Weg maar toch nog dichtbij

hoi allemaal,

Wij hebben met veel pijn in ons hart onze honden afgestaan aan een ander gezin.

Door diverse privé omstandigheden was het voor ons niet meer mogelijk om ze te houden.

Het is nu 2 weken geleden maar ik voel me helemaal leeg.
Ik mis hun geknuffel hun enthousiasme en hun geblaf.

Misschien is dit niet het juiste forum om mijn verhaal te schrijven maar ik moet het toch kwijt.

Dagelijks denk ik nog wat zouden ze op dit moment doen. en je twijfelt of je de juiste keuze hebt gemaakt ondanks dat je weet dat het niet meer anders kon.

De honden zouden eerst naar een dierenopvang gaan waar we heel erg tegenop zagen.
De avond ervoor werden we 's avonds gebeld door een leuk gezin met 3 kinderen.
Na een bezoek en gepraat zijn we overeengekomen dat we het een week zouden proberen.
Na die week is er overeengekomen dat ze daar definitief blijven.

Ik voel me egoïstisch door de tijd die ik nou vrij heb, maar wetende dat als we ze gehouden hadden ze niet meer tot hun recht zouden komen.
Ik voel me erg schuldig omdat je honden voor het leven neemt en niet met de instelling om ze na een paar jaar af te staan.

hebben meer mensen dit ook meegemaakt en hoe gingen jullie daarmee om?

Nog een laatste ding,

Ik wil alle hondenbezitters die hun dierbaren hebben verloren heeel veel sterkte wensen en ik weet zeker dat ze op jullie wachten in het hiernamaals.

Ik heb nog nooit een dier moeten afstaan. (wel verloren aan de dood!!). Maar in jou verhaal zit heel veel emotie. Ik geloof dat jij je dieren ongetwijfeld uit liefde hebt weggedaan. Omdat je ze niet kon geven wat ze nodig hadden. En nu krijgen ze dat wel. En ik begreep dat de honden bij elkaar in één gezin zijn gebleven?!? Nou, dat is toch perfect. Zijn ze lekker samen bij elkaar. En wat ik ook begreep is dat jullie niet zo maar aan de eerste de beste jullie honden hebben weggedaan en eerst goed hebben overlegd over een proefweek. Dit is prima, je hebt dus een weloverwogen keuze gemaakt. Het lege, verdrietige (en mss wel schuldgevoel???) gevoel moet denk ik een plaatsje krijgen. Maar dit gaat vast en zeker wel goed komen. Hoe dan ook, sterkte!

Groetjes Jacq

Heel veel sterkte maar uit je verhaal klinkt duidelijk dat je ze niet zomaar hebt afgestaan ...
Ook al is het gemis nu enorm groot toch heb je waarschijnlijk de juiste beslissing genomen ...
En wat ik wel heel positief vind is dat ze zijn samen gebleven, nu kunnen ze elders bij elkaar terecht en samen plezier blijven maken ...

Is er de mogelijkheid niet dat je ze af en toe eens een bezoekje gaat brengen ... Mss helpt dat wel in het verwerkingsproces ... Maar ik vind zeker niet dat je een schuldgevoel moet hebben want je hebt voor een goede en waarschijnlijk juiste oplossing gekozen ...

Grtz,

heb ook nooit een hond hoeven af te staan, ja aan de dood. anders niet.
weet wel dat als je je hond een ander tehuis geeft, dat dat niet zomaar is, heel dubbel is dat natuurlijk, hun gemis, en toch heerlijk vinden dat ze het goed hebben daar in het gezin, en samen zijn.

een hond die goed verzorgd wordt, heeft het echt ook naar de zin, daar hoef je niet bang voor te zijn.
en ook goed dat je een proefweek hebt toegestaan, zodat deze mensen jullie honden wilde opvangen.

voor jezelf ja dat is gemis van beiden, en probeer toch eens af en toe contact te vragen, al is het maar met de mail, naar het hoe en wat het de honden vergaat.

komt goed. en voor jou, probeer je er bij neer te leggen.

wens je veel sterkte met je moedige besluit



gr liesbeth

Ook ik wil je heel veel sterkte wensen.
Het zal niet makkelijk wezen, zoals Sandra al zei, uit je verhaal komt naar voren dat je ze niet zomaar hebt af gestaan.
Heel veel sterkte de komende periode.

nou,dat is ff een beslissing zeg!!!
maar zo te horen wel overwogen,en ook echt niet voor niets.

