Sasha

Maandag 26 januari om19.15 u heb ik Sasha, Groenendaeler, 14 jaar en 8 maanden, moeten laten inslapen. En ik ben er nog steeds kapot van.
Zo ben ik terecht gekomen op dit forum, al zoekende via Google of ik iets kon vinden over schuldgevoel en twijfel hieromtrent. En ik moet zeggen, ik had er wel steun aan. Wetende dat je niet alleen bent met die verscheurde gevoelens. Daarom dat ik mijn en Sasha’s verhaal hier vertel, om misschien in de toekomst andere lotgenoten een hart onder de riem te kunnen steken. Al was het maar een heel klein beetje. Of misschien herkennen andere hondenbezitters de symptomen en heeft er daar iemand iets aan.
Het vervelende is dat zij behalve enkele leeftijdsgebonden problemen niets mankeerde.
Volgens de DA werkte er een deel in haar hersenen niet goed meer. Een soort van dementie. Daarvoor kreeg ze Gardenal, een middel dat normaal aan epilepsie patiënten gegeven wordt en de doorstroom van zuurstof naar de hersenen versoepelt. En wanneer we visite kregen en ze apart gezet werd moest ik haar valium geven om haar te kalmeren. De zaterdag voor het inslapen had ik haar 2 gardenal en 5 valiums van 10 mg gegeven (ze woog 22 kg) en nog was ze aan de deur aan het opspringen en janken en piepen. Enkele zakken met kleren voor de container waren ook al verscheurd, dat was nu niet erg voor de zakken en de kleren, maar ik wil maar illustreren dat ze hier praktisch niet op reageerde. Het is eigenlijk allemaal al begonnen in de lente van 2007. Toen plaste ze soms opeens in huis, soms terwijl ze net buiten was geweest. Het leek dan of ze er zelf van schrok. Want dan liep ze al plassend verder, door de keuken, door de living en door de gang. Een spoor van 20 m. Na enkele weke stopte dit opeens weer en leek ze terug de oude. Maar na enkele maanden herhaalde het zich weer van vooraf aan.
Dan begin augustus 2007 op een zondagavond viel ze opeens om. Al plassend. Haar ogen deden raar. Ik dacht aan een beroerte. De DA gebeld, bleek het “vestibulair syndroom” te zijn, een slechte doorbloeding in het middenoor, tevens evenwichtsorgaan met als gevolg evenwichtstoornissen, misselijkheid (te vergelijken met zeeziek zijn), binnen in haar hoofd draaide en tolde het voortdurend, vandaar dat ze voortdurend moest overgeven en doodziek was. Dit duurde 48 u en toen kwam er heel langzaam beterschap, net zoals de DA voorspeld had. Dan heeft er nog een zeer langzaam genezingsproces van bijna één jaar gevolgd. In het begin liep ze dan met haar kop schuin om het venwicht terug te vinden. Ondertussen bleef het zich wel herhalen van periodes van ongecontroleerd plassen zoals hierboven geschreven. Maar daar waren we ondertussen al aan gewend. Je blijft je grenzen verleggen voor zo’n beestje.
Maar ze was toen al heel erg zenuwachtig. Daarvoor kreeg ze ACPE, een middel om te kalmer te zijn.
Tot half december 2008, we hadden visite met mensen die bang zijn van honden. Ze moest dus wel enkele uren in de garage. Toen nog zonder valium. Ze bleef maar blaffen en piepen etc….ik ging wel regelmatig kijken en zag dat ze haar woede op spullen in de garage aan het bekoelen was. Alles wat los of vast zat had er aan moeten geloven. Het was er één grote chaos. OK, alles opgeruimd en weggegooid en ’s anderendaags naar de DA om een verklaring te vinden voor dit gedrag.
Vanaf toen kreeg ze Gardenal, eerste een half per dag, 4 weken later al 2 per dag. Met kerstavond hadden we bezoek en moest ze terug in de garage dus gaven we haar 3 valiums en die deden hun werk. We waren opgelucht.
Veel was ze ook niet alleen, enkel maandag en donderdag, andere dagen was er altijd wel iemand thuis. En als we weg waren had ze de woonkamer, de keuken en de gang van 10 m ter beschikking om rond te lopen. Om maar te zeggen dat ze niet klein opgesloten zat. Ze lag altijd op de bank, weliswaar met een deken eronder.
