ik heb een stukje over de geschiedenis van een stafford

hier was een discusie over de stafford nu vond ik deze geschidenis en vond hem wel mooi ik hoop dat jullie hem ook mooi vinden.


Geschiedenis van het Stafford ras
Biologen lijken het erover eens te zijn dat de gedomesticeerde hond ontstaan is uit een wolf. Mogelijk dat de oermens jongen van een gedode wolvin grootbracht en daarmee het eerste verbond vormde tussen mens en dier. De mens ontdekte dat hij profijt had van de wolf-hond omdat deze zijn bezittingen verdedigde en hem vergezelde bij het bemachtigen van voedsel en dus gaf hij hem een gedeelte van het voedsel. Zo ontstond er een wederzijdse afhankelijkheid, die voortduurde gedurende de gehele geschiedenis en waarbij de hond een steeds belangrijkere rol ging spelen in de mensenwereld.

Vanuit dergelijke uitgangspunten is de hond steeds verder doorgedrongen in de menselijke samenleving en is in alle regionen te vinden, van de meest primitieve hutten tot in de kastelen. Van alle dieren heeft de hond bewezen zich het beste aan te kunnen passen bij de mens en vervult hij vele taken in de samenleving; zijn enige behoefte is om zijn leven te kunnen delen met mensen. In al die jaren is de oorspronkelijke wolfsverschijning veranderd in een type dat het beste past voor de functie die hij moest vervullen. Bijvoorbeeld, voor de jacht ontstonden er lichter gebouwde honden met langere koppen en zwaarder gebouwde sterke honden om te beschermen tegen allerlei gespuis. Zo ontwikkelden zich dus verschillende typen honden voor verschillende taken en de mens leerde hoe hij de natuur naar zijn hand kon zetten tot zijn voordeel.



Het ontstaan van de Bulldog
Het bulldog-type hond, dat qua uiterlijk wel heel ver verwijderd is van de wolf, is in de duistere oudheid volgens historici uit de Molosser of krijgshond ontstaan. Ze waren feitelijk meer dan krijgshonden want ze dienden tevens als waakhonden voor de legerkampementen. Het was echter hun inzet in het strijdveld waar de Molossers bereid waren hun leven te geven voor hun menselijke collega's (en dat ook inderdaad deden) waardoor ze hun plaats in de geschiedenis hebben verdiend. Het waren grote honden met zware schedels en een korte voorsnuit die geprezen werden om zowel hun volkomen gebrek aan angst als om hun krachtig bijtvermogen.



De machtige Mastiff
Een soortgelijk type hond was te vinden bij de Kelten in hun strijd tegen de Romeinse veroveraars. De Romeinen betitelden deze honden als Pugnaces - breed gebekte honden - en beschouwden ze als superieur aan elk bekend ras uit hun wereld. Veel van deze honden vonden hun eind in de Romeinse arena's in gevechten tegen elkaar, tegen wilde dieren of tegen gladiatoren. Een zelfde type hond stond bekend als de Alaunt ten tijde van de Noormannen en later als de Mastiff. Er bestaat verschil van mening over de afkomst van de naam Mastiff. Door sommigen wordt het Saksische woord mastie, wat dik betekent, als bron gezien; anderen noemen het Latijnse woord massivus (massief) als oorsprong.

Toen gevechten tussen honden en stieren (bullbaiting: bullenbijten) populair werden, werden de afstammelingen van deze honden bekend als Bulldoggen, volgens het oude gebruik om rassen te noemen naar het gebruik waarvoor ze dienden. Deze Bulldoggen leken maar heel weinig op het ras zoals we het nu kennen en je zou kunnen zeggen dat deze werkende Bulldog het meest leek op de hedendaagse Stafford. Het doel van het oprakelen van deze hele geschiedenis is om te illustreren dat er gedurende honderden jaren honden hebben bestaan met zware koppen, korte voorsnuiten en krachtige kaken die geroemd werden om dezelfde lichamelijke en geestelijke kenmerken die we nu nog terugvinden bij de Staffordshire Bull Terrier.


De hedendaagse Bulldog (links) kunnen we nauwelijks terugvinden in het ras zoals het twee eeuwen geleden was (rechts), toen het een veel grotere gelijkenis had met de Staffordshire Bull Terrier.



