schuldgevoel

Gisterochtend hebben wij geheel plotseling, met ontzettend veel verdriet, afscheid moeten nemen van onze Buddy, een 12 jr Border Collie.

Het was onze eerste hond en een heel speciaal geval! Hij was 2 jaar toe hij bij ons kwam en wat was het een hoopje ellende. Wat er precies gebeurd is bij de vorige eigenaar is ons nooit bekend geworden, maar duidelijk was dat hij met de nodige lijflijke mishandelingen te maken had gehad. Was hij is het asiel terecht gekomen, weet ik niet of ze hem hadden laten leven. Met veel geduld en heel veel liefde en vertrouwen hebben wij hem uit zijn schulpje gekregen. Van vreemde mensen moest hij nog steeds niets weten, maar voor ons was hij ontzettend lief, ons "maatje"!. Zelfs ons 1 jr zoontje accepteerde hij volledig, terwijl we daar de nodige problemen mee hadden verwacht.

Hij wilde al 4 dgn niet eten, dit heeft hij al eens vaker periodes gehad.
Maar zaterdagavond leek het wel of hij wat kortademig was. Hij kwam ook steeds naar mij man toe om aangehaald te worden. Of hij iets wilde vertellen! Ik dacht dat hij wat verkouden was en de leeftijd!Zondagavond begon hij echt flink te hoesten en die kortademigheid bleef. Maar 's middags had hij nog vrolijk met de bal gespeeld. Toch besloten we toen dan we maandag toch naar de dierenarts moesten, want het klonk echt niet gezond.
Maandagochtend lag ook wat slijm met bloed vermengd op de grond. Ik heb meteen gebeld en diezelfde ochtend konden we komen. Toen ik 's ochtends de deur uit ging naar mijn werk,zag hij er ziek uit, maar ik had er toen nog geen benul van dat dat de laatste keer zou zijn dat ik hem levend zag.
Toen mijn man naar de arts ging met hem ging hij plotseling met de minuut achteruit. Hij kreeg hem niet meer uit de auto. De arts constateerde een longbloeding en hij verdronk in zijn eigen vocht. Heel snel hebben we de beslissing moeten nemen, want lijden mocht hij absoluut niet van ons, dat had hij niet verdiend!
Zo kwam ik thuis en hij was er niet meer.... zo ontzettend verdrietig
De dierenarts had gezegd dat dit een veel voorkomende doodsoorzaak bij wat oudere honden was. Dat wij er niets aan hadden kunnen doen.
Maar wat voel ik me schuldig.... Had ik toch niet eerder moeten handelen? Heb ik de situatie niet gebagetaliseerd? Had ik het toch niet kunnen verkomen? En als ik nu eens eerder hulp had ingeschakeld had ik hem dan niet meer leed kunnen besparen?
Ik heb het idee dat we op de valreep naar de dierenarts zijn gegaan, dat Budz toen al stervende was. De dierenarts zei dat hij waarschijnlijk niet zo'n leuke nacht had gehad en dat blijft maar bij me door het hoofd spoken. Ik heb gewoon in bed gelegen en niets in de gaten gehad. Tja, altijd achteraf, maar als ik dat had geweten had ik hem die nacht niet alleen gelaten en was hij hem gebleven.
Ik ben zo verdrietig erover omdat ik het niet heb zien aankomen en voel me daarover zo schuldig.

Wie herkend deze situatie?

Maatje van Bud

Ik kan me je schuldgevoel goed voorstellen... maar het is niet nodig. Jij hebt gehandeld met het beste voor je hond voor ogen.

Mijn ouders hebben een boxer van bijna 12 jaar gehad die nog heel fit en enthousiast was. Op een dag begon zij ook te kuchen en was ze wat rustiger. Iedere hond heeft wel eens een mindere dag en mijn ouders keken het ook even aan. Kim bleef kuchen, maar probeerde duidelijk ook nog te spelen en mee te gaan. Toch zijn mijn ouders naar de dierenarts gegaan. Daar bleek dat de longen van Kim helemaal onder tumoren zaten en er niets meer aan te doen was.

Heeft ze pijn gehad? Hoe lang heeft ze pijn gehad? Hebben we haar te lang laten lopen? Allemaal vragen die je je achteraf gaat stellen, maar wat je niet eerder had kunnen weten.

Je kunt dingen niet altijd aan zien komen. Wat was het dan allemaal makkelijk... of misschien eerder beangstigend geweest. Want wat als je het een week van te voren wist? Dan had je je misschien afgevraagd of je je hond niet te vroeg had laten inslapen.

Hoe vervelend ook, leed kan meestal niet bespaard blijven. Ook (of juist) bij mensen is sterven niet pijnloos. Wat je je voor ogen moet houden, is dat je heel veel van je hond hield en het beste met hem voor had. Je hond wist dit, voelde dit en zou je niets kwalijk nemen. Dus waarom dit schuldgevoel?

