aanschaf pup

hoi,sinds 6 weken hebben wij een pup,en daar hebben we 2 jaar over nagedacht,maar ik denk iedere dag waar ben ik aan begonnen,ik moet er soms van huilen,want het valt me zwaar tegen,iedereen thuis is weg van de hond,behalve ik,ik vindt hem wel lief,maar ik kan me draai niet vinden,het is een zware opgave,wij hebben 3 kinderen en leiden een actief leven,van school,werken en iedere dag sporten,dus jezou denken geen probleem,maar ik wordt er zelfs zwaarmoedig van en ervaar het als extra last,toch hebben we het zorgvuldig afgewogen en nu dit.ik voel me schuldig

Een actief leven van school, werken en iedere dag sporten, dus je zou zeggen geen probleem?
Ik denk dat dat nou juist het probleem is. Je moet echt heel veel tijd hebben of maken voor een pup. Ik weet niet hoeveel je zelf werkt? Het werkt het gemakkelijkst als je de eerste weken dat de pup er is, vakantie hebt. Je kan je dan volledig richten op de pup en daar heb je later alleen maar voordeel van.

Ik weet niet hoeveel je werkt, maar als je zelf ook elke dag gaat sporten...Ik zou daar voorlopig eerst maar eens mee minderen en die tijd aan de pup besteden.

Zoek verder een goede hondenschool in de buurt. Dat is niet alleen belangrijk omdat je pup er veel leert, maar jij leert er ook denken als een hond. Je leert waarom je hond zich zo gedraagt en hoe je hem bij moet sturen.

wat ras is de pup ? en hoe lang moet hij alleen zitten ? dat moet je ook afvragen maar zoek goede hondenschool en veeltijd inpup steken

Ja het is heeeel zwaar zo'n pup. Zeker als je ook nog werkt en kinderen hebt. Pups opvoeden, socialiseren en zindelijk zien te krijgen is een hele dagtaak.
Is heel normaal dat je je zo voelt. Iedereen benadrukt altijd de leuke kanten van zo'n pup (en ook van een baby), maar soms is het ook gewoon niet leuk en heel zwaar.
Zijn de taken thuis goed verdeeld? Wat voor hond is het? Is er hulp in de omgeving? Is er geld voor bijv. een dagje opvang? Misschien eens kijken of er dingen zijn in je dagindeling die anders kunnen? Bijvoorbeeld wat minder sporten of de kinderen eens een middag bij iemand laten spelen?

Een pup overwegen of er één in huis hebben is een verschil van dag en nacht en helemaal wanneer je zelf al een heel druk leven hebt. Het eerste jaar heb je er je handen vol aan en je moet er ook daadwerkelijk achter staan want anders werkt een hond in huis hebben naar mijn mening niet.
Wanneer je er zwaarmoedig van wordt en het als extra last ziet zou ik overwegen om voor dit hondje een ander goed thuis te zoeken omdat ik bang ben dat het hondje er in de toekomst mogelijk de dupe van zal worden en een beetje gezonde hond zal toch snel 10 jaar oud worden

Maak eens een dagschema en plan de hond daarin mee..

Dat scheelt misschien..

Wijkt het in de praktijk iets af van het schema is dat niet erg, maar het geeft wat meer struktuur in je dagelijkse ritme.

Het word wel beter hoor..

Echt waar..

FF volhouden

Probeer voor de pup een soort vaste structuur te brengen in je dag.
De 1e tijd moet je echt tijd vrij maken voor je hondje. Dus even wat gas terug bij de andere dingen.
Teveel drukte zorgt bij je pup ook voor veel stress.
Maak 1 dag in de week bv vrij voor jezelf, zoek dan een oppas en ga even afstand nemen als het je teveel wordt, laad op en ga dan vol goede moed weer verder.

ja een pup is net een baby.dus je moet zo denken dat je er nog een kind bij hebt.misschien kan je inderdaad een beetje minderen met sport en een beetje tijd en aandacht geven aan de pup of als je het ziet als een last zou ik voor het welzijn van de pup een ander huis zoeken.ik persoonlijk vind het zielig en zo krijg je nooit een band met de pup.ik zelf heb twee pups 1 van 8 maanden en 1 van 4 maanden ik heb geen kinderen maar ik kan je wel vertellen dat het zwaar is maar het is een bewuste keuze geweest,ik heb ook nachten zitten huilen en was kapot zo moe was ik maar ik heb mijn pups nooit gezien als een last.daarom maak een goede keuze in het belang van de pup.veel sterkte

grt noor en een pootje van jazzy en poppy

Ik denk dat je je niet schuldig hoeft te voelen. Soms kun je ergens nog zolang overnadenken en blijkt het toch niets te zijn...