Ten strijde
Voortdurend was in die tijden de mentaliteit van het ras van groter belang dan zijn uiterlijke verschijning; dit laatste paste zich van tijd tot tijd aan de veranderende vraag naar een bepaald doel aan. Ondanks deze lichamelijke aanpassingen heeft men altijd vastgehouden aan de karaktereigenschappen van onverschrokkenheid, vastberadenheid en ongevoeligheid voor pijn. Totdat het een gezellig uitje werd op het sportveld was het bullenbijten een georganiseerde sport. Het was een goede bron van inkomsten, hoewel tegen het einde van de “sport” het excuus werd aangevoerd dat het vlees van vechtstieren van betere kwaliteit zou zijn dan dat van met rust gelaten stieren!

Zowel de honden als de stieren werden voor deze sport getraind. De organisatoren van deze evenementen hadden de beschikking over onervaren stieren en over vechtstieren. De vechtstieren werden doorgaans ingezet tegen ervaren honden. Deze zaken waren grotendeels in handen van slagers, die hun eigen getrainde ploeg vechthonden vechthonden hadden, ofschoon ook plaatselijke honden tegen een vergoeding ingezet mochten worden. De bullenbijters van de slager waren speciaal gefokt, zwaar getraind, gewend aan het vechten en uitermate geschikt voor hun werk. Om het schouwspel aantrekkelijk te houden moesten ze ingezet worden tegen ervaren stieren. Doch ook het inzetten van ongetrainde en onervaren plaatselijke honden kon voor een welkome afwisseling zorgen.



Verkleinen
De oorspronkelijke bullenbijters hadden de grootte van Mastiffs en op het hoogtepunt van de “sport” was dit een aangelegenheid van koningen en edelen, die het zich konden veroorloven om zulke grote honden te onderhouden. Toen de hoge heren hun belangstelling voor de sport verloren, greep het gewone volk de kans zich ermee bezig te houden. Het was evenwel veel te duur om dergelijke grote honden te voeden en te huisvesten. Dit veroorzaakte een verandering in het bullenbijten; de honden werden kleiner en beweeglijker en de stieren werden vastgezet tijdens de gevechten.

Door selectie bij het fokken uit de Mastiff werd de hond kleiner en het gewicht teruggebracht tot ongeveer 22 kg en zoals reeds eerder gezegd, de naam werd Bulldog. Deze had nog steeds de zware schedel en korte voorsnuit – de voorsnuit werd zelfs nog korter om de kracht en de grip te vergroten, waardoor hij beter kon blijven hangen. Het ondervoorbijtende gebit en de terugwijkende neus stelden de hond in staat makkelijker lucht te krijgen als hij zich had vastgebeten. Meer nog dan dat er speciaal op gefokt werd waren het de honden met die hoofd- en kaakconstructie die zorgden voor een nageslacht van goede vechters (honden die het aflegden tegen de stier zouden nooit de leeftijd bereiken om zich voort te planten).


Bullenbijten was oorsprongkelijk een “sport” voor de adel (met dank aan Mike Homan)

Als honden met een ondervoorbeet succesvol waren werd ermee gefokt en gaven ze deze eigenschap door aan hun nakomelingen, vaak zelfs in toenemende mate. De gevolgen hiervan waren nog te zien in de eerste Engelse Stafford Bull Terriers, waarbij vele “grijnzers” waren, wat betekent dat hun ondersnijtanden te zien waren staand vóór de bovensnijtanden, zelfs wanneer ze de bek gesloten hadden. Ondanks dat deze gebitsvorm voornamelijk toegeschreven wordt aan de Bulldog en zijn verwanten, komen ondervoorbijters al eeuwen voor bij elk type hond. Ook nu nog worden ondervoorbijtende gebitten aangetroffen bij vele, niet aan Bulldoggen verwante rassen, zoals de Yorkshire Terrier. Er zijn zelfs ondervoorbijtende katten!