fijn dat ze naar 1 gezin konden en zo bij elkaar konden blijven.

het zal voor beide partijen wel moeilijk zijn in het begin .

maar als de honden goed worden verzorgt,dan is het leed ook voor beide kanten wat zachter.......

veel sterke

Ik heb ook 4 weken geleden mijn hond afgestaan aan een ander. Het is het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen!! En nog steeds mis ik hem enorm! Spikey was niet op zijn plaats in ons gezin maar elke dag huil ik nog wel een keer om hem. Ik weet dat het het beste is voor hem maar twijfel, verlangen, heimwee en toch ook opluchting zijn gevoelens die strijden in mijn binnenste.
Ik denk er bijna de hele dag aan, ik droom erover, ik loop met een knoop in mijn maag en ben ontzettend verdrietig. Gelukkig heb ik nog wel 2 honden waar ik mijn tijd in kan stoppen en daar geniet ik toch intens van en aan de andere kant voel ik mij schuldig dat ik dit niet aan Spikey kon geven

Gelukkig he ik nog wel kontakt met Spikey's nieuwe baasje. Zij zit hier ook op het forum. Af en toe word ik echt gek van mezelf, want zit steeds te zoeken naar nieuwe berichten over hem :-s Maar ik weet hoe het met hem is, ik zie filmpjes waat hij ontzettend vrolijk is, ik zie foto's en dat helpt me ontzettend omdat ik weet dat dit het beste voor hem was.

Heb jij nog kontakt en weet je hoe het met ze gaat? Vraag of je af en toe mag bellen. Zie met eigen ogen hoe goed het gaat. Echt het helpt je ontzettend. Hou de reden voor ogen waarom je ze hebt weggedaan. Dat is niet voor niets geweest. Trek je daaraan op!! De leegte van binnen is enorm, ik weet het en niemand lijkt het te begrijpen maar ik hoop echt voor je dat de nieuwe baasjes open staan voor kontakt. Mij helpt het ontzettend. Verder wil ik je veel sterkte wensen en veel liefs!!!

Gr. Elize

heel veel sterkte,
je moet je niet schuldig voelen,
zoals ik het leest,
hebben ze een liefdevol gezin gevonden,
je had waarschijnlijk geen andere keus,
dus voor je honden heb je het beste gedaan wat je kon doen.
leef met je mee
veel liefs Wil

Goed dat mensen nu ook eens vanaf de andere kant lezen hoe erg veel mensen het vinden om hun honden af te staan. Dat het echt niet altijd maar een rotsmoesje is over allergie of werktijden. Dit is realiteit, we leven in een crisis en heel veel mensen moeten dingen inleveren..

Ik wens je heel erg veel sterkte en liefs met jouw grote verlies. Je hebt gehandeld voor het welzijn van jouw honden en dat maakt je een grootmoedig mens. Je mag trots op jezelf zijn! Je hebt je best gedaan!

Liefs, Mandy!

Hallo Allemaal,

Wat een super lieve reactie allemaal!!! Dit forum is begonnen door mijn vriend en ik vind het zo super lief wat jullie allemaal schrijven! Ik had zelf ook al op andere forums gekeken maar daar staat toch voor heel kortzichtig dat je eogistisch bent en niet goed na hebt gedacht over het nemen van een hond. (helaas kan de werkelijk heel anders lopen dan je hoopt).

En aan Elize: heel veel sterke gewenst met het verwerken van jou verlies! Mag ik vragen waarom jij je hond weg moest doen?
Wij moesten deze moeilijke beslissing helaas nemen omdat wegens ziekte niet met de honden kon wandelen en dus alles op mijn vriend neer kwam. Daarnaast wonen wij in een flat en konden wij onze hond helaas niet afleren te blaffen (waardoor wij dus nooit weg konden) Helaas ook geen oppas mogelijkheden. onze hondjes zijn dus veel beter af bij een gezin wat vaker thuis is. meer tijd heeft en ook een huis waar de buren er geen last van hebben als ze een keer blaffen.

