Als ik ga sterven...

Als ik ga sterven...
mag dat dan in ons huis,
want daar was ik thuis...

Mag dat dan in jouw armen,
zodat ze mij nog kunnen verwarmen...

Ik wil jou dan danken voor mijn leven
wat je mij hebt gegeven...

Ik zal bij je terugkomen
in jouw dromen...

Dan kan je zien,dat ik leef zonder pijn,
want in de hondenhemel heb ik het fijn...

Wil je mijn lijfje dan begraven,
want Moeder Aarde is mijn rusthaven...

En al doet het heel erg pijn
weet dat ik bij je zal zijn...

gemaakt door Ingrid voor iedereen,die afscheid moet nemen van zijn lieve hondenmaatje.

liefs en alle sterkte van Ingrid en haar honden

Hoi Ingrid

Dit is weer een hele mooie groetjes joke en taat

Ingrid,

Heel mooi...
Veel sterkte en een knuffel van Amy!

Erg mooi tekstje ! Je zou zelfs kunnen zeggen dat je een echt schrijftalent hebt ! Ook veel sterkte voor iedereen die een hond verliest, dat is één van de ergste dingen die je kan meemaken. Ik heb zelfs enkele jaren geleden mijn Leonberger verloren. Hij was 9 jaar en overleed aan botkanker

Monika
Onderstaand gedicht heb ik vorig jaar gemaakt voor mijn lieve mooie witte




Als Amerikaanse Canadese Witte Herder pup, van 8 weken, kwam je bij ons,
met een prachtige witte vacht, net dons.
Een ras, waar nog niemand van had gehoord
je was toen, uniek in jou soort

Toen je 1 jaar was, werd Donja geboren,
ook jij liet toen goed van je horen.
De boel stond op z’n kop
maar jij, paste altijd goed op.
Niemand kwam aan haar,
want jullie, waren 10 jaar lang, een paar.
Opgroeien deed je met Layla, onze andere hond,
jullie speelden en renden in het rond.
Acht jaren lang, waren jullie samen een paar,
maar toen was de tijd voor Layla daar.
Ze werd erg ziek, we moesten haar laten gaan,
we hadden, allemaal, ons best voor haar gedaan.

Een tijd daarna, kreeg je een vriendje erbij,
dat werd Droopy, en liepen jullie, zij aan zij.
Eerst wilde je er niks van weten,
ja, dat was voor ons, erg zweten.
Later ging alles goed,
vriendjes voor het leven, zoals het moet.
Ja, CHINZA, een lieve en eerlijke hond,
je rende altijd, vrolijk in het rond.
En speelde met ballen en stokken,
maar ook met oude sokken.
Jij was er altijd voor ons,
jij mooie Witte Herder, met een vacht als dons.

Toen wilden je achter poten niet meer,
je kwam niet meer omhoog, keer na keer.
De dierenarts is gekomen, voor jou,
mijn lieve hond, waar ik veel van hou.
We moesten je laten gaan, op je plekje, in de gang,
tranen rolden, over elke wang.
Het was niet fijn,
maar het moest, want jij, had veel pijn.
We moesten je laten gaan,
ja, je bent nu, heel ver, van ons vandaan.

Lieve CHINZA, met een witte vacht als dons,
bijna 12 jaar, is overleden, en niet meer bij ons.

RUST ZACHT MOOIE LIEVE CHINZA 27-6-1995 -- 27-2-2007

Hoi Ingrid, wat een mooi gedicht, ik heb er ook 1 gemaakt, zie hier boven

Dit gedicht heb ik voor onze lieve kanjer Buster geschreven.....

13 jaar heb je ons heel veel liefde en vreugde gebracht.
Ook heel veel streken, maar dat zeggen we maar zacht...
Je was voor ons een hele fijne hond.
Die altijd met z’n balletje of speeltje klaar stond.
Je was gewoon nooit moe te krijgen.
En over je eetlust zullen we maar zwijgen.
Tot dat de laatste jaren jouw lichaam oud aan het worden was.
Je voelde je niet altijd meer in je sas.
Je lange snuit werd ook heel snel grijs.
Maar je keek nog altijd even wijs.
Op 1 januari 2007 begon het jaar voor jou niet goed.
We moesten naar de dierenarts en wel met spoed.
Je bleef op je kussen liggen en kon niet opstaan.
We dachten toen al dat we jou moesten laten gaan.
Gelukkig was je heel snel weer de oude hond
En verklaarde de dierenarts je weer gezond.
Zo’n attackje kon wel ieder moment weer terug komen.
Daar durfde we toen maar niet van te dromen.
We bleven ons daarom zorgen maken om jou.
Maar niet na denken wat de toekomst ons brengen zou.
Na de carnaval kreeg je vreselijk last van je oog.
Het leek wel of die niet meer bewoog.
Je oogje zag er raar uit en zat vol bloed.
We wisten meteen “dit is niet goed”.
Eerst maar eens proberen met een zalfje hier en daar....
Want de dierenarts dacht aan een ontsteking en wat staar.
Na een tijdje wou het maar niet over gaan
En toen kwamen voor een moeilijke keuze te staan.
Je had door de druk in je oog heel veel pijn.
Voor die pijn kreeg je natuurlijk wel een medicijn.
De dierenarts dacht toch dat je een tumor in je oog had.
Het oog moest er uit, dat was ook weer wat.
Om je toen al te verlossen van de pijn, konden we niet.
We wilde nog niet dat je ons voor eeuwig verliet.
We lieten je oogje er dus uit halen.
Wat was dat voor jou weer ontzettend balen.
De eerste weken moest je ontzettend wennen.
We vonden het vreselijk, zullen we maar bekennen.
Ook was je toen niet meer die altijd vrolijke hond.
Je lag nu zelfs heel graag de hele dag op je luie kont.
Ook kon je jouw behoefte niet meer ophouden.
Het leek ook of je jouw vertrouwde omgeving niet altijd meer vertrouwde.
We kregen vaker te horen dat je maar een zielig hondje was.
Maar och, wij waren nog zo met jouw in ons sas.
Pijn had je op dat moment zeker niet meer
Dat was voor ons het belangrijkste keer op keer.
Met de kermis liet je lichaam je wederom in de steek.
Ik wist genoeg toen ik in je oogje keek.
We moesten jou je eeuwige rust nu toch maar geven
En moesten met jouw gemis zien verder te leven.
Je blijft voor ons altijd die vrolijke, knuffelachtige, ondeugende hond.
Jij was altijd degene die voor ons en Flos klaar stond.
We missen je ontzettend lieve schat,
Maar je moet weten je blijft voor altijd in ons hart.
We weten dat je nu op een veilige plaats bent.
We hopen wel dat wanneer wij daar komen, dat je ons dan nog kent.

Monique?
Wat een geweldig gedicht
supper
grt monika