De kleinere, snellere honden waren goedkoper in onderhoud en daardoor werd het bullenbijten een lucratievere zaak. Het is bewezen dat fokkers van deze rassen ook betrokken raakten bij hondengevechten. Een beroemde bullenfanaat was Ben White, wonende in Shepherd Market. Vandaag de dag is dit een deel van West-Londen, maar in 1830 waren dit uitgestrekte groene weiden. Van Ben White is bekend dat hij zijn honden in de meeste “pits” (vechtringen) in Londen heeft laten vechten en dit waren dezelfde honden, of hun afstammelingen, die ook waren ingezet tegen de stier.

En zo kwamen de nazaten van de Molosser/Pugnace/Mastiff-Bulldoggen terecht in de meest bloedige periode van hun bestaan. Toch vond men dat de manier waarop de Bulldoggen hun tegenstanders vastgrepen en vasthielden niet spectaculair genoeg was. De hondenfokkers werden nu geconfronteerd met het voortdurende probleem hoe honden te krijgen die een opwindendere vertoning konden maken van de gevechten.

Het terugwijkende aangezicht en de ondervoorbeet waren uitstekend bruikbaar bij het vasthouden van een stierenneus, maar waren niet van enige invloed op de gevechten tussen honden onderling en evenmin was het spannend om te kijken naar een hond met de alles overheersende drang om zich vast te bijten en vast te houden. De Bulldog had één ding voor ogen – de neus van een stier – en zijn overlevingskansen bestonden uit zijn vermogen zich daaraan vast te klampen. In de hondengevechten moest meer actie vertoond worden! De “pithond” moest nieuwe methodes ontwikkelen, zoals je snelle tegenstander grijpen waar je grijpen kunt en je beet verplaatsen naar een meer effectieve plaats als je er de kans toe zag.

Bovendien had de oude Bullenbijter (in vergelijking met de hedendaagse Bulldog) vrij kleine tanden en voor de overwinnaar bij de nieuwe “sport” was een sterk groot gebit heel belangrijk.

De fokkers waren zeer gemotiveerd en er werd dan ook grote zorg besteed aan fokprogramma's; per slot van rekening waren er grote sommen geld mee te verdienen als je succes had. Bij het gadenslaan van al die honden in actie waren ze heel goed in staat vast te stellen waarmee het meeste succes te behalen viel en daardoor zullen ze ook opgemerkt hebben dat grotere tanden en een goed sluitend gebit de voorkeur had.

Fokkers kunnen ook geconcludeerd hebben dat kortere poten meer effectief waren. De meeste prenten uit die tijd laten Bulldoggen zien die wat hoog op de poten staan en zulke honden zijn makkelijker omver te gooien.



Hoe zit het met wit
Ik kan niet meegaan in de algemene opinie dat er terriers door de vechtbulldog gefokt zouden zijn om de hond ranker te maken. Uit afbeeldingen valt af te lezen dat de Bulldog lang niet zo'n logge hond was als sommige wijsneuzen beweren. Er wordt beweerd dat de Bulldog te groot was om mee in de ring te vechten, maar nergens wordt deze bewering bewezen. Volgens het Stud Book no 1 (eerste stamboek) uit 1874 waren er Bulldoggen van minder dan 9 kg terwijl de zwaarste Bulldoggen 22-27 kg wogen. Ik ben ervan overtuigd dat de hondenmensen uit het begin 19 e eeuw best in staat waren met al deze honden om te gaan.

Kaken en gebit waren de belangrijkste punten waarop het fokken zich toespitste en hoewel het reeds aanwezige terrier-type hond gebruikt kan zijn is dit lang niet zeker. Als er al terrierbloed ingefokt is, dan is dit op zeer beperkte schaal gebeurd, aangezien uit het beschikbare Bulldogbestand voldoende geput kon worden om de gewenste resultaten te verkrijgen. Wat er ook gebeurd mag zijn, de pupulaire veronderstelling dat de Engelse Stafford Bull Terrier het product zou zijn van kruisingen tussen de Bulldog en de Engelse Witte Terrier is misleidend. Mogelijk wordt de Witte Terrier te berde gebracht als voorouder van de Stafford omdat er veel wit in de Bulldog Terriers voorkomt. Dit is geen houdbare verklaring aangezien de afbeeldingen laten zien dat er altijd al veel wit in de Bulldoggen te vinden was.