In jullie situatie zou ik eens met je vriend/man praten en ik weet niet hoe oud de kinderen zijn, maar als ze oud genoeg zijn ze er ook in betrekken, hoe jullie het als gezin minder 'moeilijk' voor jou kunnen maken.
Stel jezelf eens de vragen:heb je het gevoel dat alles op jou neer komt? wat komt er dan allemaal op jou neer, en hoe kan je gezien je daarin ondersteuren?
Die 'wanhoop' die je voelt komt ergens vandaan, waarvandaan?

In een gezin is er altijd 1 de leider voor je hond, maar de rest hoort net zo goed mee te helpen (vind ik).

Dus overleg het nog eens goed met je man/gezin. Hoe jullie dit samen kunnen doen.
De hond blijkt nu misschien toch wel veel tijd en energie te kosten als dat jij / jullie eerst dachten. Hoe zouden jullie die kunnen oplossen?

succes!!

Ik denk dat je toch wat meer tijd voor je pup moet nemen het hondje heeft nog veel aandacht nodig en zeker naar een honden training.Vind het niet leuk re lezen waar ben ik aan begonnen je weet waar je aan begint.

ik ben het met corrie eens.een pup is een levend wezen.je kan je kinderen toch ook niet terugstoppen?ga niet met tegenzin met een pup zitten want dat is niet goed voor de pup en niet voor jullie.denk er goed over na.

grt noor en een pootje van jazzy en poppy

Hallo Anneke, ik heb dat gevoel ook gehad (waar ben ik aan begonnen) en nog weleens hoor, mijn pup is nu 3 maanden. Echt janken omdat ik zo moe was van het schoonmaken van de vloer, het constante uitlaten, bijten, gewoon de extra energie die de pup van je vraagt.

Dit gevoel gaat over! echt! vraag inderdaad soms hulp van een vriendin, je man.., al is het maar om zelf een uurtje te dutten of even niet je hondje te hoeven uitlaten voor 1 dag. Dat scheelt zoveel en dan kan je het weer aan EN zal je ook weer inzien hoe leuk het is maar vooral hoe leuk het wordt als je pup iets groter is niet in alles bijt of trekt aan de lijn of plast in huis etc.

het advies van zoek een nieuw huis is in mijn opinie onzin, dat is een allerlaatste optie en niet iets wat gelijk geroepen moet worden. Anneke geeft aan dat ze de pup lief vindt.
moeders willen hun kinderen ook weleens achter het behang plakken maar het hardop zeggen is schijnbaar taboe. Ik heb mijn pup ook weleens weg willen doen maar het verschil tussen denken en doen is een HEEL groot verschil. het geeft alleen aan hoe moe en wanhopig je je kan voelen. Ik ben stapel op mijn hondje en moet er niet aan denken dat ze niet meer bij ons zou zijn.

veel succes ermee!!

Een pup opvoeden is ook geen makkelijke klus. Probeer ook te genieten van de streken die de pup uithaalt anders wordt de pup een last.

Ik ben 2 maanden thuis geweest van het werk (ik had zooooovvvvveeeel uren) en ben daarna weer gaan opbouwen tot 4 ochtenden. En geen kinderen maar wel een huishouden te doen. Ik heb moeten leren dat het soms niet erg is als er wat in het huishouden even niet gedaan wordt en dat ik die tijd in de opvoeding van de pup kon stoppen. Draag ook niet de last alleen, misschien ben je ook wel de enige in het gezin die het gevoel heeft dat het te veel wordt.
Bespreek het thuis misschien kan iedereen een beetje minder van het 1 doen en wat meer van het ander. Bv dat iemand anders de boodschappen haalt of even stofzuigt als je buiten ben met de pup.

Als het niet lukt om nu wat losser te worden en de prioriteiten wat te verleggen dan krijg je in de puberteit een zware dobber, want dan ga je de hond nog minder leuk vinden als er puberaal gedrag vertoond wordt. De baas-hondrelatie gaat er onder lijden, want de hond merkt het dat je hem niet leuk vindt.

Heel veel succes!

