18 februari jl hebben wij op een trieste wijze een abrubt afscheid moeten nemen van onze Buddy een labrador Retriever van 8 jaar.
Buddy liep al 2 maanden een beetje mank vooral bij het opstaan.
Wij, zijn bezorgde baasjes, wilden heel graag weten wat er aan de hand was met Buddy.
Op deze bewuste 18 februari zijn we met een nuchtere Buddy naar de dierenarts gegaan om foto's van zijn heup en knieen te laten maken.
Buddy had er geen zin in om op zijn rug te moeten gaan liggen. Om een strijd te voorkomen was zelfs een roesje niet voldoende en ging Buddy onder narcose.
De foto's toonde geen afwijkingen en Buddy kon langzaam wakker worden.
Wij even naar huis om Buddy uiteindelijk in de middag op te halen. Bij het ophalen was hij nog niet echt fit maar dat kon door de narcose komen.
Eenmaal weer thuis wilde hij niet veel en was rusteloos. In een hoekje ging hij braken maar er kwam niets uit dan alleen wat slijm. Hierop contact opgenomen met de dierenarts en de assistente gaf aan dat het mogelijk de narcose was en we het even moesten aankijken.
Het ging alleen slechter waarop we opnieuw contact hadden met de dierenarts. Jammer genoeg was de praktijk dicht en duurde het 20 minuten voordat de dierenarts er weer was. Wij snel met Buddy naar de praktijk maar moesten daar voor de gesloten deur wachten. Zware minuten waren dat, niet wetende wat er ons te wachten stond.
De dierenarts kwam er uiteindelijk aan en zag al snel dat het foute boel was met Buddy.
Alle pogingen die we deden om een rubbere slang via zijn keel in zijn maag te krijgen mislukten. Mijn vrouw bemerkte dat zijn ademhaling stopte waarbij ook gepoogd werd door de arts en door mij om Buddy te beademen.
Terwijl ik hem stevig vasthield voelde ik zijn temperatuur dalen, Buddy raakte in shock! Vreselijke momenten waren dit.
Waarom moest dit gebeuren? We gingen alleen voor foto's! schreuwden we uit.
De circulatie stopte, Buddy was er niet meer. Onze grote lieve vriend waar we zoveel van hielden overleed in onze armen.
Nog steeds doet het enorm pijn als ik hierover praat of schrijf. Tranen blijven vloeien. Neergeslagen kwamen we thuis begeleid door onze kinderen.
Nu is thuiskomen niet meer zoals het was, je laatste boterham hoef je niet meer te bewaren, in de spiegel van de auto zie ik zijn snuit nooit meer.
Onze wandelroute is nu nog erg pijnlijk. De tuin erg leeg.
Hoe abrupt kan je grote vriend uit je leven gerukt worden door zo'n verschrikkelijke maagkanteling.
Ruim zeven jaar hebben we van Buddy genoten. Toen hij ongeveer 1 was kwam Buddy bij ons aanlopen toen we nog in Utah woonde, verlaten, achtergelaten door zijn amerikaanse baasje. Nooit meer wilde hij weg, hij voelde zich op zijn gemak bij ons. Mee verhuizen naar Nederland een nieuw plekje. Je vond het allemaal best want je was bij ons.
Dag Buddy, mijn jongen, we zullen je nooit nooit nooit vergeten.
Dolf en Eef.
Dit komt doordat het onderwerp niet meer recent is en in het hondenforum archief terecht ik gekomen.
Als je over "Fatale maagkanteling" wilt praten in het hondenforum dan kun je het beste een nieuw onderwerp aanmaken
Sorry ik gaf een aantal enters. Maar Jé wat hebben jullie meegemaakt zeg! Ik wil jullie veel sterkte wensen met dit grote verlies. Ik weet wat het is om je maatje te moeten verliezen terwijl je er alles aan doet om hem/haar er nog bovenop op te krijgen. Je mag nog van geluk spreken dat jullie bij hem waren op dat moment. Tenminste mij lijkt het zwaar als je ineens een telefoontje krijgt dat het gebeurt is. En ja die leegte in huis/tuin is vreselijk. Om nog maar niet te spreken van alle rituelen die ineens wegvallen. Ik hoop dat jullie kracht kunnen putten uit alle mooie herinneringen aan jullie liefste Buddy. Ik heb zelf een half jaar geleden plots afscheid moeten nemen van mijn maatje en ik moet zeggen dat ik echt iedere dag nog aan hem denk en hem ook nog echt mis. Toch beetje bij beetje krijgt het een plekje. Zolang je aan Buddy denkt, blijft hij leven. Ik leef met jullie mee.
Hallo Dolf en Eef,
Wat een drama....
Ik denk dat iedereen hier, op deze site, weet hoe het voelt om je "maatje" te moeten missen.
Het voelt geamputeerd...
