Wat zou jij doen

Ik wil hier iets aankaarten wat mij al geruime tijd bezig houdt.
Het gaat over het moment dat de tijd daar is dat je je hond moet laten gaan.
In mijn ideale beleving ligt de hond bij mij en terwijl ik de hond streel en vasthoudt glijdt zij langzaam weg.
Dat is hoe ik het als mens, als maatje van mijn hond, met al mijn liefde en gevoel voor me zie en wat mijn behoefte is.
Maar daarbij houdt ik totaal geen rekening met wat voor mijn hond goed is.
Kelly houdt er niet van om vastgehouden te worden, soms (nu vaker dan voorheen) kruipt ze soms stevig tegen me aan en vind het heerlijk als ik dan (als zij dit verkiest), haar oren masseer of lekker op haar borst kriebel. Maar echt bij me liggen en vast houden vind ze gewoon niet fijn.
Daarnaast, en dat is een gevoel wat ik heb (dus waar discussie over mag zijn, graag zelfs), denk ik wel eens dat door het vasthouden je de hond te weinig ruimte geeft om zich over te geven. Dat de hond hierdoor in een soort van tweestrijd komt omdat hij zijn maatje niet in de steek wil laten.
Het stervensproces kan hierdoor belemmert worden omdat de hond letterlijk vast gehouden wordt.
Dus ernaast zitten en op kalme toon je hond de ruimte geven en zeggen dat het goed is om te gaan, dat het mag zo voor de hond wel eens heel bevrijdend kunnen werken op zo'n moment.
Ik heb 1 keer eerder en hond laten inslapen en met z'n tweeen hebben we haar vastgehouden en bemoedigt. Toch heb ik nog steeds het gevoel dat het daarom juist zo moeizaam is gegaan.
Hoe heb jij dit gedaan?
Hoe zie jij dit voor je?

Ik ben samen met mijn mannetje met Buster naar onze DA gegaan. We hadden een afspraak buiten de spreekuren. Het zat er al langer aan te komen, dus we waren een beetje voorbereid. Ik heb Buster op de tafel gezet, waarna hij direct ging liggen. Het leek of hij wist wat er ging gebeuren. Hij had er ook echt vrede mee! Mijn mannetje kon er niet bij blijven. Hij wou niet huilen in het bijzijn van Buster. Dat zou verwarrend voor hem zijn! Hij nam voor de prikjes afscheid. Ik voelde mij verplicht om wel bij hem te blijven. Ik moest hem begeleiden op zijn laatste lange reis. Ik heb hem de hele tijd gestreeld en geaaid en kusjes gegeven en hem verteld dat het goed was en dat hij lekker mocht gaan slapen en dat we ontzettend veel van hem hielden(houden). Toen hij overleden was, ben ik nog een hele tijd bij hem gebleven en toen heb ik pas mijn eerste tranen gelaten, omdat ik Buster niet wou laten merken dat ik zo verdrietig was. Ik wou hem laten zien dat ik sterk was. Daarna ben ik mijn mannetje op gaan vangen, want die had het ook erg zwaar. Achteraf heb ik van 1 ding echt spijt. Ik heb Flos niet echt betrokken in het afscheid. Hij heeft Buster dan ook weken gezocht en snapte het totaal niet!Nu is Flos ook al erg oud en heb nu in mijn hoofd dat als zijn tijd komt, dat ik de DA thuis laat komen en dat ik Morris in ieder geval de tijd geef om afscheid te nemen van zijn oude maatje. Ik hoop dat Flos tegen die tijd net zo vredig inslaapt als Buster dat gedaan heeft. Het gaf mij wel rust dat Buster zelf zo rustig van ons heen ging.