En dan kwamen we maandag 26 januari terug van het werk om 15.30 u. We waren ’s morgens om 8.30 u vertokken. Ze had in de zetel geplast, zelf de tussendeur van de gang naar de garage opengemaakt. En wat er nog restte van wat ze vorige keer niet had vernield was er nu ook aan. De dochter was de avond voordien thuisgekomen en haar valies stond nog in de garage. Die had ze opengemaakt, met de rits, ik weet nog altijd niet hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen en alle kleren eruit gehaald en verspreid over de oppervlakte ! Een geluk dat ze niet op de scooter had gesprongen want ze had die over haar hebben kunnen krijgen.
Voor Sasha was er echter niets aan de hand, ze stond blij te kwispelen zoals altijd.
Mijn echtgenoot kreeg ademnood van de stress. Toen op dat moment heb ik de beslissing genomen waar ik nu nog steeds spijt van heb. Ik had nog iets langer geduld moeten hebben, echtgenoot in stress of niet !
14,5 jaar lang was ze bijna altijd bij mij, ik vertrouwde haar en zij mij, en IK heb haar in laten slapen. Ik voel me doodellendig en schuldig.
De dierenarts vond het een juiste beslissing, maar het voelt helemaal niet goed.
En ik weet ook dat ik haar geen jaren meer bij mij had kunnen houden. 14 jaar en 8 maanden is al erg oud. Maar ik had toch nog gehoopt op een jaartje langer.
Ik weet dat het schuldgevoel dat ik nu heb, heel normaal is. Als ik dit forum lees heeft bijna iedereen die zijn of haar hond in laat slapen altijd last van een schuldgevoel. Om welke reden je de hond ook in hebt laten slapen.
Ik vraag mij nu ook af of ik niet langer geduld had moeten hebben. Of dit wel de juiste beslissing was. Had ik haar niet kunnen helpen met meer medicatie ?
Ik heb nu ook het gevoel dat ik de keuze heb gemaakt en niet zij, dat zij nog niet klaar was om te sterven.
Volgens de DA was er geen oplossing. Hij stelde nog voor om, als ik dat echt wilde, een scan van haar hoofd te laten maken in een Universitair dierenziekenhuis, maar hij zegt er wel meteen bij dat de conclusie dezelfde zou zijn. Tegen ouderdom is geen kruid gewassen. Ik weet het, verstandelijk heb ik de beste beslissing genomen maar mijn hart en gevoel willen niet mee. Ik moet met het verlies verder leven. Het schuldig voelen is zo allesoverheersend. Ik heb ook niet het gevoel dat ik haar heb verlost, eerder het gevoel dat ik het onszelf heb gemakkelijker gemaakt omdat ik voortdurend bang was dat ze plassen. Het was voor mij ook het moeilijkste besluit wat ik ooit in mijn leven heb moeten nemen.
Om een eind aan de situatie te maken zowel voor Sasha, als voor ons zelf. Want zoals de DA zei, echt goed zal ze haar niet gevoeld hebben toen ze in de garage haar vernielzucht losliet. Verlatingsangst, ze kon niet meer zonder één van ons bij haar. Ze kon eigenlijk niet meer alleen zijn.
Mijn echtgenoot is hartpatiënt en kon de stress en de situatie niet aan. Dat er dan ook nog eens bij.
Ondanks het feit dat het nu bijna 4 weken geleden is voel ik mij nog steeds verscheurd door verdriet en twijfel. Had ik toch niet beter "dit", of beter toch "dat" kunnen doen?
Zoals mijn echtgenoot zegt: Had ik moeten wachten tot de hersens van Sasha zo erg beschadigd zouden raken dat zij ons niet meer herkende of onbetrouwbaar werd.
IK zeg steeds ik had liever gewild dat ze gewoon vanzelf had gestorven. Dat ik deze beslissing niet had moeten nemen. Maar was het beter geweest, vraag ik mij nu ook af, dat ze een hartstilstand of een beroerte zou krijgen?
Als ik alleen thuis ben dan lijkt het gemis erger te worden. Ik praatte veel tegen Sasha, wat ik deed, wat ik ging doen…….Zoals iemand hier eerder schreef: “Al die rituelen die ineens allemaal weg zijn en dat zijn er toch heel veel. Wat je zo eigenlijk niet in de gaten hebt.” Dat besef ik nu ook pas, nu ze er niet meer is.
Ondertussen is de ergste pijn van de eerste weken wel een heel klein beetje gesleten, maar het knagende gemis zal nog wel even blijven duren vrees ik.

groetjes, Rinny

Hallo Rinny,

Wat een aangrijpend verhaal over Sasha..
Ik weet zeker dat je het juiste besluit hebt genomen…
Sasha was op, haar lijf was versleten…
Ze was aan haar rust toe…

Zoals je leest heeft iedereen twijfels of het wel het juiste moment was om afscheid van je maatje te nemen..