Dat gevoel heb ik precies gehad met mijn eerste hondje, Billy. Ik dacht er zelfs aan hem weer weg te brengen, maar dan weer niet, omdat ik me dan schuldig voelde. Uiteindelijk is hij gebleven, hebben we het samen bijna 12 jaar enorm fijn gehad, onze band was hechter geworden dan ik ooit met een mens heb gehad, en had ik een immens verdriet om zijn overlijden. Ja in het begin is het er achteraan hollen, opvoeden, altijd op je hoede zijn, zindelijk maken, er tijd voor maken, het is bijna alsof je een peuter in huis haalt. Maar eens die band is gesmeed, wil je hem vast niet meer kwijt. Dat komt voor de meesten pas als de hond volwassen is geworden. Ik heb niet lang moeten nadenken om een nieuwe hondje in huis te halen, en met Isha gaat het met momenten ook minder, ze haalt me soms het bloed van onder de nagels, maar al bij al vind ik haar zo'n lief en leuk hondje en ik wil haar absoluut niet meer kwijt. Ik hoop voor jou, dat het ook zo loopt !

ik vind jou ook lief maar ik heb spijt dat ik je heb leren kennen.anoniem ik snap niet dat je er zo over denkt.jij hebt pas een pup van 3 maanden.maar iedereen mag zijn of haar mening geven,ze schrijft toch dat ze het als een exta last ervaart?ik weet dat anneke kinderen heeft en een druk sociaal leven heeft maar je praat wel over een levend wezen.daarom raadde ik ook aan van minder met sporten of ga op een hondenschool of zoek een ander huis in het belang van de pup.en als jij dat onzin vind anoniem tja daar kan ik ook niets aan doen.ieder zijn mening.iedereen is moe en overspannen de 1e paar maanden van een pup omdat het loodzwaar is maar als anneke schrijft dat ze de pup als een last ervaart ja sorry dan word ik een beetje boos.de pup heeft er niet om gevraagt om als een last te worden behandeld.ik hoop dat er een oplossing komt zowel voor de pup als voor anneke.

grt noor en een pootje van jazzy en poppy

Ja meis een pup brengt een hoop werk met zich mee.
En het duurt ook nog even voor hij wat rustiger word.
Maar vraag aan een vriend of vriendin of zij even het hondje uit laten.Zodat je soms even tot jezelf kan komen.En probeer te genieten van de tijden dat jou hondje rustig is.Ik genoot ook niet elk moment van onze ondeugt hoor maar ik zou hem voor geen goud willen missen.En nu hij wat ouder is geniet ik wel elk uur van de dag van hem.Ik hoop dat jij die tijd ook snel krijgt sterkte en weet het gaat over groetjes Anita

Inderdaad, een pup opvoeden is echt geen makkie.

Je geduld word zeer op de proef gesteld.
Dat is ook een van de redenen waarom veel honden in het asiel belanden, omdat mensen het gewoon onderschatten en alleen denken leuk leuk leuk zo'n lief klein schattig beestje en óh afentoe uitlaten en op cursus niet erg hoor! maar nee, zo gaat dat niet.

Vooral mensen die vaak en veel werken en of vaak weg zijn (in jouw geval, werken, kids, sporten) is dat dus inderdaad een hele zware last. Je moet echt genoeg tijd voor je pup hebben enz.

Afentoe kan ik Beer ook achter het behang plakken, maar ik zou hem toch voor geen goud willen missen! Het is nog maar een babytje..

ik sluit me volledig aan.het is een baby en inderdaad zowel jazzy als poppy kunnen me behoorlijk gek maken en zeker het bloed onder mijn nagels langzaam wegtrekken maar ik moet er niet aan denken om ze te moeten missen.jazzy is aan het puberen en poppy is aan het wisselen dus niets is veilig in huis.maar als ik naar haar kijk dan smelt ik ze is altijd zo vrolijk en blij en jazzy ook.het is een kwestie van doorzetten en opvoeden.

grt noor en een pootje van jazzy en poppy

Ik wou dat ik de tijd kon terugdraaien en mijn dh pup weer had. Wat een geweldige tijd was dat het opvoeden van een pupje. En ook de jaren daarna,en wat mis ik haar nu ze er niet meer is.