Ik begrijp je en ook ik denk wel eens terug met dit gevoel aan mijn Joep. Maar als ik tot rust kom en het in perspectief kan plaatsen, weet ik dat het goed was.

Ik hoop dat je het snel een plekje kan geven, sterkte!

jezelf niet schuldig voelen je hebt je best gedaan.
denk aan de mooie momenten en op den duur kan je het een plaatsje geven hoe moeilijk dit nu is.
heel veel sterkte met dit grote verlies.

praat je zelf aub geen schuldgevoel aan


buddy heeft 10 jaar een fantastisch baasje gehad,hij zal jullie nu dankbaar zijn



heel veel sterkte toegewenst

Ik snap precies wat je bedoeld! Wij zijn gisteren zelf ook een hondje kwijt geraakt.

Ze was net 3 weekjes bij ons. Ook een hond met een verleden.

En hoeveel mensen ook zeggen dat we het beste hebben gedaan voor haar, we voelen ons toch schuldig.
Ik weet dat ze het de laatste drie weken beter heeft gehad als daarvoor. Ik weet dat ze genoeg aandacht, liefde en verzorging kreeg maar toch...
Hadden we niet meer voor haar kunnen doen?

Ik denk dat je tijd nodig hebt... Praat erover met je partner dat heeft mij al ontzettend goed gedaan. Ik weet dat hij met dezelfde gevoelens zit.

Weet niet hoelang je nodig hebt om hier overheen te komen. Krop je gevoelens niet op. En denk aan alle positieve herrineringen en de goede tijd met je hond.

Daarbij kun jij niet in de hond kijken, hij kan niet zeggen wat er mis is dus neem jezelf niets kwalijk! Het was een medisch probleem, niets waar jij verandering in had kunnen brengen. Echt niet!

Ik kan me voorstellen dat je deze gevoelens hebt...Ook al zeggen wij met zijn allen dat je er niets aan kunt doen...Het doet enorm pijn je lieve schatje te moeten verliezen en ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen!

Liefs Janneke.

ow heel veel sterkte...
wat een lastige situatie zeg!

Ik kan me zo goed indenken dat je je schuldig voelt. Verschrikkelijk verdrietig, maar....jullie zijn topbazen geweest voor deze lieve hond. Zijn vorige eigenaren moeten zich schuldig voelen, niet jij. En jij hebt toch niet kunnen weten wat er met Bud aan de hand was. Ook al was hij al 12 jaar, wie had dit kunnen bedenken. Als ik jou verhaal zo lees dan zie ik een verhaal geschreven door een Kanjer, die haar hond niet heeft kunnen behoeden voor de dood, puur omdat dit zo onverwachts kwam. Voor nu wens ik jullie dan ook heel veel sterkte. En hopelijk komt er een dag dat je weer met mooie herinneringen aan deze lieve schat terug kunt denken.


Rust zacht, lieve Bud!!!

Schuldgevoelens zijn heel begrijpelijk maar als ik zo jouw verhaal lees onterecht.
Het is allemaal zo snel gegaan en hoe raar het ook klinkt: juist omdat het zo snel is gegaan heeft hij niet veel geleden.

Ik wil jullie veel sterkte wensen met het verwerken van jullie verlies en hoop dat je je gevoelens een plekje kunt geven.

Heel veel sterkte toegewenst,met het verlies van jullie hond.
En geen schuldgevoel hebben hoor?
Groetjes Jolanda,dwergjes.

Je moet je niet schuldig voelen hoor.Je bent altijd goed voor hem geweest.Heel veel sterkte voor de komende tijd.

Wat erg zeg...en wat lastig dat je je zo schuldig voelt...maar dat is niet nodig, je kunt niet alles voor zijn , ook al zou je dat nog zo graag willen.
heel veel sterkte meid!

heel veel sterkte
je moet zeker geen schuld gevoel hebben

niet schuldig voelen hoor.... dit kan je toch ook niet zien aankomen??? je hebt hem 10 mooie jaren kunnen bieden.. na een heel ongelukkige start.. blijf hem herrineren zoals hij was.. en hij zal altijd in je gedachte blijven voortbestaan...

Geen schuldgevoel niet doen dit heb jij niet kunnnen weten!!!

Sterkte met je verlies en met je rouwen.....

Koester de mooie momenten!!Héél véél sterkte.