Ik het twee jaar geleden een jonge hond moeten laten inslapen…
Jip was onze 5de hond die we verloren maar het went nooit om z’n besluit te nemen..
Iedere keer breekt je hart, weet je je met je verdriet geen raad…
Je hebt een heel moedig besluit genomen..
Eén uit liefde voor Sasha…

Je hebt alles gedaan voor haar wat er binnen je mogelijkheden lag..
Verlatingsangst en onzindelijkheid is vreselijk voor een hond…
Ook heb je dit voor haar geprobeerd op te lossen…
Maar onze mogelijkheden zijn beperkt…
Je kunt ook niet onbeperkt medicatie in haar blijven stoppen…
Het zijn steeds weer lapmiddelen..
Maar medicijnen hebben ook een keerzijde…
Een aanslag op o.a. de lever…
Pijn wilde niet voor Sasha…

Stop met jezelf te pijnigen…
Sasha is je dankbaar, heeft een prachtig leven gehad…
Met baasjes die heel veel van haar gehouden hebben en die liefde is er nog steeds, dat maakt de band onbreekbaar die jullie met Sasha hebben…
Sasha is gelukkig heel oud mogen worden in een “warm” nest..
Je hebt haar verlost ….
Ze heeft het tijdelijk leven - hier op aarde - verruild met het eeuwige…
Het was haar tijd…

Maar ze is nog steeds dichtbij jullie…
Ze waakt over jullie..
Ze zou niet willen dat je jezelf zo’n pijn doet…

Ze is gelukkig waar ze nu is, ze heeft haar versleten lichaam afgelegd…

Ze lijkt ver weg maar ze is nog zo dichtbij, misschien voel je Sasha nog om je heen, zie je Sasha misschien nog….
Klets nog maar lekker tegen haar, ze zal je horen….

Geloof me, zo’n innige band met “je maatje” is onbreekbaar…
Probeer er in te berusten dat je het juiste besluit hebt genomen…
Het heeft zo moeten zijn, de tijd was rijp voor Sasha…
Sasha wist dat het tijd was…

Als het zo ver is, staat Sasha kwispelend te wachten op je ..
En maakt ronde dansjes van vreugde om je te verwelkomen…

Koppie op meis, denk aan Sasha, praat over haar en lach om de mooie herinneringen…

Lieve groet en een troostende arm om je schouders heen…

Ilja

Lieve Rhinny,

Ik weet hoe vreselijk dit verdriet is....
6 februari heb ik mijn allerbeste vriend Gizmo in moeten slapen en wil je heel veel sterkte wensen!!

Ilja, ik vind het een GAVE zoals jij alles zo prachtig kan verwoorden.

Je bent een hele grote steun voor ons.

Ben dankbaar dat ik je heb leren kennen.

Lieve Sasha,



Deze band tussen jouw en je vrouwtje gaat nooit verloren.

Groetjes,
Marlies

Heel veel sterkte gewenst, wij voelen allen met je mee en begrijpen hoe erg zo'n beslissingen zijn....maar soms moeten wij denken aan het welzijn van onze trouwste huisgenoten en ons verstand boven ons hart verkiezen.

