Belle

Ik vind het altijd erg moeilijk om te praten over de dieren die ik heb verloren. Maar ik wil nu toch graag een poging gaan wagen.
Ik heb helaas in een half jaar tijd alweer bijna 3jr geleden afscheid moeten nemen van 2 van mijn aller-dierbaarste... Namelijk Belle en Macy.
Macy was mijn allereerste hondje, ik kreeg haar toen ik 4 jaar oud was. Ik ben echt met haar opgegroeid, kan me een leven zonder haar niet herinneren. Macy is min of meer aan ouderdom gestorven, ze was 12 ½ en flink aan het aftakelen. Ze was zwaar dement en kreeg steeds meer kwaaltjes. Uiteindelijk was het gewoon geen leven meer voor ‘r, ze wist niet meer waar ze was en dat ze deed. Ze was gewoon op :’(...
Belle was mijn 2e hond en heeft helaas maar erg kort geleefd. Ik vind het nog steeds soms moeilijk om over haar te praten, haar dood heeft mij namelijk erg aangegrepen. Na haar dood is Macy ook snel flink achteruit gegaan (waarschijnlijk vanwege het verlies) en zodoende hebben we haar dus een half jaar later verloren. Een tijdje terug heb ik een gedicht geschreven voor Belle (staat ook in mijn dogboek) en deze zou ik graag hier ook willen plaatsen...

Belle

Maar 2 ½ jaar heb je geleefd,
maar 2 ½ jaar was je hier.
Dit waren 2 ½ bijzondere jaren,
jaren vol verdriet maar ook plezier.

Je hebt veel meegemaakt in je korte leven,
en het meeste was helaas niet zo fijn.
Het zijn een zware 2 ½ jaar voor je geweest,
met voor jou toch best wel heel wat pijn.

Het gedoe begon al heel jong,
je was pas aan paar maanden oud.
Tijdens het spelen in huis,
ging het opeens fout.

Patella luxatie bleek het te zijn,
je knieschijf zat niet goed.
Daarna volgde een operatie en flinke herstelperiode,
en poeh zeg wat had jij een moed!

Maar helaas de operatie bleek niet geslaagd,
en je andere knie begon ondertussen ook al verschijnselen te tonen.
Op het laminaat glee je steeds uit,
en het was een ramp op die bovenwoning wonen.

Maar dit was niet je enige gezondheidsprobleem,
nee je baarmoeder had ook flinke gebreken.
Dus daarop volgde ook een operatie,
met weer een moeilijk herstel en een flink litteken.

Maar het ergste waren de aanvallen,
die begonnen ook al erg jong.
Ik weet het nog zo goed je was pas 7 weken oud,
toen die jack russel op het strand jouw besprong.

En dat was nog maar het begin,
daarna volgde er nog veel meer.
Je hele leven lang ben je aangevallen door andere honden,
keer op keer.

Het kwam door je bouw waardoor je dominant over kwam,
werd ons uiteindelijk verteld.
Dat was de oorzaak van al die pijn,
en van al dat geweld.

Maar laten we niet vergeten,
al die prachtige tijden die we samen hebben gehad.
Heerlijk wandelen in een rustig bos,
en natuurlijk dingen leren van je beste vriendin Bouchra de kat.

Belle je was mijn beste vriendin,
en je was heel speciaal voor mij.
Ik heb je helemaal zelf opgevoed,
en dat was nog een heel karwei.

Maar dat maakte niks uit,
want dat eigenwijze maakt je juist tot die geweldige hond die je was.
Die dikke grote teddyweer,
en waanzinnige grapjas.

Belle het verliezen van jou is het ergste wat ik ooit heb meegemaakt,
erger nog dan het verliezen van menselijke familieleden.
Het heeft dus ook vreselijk lang geduurd voordat ik het een plekje kon geven,
het feit dat jij bent overleden.

Ik heb me heel schuldig gevoeld over jouw dood,
het feit dat jij er niet meer was kon ik maar moeilijk accepteren.
Dit heeft mij echt jaren gekost en een zware depressie gegeven,
om dat te leren.

Die 24 juli 2007 zal mij altijd bijblijven,
maar ik weet jij bent sindsdien nooit van mijn zijde geweken.
Ik draag jou nog steeds bij me om m’n nek,
en in de kamer hangt jouw gedenkteken.

Belle ook al ben je niet meer hier,
in mijn hart leef je nog steeds voort.
En ik hoop toch zo dat je mij op die momenten als ik tegen je praat,
dat je mij dan ook echt hoort.

