustiger.
Niet dat ik mijn meisje niet mis maar ik geloof dat ze goed zit en dat ze nog bij me is .
Als ik mij haar voorstel hoe ze is (was)kan ik mijn tranen niet bedwingen het is een groot gemis en echt deel van mijn ziel dat ik mis sinds zij er niet meer is .
Overal waar ik ga mis ik haar ze ging mee in bed ze was daar als ik op de pc zat ze ging mee als ik op toilet zat ze zat op mijn schoot als ik s'avonds tv keek ze ging mee als ik ging douchen en in de auto zat ze ook altijd op mijn schoot echt overal waar ze kon ging ze mee.
Dus denk ik de hele tijd aan haar ook de plekken waar we gingen spelen ( ze was gek van achter de bal te lopen ) nu gaan we daar met haar vriendje die hier nog bij ons is ( maxi ). Het is moeilijk zelfs om nu enkel aandacht aan hem te geven.
Ik put veel kracht uit in wat ik geloof.
Ik ben kapot door de jaren dat we niet meer gaan samen zijn maar ik koester nog veel meer de momenten dat ze gelukkig was .
Ik weet ook al was haar leventje maar kort dat ze echt gelukkig was bij ons en dat ze het niet beter kon treffen.
Zoals ik kan lezen is dat bij jou ook het geval jou meisje heeft een prachtleven gehad en is ook bij liefdevolle mensen toegekomen.
Natuurlijk wil je altijd dat ze nog langer zouden blijven maar als de natuur beslist kunnen wij daar niks meer aan veranderen .
Dan nog die schuldgevoelens dat was bij ons nog de voornaamste zaak maar na alles nog eens op een rijtje te zetten en met de da nog eens gesproken konden we er echt niks meer aan doen .
Ja moesten we er jaren vroeger bij geweest en dan nog kon het vroeg afgelopen zijn.
Ik weet nu dat als je niks weet je er niet naar kunt handelen anders zou je alles voor je kindje doen.
Ik ben denk ik wat rustiger gekomen omdat ik mini ook rust wil schenken , ik weet gewoon dat ze er nog is en dat ze mij niet zo zou willen zien.
Ook praat ik nog tegen haar zoals ik anders deed de hele dag en als ik haar mis zeg ik dat ook .
Soms zet ik mij S'avonds in de zetel gewoon rustig zonder iemand bij me en vraag ik om bij me te komen zitten en vertel ik alles wat ik haar zeggen wil er kan wel een traantje bij komen kijken maar achteraf voel ik mij opgelucht.
We zijn nog niet lang terug van haar urne te gaan halen en dat vind ik ook al een rust , ik weet nu al dat ik haar iedere nacht een kus voor het slapengaan zal geven.
Ik ben zelfs zo gek dat ik die urne iedere keer mee naar boven zou nemen, maar dan realiseer ik mij dat ze toch al bij me is.
Ik hoop dat je ook een beetje rust kan vinden en weet dat je meisje dichter is dan je denkt!!
Veel liefs

Ik herken wel heel veel van jouw verhaal.
Wat fijn om dat te delen.
Ik wil jou ook heel veel sterkte toewensen, en misschien kunnen we mekaar steunen als we t moeilijk hebben...je mag mij altijd een mail prive sturen hoor...
Als ik zo lees was jouw hondje nog zo jong...
Dat is heel triest.
Dan denk ik weer, het zal ook een bedoeling hebben gehad, dat Mini kwam en zo vroeg weer ging.
Wij hebben ook een wawatje gehad die 4 mnd werd, hersenafwijking. Tijdens het spelen met Wendy viel ze op haar zijtje en ze was dood...
En we wisten het van de hersentjes, maar hadden ons al aan haar gehecht, de arts van die mensen zij - dat er niets aan de hand was-, vreemde arts.
Alles heeft een reden. Ik geloof ook in reincarnatie.
Onze Sam en Wendy hebben zulke specifieke eigenschappen, die ze al als baby hadden, die dus niet aangeleerd konden zijn, helemaal mijn vorige hondjes. Een andere verklaring is er even niet in dit geval.
Misschien is t fictie, maar ik geloof er in, het is te toevallig. ik heb niet gelet op overeenkomsten, die komen onaangekondigd, en dan heb je ineens zoiets van hé!
Heb laatst ook aan Lizzy gevraagd of ze alsjeblieft terugkomt. We wisten wel dat ze misschien niet heel oud werd, en diep van binnen weet je blijkbaar ook dat t zover is.
Maar rationeel gezien wil je t niet weten..