Een groot leeg gat in je leven...
Hij zit verankerd in jullie hart, voor de rest van je leven!
Denk aan de geweldige tijd die met hem mocht beleven..
Eens staat hij "boven" weer "kwispelend" op jullie te wachten...
Heel veel sterkte...
Lieve groet, Ilja
Jansje, Ilja,
heel erg bedankt voor deze bemoedigende woorden.
Ook jij Jansje met het verlies van jouw maatje, heel veel sterkte.
Ik heb bij het verlies van onze eerste hond, een berner sennen, veel kracht geput uit het gedicht van de rainbow bridge, dat hij eens kwispelend gezond en heel op ons staat te wachten.
Dank jullie wel, praten en schrijven hierover doet je toch goed.
veel liefs, Dolf en Eef
Hallo Dolf en Eef,
Ja, het helpt, als je over je lieveling kan praten en schrijven.
Ik ben - toen we Jip hebben moeten laten inslapen - een aantal weken achter de computer gaan zitten en heb alle avonturen die ik met hem beleeft heb opgeschreven.
Later ben ik dit gaan uitwerken en heb het met foto's aangevuld.
Het is een compleet boekwerk geworden.
Je beleeft zo alles - als het ware - opnieuw en er komen heel veel herinneringen opnieuw boven.
Ik heb hier érg veel troost in gevonden.
Heel veel sterkte, Ilja
High-five van *Sterre*
Klopt, ik ken dat gedicht ook. Ik heb zelf heel veel steun aan Pets IM. Je kunt daar je overleden maatje een plekje geven en dan kun je ook je gevoel even van je afschrijven. Dit is een forum voor mensen die hun overleden maatje (alle dieren) willen eren. Iedereen weet daar ook precies wat je voelt en je wordt niet stom aangekeken als je zegt dat je zo'n verdriet hebt van je maatje. Hoe vaak ik niet de opmerking heb gehad op straat..."ach het is maar een hond". Nou voor mij was hij veel meer dan dat! Het is net of er een stuk van jezelf afgebrokkeld is. Maar goed, we houden onze maatjes voor altijd in ons hart. We zullen toch verder moeten. En inderdaad er over praten of schrijven werkt in de verwerking van jullie verlies.
Hoi dolf jee jo wat veschrikkelijk zeg .Ik heb mijn vorige hond ander half jaar geleden in moeten laten slapen IK weet als geen ander hoe verschrikkelijk dit is Maar ja ik mag eigenlijk niet klagen mijn hond was bijna vijftien .Dus echt wel oud voor een kruising bouver labador .Nou dolf en eef heel veel sterkte met dit ver lies groetjes joke
Heel veel sterkte....
Hoi Dolf en Eef,
Met tranen in mijn ogen lees ik jullie verhaal,ik voel met jullie mee. Het is zo herkenbaar het pijnlijke gemis. Ik heb in 2006 ook mijn lieve Bracco Italiano Giõ, verloren aan een maagtorsie. De dierenarts kon hem ook niet meer redden, ik kon het niet geloven. In een paar uur waren we onze allerliefste vriend verloren. Hij was pas 7 jaar. De leegte die hij achterliet was afschuwelijk. Ik mis hem soms nog, ook al hebben we nu weer een nieuwe Bracco. Hij was niet te vervangen, hij was heel bijzonder voor ons. Zo een maagtorsie is afschuwelijk, om mee maken. Ik heb altijd alle regeltjes gevolgd, om het te voorkomen. Giõ zijn ouders waren beiden overleden aan een maagtorsie. Ik lette altijd goed op, maar toch gebeurde het. En alles wat ik nog kon doen, was hem laten inslapen, zodat hij zo snel mogelijk uit zijn lijden verlost was.
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen, en denk vooral aan de mooie tijd dat hij bij jullie is geweest.
Met vriendelijke groet, Ans
Hoi Ans,
dank je voor je lieve woorden. Het is inderdaad zo afschuwelijk mee te maken. Je voelt je zo machteloos ondanks alle pogingen hem te redden.
En nu is wat Jansje schreef over de ritueelen ook een keiharde waarheid.
Buddy kreeg altijd een sneetje brood bij zijn brok en dat deden we altijd in blokjes knippen. Hij was altijd zo gek op brood dat je het hem klein moest geven. Vandaag nog, even snel een sneetje brood in stukjes knippen maar nu voor de vogels.Hoe erg mis je hem dan weer, tranen lopen weer.
Het zal langzaam slijten.
De mooie tijd met hem blijven we koesteren. Buddy is ook voor ons onvervangbaar.
Heel veel liefs,
Dolf en Eef
Dit komt doordat het onderwerp niet meer recent is en in het hondenforum archief terecht ik gekomen.
Als je over "Fatale maagkanteling" wilt praten in het hondenforum dan kun je het beste een nieuw onderwerp aanmaken
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?