voorstellen

Hallo viervoetervrienden,

Om meteen maar met de deur in huis te vallen
ik ben marieke, moeder van twee zoontjes van anderhalf jaar en van zes maanden.
vrouw van een hele lieve internationaal vrachtwagen chauffeur.
trotse eigenaresse van onze Vito.
Ik ben op deze site terrecht gekomen omdat ik met een probleem zit, ik vind het heel moeilijk om om te gaan met de beslissing die ik vorige week heb moeten nemen.
Wij hadden nog een hond, Zazou een australische terrier. Vorige week heb ik hem laten inslapen, hij is vier geworden. Hij had een aangeboren nierafwijking waar wij niks van wisten ondanks dat hij toch regelmatig bij de dierenarts kwam voor de jaarlijkse enting maar ook omdat t een beetje een pech vogeltje was. Hij kende geen angst en dat heeft hem meerdere malen in de problemen gebracht.
Hij is een paar keer gegrepen door een andere hond, nier hard maar dan verstapte hij zich weer of iets dergelijks. bijtwonden heeft hij nooit gehad. Ook heeft hij mijn zoontje eens willen beschermen in t bos, we waren aan t wandelen en zazou liep altijd los, luisterde perfect, toen kwam er een zwerver aan en die begon op ons te schelden dat we op zijn terrein liepen, openbare grond maar de man was dronken. hij kwam te dichtbij en zazou ging voor ons staan grommen en blaffen. Die man gaf m zon enorme rotschop dat zazou drie meter naar achter vloog.. tja, t was ook maar zes kilo.. rot vent.
maar om een lang verhaal kort te maken, zazou werd ziek, was rillerig en liet zn plas lopen. ik naar de dierenarts, bleken zn nieren te zijn en al was t aangeboren t kwam nu pas duidelijk naar voren.speciaal dieet en medicijnen. na twee dagen werd zazoutje zo vreselijk ziek dat ik na een nachtje aangekeken te hebben weer terug ben gegaan, aan de telefoon afgesproken dat zijn niertjes gespoeld zouden worden. Daar aangekomen zei de DA dat hij dan een nachtje zou moeten blijven. Toen ik vragen ging stellen van hoe of wat kwam ik er achter dat zazou nog maar hooguit een half jaar te leven had en ziek zou blijven.
Dit hondje heeft mij zo vreselijk veel gegeven, waaronder mijn man, mijn gezin maar ook mijn leven toen ik t niet meer zitten zag.. hij verdiende het niet om pijn te hebben en te vechten voor zijn leven omdat ik m bij me wou houden. dus heb ik m daar in laten slapen, diezelfde dag, uur, minuut dat ik daar zat. Ik had verdriet.. heel veel..
thuis aangekomen hebben we onze schat in de achtertuin begraven, mijn zoontje heeft hem nog een kusje gegeven. hij heeft een mooi grafje met een lief steentje met de tekst: rust zacht lieve zazou, you're the best.
en dat is ie.. echt..
toen de kinderen savonds op bed lagen ben ik ingestort.. ik kon niet meer.. het doet zo vreselijk pijn.. het is maar goed dat ik dit van te voren niet wist want dan had ik misschien toch wel voor mezelf gekozen.. het ging zo snel.. heb ik dan toch de verkeerde keus gemaakt? ben ik wel goed voor m geweest? waarom zag ik t niet dat er iets mis was? ik heb m op zn donder gegeven als ie weer eens smorgens in de keuken had geplast.. waarom ging er geen lampje branden? waarom, na alle ellende die we hebben door gemaakt mag hij niet meer genieten nu t leven zo goed en leuk is? heb ik t nu echt wel goed gedaan?

het is een week geleden, mn ogen branden van t vele huilen, ik wil sterk zijn voor mn kinderen en overdag lukt t aardig maar iedere avond zit ik t huilen tot ik in slaap val. ik mis hem zo vreselijk veel en ik weet gewoon niet hoe ik er mee om moet gaan..
ik wil mijn vriendje terug..
t was vandaag aan t regenen en t idee dat hij daar onder de koude grond ligt en nat word.. ik kan er niet tegen.. mijn kleine stoere lieve kanjer is er niet meer.. mijn knuffeltje, mijn troost, mijn aller aller aller beste vriend.. ik mis je zo..


misschien niet zo leuke binnenkomst maar ik moet t gewoon kwijt en zoveel mensen begrijpen me niet.. tuurlijk snappen ze dat t verdrietig is.. maar hij was meer voor me dan een hondje.. t was mn eerste kindje, hoe erg t ook klinkt.. overal ging ie mee naartoe, hij zat achterop bij t paard, ging mee als ik les gaf, overal mee naartoe..
sorry voor mn lange verhaal.

