Dribbel 16-07-1994 - 31-01-2010

Mijn 2e dag zonder Dribbel... Tijd voor wat mooie/ leuke herinneringen.

Voordat Dribbel in mijn leven kwam, had ik leasehonden. Mijn beste vriend had een pracht van een Rotweiler (Bolleke) en een schattig zwart vuilnisbakje (Nikita). Ik liet ze overdag uit en als ik in het weekend behoefte had aan een wandeling kon ik ze ook altijd meenemen. In de herfst van 2005 verhuisde mijn beste vriend met onze hondjes naar België. Ineens had ik geen honden meer en ik miste ze verschrikkelijk. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt dat ik zelf een hond wilde.

Voor een pup had ik geen tijd, dus toen maar het asiel gebeld. Ik had geen idee wat voor hond ik wilde, als het er maar een was die samen met katten kon. Op het moment dat ik belde, hadden ze 2 honden die met katten konden. Een ierse terriër en een teckel.
Bij het horen van teckel had ik meteen een beeld van zo'n nuffig, langharig beest, dusin eerste instantie ging ik voor de ierse terriër.

Samen met eeen vriendin ging ik op een dinsdag in januari kijken in het asiel. Ze zouden me eerst de teckel laten zien, hoewel ik daar dus eigenlijk niet in geïnteresseerd was... Dribbel zat in de seniorenkamer, geen kennel, maar gewoon een kamer met een bank erin en eigenlijk nog best huiselijk. We kwamen binnen en het eerste wat ik zag was een muppet-achtig beest dat prinsheerlijk naast een kat op de bank lag.
Bij het zien van het bezoek kwam hij van de bank af en liep eigenlijk meteen op mij af. Bij het zien van dt ontzettend grappige beestje kon ik niet anders dn meteen door de knieën gaan. Hij zette zijn pootjes op mijn knie en keek me zo ontzettend blij en lief aan, ik was verkocht! De ierse terriër heb ik voor de vorm nog even bekeken, maar ik had mijn keuze al gemaakt.

Ik kreeg nog bedenktijd en ik moest kunnen garanderen dat mijn ouders hem zouden verzorgen als ik aan het werk was.
Na 1 dag heb ik gebeld dat ik hem graag een thuis wilde geven.
De dinsdag daarna, 24 januari 2006, ben ik hem op gaan halen samen met een vriend van me. Hij liep vrolijk en blij met ons mee en hij liep meteen op de goede auto af een grote zwarte. Daar had hij een voorkeur voor, dat heb ik later nog wel vaker gemerkt.

Op weg naar huis in de auto liep hij al kreunend heen en weer op de achterbank, dan weer uit het ene raampje kijken, dan weer uit het andere. Hij vond het prachtig! Eenmaal thuis voelde hij zich meteen al aardig op zijn gemak. De ene kat ging hem meteen uit de weg en de ander ging voor hem zitten met een blik die wilde zeggen: 'wat mot jij hier?'. Van haar heeft hij in het begin dus wel een paar meppen gehad als hij te enthousiast op haar af kwam.

's Avonds kwam mijn moeder meteen kijken, want ze was wel heel benieuwd naar de hond. Ook zij was op slag verliefd.

De eerste 2 weken sliep hij braaf in de woonkamer op de bank, hij herschikte dan wel de kussentjes, want hij moest natuurlijk wel iets hebben om zijn koppie op te leggen. Na 2 weken werd ik 's ochtends een keer wakker en toen lag hij naast mijn bed te slapen. Ik kon dat niet erg vinen, ik vond het eigenlijk wel gezellig. Maar zoals ik de volgende dag merkte, als je een teckel 1 vinger geeft... De nacht daarna was hij erbij komen liggen op mijn bed en dat is eigenlijk zo gebleven totdat hij niet meer zelf op mijn bed kon komenen ik het te gevaarlijk vond als hij er zelf af sprong. Maar wat was het heerlijk dat warme lijfje van hem tegen me aan!

Voor nu hou ik het even hierbij, meer herinneringen volgen nog.

zo zie je maar...wij denken dat wij de hond uit kiezen,maar eigenlijk is het andersom.waarom kwam hij in het asiel?was zijn baasje overleden?

Dribbel was van een ouder echtpaar geweest, waarvan de man was opgenomen in het verpleeghuis. De vrouw kon de zorg voor Dribbel op een gegeven moment niet meer aan, vandaar dat hij in het asiel terecht is gekomen. En dat was dan eigenlijk weer een groot geluk voor mij!