Het argument dat de Witte Terrier ingefokt zou zijn om de honden kleiner te maken lijkt ook ongegrond, Bulldoggen waren er immers al in een gewichtsklasse van 9-27 kg.

Het lijkt erop dat de geschiedschrijvers over hondenrassen wat in de war zijn geweest betreffende de Stafford. Waarschijnlijk hebben ze de Bull Terrier en de Staffordshire Bull Terrier over één kam geschoren. De Engelse Witte Terrier is inderdaad gebruikt voor de ontwikkeling van de Bull Terrier. Maar de Staffordshire Bull Terrier stond toen bekend onder de naam Bulldog Terrier en dat was een totaal ander ras dan de Bull Terrier.



Terrier invloed
Het woord “Terrier” werd indertijd gebruikt voor elke hond die niet één of andere specifieke eigenschap had zoals de gundog (jachthond die onder het geweer jaagt) of Bulldog. Mogelijk bestonden er wel al kruisingen tussen Bulldoggen en zogenaamde “terriers” van welke kleur dan ook, die nauwlettend bekeken en getest werden en bij goedkeuring voor verdere fok werden gebruikt. Mogelijk werden zulke kruisingen, wanneer ze goede resultaten gaven, herhaald of werden ze weer op bulldoggen teruggekruist. Misschien is het nodig om ons weer eens te realiseren dat de Bulldog van toen weinig overeenkomsten had met de huidige Bulldog. De gebruiksbulldog was veel meer gebouwd zoals de huidige Staffordshire Bull Terrier inclusief de zweepstaart die op de zwengel van een oud pomp leek. De staart verschilt totaal van die van de huidige Bulldog (kurkentrekkerstaart).


Het is een ingeburgerd misverstand dat de Staffordshire Bull Terrier zou zijn ontstaan uit de Bull Terrier (links). Vroege foto's laten veel meer overeenkomsten zien met de Bulldog (rechts)

De Bulldog Terrier werd gefokt voor honden- gevechten. Tot op heden worden honden benoemd naar de functie waarvoor ze dienen. Bij de Bulldog Terrier was dat niet het geval. Zeker, ze werden wel eens “Pitdogs” (vechtringhonden) genoemd, maar de meer gebruikelijke benamingen waren: Bulldog Terrier, Bull-and-Terrier (later Bull Terrier).

Met het succes van de Bulldog Terrier als vechthond nam de populariteit van de sport toe en kon deze rekenen op de belangstelling van de hoogste tot de laagste kringen van de gemeenschap. Het werd al spoedig nodig een zekere vorm van organisatie in het leven te roepen om te voorkomen dat er rellen zouden ontstaan bij de hondengevechten. Daartoe werden bepaalde regels vastgesteld. Het zwaarst werd getild aan het gewicht van de hond en de eigenaar wiens hond niet voldeed aan de gestelde eis verspeelde zijn inleggeld. De regels van de hondengevechten wezen als winnaar aan die hond die weigerde op te geven- niet noodzakelijk de beste vechter. Dit ondersteunde de meest gewaardeerde eigenschappen van de Staffordshire Bull Terrier: onbedwingbare moed en vasthoudendheid.



Ontstaan van de Bull Terrier
Na het verbod op bullenbijten en hondengevechten ontstond er een nieuw ras uit de wortels van de Bulldog Terrier en dat was de huidige Bull Terrier. Het doel was een witte hond te fokken met een langere voorsnuit; zo min mogelijk lijkend op de Bulldog en de Bulldog Terrier. Tijdens de ontwikkeling van dit nieuwe ras ontstond er ook een verschuiving in waardering. De Bulldog Terrier was voor het merendeel te vinden bij de gewonde man en het nieuwe ras (de Witte Bull Terrier) vond aftrek bij de hogere klasse en ook nu nog wordt door sommigen de Stafford meer beschouwd als een hond voor de gewone arbeider. Gelukkig was het de betrokkenheid van de werkende klasse met de Bulldog Terrier (de Staffordshire Bull Terrier) die de Kennelclub ertoe bracht het ras in 1935 te erkennen.