Liefs
Martine en Evaycko

Ik wil je heel veel sterkte wensen. Ik weet hoe moeilijk het is.... Ik zou jouw verhaal ook geschreven kunnen hebben over mijn Buster. Heel veel dingen matchen elkaar. Ook hij plaste waar hij liep en ook wij waren hier aan gewend en ruimde alles netjes achter hem op. Ook hij vertrouwde zijn "eigen" huis niet helemaal meer en vertoonde op late leeftijd ineens verlatingsangst. Alleen hij ging dit uiten door te blaffen als wij van huis waren...Ook hij heeft een uitval gehad, waardoor hij in een jaar tijd heel erg verslechterd is....Hij was op het laatst soms echt afhankelijk van ons. Wij hebben bv een verhoogd terras. De trap werd voor hem al een probleem...Je ziet je hond steeds verder aftakelen, iets wat hartverscheurend is als ze al zo oud mogen worden...Zo kuchte hij ook de hele dag door. Hij had vlekken op zijn longen en een vergroot hart...Na zijn 1e uitval kreeg hij ineens last van zijn oog. Uiteindelijk stonden wij voor de keuze...oog eruit laten halen of inslapen! Wij hebben hem nog laten opereren, maar achteraf zeg ik wel eens dat dit van ons niet eerlijk geweest is tegenover Buster. Na de oogoperatie is hij helemaal de kluts kwijt geweest. Hij voelde zich niet meer veilig, had ons gewoon nodig en schreeuwde daar ook om...Hij kreeg weer een uitval en kon toen zijn rust niet meer vinden...Toen gingen bij mij de ogen open...Je kunt veel willen, maar als een hondenlichaam "op" is, moet je de hond bevrijden. Dit doe je dan uit liefde voor je hond..Hoe moeilijk dat dan ook is! Dat is ook precies wat jij gedaan hebt. En het schuldgevoel is heel logisch...Jij moet tenslotte een beslissing nemen voor iemand anders...Iets wat altijd erg moeilijk is! Je hond kan niet praten en kan niet vertellen dat ze eigenlijk niet meer wil.....Zoek geen schuld bij jezelf....Ik weet zeker dat Sasha je dankbaar is! Die leegte die achterblijft is vreselijk en inderdaad al die rituelen die wegvallen....Je komt er pas achter als ze er niet meer is. Ik had dat bv nog heel lang dat als ik thuis kwam dat ik eerst de kamer ging inspecteren op een verloren plasje van Buster...Na een week kwam ik wel tot de conclusie dat dit niet meer nodig was, maar andersom zou ik het ook heel graag weer een keer voor hem doen..Zelfs de dingen waar ik wel eens over mopperde, ging ik missen...Hij ging soms in onze vijver en kwam dan met zijn natte pak binnen....Ik kon daar zo boos over worden, maar ik weet dat ik toen vaker zei dat het nog wel een keer mocht gebeuren....Zelf heb ik heel veel aan petsinmemorian gehad. Hier kun je een plekje maken voor je kanjer...Als je het dan moeilijk hebt, kun je daar even wat van je afschrijven aan je kanjer. Tevens hebben alle mensen op die site helaas met elkaar gemeen dat ze allen een dierbare hond of ander huisdier veloren zijn. Mijn Buster is nu anderhalf jaar niet meer bij ons en ik ga nu nog regelmatig even bij hem babbelen op zijn plekje op Pets...

Nogmaals heel veel sterkte. Ik hoop dat je het schuldgevoel naast je neer kan leggen...Ze was niet meer happy en dan heb je haar geholpen zodat ze nu weer een happy hond kan zijn bij de regenboogbrug! Dat noem ik liefde voor je kanjer...Zolang je haar niet vergeet, zal ze verder leven...Voor altijd in je hart en nu zijn het nog tranen, maar over een tijdje kun je weer lachen om de typische Sasha dingen....

Liefs Monique

Hartelijk dank allemaal voor jullie lieve reacties.
Monique als ik jouw verhaal hoor over Buster denk ik idd dat ik de beste beslissing heb genomen voor haar. En ik weet natuurlijk ook dat de pijn uiteindelijk zal minderen, hoe groot het cliché ook is, het klopt wel: de tijd heelt allr wonden.
Toch bedankt voor jullie reactie, ik ben blij dat ik dit kan delen met mensen die het begrijpen. Na 4 weken moet ik niet meer komen huilen of jammeren in mijn kennissenkring of vrienden, want die begrijpen zelfs niet dat ik na 4 weken nog over Sasha haar dood praat ! Soms niet slecht bedoeld, ik denk gewoon onwetendheid.
Nogmaals bedankt.

groetjes,
Rinny

Hé Rinny,

Wederom herkenbaar. Sommige denken heel makkelijk over de dood van een hond! Ik kreeg soms de vraag of ik weer een nieuwe hond kocht bij Flos, waar ik gewoon boos over kon worden (zelfs de mensen waar ik het niet van zou verwachten, vroegen dit!)...Net of Buster zo maar even te vervangen was door een andere hond! Hij is 13,5 jaar mijn maatje geweest...Dan mag je verdriet hebben als het er ineens niet meer is! Tevens waren er sommige bij die zeiden..."Goh je zult nu wel tijd over hebben, nu die hond er niet meer is!" Ohhh, ik heb heel vaak tot 10 moeten tellen.... Er zijn maar weinig mensen die echt begrijpen wat een hond voor iemand kan betekenen...In mijn kennissenkring welgeteld 3 personen die mij vaker vroegen, hoe het ging en die ook echt begrepen dat ik het er moeilijk mee had....Gelukkig vind je er hier op het forum genoeg die weten wat je meegemaakt hebt! Zo kun je er toch over praten. Nogmaals sterkte!