Mooie herinneringen haal je hier op aan Dribbel.
Hij heeft je erg vakkundig "ingepakt", daar in het asiel!

Heel veel sterkte wil ik je wensen !
Mooie herinneringen die je hebt opgeschreven !

Heel veel sterkte, ik heb het half september ook mee gemaakt en heb nog altijd mijn moeilijke momenten ... Met het grote verschil dan dat ik zijn ziekte naar de achtergrond probeer te schuiven en dat vooral al zijn mooie momenten op de voorgrond treden ...
Grtz

Wat heb je mooie herinneringen aan Dribbel!
Kostbaar hoor! Mooi om je liefdevolle woorden te lezen...

Groetjes, Anita.

Ik merk dat ik mijn laatste rondje van de dag erg mis, het was voor mij altijd ideaal om mijn hoofd leeg te maken aan het eind van de dag.
Voor Dribbel was het ook een kans nog even lekker los te lopen, wel met verlichting, anders zag ik hem niet meer...

Eerder vanavond regende het echt heel erg hard hier en ik herinnerde me weer al die keren dat Drib het op een rennen zette als we buiten overvallen werden door een flinke regenbui. Hij was er echt van overtuigd dat ie van suiker was denk ik.

Ik heb het ook wel meegemaakt dat het ook heel hard regende en dat Dribbel dan aangaf naar buiten te willen/ moeten. Dan zei ik altijd nog tegen hem dat hij dat helemaal niet wilde, maar toch droeg ik hem dan 6 trappen naar beneden. En als we dan beneden waren en de deur uitgingen, bleef meneer in de portiek staan en draaide meteen weer om. Alsof hij zeggen wilde: je verwacht toch niet dat ik hier doorheen ga, of wel?

Behalve dat ik dan vooral heel hard moest lachen, probeerde ik hem dan nog wel even uit te laten. Vaak kwam ik dan niet verder dan een meter! Dan rende hij snel weer naar de deur en kon ik hem weer 6 trappen naar boven dragen...

Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd!

alle goede herinneringen komen nu terug,en dat zal een lach en heel veel tranen meebrengen.dat is ook goed,want door huilen,en erover praten,kun je het uiteindelijk een plekje geven.
maar je moet ook slapen,meid,want aan het tijdstip te zien,heb je daar moeite mee,nu.
zorg dat je aan je rust toekomt,anders is het nog zwaarder.

Ik heb net gehoord dat Dribbel gistermiddag gecremeerd is. De melding vooraf heb ik helaas niet gekregen.

Op dit moment zit ik te luisteren naar de cd die ik heel veel gedraaid heb tijdens het afscheid nemen dit weekend. Ook heb ik een kaarsje aangestoken voor mijn vriendje.

Dribbel kwam in mijn leven op een moment dat ik het heel moeilijk had. Eigenlijk was dat ook de reden om een hond te nemen, om in ieder geval de deur uit te moeten en iets om echt voor te moeten zorgen. Katten redden zich wat dat betreft een stuk beter.

Dribbel heeft echt ongelovelijk veel voor mij gedaan. Hij gaf me een veilig gevoel zodat ik kon slapen 's nachts, hij zorgde ervoor dat ik aardiger over mezelf ging denken. Hij heeft eraan bijgedragen dat mijn zelfbeeld beter/ realistischer werd. Hij was er als ik hele zware dagen had, dan bleef hij bij me in de buurt en soms probeerde hij me ook aan het lachen te maken. (wat hem altijd wel lukte)

Ook de laatste maanden toen hij al in de woonkamer in zijn mand bleef liggen 's nachts, kwam hij toch nog vaak even controleren en welterusten zeggen. En op de dagen dat ik echt niet lekker in mijn vel zat, kwam hij 's nachts op het kleedje naast mijn bed liggen om daar dan de hele nacht te slapen.

Mijn oudste kat neemt nu een beetje zijn taak over, ze ligt een groot deel van de tijd naast me of ze komt bij mijn hoofd zitten. 's Nachts ligt mijn andere kat bij me. Het geeft troost, maar het is toch niet hetzelfde.

Ter afsluiting voor dit moment een regel uit het lied dat ik heel veel gedraaid heb en ook tegen hem gezongen heb tijdens het afscheid.

'If things get real for me down here, promise to take me to before you went away. if only for a day'

Ik weet zeker dat Dribbel dat ook wel zal doen, ik kom hem nog wel tegen in mijn dromen.