Groetjes marloes

Beetje verwarrend misschien maar ik reageerde dus onder de naam van mijn vriend.... Had ik niet in de gaten

Tuurlijk mag je dat weten maar ik doe dat even via een link als je dat goed vindt

http://www.hondenpage.com/hondenforum/23761/gezocht-een-nieuwe-baas-voor-spikey.php

Hier staat het verhaal een beetje beknopt maar het komt er op neer dat ons gezin veel te druk was voor Spike. Veel vrienden en vriendinnen die langskwamen!! Altijd drukte en gezelligheid maar teveel voor Spikey. Wij moesten daar veel voor inleveren maar Spikey zelf ook. Hij is nu bij Lisanne en heeft het helemaal super! Dat helpt enorm bij het verwerken maar het gemis is gigantisch. Ik wist echt voor de tijd niet dat het zoveel impact zou hebben!!

Sterkte met het verlies en als ik het zo lees heb je de juiste goede beslissing genomen in het belang van je hondjes, dat maakt je een topbaas, echt waar!!!

Hoi

HEt is nu bijna 2 weken geleden dat wij onze honden weg hebben gedaan...heeft iemand misschien een idee hoe lang ze moeten wennen aan hun nieuwe omgeving? En dat wij weer een keer lang kunnen gaan.


ELIZE
Ik heb je verhaal gelezen! En ja dan is het inderdaad geen optie om je hond nog te houden. Gelukkig heb je een goed adres voor hem kunnen vinden. Mijn vriend en ik hebben afgesproken met de nieuwe baasjes dat we nog eens lang mogen komen.Ga jij nog een keer lang om te kijken?

Marloes

Ja, absoluut!! Ik ga zeker een keer langs! Maar ik denk dat het beter is om daar even mee te wachten om hem niet in verwarring te brengen!

Volgens zijn nieuwe baasje zou het al wel kunnen maar zelf denk ik dat het beter is om daar een half jaartje mee te wachten! Ik weet het niet hoor, ik heb het nog nooit bij de hand gehad (gelukkig maar) maar gevoelsmatig zeg ik om het even de tijd te geven!

Hallo Marloes, vreselijk om je verhaal te lezen,
Ik denk inderdaad dat je er wel heel goed over na hebt gedacht, zie je ook nog foto's van ze? of bel je wel eens? of over de mail?

Ik denk dat dat ontzettend kan helpen, doe het zelf ook altijd, ( heb niets te verbergen, )

Spikey van Elize woont nu bij mij, wat een ondeugende vrolijke druktemaker,

Ik heb sinds vorige week ook nog Siala, haar baasje is overleden, zij was het laatste wat haar baasje had, en de familie heeft het er ontzettend moeilijk mee, maar ziet aan haar oogjes dat ze het hier ontzettend naar haar zin heeft, en dat ze hier goed zit ( ook spike vind haar helemaal super )

Mijn berner beertje ging anders, zij was zwaar ondervoed, kende geen commando's was niet zindelijk, en ookal wilde ik wel contact houden, ik heb nooit meer wat van die mensen gehoord,.

Wens je heel veel sterkte.
En zo te lezen is deze beslissing ook genomen door iemand die het beste voor zijn/haar honden overhad.
En wat super dat ze nu in een gezin samen kunnen blijven !

Mijn vriend en ik zitten nu toch een beetje met een rotgevoel. Het is morgen twee weken geleden dat we onze honden weg hebben gebracht naar een gezin in denekamp. Eerst hadden wij een heel goed gevoel bij deze mensen. In het eerste gesprek vroegen ze ons nog over de kosten en mijn vriend had aangegeven dat dat notk was. Toen zijn we dus zaterdag twee weken geleden langs gegaan samen met de honden. Het was een heel goed gesprek maar we hebben het niet over geld gehad.

De afspraak was dat zei het een week zouden proberen en wij hebben dus de dag erna en een week later nog een keer gebeld. Toen mijn vriend over geld begon hielden ze zich heel lang voor de domme en hij ging toen ook even twijfelen of ze het nou echt niet begrepen of gewoon geen geld ervoor hadden. Vervolgens zei hij ja tuurlijk ik maak gewoon even het geld over.

We hadden dus 150,00 afgesproken maar toen ik gisteren keek was er maar 100,00 overgemaakt!!

Wat vinden jullie hiervan? Wij twijfelen namelijk of we hier iets van moeten zeggen. En we zijn ook erg bang dat het contact hierdoor misschien in gevaar komt en wij helemaal niet meer op bezoek kunnen komen.

Je hond(en) afstaan is ook een vorm van verlies. Ik heb het gelukkig nog nooit meegemaakt, maar kan me voorstellen dat het vreselijk veel pijn doet en de beslissing om een hond te herplaatsen heel moeilijk is. Heel veel sterkte!