Ik zou zeggen probeer wat te relaxen, eerlijk toegeven aan je familie dat je het alleen niet kan en hun hulp nodig hebt, en dan vooral genieten van je pup, de puppentijd gaat zo snel voorbij. Wij vrouwen willen altijd alles perfect hebben, een man, kinderen, werk, druk sociaal leven, sporten etc. Misschien moet je even wat gas terugnemen en je op de pup concentreren. Schrijf alles eens op, om voor jezelf een overzicht te krijgen en wat rust.

Een puppy opvoeden valt niet mee maar als ze eenmaal groot zijn dan wens je dat je er meer van had genoten! Het gevoel wat je omschrijft is heel herkenbaar hoor. Toen Teun er net was was ik doodmoe want meneer wilde er de eerste week 4x per nacht uit! Ik had gelukkig verder dan wel vakantie dus alle tijd voor mijn kleine mannetje. Volgens mij is iedereen met een pup wel eens wanhopig vanwege slaapgebrek, gebijt of geplas in huis. Maar je moet er even doorheen en dan komt het goed. Ik denk dat je je prioriteit nu even bij de hond moet leggen. Dus dingen die niet per se hoeven even op een laag pitje zetten, je profiteert er later van! En verder vooral niet opgeven, af en toe even uitbesteden aan iemand die wel even een uurtje wil oppassen. Succes ermee!

een pup is idd heel pittig en je bent er gewoon heel veel tijd mee kwijt
Ik had me van te voren heel goed ingelezen en veel rondgevraagd aan hondenbezitters en wist dus wat me te wachten staan
Ik vond het nog pittiger de eerste weken dan bij mijn kinderen toen ze baby waren
Met een pup ben je gewoon nog intensiever bezig

Maar ik vond het echt heel erg leuk om te doen en je krijgt er heel veel voor terug, over een paar weken/maanden wordt het echt rustiger, dat moet je je gewoon voor ogen houden ! Het blijft niet zo

Nu werk ik zelf maar 2 dagen en mijn man is heel de week thuis (werkt vanuit huis) dus we konden het ook echt samen doen, dan verdeel je het een beetje. Dat maakt het ook weer makkelijker

Ik heb de eerste weken ook echt niets anders gedaan, geen afspraken gepland, gewoon helemaal gericht op de pup
En dan maar wat rommeliger in huis, of in de avonduren als de kinderen op bed liggen het huishouden doen. Gewoon het hoognodige....

Misschien het sporten even op een lager pitje, dat komt tzt echt wel weer, want het is wel een hele mooie tijd , die puppytijd !

Ik hoop dat je er toch weer van kunt genieten !!!

Ik ben ook zwaar over vermoeid geweest toen ik benji kreeg. Ook ik werk fulltime 6uur per dag.
Maar benji moest natuurlijk aandacht krijgen, zindelijk worden, liefde krijgen etc etc.
De eerste week heb ik ook gedacht oh god waar ben ik aan begonnen. Ik woonde net samen met mijn vriend, in een nieuwe stad, nieuw huis. En toen kleine benji er nog bij.
Maar na een week of 2 had ik me draai gevonden, toen sprong ik snachts om 3uur me bed uit, blij omdat benji een plas mocht doen,en ik hem weer even lekker kon knuffelen.
Het is zwaar ja, een hond is net een kind.
Je moet een schema maken voor jezelf.. En misschien kun je wat laten vallen. Inplaats dat je gaat sporten een wandeling maken met je pup.
Afhankelijk van welke sport je doet natuurlijk.

Veel succes, en ik hoop dat je je draai alsnog kan vinden.

Bedankt,voor de reactie,s op mij vraag

Als eerste wil ik wel zeggen dat ik welvan mij pup hou,het is een Engelse stafford.
Wij hebben wel thuis gelijk orde op de zaken gezet om voor de volle 100procent voor de pup te gaan,want ik heb wel zo van als je ergens aan begint maak je het ook af.
we zitten al 4weken op puppy curses,dat doen we al.me man en ik laten s,morgens en s,avonds de hond uit en overdag de kinderen en s,middags een lange wandeling en dan speelt ie in het park met andere honden,ik ga alleen nog maar s,ochtends werken en we hebben een rooster gemaakt wie er bij Bento blijft,hij is 17 weken oud en wij zijn al de 2e eigenaar,want hij is doof,dus we moeten veel met hand gebaren doen,en zitten dus op een speciale puppy curses,dus we willen het echt goed doen,misschien te goed.ik sport zelf maar 2 keer per week,maar mij 3 kinderen doen aan judo,2op top niveau en zitten bij jong oranje en noc,

