Bijzondere reactie van je hond

Hallo Iedereen....

Ik werk als verpleegkundige met mensen zie zowel verstandelijk als een zeer ernstige lichamelijke beperking hebben. Ik neem Jemen al van pups af aan soms mee naar het werk. Het is heel bijzonder om te zien, hoe hij met deze mensen omgaat. Hij is heel voorzichtig..... Bij een client springt hij op de rolstoel en geeft hem een hele dikke lik over het gezicht. Deze client moet dan vreselijk lachen....

Echt heel erg leuk om te zien. De hond is volkomen ontspannen, zelfs als er iemand heel hard schreeuwd of een epileptische toeval krijgt. Ligt vaak te slapen naast een client in een rolstoel...

Herkennen jullie dit?? Reageerd jullie hond ook in bepaalde situaties anders, voorzichtig of bijzonder??

Ik heb de ziekte van crohn dus heel vaal buikpijn shanty ookal is ze nog maar 5 maanden gaat steeds precies met haar kopje op het zere plekje liggen (mijn katten trouwens ook)
en ziet heel voorzichtig als ze merkt dat ik pijn heb als ik op me zei op de bank lig en ze weet dat ik pijn heb komt ze als warm kruikje tegen me an liggen

Met mijn Dribbel werkte dat niet zo helaas. Ik werkte in een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking, maar Dribbel reageerde niet op iedereen even goed. Helemaal niet als ze zich dan over hem heen bogen om hem te aaien. Denk dat dat met dominantie te maken had.
Ik vond het wel jammer dat Dribbel zo fel reageerde, ik heb hem dus eigenlijk zelden tot nooit meer meegenomen naar mijn werk, terwijl dat voor sommige cliënten toch echt wel meerwaarde had gehad (als mijn hond aardiger of minder dominant was geweest).

Groetjes Thera

Is echt leuk hoe sommige honden zijn.
En het lijkt me ook een heel lief gezicht als je zoiets ziet

Mijn oudste hond is erg wild en druk ,ze is altijd aan het rennen en vliegen lijkt wel.Maar als mijn zoontje in de buurt is ,dan is zo ontzettend voorzichtig met hem.Ze let altijd op dat ze hem niet omver rent of duwt ze remt altijd af en kijkt dan echt zo naar hem van ok ik zie je wel hoor ik zal voorzichtig bij je zijn.

Dat is me altijd al opgevallen aan haar.Omdat toch de meeste honden zich daar niets van aan trekken.

Ik heb zelf geen kinderen, maar als er kinderen op bezoek waren, was Dribbel wel altijd heel lief. Alleen was het wel zo dat als Dribbel zich bewust afzonderde, ik de kinderen niet meer in zijn buurt liet komen. Ik vind namelijk wel dat je in dat opzicht de keuze van je hond moet respecteren en dan hebben de kindertjes pech. Hoe lief ze de woef dan ook vinden!

@ Jemen: Dat je hond op zo'n manier reageerd op mensen met een beperking.
Tjee. Dat is echt bijzonder. Een hond waar je trots op kan zijn.
En dat je beschrijft dat hij rustig blijft naast een persoon die een aanval krijgt. Wow ik sta er echt van te kijken. Je hebt een echte speciale lieve bijzondere hond.
Als hij wel eens meegaat naar je werk, heeft hij een eigen mandje op je werk?

@ iedereen: Trouwens vind ik elke hond bijzonder.
Net zoals mensen reageerd elke hond weer anders.
Honden zijn echt slim dat ze vanuit zichzelf zo reageren. Het zijn echte beschermengeltjes , beste vriend en een trouwe viervoeter.

Mijn zoontje respecteer mijn honden ook ,als ze uit zijn of mijn buurt gaan ,dan gaan ze meestal vanzelf op mijn bed liggen of in hun bench ,en mijn kinderen komen daar dan ook niet.