groetjes marieke

ten eerste welkom hier,Ik wens je heel veel sterkte metje verlies.Het is erg,heel erg een hond moeten laten gaan.En zeker nog zo jong.De mijne is een maand dood nu.Ik vind dat je er goed aan gedaan hebt door hem bij jullie te begraven.De mijne is verrast en ik ben daar niet zo blij mee want hij is echt weg.heb wel zijn asse nog.Ik zet altijd verse bloemen bij zijn foto is het toch nog een beetje of dat hij er toch nog bij is.Het was ook mijn beste vriend.De eerste dagen was het een nachtmerrie elke keer ikwakker werd en het besef had dathij wegwas.Koop een schrift en schrijf er alles in dathelpt echt.Ik brandaltijd een virtueel kaarsje op het internet voor hem.Daar staan er veelvan overleden diertjes.Hou je sterk en blijf hier maar op het forum,er zijn veel mensen die hun hond verloren hebben hier.Warme groetjes

welkom en veel plezier

dank je.. ik ben zelf een beetje overdondert door dit gevoel. Zelf ben ik altijd heel nuchter geweest als ik een paard moest laten inslapen of als iemand anders zn hond overleed vond ik t rot voor diegene maar kon me er makkelijk overheen zetten met de gedachte dat t beter was voor t dier..
maar ik blijf zeer in mn keel houden door die brok die er zit.. ik mis m zo vreselijk veel..
wanneer houdt t huilen en verdriet hebben op en kan ik t net als bij die andere dieren een plekje geven?.. hoe lang duurt zoiets?
misschien stomme vraag want t zal voor iedereen anders zijn..

Wat een leventje heeft je lieve schatje gehad! Maar je bent er altijd voor hem geweest en das belangrijk!!!
Ik heb er snel overheen gelezen want anders houdt ik het weer niet droog(8 maanden zwanger en veel hormonen teltzwaar mee).

Maar ik wil je van harte welkom heten hier en heel veel strekte wensen met het verlies van zazou!!!

Hoi Marieke,

Wat een treurig verhaal zeg... ik krijg er tranen van in mijn ogen.
Ik weet hoe dierbaar een hond kan zijn voor een baasje, ze zitten gewoon in je hart.
Zo te horen heb jij Zazou alles gegeven wat je in je had, dus maak jezelf please geen verwijten. Dat hij een aangeboren afwijking had kan niemand iets aan doen helaas. Waarschijnlijk was het gewoon zo'n taaie rakker dat je nooit veel aan hem gemerkt hebt.
Ik hoop dat je dit alles over een tijdje een plekje kan geven en met een glimlach terug kan gaan denken aan jullie mooie herinneringen.
Veel sterkte met je verlies.

wat blijkt zo'n rouwproces (als we het over honden hebben) ontzettend heftig en intensief te zijn als ik je verhaal zo lees.

De hond van mijn moeder bleek plots geen mild meer te hebben (was wel al 11) en overleed een week later.. ze was er op zn lichts gezegt kapot van.
Je verwacht het niet.

Dat je zoveel 'boos' op hem bent geweest kun je jezelf echt niet kwalijk nemen. Je kunt niet alles weten, en dat zal je ook nooit. je mag erop vertouwen dat je de juiste (toch super pijnlijke) beslissing hebt genomen.

Het zal de komende tijd nog heel erg wennen zijn, elk klein k*tmomentje. Maar je komt er door.

sterkte.

hihi ja die hormonen.. ik ken t.. en mijn man nog beter.. haha maar t is soms een heerlijk excuus.. ik ben zwaahaaahaanngeeheeer sniksnik snik hihi
maar goed, t schijnt ook een jaar te duren om te ontzwangeren en mn jongste is nu 6 maanden.. dus misschien moet ik t daar ook maar s op gooien..
stomme zwangerschappen ook.. waarom komen kindjes toch niet gewoon uit de bloemkool in de tuin? t zou zo makkelijk zijn..

Ik zeg altijd zo dieren zijn heel leuk tot het moment van afscheid, dat is gewoon altijd klote...
Je denkt nu dat je er nooit mee kan leven, zoveel verdriet. Maar geloof me op een dag, dit kan na dagen, weken of jaren zijn, weet je zijn dood een plekje te geven. Neemt natuurlijk niet weg dat dit plekje heel gevoelig blijft voor altijd, maar je beste vriend zul je dus altijd bij je dragen...