We willen van Floor al een jaar geleden een nestje, het eerste en ook laatste denk ik, omdat zij groot genoeg is durven we dat. Haar kindjes houd ik, want die kan ik niet weg doen..
Maar we wisten toen dat t ivm het huis nog wel even zou duren.
misschien dat een van Floors kindjes....
Wij hebben morgen ook een afspraak met de da.
Had al een mail van hem gehad met wat antwoorden, maar misschien is dit het laatste duwtje.

beste Sylvia

Ik wens jou en de andere wawatjes heel veel sterkte met dit grote verlies.
Marine

ik kan me alleen maar aansluiten bij bovenstaande verhalen
veel sterkte toegewenst
liesbeth

Och meisie wat een groot verdriet zomaar je kleine meisje uit je bestaan gerukt !
Ik ken je niet maar ik proef je verdriet door m,n scherm heen.
Missen tja dat blijft en het verdriet wordt minder maar gaat nooit helemaal weg !
mijn hond die ik thuis had is al 25 jaar dood en nog kan ik daar intens verdriet van hebben.
jong of oud dat maakt niks uit verliezen wil je ze gewoon nooit !
maar ze leven voort in ons hart en in onze gedachten en ik weet zeker dat haar zieltje met je mee leeft !
en wie weet keert ze terug in 1 van de pupseltjes !!!!
Heel veel sterkte met je verlies en verdriet !

x ellen

Beste,

Toshi & haar familie wensen u heel veel toe.
Haar fonkelend sterretje schijnt voor jullie steeds aan de hemel. Zij blijft voor eeuwig in jullie hart.

Liefs
Toshi & Patsy

Hoi Silvia, ik wens jullie heel veel sterkte wij hebben voor 11 jaar terug onze vorige boxer in moeten laten slapen, vreselijk was dat.we hebben hem zelf naar het crematorium gebracht in varseveld en echt ook afscheid van hem genomen.De urn staat nu in de kast met een trosje druiven eraan en met halsbandje en een foto erbij.Je doet alles zoveel als het maar kan maar soms overwint de kanker het.Maar je moet maar zo denken dat je altijd goed voor je hondje bent geweest.nogmaals heel veel sterkte ermee.

Hoi Silvia

Heel veel sterkte meid, als ik jou verhaal zo lees,
hou ik het al niet meer droog.
heb 15 jaar geleden mijn hondje ploseling verloren,
maar denk nog regelmatig aan hem, en voel dan nu nog steeds een beetje pijn, heb nu rex van 13 en romy van 11 jaar, alle 2 als puppy gekregen, maar zie nu al tegen de periode aan, die gaat komen,je kunt ze gewoon niet missen.
nogmaals heel veel sterkte.

veel liefs Janny.

hallo silvia wij wensen je heel veel sterkte toe ,ik weet ongeveer hoe je je voeld ,en ik heb altijd de gedachte in me van :je ben pas echt weg ,wanneer niemand meer aan je denkt:
nogmaals veel sterte gewenst
groetjes Aad

Wat zijn jullie lief allemaal, wat bijzonder...
Vandaag was ik voor het eerst sinds Lizzy's dood weer met de meiden boodschappen doen naar een vertrouwde plek.
Ik kreeg t toch wel te kwaad hoor...
Al die herinneringen
Elke keer wil ik haar nog roepen, met t eten, met t weggaan....En nu heb ik nog maar 3 wawa's in de boodschappenkar...iedereen riep altijd, oh, je hebt er vier!! En nu is t nog maar, oh je hebt er drie...
Nee, niet waar, schreeuw ik van binnen, ik heb er vier!!
Op dit moment zeg ik t ook steeds, dat ze vorige week is overleden...soms komt er een fijne reactie op, maar de meesten weten niet hoe ze moeten reageren...

Ja Janny, ik wist ook dat t afscheid zou komen met de 2 oudste meiden, maar dat druk je weg, dat wil je niet weten, je wilt van en met ze genieten....
En Maria...ik heb ook een plekje voor ze, met kaarsjes erbij en de urn...dat ze toch bij je zijn thuis....
Mijn meisje was gek van de zon...vanaf haar crematie heeft voor het eerst dit jaar de zon bijna continue geschenen...zou ze me zo laten weten dat ze het goed heeft nu? Ja...de sterren zullen ook voor mijn meisje fonkelen Toshi..
En Aad, wat is dat maar al te waar....je ben pas echt weg ,wanneer niemand meer aan je denkt, die houd ik heel goed in mijn gedachten hoor...
Bedankt allemaal, voor alle troost, het is toch fijn want in t dagelijks leven is er eigenlijk niemand die naar je luisterd wat veel dingen betreft...

Lieve sylvia,

Ik vind het vreselijk voor je. Gecondoleerd.
Ik wens jou en je gezinnetje erg veel sterkte toe.

Yvette