Ik geloof niet in een God,
maar ik hoop wel dat er iets bestaat dat op de hemel lijkt.
En dat jij vanaf daarboven,
op mij neerkijkt.

Lieve Belle,
weet dat ik heel van je hield en dat nog steeds doe.
En hopelijk over heel (heel, heel, heel) wat jaren,
hopelijk kom ik dan weer naar je toe...

***Wichita van Rijkom***

Veel sterkte met de verwerking van zoveel verdriet...

Bedankt!
Ik heb het ondertussen een plaatsje kunnen geven. Maar nog steeds heb ik goede en slechte dagen. Dagen dat ik aan 'r terug denk en 'r toch oh zo mis. Maar goed ik denk dat dat altijd zo zal blijven.

sterkte

Heel veel sterkte, mooi gedicht hoor...

Groetjes Dani

Heel veel sterkte gewenst en een heel prachtig gedicht

Bedankt...

Hoi Wichita,
Je hebt een heftige tijd achter de rug. Ook al is het alweer 3 jaar geleden, nog steeds raakt het je. Afscheid nemen is ook zo definitief. Toch geloof ik dat je lieve Belle en Macy voor altijd jou trouw blijven. Zelfs door de dood heen. En ze zitten natuurlijk in je hart, dat kan niemand je afnemen. Ik wens je dan ook veel sterkte toe. Koester de mooie momenten met deze prachtbeesten. En ook al heeft Belle een moeilijk leven gehad, ze heeft wel in dat korte leven een gouden mandje gehad. En dat is helaas niet voor iedere hond op deze aardbol weggelegt!!!

Lieve Macy en lieve Belle, rust zacht!!!

Prachtige woorden, bedankt...
Inderdaad ze zullen altijd in mijn hart voort blijven leven en ik koester zeker alle mooie momenten die ik met hen heb gehad!

wat een mooi gedicht

Heel veel sterkte.Je hebt het mooi geschreven.Ze blijven altijd in je hart voor bestaan.

Rust Zachat Belle en Macy

Bedankt, en zeker weten ze zullen altijd in mij blijven voortleven. En hier in huis doormiddel van al hun foto's...

veel sterkte,mooi gedicht

Mooi hoor!! Ik weet hoe het voelt... Ook al is het nog zo lang geleden, het blijft altijd een gevoelig plekje. Is eigenlijk maar goed ook, zo worden al deze geweldige honden nooit vergeten!

Inderdaad daar ben ik het helemaal mee eens!
Ze mogen nooit vergeten worden dus het is beter als je een brok in je keel krijgt wanneer je over hen praat dan dat je helemaal niks voelt...

mooi zeg! echt prachtig!
je zal Belle vast nooit vergeten.
nog heel veel sterkte

Nee zeker weten dat ik 'r nooit zal vergeten, m'n teddybeer...



Bedankt!

ik begrijp wat je voelt,het doet pijn en we blijven ze missen,maar ik denk als we erover kunnen praten dat het helpt,hier kunnen we dat
eens zeggen hoeveel verdriet we nog hebben,hoeveel we ze missen
het is van mij nog niet zo lang geleden en ik vind wel steun om hier eens te praten ,
in ons hart zullen ze altijd verder leven,bij mij staat alles hier nog, hij kan zo binnen komen wandelen, wanneer ik het zal kunnen om zijn spullen weg te doen weet ik echt niet
ik wil je toch veel sterkte wensen en het is een prachtig gedicht

Ja ik denk ook wel dat je daar gelijk in hebt. En ik denk ook dat je jezelf moet toestaan af en toe gewoon even flink te huilen, dat heb je nu eenmaal nodig voor het rouwproces denk ik ...
Het heeft bij mij ook wel even geduurd hoor voordat ik al haar spullen kon 'weghalen'. En nu nog steeds mogen geen andere dieren in haar mand liggen, die is heilig voor mij. Ik draag een ketting met as er in van Macy en Belle en deze moet ik echt iedere dag bij me hebben. Dit geeft me steun en het gevoel alsof ze zo toch nog een beetje bij mij zijn.
Praten er over is moeilijk idd, maar ik na het ondertussen gelukkig wel zonder meteen vol te schieten. Maar een brok in m'n keel krijg ik er nog steeds soms van...

Bedankt...

Mooi gedicht,ik wens je heel veel sterkte met het grote verlies.