Dorus; ik mis je heel erg!

Dorus
Ik was nog heel jong, ik denk ongeveer 2,5 jaar. Het is de eerste herinnering die ik heb. We gingen met de auto onze eerst hond ophalen. Ik weet alles nog heel goed. Toen we daar kwamen en aanbelden deed een oude mevrouw open en die nam ons mee naar de tuin. Daar stond een hele grote bench met een zwarte labrador erin en een kleine blonde labrador puppy. De blonde puppy was natuurlijk ons hondje dat we kwamen ophalen. Hij was zo klein dat hij in een kartonnen doosje paste en hij lag de hele tijd te slapen. We hebben hem in de auto gezet op de achterbank, tussen mijn vader en mij in.
Dat kleine hondje is uiteindelijk een hele mooie labrador geworden. Slapen en eten deed hij het liefst. De slee trekken in de winter en lekker zwemmen in de zomer vond hij helemaal geweldig.
Dorus was echt zo’n trouwe lobbes die alles wel voor je wilde doen. Hij kwam ons ook altijd troosten als we verdriet hadden, alsof hij het aan kon voelen.
Na 7 jaar werd er HD bij hem gevonden. Het was te riskant om hem te opereren en dat hebben we daarom ook niet gedaan. Ook zei de dierenarts dat hij sterke spieren had, dus dat het niet al te veel problemen op zou leveren.
Pas jaren later kreeg hij er last van. Hij begon bij zijn heupen gigantisch in te vallen en af en toe kwam hij niet meer van zijn plaats af omdat alles te stijf was. Van de dierenarts kreeg hij pijnstillers. Maar op een gegeven moment kon het niet meer. Hij ging in een keer heel hard achteruit en we zagen het allemaal maar we zeiden er niets van. Tot op een gegeven moment de knoop door moest worden gehakt. Hij had pijn en we konden hem niet langer bij ons houden, ook al wouden we dat nog zo graag. We moesten ons maatje in laten slapen. Ik zag er heel erg tegen op omdat ik zoveel van hem hield. Ik was met hem opgegroeid en ik wou hem helemaal niet kwijt. Ik heb zo hard en zoveel gehuild, en nu moet ik er nog steeds om huilen.

We hebben 15 jaar lang van onze Dorus mogen genieten. De dierenarts is bij ons thuis gekomen en we waren er allemaal bij toen hij lekker ging slapen. Daarna zijn we naar de dierenbegraafplaats gereden met ons maatje achterin. Zo begon het en zo is het ook geëindigd. Hij heeft een hele mooie begraafplek gekregen met een hele mooie steen. Het was een hele mooie begrafenis.

Toch voelt het heel vervelend omdat ik steeds denk dat hij nog bij ons had kunnen zijn als we hem niet hadden in laten slapen. Elke ochtend als ik beneden kom zie ik de lege plek waar hij eerst altijd lag. Het is nu zo stil en leeg in huis. Ik wil hem zo graag nog een keer aaien en lekker met hem spelen. Ik wil zo graag nog een keer in die pretoogjes van hem kijken en ik wil zo graag nog een keer dat staartje zien kwispelen.

sterkte ...

Lieve Lisa,
Wat zijn er veel honden op deze wereld die het zo goed als jouw Dorus zouden willen hebben (gehad). Een waardig leven én een waardig afscheid. Zoals je schreef kwam de dierenarts bij jullie thuis en waren jullie er allemaal bij. Petje af, meid. Je hebt het supergoed gedaan. Dit alles betekend dat je heel veel liefde hebt gehad (en nog steeds hebt!!!) voor je lieve Dorus. Het is goed zo! En 15 jaar is al heel wat voor zo'n grote hond. En natuurlijk mis je hem. En natuurlijk is er nog steeds verdriet. En natuurlijk wil je hem nog 1 keertje knuffelen. Maar...je mag geen schuldgevoel of spijt hebben. Je hebt juist goed gehandeld. Echt waar. Je verdient een dikke pluim. En Dorus...die is zeker weten supertrots op zijn bazin!!!

Een dikke knuffel van Jacq én een pootje van Sil!

Ach Lisa, ik begrijp je verdriet
Maar hoe graag je het ook gewild had, Dorus kon geen 100 worden. Hij heeft ondanks zijn hd een hele respectabele leeftijd bereikt hoor en dat is het bewijs dat jullie heel goed voor hem gezorgd hebben.

Zijn tijd was daar en dan is de ultieme daad van liefde dat je je maatje moet laten gaan.....

Troost je met de gedachte dat hij een goed leven heeft gehad. Jullie hebben hem alles gegeven wat je kon, tot en met de laatste daad

Wens je heel veel sterkte

Hoi Lisa,

Dorus heeft een mooie leeftijd mogen behalen.

Ik wil je heel veel sterkte wensen met het verwerken van het verdriet.

Wat verdrietig, de hond waarmee je opgegroeid bent.
Dat is zo iets bijzonders, zo'n maatje die met je meegroeit. Zo'n eerste is er maar 1tje van, onvervangbaar.
Sterkte en ik hoop dat je alle goede herinneringen je leven lang in je hart meedraagt.

heel veel sterkte met dit verlies
veel liefs xxx

Heel veel sterkte, wat moet dit moeilijk zijn voor je.

Lieve groet, Thera

Bijna iedereen heeft daar last van: die gevoelens van 'was het wel zijn tijd?', 'was er niet iets wat we nog konden doen voor de hond?'... Dat, naast het verliezen van je maatje, zorgt voor veel verdriet. Er was niets meer dat jullie konden doen voor Dorus. Jullie hebben hem de ergste pijn bespaard en dat is veel waard. En het is oke om te rouwen, het is niet niets om je lieverd te moeten missen. Heel veel sterkte! Koester de mooie herinneren van Dorus.

Hallo allemaal, heel erg bedankt voor jullie lieve reacties!

Wat een schat! mooie foto van jou met hem.
Goed idee om je herinnering zo levend te maken met een account en het deelt met ons.
Hij zit in je hart

Wens je heel veel sterkte.

meid stertke..
dit verdriet moet een plekje krijgen.. en dat is niet makkelijk!

Heel veel sterkte......

Namens mij ook heel veel sterkte met het enorme verlies van jouw kanjer Dorus. Ik hoop dat je kracht kan putten uit alle mooie herinneringen aan je maatje waar je mee opgegroeit bent. Ik zal een kaarsje voor Dorus branden en hoop dat hij al een mooi plekje gevonden heeft bij de regenboogbrug....

een steunknuf van Monique

Heel veel sterkte!

Heel veel sterkte gewenst, nu jullie Dorus na 15 jaar moeten missen! Hij laat een leegte na...STERKTE!

Hoi Lisa,heel veel sterkte toegewenst met dit verdriet.