Terwijl de Witte Bull Terriers zich ontwikkelden als tentoonstellingshonden, ging de Bulldog Terrier gewoon door met zijn alledaagse bezigheden; dassen opgraven, ratten vangen en zo af en toe een illegaal hondengevecht. In 1935 kon ook de Stafford meedoen aan tentoonstellingen (als Staffordshire Bull Terrier) zij het onder protest van enkele hondenfokkers. Het was onvermijdelijk dat er bij het ontwikkelen van de Witten ook geregeld gekleurde Bull Terriers werden geboren. De fokkers van de gekleurde Bull Terriers hadden de mogelijkheid om terug te grijpen op de Bulldog Terrier om hun fokmateriaal te verbeteren. Net als bij de Witte afdeling werden fokproducten die niet aan de verwachting voldeden verkocht als huishonden.

Gedurende de gehele opbouw van het ras is bij zowel de witte als de gekleurde varieteit steeds weer Bulldog Terrier (Stafford)-bloed gebruikt om bepaalde punten te verbeteren.

Het is duidelijk dat er voldoende honden van het Staffordshire Bull Terrier-type beschikbaar waren in 1935. Vele waren geen zuivere nakomelingen van de Bulldog Terrier zoals vaak beweerd wordt; integendeel, vele hadden Bulldog-, Terrier-, Dalmatiner-,Whippet- en Greyhoundbloed in zich; al deze rassen waren gebruikt om de Bull Terriers te perfectioneren.

Desondanks waren er nog steeds honden van het zuivere Bulldog Terrier-type bewaard gebleven. Zij hadden alle lotgevallen van het ras doorstaan en zij zijn de ware stamvaders en moeders van de Staffordshire Bull Terrier. Zulke honden zijn te herkennen omdat ze bulldogkenmerken tonen. Deze kenmerken werden door de opbouwers van de Bull Terrier als onaanvaardbaar beschouwd. Van de fokproducten die niet in aanmerking kwamen voor de verbetering van de Bull Terrier werden er vele als Stafford beschouwd. Hiermee kwamen er ongewenste eigenschappen het ras binnen als: amandelvormige ogen, gebrek aan stop, lange spitse voorsnuiten, ontbreken van goed ontwikkelde kauwspieren, staande oren en nauwe fronten.

Het heeft jaren gekost om deze eigenschappen eruit te fokken dan wel te verbeteren.



Toenemende aandacht
De Bulldog Terrier leefde voort in onveranderde vorm. Over het algemeen hadden de mensen één of twee honden (in de kleine overbevolkte arbeidershuisjes zouden het er niet meer kunnen zijn) Hun onderkomen en voedsel zal niet ideaal geweest zijn maar ze hadden één groot voordeel: ze werden beschouwd als deel van de familie. De Bulldog Terrier moest zich zo gedragen dat hij paste in de huiselijke kring zonder zijn bekwaamheden te verliezen. De manier waarop de Bulldog Terrier met mensen omging moest onberispelijk zijn. Hoe zou hij zich anders kunnen handhaven in de grote gezinnen die toen heel gebruikelijk waren. Hetzelfde karakter zien we nog in de Staffordshire Bull Terrier van vandaag, die furieus kan zijn wanneer hij aangevallen wordt of wanneer het nodig is, maar die onvoorstelbaar zacht is voor kinderen.


Het was het goede, op mensen gerichte karakter van de Bulldog Terrier dat zorgde voor zijn behoud als ras. (foto Mike Homan)

Het temperament en de aard van de Bulldog Terrier waren hoog gewaardeerd en dit is later samengevat in de rasstandaard van de Staffordshire Bull Terrier:

“Traditioneel onbedwingbaar moedig en vastberaden”.
“Buitengewoon intelligent en lief, vooral voor kinderen”.
“Dapper, onverschrokken en zeer betrouwbaar”.



De stafford verschijnt
We hebben de Bulldog Terrier gevolgd als vechthond en als voorouder van de Bull Terrier en nu komen we tot zijn verschijning als Stafford Bull Terrier.

We hebben ondervonden hoe hij, toen de waardering voor hem op het laagste pitje stond, door liefhebbers bewaard is gebleven doordat ze hem in hun huizen haalden als speelkameraad voor en waker over hun kinderen en voor zichzelf voor het ratten vangen of voor een beetje jacht in het veld.