Ik hoop dat je het een plekje kunt geven en het snel weer beter met je gaat...
Verder wil ik je ook welkom heten op deze leuke, informatieve en gezellige site!!

Ik heb de eerste veertien dagen,niks tegen de mensen kunnen zeggen zonder in snikken uit te barsten.Iedere dag eenbeetje beter.Het is een rouwproces he.Je hebt heel veel van je dier gehouden.Als je wilt praten erover stuur maar een prive bericht .

Marieke, ik heb je verhaal gelezen en ik heb tranen in mijn ogen... Je schrijft zo vol liefde over Zazou.
Wat vreselijk dat jij en je gezin nu jullie allerbeste maatje moeten missen! Het is goed om het van je af te schrijven en ik begrijp je, zoals vele forummers hier.
Zazou is een heel bijzonder hondje geweest; wat heeft hij veel voor je betekend toen hij nog leefde. En nog steeds betekent hij heel veel voor je, vandaar ook het grote gemis.
Ik wens je heel veel sterkte toe!

Groetjes, Anita.

@ivanne.. ja t was ook een taaie rakker.. een echte terrier.. En het klopt dat we heel erg veel mooie herinneringen hebben.. zo zat ie altijd bij mijn zoontje voorop t loopstoeltje.. arme kind heeft er nu nog kromme beentjes van.. verklaard wel waarom ie zo snel zelfstandig kon lopen.. was t denk ik zat om zazou rond te duwen/lopen
maar ik had toch zo graag nog wat meer herinneringen gemaakt..
maar goed. ik moet me voor blijven houden dat t beter is voor zazou..
bedankt voor je lieve reactie.

iedereen trouwens bedankt voor de lieve woorden.. ben blij dat ik hiernaartoe ben gekomen.

@meike, ik kan me voorstellen hoe moeilijk t was voor je moeder.. vooral na 11 jaar.. dan valt er een behoorlijke leegte.
ik weet dat ik t misschien niet had kunnen weten. klopt ook wel..
maar toch heb ik er spijt van dat ik soms zo streng tegen m was.. zazou was er één die zo gauw ik m een vinger gad hij mn hele arm nam ahaha dus ben heel strikt geweest.. misschien wel iets te.
en nu is alleen vito er nog en die mist zn vriendje, en die geef ik nu extra aandacht en dan voel ik me weer zo schuldig tegenover zazou..
ja t is echt heel erg.. zou haast niet zeggen dat ik volwassen ben zo.. hihi.. ik gooi t maar weer op t ontzwangeren...

@jonne: dank je.. ik hoop dat die dacht snel komt..
godzijdank heb ik kinderen en daardoor voldoende afleiding.. volgens mij was ik gek geworden van verdriet als ik alleen zazou had gehad en verder geen gezin.. bedankt en bedankt voor t welkom!

@viviane, idd zo gauw ik t moet vertellen dan schiet ik alweer vol.. heel lastig.
Ik ga vast en zeker een keer gebruik maken van je aanbod voor PB, vind het wel fijn om t er soms over te hebben.. dank je

Anita: bedankt voor je lieve lieve bericht. Zazou was ook één en al liefde, en wanneer hij je zag kon je er gewoon niet omheen, hij kon heel subtiel zorgen dat ie toch lekker op tafel in de zon kon liggen, en wanneer iets niet mocht gaf ie je snel een kusje en deed t dan toch. iedereen vond zazou leuk, hij luisterde perfect, echt als een tierelier, heel veel heb ik met m gedaan, ging ik naar t bos met een paard dan ging zazou mee, zo gauw hij t lopen beu was sprong hij op iets hoogs als een omgevallen boom, sprong dan in de lucht in de volle overtuiging dat ik m onderweg ergens op zou vangen voordat ie neer storte en dan zette ik m achter of voorop t zadel en dan reed ie mee. wanneer hij liep en we moesten een weg oversteken ging ie altijd half onder t paard lopen, hij wist dan precies ertussen te lopen zodat hij en dichtbij was maar toch niet geraakt kon worden door de hoeven. Ook ben ik in zn puppy maanden chauffeur geweest, drie keer raden wie er mee ging, of t nu nederland of spanje was.. mijn zazou.
hij sliep bij mijn oudste zoon in de box, ging in bad bij mn oudste, deed alles samen met mn oudste, Dean is anderhalf jaar en deed alles met zazou, samen konden ze uren achtereen spelen, dan deed dean de bal verstoppen en ging zazou m zoeken en ondertussen heel gek doen en dan moest dean heel hard lachen..
Zazou heeft niks anders als liefde gebracht, van dit hondje hield iedereen.. ik vind t onvoorstelbaar dat dit hondje niet ietsje langer had verdiend..
alsof hij hier kwam om mij op de juiste weg te helpen en nu verder is naar de volgende die hulp nodig heeft.. want echt, zazou heeft mij mn leven gegeven wat ik nu heb. zonder zazou was ik niet geweest waar ik nu ben in t leven.. ik ben m zo dankbaar.mijn lieverd..