Ik heb sasja en Laika alletwee thuis in laten slapen.
Vind het een verschrikkelijk idee dat ze op een ander waar ze nooit op hun gemak waren hun laatste adem uit zouden blazen.
Nee, Ik heb bij alletwee bij ze gezeten en geaaid en gekust totdat ze ingeslapen waren.
Turbo en Luna mochten erbij blijven maar Turbo vluchten naar boven(kon het niet aan om zijn grote vriendin zo te zien).
Luna is er wel de hele tijd bij gebleven.
Laika is nog zeker 2 uur thuis geweest voordat ze opgehaald werd door de dierenambulance om gecremeerd te worden.
Al die tijd hebben we met het hele gezin bij ze gezeten en echt afscheid kunnen nemen.
Naar mijn idee wilde laika nog niet bij me weg.ze bleef vechten tegen de spuit die ze had gekregen.
Ik wil daar ook niet meer aan denken want het blijft me pijn doen.
Dat beeld zal me ook altijd bij blijven.
Waarschijnlijk voel ik me daardoor nog steeds niet goed als ik over haar heengaan denk.
Zou oow zo graag weer een boefke willen,toch lukt het me niet om door te zetten.

Monique, dank je wel voor je openhartige en ontroerende reactie.
Wat moet het fijn voor je zijn dat ondanks alle verdriet en pijn je wel het gevoel hebt dat buster zo vredig is overgegaan.
Jij hebt dus wel gestreeld, geaaid en kusjes gegeven.
Dat is nu net hetgeen wat me zo bezig houdt.
Ik hoop dat als het zover is ik kan voelen wat goed is en wat niet.
Mooi dat je ook echt nog de tijd hebt gekregen (vd DA) om bij hem te blijven.
Ik laat ook de DA thuiskomen als het zover is.
Het lijkt me zoveel rustiger en fijner.
Arme Flos, het is goed dat je nu weet dat het ook voor Flos belangrijk is om afscheid te nemen.

Ik heb het bij het konijn wel gedaan. Die heeft toch nog een tijdje in het hok gelegen om het andere konijn zijn tijd te geven. Op een gegeven moment wist ik dat het ok was.

@Liesbeth,
Ook dank je voor je openhartige reactie.
Zo zie je ook aan Turbo en Laika hoe verschillend ze er mee omgaan. Ontroerend.
Jij hebt ook geaaid en gekust. Dat vraag ik me dus af, of dat niet juist belemmerend werkt waardoor ze er zo tegen gevochten heeft. Ik vind het moeilijk dit te noemen omdat je al schrijft hoe moeilijk dit voor je was. Maar dat is juist wat ik met deze topic bedoelde. Of we daarmee ons maatje letterlijk vasthouden.

De hond die ik heb laten inslapen, kwam toen ik 14 was en hebben we laten inslapen toen ik 26 was, is op een hele afschuwelijke manier gegaan. Dit mag nooit weer zo gaan. Dus ik begrijp je gevoel helemaal. Dat vergeet je nooit.

laika moet luna zijn. Sorry voor deze vervelende verschrijving.

Geeft niks Petra,vergissen is menselijk.
maar het zou best eens kunnen wat jij zegt dat ze hier wilde blijven omdat ik haar niet kon loslaten.
Nou als het nog ooit gaat gebeuren probeer ik er wel te zijn voor mijn schatjes maar wel op een manier dat ze begrijpen dat ze mogen en kunnen gaan.
Ik zou willen dat hwet opnieuw kon doen voor haar.
Ze was er echt altijd voor me,waarom heb ik haar niet beter kunnen begeleiden toen het erop aan kwam.
Hoop maar dat ze me het vergeeft.

Dat lijkt mij idd vreselijk om mee te maken als je hond zich probeert te verzetten. Mijn DA vertelde mij dat ik niet moest schrikken als hij zou gaan schokken en zo. Ik vond het doodeng, maar gelukkig zakte Buster echt heel vredig weg....Vandaar dat ik ook schrijf dat ik hoop dat Flos net zo vredig zal gaan Dat geeft dan toch een stukje rust.