Het is interessant om te beseffen dat het verbod op hondengevechten is 1838 werd ingesteld en dat de Staffordshire Bull Terrier pas in 1935 als officieel ras werd erkend. Dus, voor zijn status als rashond moest hij een eeuw lang zien te overleven als huishond. Één van de belangrijkste dingen die hij moest leren was hoe hij met mensen om moest gaan iets waar hij vandaag de dag nog in uitblinkt!


Crufts 1939. Van links naar rechts; Coronation Scot (dhr. Roberts); Tough Guy (Henry Melling); Ch.Midnight Gift (dhr. H.Beilby); Ch.Lady Eve, de eerste kampioenteef (Joe Dunn); en Ch.Gentleman Jim, de eerste kampioenreu (Joe Mallen). Staand achter de honden de keurmeester dhr. H.Pegg. Met dank aan H.Robinson



De geschiedenis van de Staffordshire Bull Terrier in Nederland
De Stafford werd eind jaren '60 geintroduceerd door Arie van Herpen van de kennel “Melmar's” en Nicolai Grishkov.

Martyrs Dutch Joe, eigendom van Nicolai Grishkov en Sevenoaks Slenkge, eigendom van Arie van Herpen, waren de eerste Staffords die uit Groot-Brittannie werden geimporteerd. Uit een paring van deze twee honden werden twee pups geboren, waarvan één, namelijk Melmar's Admiral Avalanche, Nederlands en internationaal kampioen werd.

Zowel Arie van Herpen als Nicolai Grishkov gaven bekendheid aan de Staffordshire Bull Terrier in Nederland, maar het was vooral Arie van Herpen die na het overlijden van Nicolai Grishkov in 1979 verantwoordelijk was voor de verdere introductie van de Stafford.



In 1975 werd de Staffordshire Bull Terrier Club Nederland opgericht met 53 leden. Door de jaren heen steeg de populariteit van de Stafford en stijgt nog steeds.



DE STAFFORDSHIRE BULL TERRIER
Het ultieme naslagwerk

Clare Lee en Joyce Shorrock
Dit boek is te bestellen bij Bloemendal
uitgevers te Amersfoort
Telefoonnummer: 033-4768550
e-mail: info@bloemendaluitgevers.com



De Staffordknoop
De Staffordknoop verscheen voor het eerst in 1583 in het graafschap Staffordshire op het wapenschild van de Stafford-familie. Sinds die tijd zien we deze knoop op allerlei zaken die in het graafschap Staffordshire werden gebruikt of gemaakt, verschijnen. Zo zien we de knoop op soldaten en politie helmen of bijv. als embleem voor de spoorwegen etc. Alhoewel de Staffordknoop voor het eerst in het wapen van de Staffordshire familie verscheen, zagen we deze knoop al eerder. Er is b.v. een kerkbel uit de zevende eeuw, van de St. Mure Kerk uit lerland. Deze bel droeg een exacte replica van de knoop.

Een wandeling om de St. Peterskerk in Stafford laat de plek zien waar vroeger het altaar heeft gestaan en waar nu een Saksisch kruis bevindt met een knoop. Het is niet duidelijk wanneer de oorspronkelijke kerk is gesticht, maar wel is bekend dat de eerste stenen kerk in het jaar 850 is gebouwd. Het was dan ook rond deze tijd dat dit kruis voor het eerst werd gemarkeerd met een Staffordknoop. Knopen vergelijkbaar met de Staffordknoop zijn gevonden op de patronen van de boorden van de orde van de Kruiseband en de Orde van St. Patrick.

Is het gewoon een samenloop van omstandigheden dat één van de oprichters van de orde van de Kousenband tijdens de regering van Edward III Ralp de Stafford was? Het ontstaan van de Staffordknoop blijft echter onduidelijk. Er zijn diverse verhalen hoe de knoop populair is geworden in het graafschap.

Het verhaal wat het meest populair was is die uit het Noorden in het graafschap. Dit verhaal is erg luguber en uiterst ongewoon. Er wordt verteld dat drie criminelen veroordeeld waren tot ophanging in Stafford. Toen de beul aankwam ontdekte hij dat hij maar een touw bij zich had om dit ongelukkige trio op te hangen. In die tijd was het verboden om een executie uit te stellen of om één van de veroordeelden voorrang te geven op de andere. Dus de beul verzon een methode waarbij hij zich aan de wet kon houden. Hij maakte van een touw drie lussen en hielp zo alledrie de criminelen in één keer naar de andere wereld.