Maar als ze samen in de kamer zijn dan moeten mijn honden ook zeker mijn kinderen respecteren.En het is nou eenmaal zo ,soms lopen grote honden kleine kindertjes omver als de kleine kindjes of honden niet uitkijken dat heeft niet echt met respecteren te maken vind ik.Ik sta ook weleens perongeluk op ze poot ofzo ,maar wil niet zeggen dat ik hem niet respecteer

Ik had een hoogbejaarde teckel, die liep niemand meer omver. Hij lag meestal rustig op zijn kussen en werd dan wel 'geaaid'. Als hij het zat was, ging hij uit zichzelf op de gang of in de slaapkamer liggen. De kindertjes die ik op bezoek kreeg, waren nog niet op een leeftijd dat ze dan uit zichzelf al mijn beestjes met rust lieten, maar gelukkig heb ik een grote verzameling prentenboeken en kartonboekjes in mijn boekenkast staan!

@Jemen

Ik vind het wel heel bijzonder dat jouw hond zo goed reageert op mensen met een beperking en dat hij bij aanvallen gewoon rustig er naast blijft zitten. Wat ik eerder al aangaf, vond ik het jammer dat mijn Dribbel niet zo goed op alle cliënten reageerde, anders had het zeker meerwaarde gehad voor sommigen.

Bedenk net dat bij de jongeren die ik toen begeleidde Dribbel wel heel ontspannen rondliep. Hij liet het zelfs toe dat 1 van die gasten elke keer zijn oortjes naar achteren klapte. Ik vroeg me al af hoe dat toch elke keer kwam en toen gaf die cliënt toe dat de hele tijd te doen, omdat het er zo grappig uit zag!

Noppes reageert ook bijzonder op gehandicapten.
Ze is dan heel rustig.
Mijn zoontje heeft oa epilepsie en zo voelt zijn aanvallen aankomen en waarschuwt ons dan door steeds dicht bij ons zoontje te blijven en hem te 'stalken'.

Bo is erg onstuimig, lomp en soms erg druk. Bo vindt kinderen ook erg interessant, en op eerste gezicht lijkt het er ook altijd op dat ie als een bezetene op ze af gaat en tegen ze opspringt e.d. Maar dat is schijn, als mijn 2 peetkinderen er zijn dan is ie zo rustig en lief voor ze. Ook bij mensen die wat bang aangelegd zijn voor honden is hij anders, dan gaat ie heel rustig naar ze toe en laat hij als het ware zien dat ze echt niet bang hoeven te zijn voor hem. Mijn neefje was als de dood voor honden, sinds die een weekendje hier geweest is is dat wel anders. Hij is nog wel afstandelijk en angstig maar de echte grote angst lijkt wel verdwenen te zijn. Elke keer als we die kant op gaan voor verjaardag o.i.d. hoopt hij dat Bo meekomt

Tijdje terug zat ik in een zeer diep dal..
Ik weet dat ik een keertje een woede uitbarsting heb gehad en een vaas of iets kapot gegooid had,

Normaal reageerde Lucky heel slecht op een stemverheffing,
Ik zat tegen de bank geleund en hijgde nog na van de woede..
Lucky kwam tegen me aan zetten en legde haar kopje tegen mijn schouder aan..
Dit vond ik zo speciaal...zal ik ook nooit vergeten.

Mooie verhalen allemaal. Het enige wat ik bij Paco tot nu toe heb gezien, is dat hij zichzelf erg prettig voelt bij mensen die een rustig karakter hebben. Normaal gesproken begroet hij iedereen normaal, beetje kwispelen, beetje slijmen. Al snel gaat hij dan weer zijn eigen goddelijke gangetje. Kwam laatst een hele saaie 'vriend' op bezoek en Paco zat piepend aan zijn voeten, ging op zijn rug liggen en was niet bij hem weg te slaan. Was opvallend gedrag.

Sasha springt normaal tegen de mensen op uit enthousiasme, wat ik zelf ook vervelend vind. Maar bij mijn grootmoeder die niet zo lang geleden geopereerd is aan gezwel in de hersenen, is ze net heel kalm. Aan haar staart zie je dat ze zichzelf geweld moet aandoen om zo netjes te blijven, maar ze doet het spontaan. Trouwens bij mijn grootvader, die wel nog goed te been is, maar heel tenger, is ze net zo voorzichtig. Ze lijkt aan te voelen wie wat meer kan hebben wat betreft springgedrag.
Vroeger bij de paarden net hetzelfde gezien. Die leken aan te voelen dat er een kind op hun rug zat en liepen daarmee alsof ze eieren vervoerden, met een volwassenen op de rug waren ze veel onstuimiger.
Veel dieren schijnen instinctief aan te voelen dat ze met bepaalde personen gewoon voorzichtig moeten zijn. Ik vind dat best wel een bijzondere eigenschap.