Dat geloof ik heilig Liesbeth. Jij hebt op dat moment gedaan wat in jou vermogen lag, met alle liefde die je voor haar hebt. Ook dat heeft Laika gevoeld.
Het is wellicht voor haar wat moeilijker geweest omdat ze voelde hoe moeilijk het was haar los te laten, waardoor het voor haar misschien weer moeilijk was om los te laten. Maar toch heb je alles voor haar gedaan.

Zoals we mijn maatje lieten gaan heb ik ook het gevoel dat ik haar zo verschrikkelijk in de steek heb gelaten toen het er op aankwam. Er ging ook van alles mis (ook door de DA) en ze heeft echt een half uur 3 kwartier liggen vechten. en het was een bloedbad doordat de ader gesprongen is.
Het mag nooit echt nooit meer zo gaan.

Ik wil jullie helemaal niet opzadelen met mijn ellendige verhaal, maar het staat er nu al.

@monique, ik denk echt dat dit een bijzondere situatie was.
En dat ik de volgende keer een ervaring heb zoals jij met Buster. Dat geeft een veel vrediger gevoel en meer berusting.
Al hoop ik dat het nog heel lang duurt.

Toen het voor mij tijd was om afscheid te nemen van Dribbel heb ik voor mezelf daar ook echt de tijd voor genomen. Op zaterdagmiddag heb ik de da gebeld, zodat hij op zondagmiddag zou komen om Dribbel in te laten slapen.
Hij had het al moeilijk en het leek er op alsof hij zaterdagavond uit zichzelf zou sterven, dat is niet gebeurd. Ik heb wel heel veel met hem geknuffeld en hem verteld dat hij mocht gaan, dat het goed was en dat ik het wel zou redden zonder hem.
's Nachts werd hij onrustig, toen is de vriendin die was gekomen om me te steunen bij hem gaan liggen. Toen hij me begon te zoeken heeft ze me wakker gemaakt. Ik heb toen nog een hele tijd bij hem gelegen, met zijn lijfje tegen me aan, net als toen hij nog bij me op bed sliep.
Een van mijn katten kwam af en toe ook waken.

Toen de DA kwam heb ik hem vastgehouden en geknuffeld en gezegd hoeveel ik van hem hield en dat hij mocht gaan. Hij is rustig ingeslapen in mijn armen en heeft niet gevochten. De volgende keer zou ik het precies weer zo doen.
Wat wel opvallend was, de kat die meegewaakt had, ging met haar rug naar hem toe liggen toen de da kwam. Mijn andere kat heeft niet echt afscheid genomen, maar zij gaf wel de asbus een likje toen ik die thuis kreeg.

Ik mis Dribbel nog iedere dag, maar ik denk wel dat ik het makkelijker los kan laten doordat ik op een fijne, liefdevolle manier afscheid kon nemen. Het was goed.

Ik heb alleen de poes van mijn buurvrouw moeten laten inslapen. Dit ging mij toch zo verschrikkelijk aan het hart. Het beestje was op, uitgedroogt en kwijlde/ijlde. Zij was op reis door Afrika. Het heeft grote indruk op mij gemaakt. Omdat mijn dieren altijd een natuurlijke, rustige dood zijn gestorven.

Ik heb het nu twee keer meegemaakt, en alle twee de keren waren anders.

Freya had ineens een gigantische mammatumor. Op maandag had ze nog antibiotica gehad voor de kans dat het een ontsteking was (de dierenarts had in 1995 nog geen röntgen apparatuur ofzo). De dag erna lag ze piepend op de grond, en Freya liet nooit zien dat ze pijn had.

En toch... ze kon bijna niet meer lopen van de pijn. Ik heb haar in mijn armen gehouden in de dierenambulance, in de wachtruimte, en haar op de tafel neergelegd. Ze probeerde niet eens op te staan en ze was als de dood van de dierenarts. Deze dierenarts deed niet aan eerst slaapmiddel, ze kreeg gewoon een roze spuit. Ik aaide haar hoofd en hield mijn bezwete hand voor haar neus zodat ze me tot het laatste kon ruiken.