Graag gedaan hoor meid, voel echt met je mee.

Zie het al helemaal voor me met dat loopstoeltje, hahaha!
Zo ontroerend dieren en kinderen samen, ik krijg ook regelmatig een week hart als ik naar mijn zoon en de honden kijk die samen liggen te knuffelen of gek doen. (denk niet dat dat nog de hormonen zijn, hij is al 7 )

Praat gerust van je af hier, er zijn hier genoeg mensen die je begrijpen hoor!

Wat een heftig verhaal!

Heel veel sterkte........

jeetje... evengoed welkom hoor..
schrijf het maar lekker van je af!!!!
hier genoeg mensen met advies, een troostend woord of in voor een gezellige discussie

veel liefs shamilla

oh dank je wel allemaal..
jullie zijn zo lief!!
dit is echt fijn om t even van me af te praten.
ik ga nog even snel vito naar buiten gooien voor een plasje en dan naar bed..
nogmaals heel heel heel erg bedankt voor alle lieve woorden en steun!

ik weet hoe het voelt, maar je moet het niet binnenhouden. dat heb ik namelijk ook gedaan en heb er nog steeds spijt van. ik kan me ontzettend sterk houden, bij mij ging het alleen om onze kat. ik kende haar al sinds mijn geboorte , ze lag altijd naast mijn bed, en zij waakte over mij. hellaas is ze er nu niet meer . overdag hielt ik me groot , vooral tegenover mijn broertjes, maar als ik in bed lag, barste ik in tranen uit, net als nu. ik mis haar zo ontzettend. op dit forum heb ik van me af kunnen schrijven. nu is mijn shirt al weer helemaal nat van de tranen. maar ik durfde het niet te uiten, op school wisten ze niet eens dat svita er niet meer was. want ik was bang dat als ik er over ging praten dat ik het niet meer hield. toen mijn beste vriendin hier kwam, vroeg ze , waar is svita. en toen hield ik het niet meer. ze wist er nog niks van af, na 2 weken. toen heb ik heel het verhaal aan haar verteld. ik was bang dat ze me een mietje vonden. en op dit forum heb ik ook van me af kunnen schrijfen. maar ik heb er van geleerd, je moet het vaak even kwijt, anders blijf je er mee zitten. bij mij heeft het 2 maanden geduurd, maar nu kan ik me erover heen zetten. elke keer als ik naar de plek loop waar ze ligt, beginnen mijn ogen te prikkelen. elke week zet ik er nieuwe bloemen neer, want ik wil niet dat er dode bloemen komen te staan.

dus het is echt per persoon verschillend hoe lang het duurt en praat erover ,dat werkt vooral

Bijzonder hoor,die lieve verhalen over Zazou!
Ik was zo geraakt door je verhaal, dat ik vergat
je welkom te heten... VAN HARTE WELKOM op het forum!