Groetjes Monique

Wat een triest verhaal.
Snap de enorme schuldgevoelens die je hebt.
In laten slapen is gewoon een onmenselijke beslissing.Jij beslist even wanneer het genoeg is voor een ander levend wezen.
Maar die beslissing heb je zeker uit liefde genomen voor hem.De grens van ,nu is de tijd gekomen , is gewoon ontzettend moeilijk.
Ik denk dat Sasha je dankbaar is,je hebt hem verder lijden bespaard.Hij heeft prachtige jaren bij je gehad.En je hebt hem een waardig einde gegeven.

En al die mensen die het wel genoeg vinden na 4 weken zijn eigenlijk allemaal heel arm.Zij hebben nooit de diepe liefde gevoeld die je voor een hond kan hebben en de warmte,liefde en onvoorwaardelijke trouw die je terug krijgt.
Zo'n band is goud waard en iets wat je altijd bij je draagt.
Rouwen kost tijd, liters tranen,massa schuldgevoelens.En dan opeens op een dag merk je dat je opeens moet glimlachen omdat je,je de mooie dingen weer herinnerd.En dan weet je dat ondanks dat je haar nooit zal vergeten en haar altijd zal blijven missen,haar verlies een plekje aan het krijgen is.

Heel veel sterkte.

Groetjes marianne

Wij wensen u veel


Weet u kan hier altijd terecht voor steun.

Patsy & Toshi

wens jullie heel veel sterkte met het verlies van sasha.
het is en blijft altyd een groot verlies.

lieve groetjes jo en haar rakkers

Hoi Rinny!

Wat naar dat je Sasha in hebt moeten laten slapen, de beste keus die je kon maken, maar wel een hele moeilijke...
Ik leef echt met je mee, een hond moeten verliezen is verschrikkelijk. Dat je niet met je verhaal en verdriet bij je kennissenkring of vrienden terecht kunt vind ik heel naar.
Mensen geven je een bepaalde tijd van rouwen en dan moet je maar sterk zijn en er niet meer over praten, dat kan niet!
Ik wens je heel veel sterkte toe voor de komende tijd!

Lieve groetjes, Anita.

Hoi Rinny

Ook van ons nog heel veel sterkte met het verlies van Sasha.
Ook ik weet wat je voelt,ik heb mijn sasja en Laika na 17,5 en 11 jaar trouw en vriendschap ook in moeten laten slapen.
het is nu bijna 2 jaar/ 5 maanden geleden en ook ik heb nog geregeld verdriet van mijn maatjes.
Ik mis ze enorm.
Maar begrijpen is voor veel mensen moeilijk na zo'n lange tijd.
Ik heb er toch nog 2 wordt er dan gezegd.
Ik kan wel zeggen dat het schuldgevoel minder wordt.
je weet in je hart dat je hebt gedaan wat het beste voor ze was.



Gr Liesbeth,Turbo en luna

hoi rinny heel veel sterkte hoor,na jou verhaal te lezen denk ik toch ook dat ik zo een beslissing zou genomen hebben ,jou hond kon je niet zeggen wat ze voelde ,pijn,angst enzoverder.
zij kon ook zelf niet de beslissing nemen,daar was jij voor,en denk dat ze je wel dankbaar zal zijn,maar kan je zeker verstaan rinny dat je met een schuldgevoel zit,maar dat is omdat jij het hebt moeten beslissen,maar denk zoals je man zegt ,moet je dan wachten tot haar hersenen helemaal beschadigd waren?wie weet wat had ze dan moeten meemaken?
rinny zet je schuldgevoel opzij en denk aan het mooie met haar.haar leven was ten einde ,besef dat ten zeerste.veel moed in deze moeilijke periode,rust zacht sasha

Hoi Rinny,
Veel sterkte nog met het verlies van Sasha!

Onze schat is 30 december ingeslapen en wij branden elke avond nog een kaarsje voor haar! Ik zal vanavond ook een kaarsje branden voor jullie Sasha.

Groetjes Saskia