Castratie te laat?

Ik heb 2 reutjes nog intact.
Nu hebben ze onderling steeds meer strijd.
Soms wordt er geknokt tot bloedens aan toe.

De Schotse Terrier (kruising) is 5 jaar oud
De Parson Terrier is 2 jaar oud

Kan ik ze op deze leeftijd nog laten castreren en
heeft dit dan ook nog effect qua gedrag naar elkaar?
Of ben ik hier al te laat mee?

Soms helpt castratie, maar vaak ook niet. Je zou eerst moeten weten waarom ze vechten. Is het soms om iets zoals eten, bot o.i.d., kunnen ze niet door één deur of hebben ze alleen af en toe ruzie?
Als ze regelmatig vechten moet je toch een deskundige inschakelen. De dierenarts is niet een goede raadgever, die verdient aan castraties, dus zal dat altijd aanbevelen.
Maar castreren is geen "Haarlemmer olie" als je de onderliggende problemen niet aanpakt dan is het zinloos.

Nou soms gaat het een paar weken goed en spelen ze met elkaar alsof het de beste maatjes zijn.
Maar zo nu en dan vliegen ze elkaar in de haren als er een bal in het spel is of als er visite is waarvan de aandacht opgeëist moet worden.
Mijn Schotse terrier heeft een nare eigenschap om te grommen om het minste geringste.
Dit doet hij al vanaf pup af aan.
Niet alleen als hij boos is maar ook tijdens het aaien (wat hij heel fijn vind).
Hadden hem beter Grommit kunnen noemen.
Maar de Parson kan zich hier enorm aan ergeren.
En wil hem ook hierom wel eens in de haren vliegen.
En dan lopen ze vervolgens weer een dag of 2 met de nekharen omhoog bij elkaar langs.

Daar heb je de clou. Als er een bal in het spel is zeg je. Of als ze vechten om de aandacht van de visite. Ik denk dat castreren daar niks tegen helpt hoor.

Ik denk dat je moet leren het vechtgedrag te zien aankomen, zodat je het kunt voorkomen door ze allebei even verplicht rust te geven. Bij elkaar vandaan zetten bedoel ik dan.

Onze 2 reutje vechten ook regelmatig. (beide niet geholpen)
Nu laat ik hen alleen nog onder mijn toezicht samen. Ook in de tuin is er een stukje afgemaakt zodat ik hen apart kan zetten als ik hen even niet in het oog kan houden.

Als ze samen lopen let ik goed op en als ze voor elkaar gaan staan en elkaar recht in de ogen kijken grijp ik in nog voor ze elkaar in de haren vliegen.

Meestal ga ik gewoon tussen beide staan en zeg streng "nee" en dan gaan ze elk een andere richting uit.
Als ze dan nog maar naar elkaar toestappen hoef ik maar "pas op eh" te zeggen en dan gaan ze weer elk apart verder spelen of rustig ergens liggen.

Nou idd Kelly dat doe ik dus ook.
Maar voel me soms net een politie agente.
Wat ik nu al wel doe als er visite is...
is de honden bij elkaar weg houden.
De één aan de linkerkant van de kamer de ander aan de rechter, beetje dat idee.
En idd "éh, laat dat!" roepen als ze elkaar zo'n blik geven van ik vermoord je.
Tot nu toe helpt dat wel en gaan ze ieder hun eigen weg weer. Maar soms zijn ze me te vlug af en hangen ze elkaar aan de oren, waarbij Billy meestal het onderspit moet delgen aangezien Tommy een stukje hoger op de poten staat.
Maar goed, ik had gehoopt dat castreren misschien een handje mee zou helpen qua dominantie en tolleratie naar elkaar.

Castreren is geen wonder middel.

Wij hebben onze hond laten castreren omdat hij flink dominant was.
De dierenarts zei, het zit tussen zijn benen of tussen zijn oren.
Bij onze hond zat het tussen zijn oren..

Maar je kan het natuurlijk altijd laten doen... normaal wordt een hond er wel rustiger van.

Twee reutjes die vechten heb ik dus ook gehad.
Als je aan een dierenarts vraagt, wat je in dit geval
zou moeten doen, zal die heel vaak adviseren
een van de twee te castreren, en zal dan ook
meestal de jongste adviseren, omdat die het beste
de operatie kan doorstaan.
Voor de rangorde kan dat totaal verkeerd zijn.
Daarom heb ik ook advies ingewonnen van een therapeut,
die de situatie thuis bekeken heeft en hij heeft
mijn boys bij elkaar gebracht.
Mijn Luca is helaas 3 juni overleden, maar ze
waren bij elkaar en allebei intact.
Twee ongecastreerde jacks die niet meer met elkaar
vechten, kan absoluut.
Ik liet ze vechten, omdat iedereen zei dat ik dat moest doen, laten vechten.
Dat was nu net wat ik niet moest doen.
Ik zou een therapeut thuis laten komen.
Vooral eentje die met kalmerende signalen werkt.

Je geeft jezelf al het antwoord, schotse terriers hebben de neiging om te brommen, die van haar laat ook heel gevaarlijk zijn tanden zien als je binnenkomt, de eerste paar keer heeft het arme ding behoorlijk op zijn donder van haar gehad, later hoorde ze dat die honden dat ook deden uit blijdschap, soort van lachen, nu voeld ze zich heels chuldig.

Ik denk dat de parson en de schotse terrier bij jou allebij een ander dialect spreken, hetzelfde zet een drent en een fries bij elkaar, spreken allebei nederlands alleen zodra ze in hun streek dialect beginnen konden ze wel eens de grootste ruzie krijgen.

Als jou schotse terrier bromt als er visite is, denkt je parson misschien, verdraaid daag je me alweer uit.
ja en dan denkt je schot, ja je zoekt weer ruzie en huppa knokken.

Nou daar komt het idd wel op neer jah.
'Tis echt een brompot, gewoon aard van het beestje en de Parson irriteert zich er mateloos aan.
Alleen vraag ik me af of castratie enig zin heeft.
Zullen ze elkaar dan meer accepteren?
En hoeveel kost een castratie eigenlijk. Ik hoor verschillende bedragen van 50 tot 180 euro.
Of gaat dat per lichaamsgewicht van de hond.

Castratie gaat deels op gewicht, de ingreep is voor elke reu gelijk alleen de medicijnen, narcose enz enz gaat op gewicht, vandaar de prijsverschillen.
Je kan natuurlijk ook eerst een chemisch castreren, kun je eerst kijken of het zin heeft.
Het duurt zowel bij echte castratie als bij chemisch wel even voor het werkt, de hormonen moeten natuurlijk wel even minder worden.

Als het mijn honden waren zou de parson het haasje zijn, dit omdat het brommerige het aard van de schotse terrier kruizing is, hij weet immers niet beter.
Door hormonen zijn reuen wat opvliegender, misschien zou de parson dan niet so snel geirriteert zijn door het brommerige van de andere, maar wat gemoedelijker.

Maar dat moet je even aan de dierenarts vragen, zo ver ben ik nooit gekomen in mijn studie, flauw vallen bij een autoptie word niet als erg profesioneel gezien.