En ze ging niet. Ze bleef klaar wakker. Het was dus ook zeker geen slaapspuit die hij had gegeven. Ze bleef gewoon er bij. De dierenarts al luisteren aan het hart, maar minuten later leefde ze nog lekker door. Toen moest er nog een spuit aan te pas komen. En toen duurde het nog even.

Het ging daar best wel... ruw zal ik het noemen. Naald in die poot en vooruit. Daarom zijn we met Chico toen hij ouder werd overgestapt van dierenarts, want zo inslapen, zonder roesje, zonder tourniquet, nee, dat was... nee.

Bij onze nieuwe dierenarts werden we eerst in een apart kamertje gelaten. Oh god, moet effe heel hard janken weer hoor...

Er werd een kleedje voor Chico neergelegd, en we legden Chico daar neer terwijl we wachtten op de assistente. Die kwam het tourniquet aanleggen, en omdat Chico altijd zijn poot terug trok bij het prikken ben ik op de grond gaan zitten. Ook even zijn kop vastgehouden, dat vragen ze altijd bij een prik, voor het geval ze willen bijten. Toen ben ik maar bij hem blijven zitten, net voor zijn voorpoten. Hij legde zijn kop neer, en hij was rustig. Ik aaide zijn kop, krauwelde achter zijn oren. Hij lag links van me op de grond, en mijn linkerhand lag voor zijn neus, zodat hij me kon ruiken.
Toen kwam de dierenarts, die kwam ook op de grond zitten. Ik bedacht dat als ik tegen Chico ging zitten praten ik spontaan keihard zou gaan janken, dus heb ik de dierenarts maar nieuwsgierig gevraagd hoe vaak hij nu dieren in moest laten slapen. Mijn stem zou Chico toch nog wel horen. Toen kreeg Chico zijn slaap prik. Ik bleef hem aaien. Hij lag meteen te snurken. Te SNURKEN! Ronk, ronk, ronk. Ik moest er nog om lachen ook, van de zenuwen ook. De laatste keer dat hij me hoorde lachen.

Het laatste spuitje kwam er aan, in de tourniquet, leegdrukken. Nog een snurk, en toen een uitademing. En toen niets meer. Hij was meteen weg. Geen 'gevecht'. Geen tweede dosis. De dokter luisterde en hoorde geen hartslag meer, en ging al snel weg.

We hebben daar nog heel even gezeten en toen pakte ik zijn hoofd in mijn handen. Helemaal slap. Ik had dat nog nooit in het echt meegemaakt en zeg met mijn stomme kop "Hé, hij is écht dood."

Zo ziek als Freya was, zoveel pijn als ze had, zo erg vocht ze om in leven te blijven. En zo blij als Chico was om met de auto mee te gaan, hoewel hij alleen nog maar een paar meter zonder steun kon lopen, zo snel ging Chico.

Je kan er niets van zeggen hoe ze op dat moment zijn. Als je dierenarts met een roesje werkt wil je hond misschien wel dicht tegen je aanliggen, of met alleen een kop op schoot.

Ik moet toch eens aandelen kopen in een zakdoekjes fabriek. Sinds ik Chico heb laten inslapen (9 maanden geleden!) ben ik grootverbruiker.

Gelukkig nog nooit zelf hoeven laten doen.. ..

Ik denk dat als Daan een spuitje zou moeten krijgen, dat ik dat idd thuis (bij mn ouders) ga laten doen, daar is ie het aller aller gelukkigst , het zal dan waarschijnlijk om HD gaan, dus krijgt ie 's ochtends van mij of de DA een cocktail aan pijnstillers, gaan daarna uren wandelen, als ie nog kan lopen dan.. en als ie eenmaal lekker ligt bij te komen slaapmiddel erin en dan rose spuit, en ik ben m wel van plan vast te houden. Nou ja, de standaard lepeltje lepeltje houding waarin wij altijd slapen..