hallo marieke

ik weet precies wat je meemaakt, ik heb mijn Engelse Bulldog Kenji moeten laten inslapen toen hij pas 2,5 jaar was, hij had blaasstenen en er zat een blaas steentje vast in zijn urinebuis (hij kon niet plassen), ze hebben eerst geprobeerd het eruit te krijgen en toen dit niet lukte hebben ze hem gecastreerd en een teefjes opening gemaakt.Na de operatie hebben we 4 nachten bij hem geslapen en het leek wat beter te gaan, totdat hij begon te hijgen en alleen maar bleef liggen, ik merkte meteen dat het niet goed was dus meteen naar de dierenarts gegaan. Er werd weer geprobeerd om hem door te spoelen en dat lukte niet, hij werd onder narcose gebracht en de dierenarts zei dat als zijn blaas lekte hij dan waarschijnlijk niet meer te redden was. Dus we zaten in de wachtkamer en hoopte dat de dierenarts ons niet zou komen halen, helaas deed hij dat dus wel....Kenji was niet meer te redden, hij had een lekkende blaas en een beginnende buikvliesontsteking en zijn nieren zouden het ook begeven, ik wilde hem niet kwijt maar wilde hem zeker niet laten lijden....dus hebben we de moeilijke beslissing genomen om hem te laten gaan. Terwijl ik dit typ rollen de tranen over mijn wangen het is nu anderhalf jaar geleden maar ik mis hem nog elke dag, het was mijn grote vriend, mijn mans maatje....Ook ik heb me heel schuldig gevoeld dat ik de beslissing moest nemen, had ik maar, was ik maar enz enz Maar dit was gewoon het beste, hij was me te dierbaar om hem te laten lijden en ik mocht niet egoistisch zijn om hem pijn te laten lijden omdat ik hem niet kon missen Hij is weer thuis waar hij hoort, want na de crematie hebben wij zijn urn meegenomen naar huis, ik kan nog steeds geen foto of filmpje van hem zien zonder dat ik het te kwaad krijg, tuurlijk zijn de scherpe kantjes eraf maar het gemis blijft. Ik wens je heel veel sterkte in de komende tijd, dikke knuffel van mij

carina

Allereerst welkom op dit geweldige forum. Het is fijn als je hier je verhaal kwijt kan. We begrijpen je allemaal. En zoals je al schreef was Zazou als een kind voor je. Je zit nu in een rouwproces. En dat heeft tijd nodig. Zazou heeft voor altijd een mooi plekje in je hart gekregen, daar kan niemand hem meer wegnemen!!! En écht, je hebt de juiste keuze gemaakt door hem verder lijden te besparen. Het is goed zo. Jou Kanjer heeft een kort, maar zeer liefdevol leventje gehad. Ik wens je toe dat je op een dag je tranen mag verruilen voor een glimlach als je terug denkt aan die prachtige Zazou!!!

R.I.P lieve Zazou!!!

Liefs Jacq en poot van Sil

Van harte welkom op dit forum ...

Veel lees- en schrijfplezier ...

Maar vooral veel sterkte met het verlies van je hond,
ik weet wat je voelt,
ik heb er al 2 op jonge leeftijd moeten laten gaan,
en ook al heb je dat zelf niet in de hand,
door de jonge leeftijd die ze hebben is het alleen nog maar moeilijker ...

Maar je hebt zeker de beste oplossing voor je hond gekozen ...

Rust zacht Zazou ...

Grtz
en nogmaals veel sterkte ...

Welkom..

Och, als ik je verhaal lees en naar je hondje kijk.. en dan naar mijn eigen terriertje Bram.. dan breekt mijn hart.
Wat een verdriet! Wat moedig dat je zo'n beslissing hebt kunnen nemen voor je trouwe vriend.. je hebt hem een hoop pijn bespaard en je best voor hem gedaan. Het is goed zo, hij heeft rust nu.. Ik wens je heel erg veel liefs en sterkte. Dat we nog maar lang van je mogen genieten op dit hondenforum!

Meid, wat verdrieitg......
Het is goed dat je naar hondenpage gekomen bent, zo kun je er over praten met mensen die allemaal met je meevoelen en zit je er niet alleen mee te piekerbollen.

En het idee van je liefje in de koude natte grond dat begrijp ik. Hier liggen 2 katjes begraven. Maar Zazou is aan het spelen bij de regenboogbrug hoor, die heeft geen pijn geen kou geen verdriet.

Wens je enorm veel sterkte meis

wat een verhaal,en wat een liefde voor je hond,en zo te lezen was dat geheel wederzijds



wil je heel veel sterkte toewensen met dit grote verdriet



en welkom op het forum



gr liesbeth

welkom !

en sterkte

Wat een verhaal en wat een verdriet. Kan met je meevoelen, en weet wat je doormaakt, als je zo vroeg een hond verliest. Ik heb dit ook mmegemaakt. Kan je alleen maar zeggen dat de fijne herinneringen overblijven!! Je hebt het beste voor je hondje gedaan. Meer ging niet meer!! Je dacht aan hem en niet aan jezelf, en zo hoort het ook !! Mijn man is trouwens ook internationaal chauffeur Kan je alleen maar heel veel sterkte wensen en welkom hier op dit forum!! Groetjes Annelies

bedankt allemaal weer voor de lieve reacties..
wat een mooi idee de regenboogbrug..
vanmorgen heb ik allemaal roosjes om zn grafje gestoken. t liefste zou ik m opgraven en dan.. ja en dan weet ik t eigenlijk niet..