The circle of life, ja echt waar.

Wauw, sta ik toch even te kijken net bij het uitlaten. Mijn vorige Golden had een aartsvijand, een Dalmatiër die een aantal jaren jonger was. Allebei reuen, en nadat die Dalmatiër pup af was is het fout blijven gaan. We ontliepen elkaar dus al die jaren, toch zeker een jaar of 8-9.

Vandaag loop ik met Dobby en ik zie die Dalmatiër aan de overkant van het veld aankomen. Los. Ik denk nog "oh jee, als dat maar goed gaat". Die Dalmaat komt op ons af, en het valt me op dat hij niet helemaal soepel loopt. Ik hou Dobby even tegen, anders rent hij meteen naar het eind van de lijn, en krijg ik weer een ruk aan mijn arm. Ik bedacht ook: nu moet ik normaal blijven doen, anders doe ik Dobby denken dat er iets aan de hand is. Misschien durft die Dalmaat bij zo'n jonge vent van 2 jaar juist wel niets te doen.

Dus ik hou Dobby tegen tot de Dalmaat binnen bereik van onze lijn is en zeg vrolijk wat ik altijd zeg "ga maar kijken!". De honden lopen op elkaar af. Dobby heeft open en met blij blij blij staart. De Dalmaat wendt zich een beetje af. Dobby zwaait blij met zijn staart hoog in de lucht, oortjes naar voren, alert en open, en soepel lopend. De Dalmaat liep inderdaad wat stijfjes, en blijft zijn kop afwenden. Ze draaien om elkaar heen zonder elkaar echt in het kruis te snuffelen. De Dalmaat komt aan de kant van zijn baas te staan, wendt zich nog verder af en vertrekt. Ik roep Dobby heel vrolijk mee, anders heeft hij nog wel eens de neiging om blij met een andere hond mee te lopen, en dan kan er nog steeds een confrontatie volgen.

Kortom, Dobby > de schrik van de buurt, van al die jaren geleden > arme ouwe Chico.

Echt de Circle of Life.

Haha,leuk geschreven!

Fantastisch toch

heel erg leuk toch

geweldig