@ Wilma;

Samen doen?

Wat een moeilijk onderwerp he? Het haalt zoveel herinneringen naar boven.
Misschien zelfs wel fijn om het nog eens op te kunnen schrijven, vanwege de impact die het heeft en hoe we er ieder op onze eigen manier mee omgaan.
Wat verschrikkelijk is het toch als het niet zacht en rustig gaat.

@Thera, wat fijn dat je er zo kon zijn voor dribbel en dat het zo in harmonie gegaan is.

@Mandy, dat lijkt mij de mooiste natuurlijke manier zoals bij jou honden. Ik weet dat het niet vaak voorkomt dat het zo mogelijk is. Heb jij dat ook als vredig ervaren?

@wilma, Freya , gelukkig ging het bij chico wat vrediger.
En laat de tranen maar stromen meid

@Isabelle, de gedachte eraan is nu al zwaar he? Ik hoop dat het nog lang duurt.

petra , denk dat het voor een ieder anders is, en als het moment daar is, je je gevoelens even opzij moet zetten, en dan aan je hond moet denken, in leven weet je de gevoelens en de behoeftes van je hond, hou daar ook rekening mee als de tijd daar is, gekomen is.

jouw vraag hoe jij het zou doen, dus ik.

ik heb al meerderen honden weg moeten brengen, de allelaatste was mijn maatje voor het leven, zou samen oud willen zijn geworden met haar, dat was mij niet gegund, wel mijn hond, een waardige ouderdom, en ik heb haar dan ook in haar waarde laten inslapen, in mijn armen, thuis in haar eigen omgeving. voor haar maakte het niets uit, ze lag lekker bij me, de spuit die het einde aangaf, heeft ze totaal niet gevoeld, was voor mij heel erg, en daar moet je een punt achter zetten, kijk naar alle lieve en ook soms mindere leuke herinneringen, dan heb je er echt vrede mee, niet in de eerste tijd, dan doet het alleen maar pijn, maar echt er komt een tijd, dat je met een grote lach aan je hond denkt, en dan heb je het verwerkt. en hou ze in je hart, zodat je weet dat ze geleefd heeft.

Mijn eerste hond ( dat was nog bij mijn ouders thuis)
hebben we naar de DA gebracht, daar hebben we hem een spuitje gegeven en is hij in onze armen ingeslapen.

Toch hoop ik dat het bij mijn honden anders gaat.
Hel liefst zou ik hebben dat ze zelf de keus maken. Dat als ze oud en ziek zijn en ik met de gedacht loop om ze in te laten slapen dat ze zelf die keus maken. Dat ze s'avonds lekker in hun mandje gaan liggen en voor eeuwig in slaap vallen. Gewoon zoals ze nu ook gaan slapen.

Mocht ik toch degene zijn die de keus maakt dan zou ik dat thuis laten doen. In de vertrouwde omgeving, lekker op de bank met de andere hondjes erbij.

Ik hoop dat dit nog heel lang gaat duren

Hoi Petra, Kelly & Jip,

Wij hebben het helaas wel mee gemaakt, dat we afscheid moesten nemen van ons meisje, alleen konden wij niet bij haar zijn, toen ze uiteindelijk overleed, want ze was niet bij ons maar bij de dierenarts voor haar aanvallen voor epilepsie. Dus hebben wij helemaal geen afscheid van haar kunnen nemen, ze was op dat moment helemaal alleen. Dat doet ons nog iedere dag heel veel pijn, en maakt het verwerken ervan ook ontzettend moeilijk.

Groetjes Sonja.

goh ben een bikkel, maar heb ook zakdoekjes nodig.

Het lezen van jullie verhalen doet me huilen, hoeveel je van zo'n diertje kunt houden. Zelf heb ik nog nooit een hondje moeten loslaten, maar de gedachte dat dat ooit komt, maakt me nu al verdrietig. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten, te knuffelen. Ik zie ze zo enorm graag.