Hoi Anneke,
Mijn zus heeft ook zoiets dergelijks meegemaakt. Zij heeft nooit een hond gehad of voor gezorgd, toen haalden ze een puppy-maltezer, Loesje. Super blij waren ze ermee, totdat ik een telefoontje kreeg van haar. Of ik alsjeblieft Loesje van haar wilde overnemen want ze kon het niet meer aan. Het was te zwaar met werk, haar salonntje opstarten opleiding, kinderen etc. Zij had ook veel minder met het hondje dan haar man en kinderen.Ze barstte in huilen uit. Diezelfde avond heb ik Loesje opgehaald, en de sfeer bij hun thuis......het was net of er net iemand gestorven was. Ik heb Loesje toen meegenomen en de volgende dag belde ze me weer huilend op. Wat had ze gedaan! Ze voelde zich alsof zij haar eigen kind had weggegeven en heeft niet kunnen slapen. Man en kinderen waren helemaal overstuur en verdrietig. Diezelfde avond toch maar weer Loesje teruggebracht. Ik had ze nog nooit zo gelukkig gezien. Sindsdien zijn ze echt super gelukkig met hun hond, want idd het wordt echt wel makkelijker. Op het begin is het even doorbijten, heel veel geduld hebben en je zult zien dat je hond bij je gezin gaat horen. En dat jij er ook een band mee gaat krijgen.
Heel veel succes!

Ik begrijp goed wat je bedoelt.
dit is juist de reden waarom wij een wat oudere herplaatser hebben genomen.
wij hebben ook 2 kinderen en allebij een baan.
Eerlijk gezegt denk ik dat je te veel hooi op je vork hebt genomen.omdat het hondje ook nog eens doof is.
en het is een staff die hebben nu eenmaal heel veel aandacht en tijd nodig(zo zijn er meer rassen hoor).
Maar zoals je al zegt,je bent er aan begonnen,moet je t afmaken ook.goed van je.
Maak zoals anderen al zeiden een schema'tje en probeer misschien wat hulp te vragen aan vrienden/kennissen als het te veel wordt.
Probeer eens meer aan de positieve dingen te denken anders gaan die negatieve echt de overhand krijgen en gaat het echt fout.
Heel veel succes ermee.

Dat wat jij hebt heeft mijn vriendin ook gehad. Mijn vriendin werkte niet en we hebben nog een zoontje (toen 6mnd). We hadden het ook veel makkelijker verwacht en is ons, vooral haar, erg zwaar gevallen. Inmiddels zijn we een aantal maanden verder en nu gaat alles een stuk makkelijker....zie het als je eerste kind! Echt, geloof me, het is echt even door zure appel bijten maar het komt goed! Een prive consult van een puppyschool heeft ons echt geholpen

Hoi Anneke, ik lees toch duidelijk een bericht van een sterke vrouw, die er echt voor wil gaan! Volgens mij redden jullie het ook best! Geniet van de leuke (ondeugende) dingen van je pup, dan zie je het vast wel weer positiever in. Kop omhoog en doorgaan!

In het (aangrijpende) verhaal van Freak-M zit misschien een goed idee, even jullie pup een dagje wegbrengen naar een vriendin en dan kijken hoe erg jullie de pup missen... wellicht weet je dan weer waar je het voor doet!

Sterkte ermee, en vrij "klagen" kun je natuurlijk altijd hier, dat lucht vaak ook al op!

Over 5 weken krijgen wij onze pup, dus wellicht kom ik dan ook graag hier klagen over haar

nou ik kom ook maar even mijn zegje doen haha.ik moedre van 5 kinderen waarvan de jongste nog geen 3 jaar is .en dan nog 3 kittens en 3 honden heb.ach ik heb ook zo mijn dagen dat ik denk waar ben ik aan begonnen maar,maak je niet druk je hebt de hond pas 6 weekjes vertel je als je een rooster maakt voor jezelf dan scheeld dat al.sta optijd op en ga aan de wandel met je hond(je sport dan ook meteen)en je bent gelijk wakker,en je ontmoet mensen op straat.
en dan de rest van de dag gaat vanzelf zijn gangetje.

Oei dat lijkt me ook zwaar, als je kinderen zo'n druk leven hebben en dan zo'n "lastige" hond erbij. Misschien kun je hulp krijgen.
Er is ook een speciaal forum voor dove honden:

http://sierra.messageboard.nl/9278/index.php