In het zuidelijke gedeelte van het graafschap ging het verhaal dat de knoop stond voor een hoge kwaliteit staal dat ooit gemaakt werd in dit gebied. Er bestaat geen twijfel over het feit dat de knoop er eerder was dan het staal.

Andere zeggen dat de knoop niets meer is dan een dubbele S. Deze zou dan weer staan voor Stafford-Shire. De eerste wapenkundig vermelding van de knoop in 1342 zou dit ondersteunen. Welk verhaal u ook gelooft, ik denk dat het verhaal uit het Noorden, die van de beul, het verhaal zal zijn dat u zich blijft herinneren.

SBT info menu
• Home
• Geschiedenis
• Rasstandaard
• Kenmerken
• Aanschaf
• Verzorging
• Beweging
• Medische info
• Foto's
• Gastenboek
• Links
• Sitemap
Stafford foto's
• Pablo "Gideon"
• Bailey "Wagtail"
• From Stacey's Home
• Funny Staffords
• Diversen Staffs
• In memoriam


Recente links
• Tukkerstaff's Staffordshire Bull Terriers
• Hard Face Kennel Stafford Bull Terrier
• Home of Bellestaffs
Contact
SBT informatie
Susanne en Patrick
www.sbtinfo.nl
contact@sbtinfo.nl


Nieuwste artikelen
• Socialiseren van je Stafford
• Engelse Stafford training
• Hondennamen van A t/m Z
• Zindelijk maken SBT puppy
• Keuze van een Stafford
copyright © 2008 - 2010 Staffordshire Bull Terrier Informatie

Interessant stuk Asha
Trouwens ook interessant om te weten dat staffs en aanverwanten wel degelijk werden gebruikt voor hondengevechten maar als de eigenaars duidelijk vonden wie er won, stapten ze gewoon in de ring en konden de honden uit elkaar halen.
Helaas met later te beginnen kruisen met andere rassen en echt te trainen op vechten tot de dood weten veel mensen dit niet!

Anne

wauw interresant als mensen die lezen zullen ze niet zo snel een oordeel trekken.

Mooi stukje!! Hopen dat veel mensen dit lezen en zich niet zo fanatiek opstellen tegenover dit ras

Bedankt voor het plaatsen van het stukje.. misschien word er dan wat positiever gekeken..

een hoop tekts (ben niet zo'n lezer)
maar wel interresant om te lezen

Mooi en intresant stukje.
wacht ff op de reactie die erkomen gaan

ik vind amstaffen mooie honden en buldogs alle mollossers alleen vinden andere mensen die gevaarlijk overkomden wat een voordeel kan zijn he voor dieven goed stukje hoop dat ze nu wat meer inzien over dit ras

misschien wel leuk detail: een foto van een bullenbijter (zijn er bijna geen van ):


dit is nl. ook een van de voorouders van de boerboel en menig ander "groot" ras

ik bedoel natuurlijk een ets ipv een foto....

goed stuk trouwens. ik hoop wel dat de meesten hier "tussen de regels door" kunnen lezen

heel leuk stukje om te lezen!

een heel mooi stuk om te lezen, dan krijg je er toch een heel ander beeld van *(wat zijn mensen afschuwelijk he, een stier vastzetten en er dan een bull op los laten, vreselijk das toch bij de beesten af)*

ja ik vind het ook een mooi stukje dank jullie wel voor alle reackties

had hem eerder gelezen, maar idd een interessant stukje

mooie stukje!

En zo is t maar net!!!!!!! i love de staffordsssss

goed stuk!!!

Yes mooi stukkie,hopen dat veel mensen het lezen

Heb wel gemerkt dat hier echt veel mensen zitten die tegen dit ras zijn,snap dat niet goed maarja.
Ik heb met geen een ras een probleem,ik hou van honden

Zullen het nog eens omhoog zwieren

hahah ja ik zal ook een stukje helpen