Hoi,
Geef jezelf toch niet de schuld,je hebt hem een heerlijk leventje en een pijnloos heengaan gegeven.
Natuurlijk doet het pijn maar er is geen schuldige.
Zet dat gauw van je af,rouw en huil om hem maar probeer met liefde en dankbaarheid aan hem terug te denken.
Hij is nooit helemaal weg,blijft voor altijd in je hart. Misschien een kleine troost.
Wens jullie in ieder geval veel sterkte met dit verlies en hoop dat jullie het gauw een plekje kunnen geven.
Liefs Ineke en Lotte

Wat erg heb a.u.b geen schuldgevoel jullie hebben hem goed verzorgd moesten ze kunnen spreken dan konden wij ook vlugger handelen.Jullie hebben hem in ieder geval een mooi leven gegeven.Ik heb mijn Thibo ook moeten laten inslapen op 28mei ik leef met jullie mee veel sterkte

Ik zit met dezelfde schuldgevoelens als jullie.
Ik heb mijn jack russel afgelopen zondagavond naar de dierenarts gebracht omdat hij na een middagje ravotten met ons in het zwembad ineens korademig werd.Om 20.15 naar de dierenarts,foto's gemaakt en bleek dat hij een voorwerp in zijn maag had en middels een operatie eruit gehaald moest worden.Dus afscheid genomen ik vroeg nog of ik bij hem kon blijven tot de narcose.Maar de dierenarts zei dat de assistente zo zou komen en dat ze alles nog klaar moest zetten en dat ik beter naar huis kon gaan.Dus Nino in een hokje gedaan en die blik van hem van wat doe je nu ,laat je me alleen dat kan toch niet.Maar ik dacht neem maar gauw afscheid want dan kunnen ze zo snel mogelijk met hem beginnen.Dus thuisgekomen even met mijn man gepraat en ben toen naar buiten gegaan.En toen kwam de gedachte van zou hij het halen?Ik weer naar binnen,en toen zag ik mijn man met de telefoon in zijn hand en op het moment zeggen van
"dat meent u niet"en toen wist ik genoeg.Ze zeiden dat hij een longbloeding heeft gehad.Nu denk ik was ik maar eerder gegaan maar dit kun je niet voorzien.Veel Sterkte!

Ik heb mijn jack russel afgelopen zondagavond naar de dierenarts gebracht omdat hij na een middagje ravotten met ons in het zwembad ineens korademig werd.Om 20.15 naar de dierenarts,foto's gemaakt en bleek dat hij een voorwerp in zijn maag had en middels een operatie eruit gehaald moest worden.Dus afscheid genomen ik vroeg nog of ik bij hem kon blijven tot de narcose.Maar de dierenarts zei dat de assistente zo zou komen en dat ze alles nog klaar moest zetten en dat ik beter naar huis kon gaan.Dus Nino in een hokje gedaan en die blik van hem van wat doe je nu ,laat je me alleen dat kan toch niet.Maar ik dacht neem maar gauw afscheid want dan kunnen ze zo snel mogelijk met hem beginnen.Dus thuisgekomen even met mijn man gepraat en ben toen naar buiten gegaan.En toen kwam de gedachte van zou hij het halen?Ik weer naar binnen,en toen zag ik mijn man met de telefoon in zijn hand en op het moment zeggen van
"dat meent u niet"en toen wist ik genoeg.Ze zeiden dat hij een longbloeding heeft gehad.Nu denk ik was ik maar eerder gegaan maar dit kun je niet voorzien.

Hoi,

eerst en vooral héél veel sterkte ...

Ik denk dat wanneer een baasje afscheid moet nemen van zijn beste maatje er altijd een schuldgevoel komt bij kijken ...
Ik denk niet dat er ook maar 1 situatie is waarbij je niet denkt 'heb ik de juiste beslissing genomen ?'

Jij speelt nu met de vraag of je niet te lang hebt gewacht, of je niet beter bij hem was geweest, ...
Terwijl ik (wij hebben ons hondje doen inslapen op 24 juni 2010) dan met de vragen zit of het niet te vroeg was en of ik toch niet nog wat langer mijn beste vriend bij me had kunnen houden, ...

Zo komen er bij elk afscheid denk ik wel gevoelens en vragen naar boven ...
En hoe moeilijk het nu ook voor je is, je moet weten dat je hondje echt wel weet dat je het beste met hem voor had ...

Veel sterkte !

hier ook mijn labrador is 10 geworden en hij had een week voor hij overleed een keelontsteking van mij over gekregen ma de da zegt dat hij daar niet aan overleden is maar van zijn hart en toch voel ik me ontzetten schuldig
en vooral veel sterkte...

je hoeft je niet schuldig te voelen!! heel veel sterkte er mee!

heel veel sterkte
ik weet wat je voelt
ik heb mijn hond ook een spuitje moeten geven
voel me ook heel schuldig...
hij had een gezwel in zijn maag zeiden ze..
kon ik nog iets doen..was hij nog beter geworden?
ik heb ook veel vragen
ik word er gek van