@jemen: Wat fijn dat je je hond kan meenemen naar het werk en dat hij het daar zo goed doet.

Ik herken het ook. Ik ben ook Z - verpleegkundige en ook mijn doggies gaan nu een dan eens mee. en dan gaat alles inderdaad heel rustig en voorzichtig.
Maar het mooiste wat ik met Hero heb meegemaakt was toch wel gewoon hier in het park.
Hero was toen denk ik 10 mnd oud en een vreselijke stuiterbal.
Loop ik met hem in het park (aangelijnd) Kom ik een echtpaar tegen wat bij ons in de buurt woont. De vrouw heeft parkinson en alzheimer en zit als een kasplantje in een rolstoel. Meneer vertelde dat ze zelf altij airedale terriers hebben gehad en hij is helemaal weg van Hero.
Hero vind alle aandacht wel prima natuurlijk. Opeens legt ie zijn voor poten op de knieen van mevrouw en likt heel zachtjes haar handen. Mevrouw lijkt niet te reageren tot we zien dat er een traan over haar wang loopt. Dit was zoooo mooooooiii. Ik krijg er nog kippevel van.

@Maaike

Wat een mooi verhaal.

Ook ik nam mijn duitse herder vaak mee naar het werk, ik werk als pedagogisch medewerker bij een stichting voor verstandelijk gehandicapten. Het was mooi om te zien hoe zij snapte hoe ze zich moest gedragen, en hoe de clienten daarop reageerden, een oudere vrouw die anders nooit praatte riep toen ze mijn hond zag: "ik ben lekker toch niet bang hoor", waarop de hond netjes naar haar toe liep een likje over haar hand gaf en naast haar ging liggen, waarop de vrouw weer straalde...dat zijn mooie dingen..

Ik denk dat Lola het eng zou vinden, de soms wilde gebaren en harde stemmen, ik denk dat ze zou gaan happen. Dus haar kan ik niet meenemen.

Ik vindt het altijd bijzonder om te zien en te horen hoe sommige honden reageren op mensen met een beperking en hoe deze mensen kunnen reageren op een hond.

Bodhi is laatst geaaid door een meisje dat bang was voor honden. Bodhi kan best enthousiast zijn en opspringen en in je gezicht willen likken en zo, maar nu bleef hij heel rustig, alsof hij het aanvoelde dat dat meisje het een beetje spannend vond...

Bram is ook herhaaldelijk meegeweest op visite naar mijn dagverzorging en past zich perfect aan de mensen aan. Is rustig, doet zacht en lijkt soms wel een heel andere hond. Ook kun je bij Bram geruste en klein kind in de buurt zetten. Ons buurjongetje is bijna 1 en kan net aan zitten, Bram drukt zich plat tegen de grond en past heel goed op hem. Is niet druk, kan alleen soms een dikke lebber over zn voorhoofd geven.

Leuk om jullie verhalen allemaal te lezen. Jemen is natuurlijk ook erg gesocialiseerd! Dat moeten jullie niet vergeten. Ik nam hem als pupje al eens mee naar het werk. aangezien dat vlakbij is... Mijn collega's zeggen ook vaak dat het net zijn tweede huis is. Ik neem nooit iets mee (mand ofzo...) hij ligt gewoon overal wel... Maar het blijkt wel uit jullie reacties dat het hele bijzondere dieren zijn

toen wij alleen skate nog hadden waren wij nog bezoekvrijwillegers van een ,,jongen`` met het down syndroom.
hij was erg bang voor dieren.
skate begroet iedereen altijd heel enthousiast,maar als titus hier binnen kwam ging skate altijd heel braaf in z´n bench liggen,of hij het wist dat titus er niks aan kon doen dat hij bang was!!