Het is goed om te lezen dat jullie ook zo veel om jullie hondjes geven...

Bas hebben we thuis laten inslapen, hij kon al een paar dagen niet meer op z'n achterste poten staan, hij had nog een spuit van de DA gekregen waardoor hij na een paar uur weer had moeten kunnen lopen, maar het heeft niet geholpen. De dag dat we hem hebben laten inslapen ben ik de hele tijd dicht bij hem gebleven, op een stoel vlakbij of op het tapijt tegen hem aan, zodat hij wist dat ik er was. De poes, waarmee hij een soort gewapende vrede had gesloten, gaf hem op een bepaald moment een lik over z'n neus, alsof ze wist wat er ging gebeuren. Hij heeft niet bewogen toen hij de spuitjes kreeg, voelde aan dat er een einde ging komen aan de pijn, ik heb gezegd "ga maar Basje", en toen was hij er niet meer.
Terwijl ik dit schrijf krijg ik weer tranen in mijn ogen, het is iets meer dan een jaar geleden, maar het lijkt nog maar pas. Zijn as heb ik nog altijd, misschien dat ik ze deze zomer ga uitstrooien in het veld waar we zoveel uren samen hebben gewandeld, momenteel ben ik er nog niet aan toe.

Willemijn schreef: goh ben een bikkel, maar heb ook zakdoekjes nodig.

Ik kan nog makkelijker over de dood van mijn moeder, tante en oma praten dan over Chico. Nu is mijn moeder al wel 27 jaar dood, maar de rest de afgelopen 10 jaar. Chico was dan wel 'maar' een hond, maar het hakt er veel meer in.

Ik heb bij het lezen van de bovenstaande verhalen ook een traantje gelaten.

Ik heb mijn eerste maatje (Maylo) in 2006 in moeten laten slapen. Hij kreeg in een hoog tempo meerdere tumoren in zijn lichaam en hier was niks meer aan te doen. Tussen het stellen van deze diagnose en z'n laatste dag heeft gelukkig nog zo'n half jaar gezeten zodat ik me hierop kon voorbereiden, zover dit mogelijk is... Dit laatste halfjaar heeft hij wel medicatie gehad en heeft hij gelukkig weinig last gehad, maar de laatste weken ging het ineens erg hard, de tumoren in zijn hals drukte op zijn luchtpijp en hij kreeg steeds meer moeite met ademhalen en liep veel te hoesten. Ik herriner me het nog als de dag van gister dat mijn moeder op vrijdagmiddag tegen me zei, maandag gaan we naar de dierenarts, het kan zo niet langer meer, Maylo krijgt het te moeilijk en te veel pijn. Ik heb het laatste weekend bij hem geslapen en heel veel met hem geknuffeld en hem verwent met heel veel lekkers. Eenmaal bij de dierenarts werd hij in eerste instantie op de tafel gezet. Hier heeft hij ook de eerste spuit op gekregen, toen hebben we hem door de kamer laten lopen en ben ik op de vloer gaan zitten en kroop hij lekker bij mij op schoot. Zo zaten we thuis ook altijd. Toen de eerste spuit begon te werken en hij helemaal rustig was hebben ze de 2e spuit gegeven terwijl hij bij mij op schoot lag en heeft hij in mijn armen zijn laatste adem uitgeblazen. Hoe moeilijk dit ook was, ik ben blij dat het op deze manier is gegaan. We zijn nu een aantal jaar verder en de tranen stromen over m'n wangen wanneer ik hier weer aan terug denk.

Lieve Maylo ik mis je! Je bent en blijft mijn maatje

Wat maakt dit veel herinneringen los he.
En die emoties voelen we allemaal mee

@Willemijn, zo voel ik het ook hoor. Het welzijn van de hond staat voorop. Ik denk dat dit ook heel goed aan te voelen is voor het hondebaasje, wat nodig is en wat goed is.

Ontroerend om jullie unieke, bijzondere verhalen te lezen.