Een week geleden begon het grote afscheid nemen van Dribbel. Nu een week later moet ik zeggen dat het redelijk met me gaat. Oké, ik kan op de gekste plekken nog wel tranen in mijn ogen krijgen, bij de juwelier bijvoorbeeld waar ik een armband ging kopen waar ik het bedeltje met zijn as aan wil gaan hangen. Ik was een paar weken daarvoor nog met Dribbel bij de winkel binnen geweest en toen waren ze helemaal enthousiast over hem.

's Avonds laat en als ik ga slapen mis ik hem, maar overdag gaat het eigenlijk best goed.
Als ik terugdenk aan vorig weekend kan ik ergens ook blij zijn dat ik afscheid van Dribbel heb genomen zoals ik heb gedaan. Het geeft me rust dat hij bijna constant de nabijheid heeft gehad van mij en van m'n vriendin die was gebleven om mij te ondersteunen.
Op de een of andere manier heeft dit het loslaten en accepteren makkelijker gemaakt.

Waarschijnlijk zal het wel moeilijk zijn als ik zijn as thuis krijg en ik denk dat de eerste keer naar m'n beste vriend in België ook aanleiding zal geven tot een huilbui. Dribbel had het daar namelijk altijd zo naar zijn zin met Nikita en Luna. Ook het park achter het huis vond hij heerlijk om in rond te scharrelen.
Bezoek aan Thijs staat gepland voor volgende week en ik verwacht ook Dribbels as in de loop van de week.

Ik kan me herinneren dat toen Bolleke overleden was, ik het heel moeilijk vond om zo'n grote geweldige lobbes gereduceerd te zien tot een urn en een los zakje met as om uit te strooien. Toen ik dat zag, brak ik, daarvoor was het nog niet echt genoeg geweest.

Gelukkig heb ik heel veel mooie herinneringen aan Dribbel en kan ik daar op terugvallen. De vriendin die er bij was toen hij overleed heeft hem al vrolijk rond zien rennen in haar dromen. Hopelijk zie ik dat binnenkort ook.

Thera,Praat er zoveel mogelijk over dat lucht zeker op.En wij luisteren (lezen) het allemaal en zullen je helpen waar we kunnen.

Liefs Wilma

Ik praat er ook zoveel mogelijk over en ik vind dit forum werkelijk fantastisch. Ik ben zo blij met en dankbaar voor alle steun die ik hier krijg. Thuis draagt Dopey haar steentje bij, mijn lieve, wijze, oude poes. Ze zoekt me constant op en komt dan naast me liggen. Zij heeft ook liggen waken bij Dribbel, dat was heel ontroerend om te zien. Op de een of andere manier voelt ze dit soort dingen feilloos aan.

heel veel sterkte gewenst, ik leef met je mee, jaartje geleden ook afscheid moeten nemen, en het doet zo'n pijn, maar je kan terugkijken op de mooie jaren vol prachtige herinneringen aan jou Dribbel, ik doe dit ook en koester ze met heel mijn hart.

Liefs

Martine

je omschrijft het mooi en ik ken het gevoel,
maar vergeten zal je hem nooit wat ik vaak zeg
voor altijd in je hart,is daar niet meer weg te krijgen

asielhonden ik heb der een zwak voor,en ik vind dat ook
ze kiezen jouw,weet niet hoe,maar ervaar het ook zo,
erg apart is dat,

sterkte meid liefs mag en bruco

Ik zal Dribbel nooit kunnen vergeten, daarvoor hebben we teveel samen meegemaakt en heb ik ook teveel om hem dankbaar voor te zijn.

Als het goed is komt er over een aantal weken een nieuw hondje. Via een topic van hier op de site van DZG terecht gekomen en daar stond een beestje op dat me recht in mijn hart raakte. Ik heb vanochtend dus gebeld en het beestje is gereserveerd voor me.

http://www.dierenhulpzondergrenzen.com/AdoptieDetails.aspx?dierid=1595

Ik merk dat een hond gewoon goed voor me is, ik mis het laatste rondje van de dag. Dat was voor mij het moment om mijn hoofd leeg te maken, nu gaat dat toch moeilijker en om nu in m'n uppie te gaan wandelen om 11 uur 's avonds... Ik denk dat Dribbel het ook alleen maar toe kan juichen als er weer een vriendje op 4 pootjes is, dan weet hij ook dat er weer goed voor me gezorgd wordt.

had ik met bruco ook eerst voel je,je schuldig ff
maar ik zocht al een reutje,ik denk ze had hem leuk
gevonden en het moet zo wezen,alles heb ze reden en
bruco is een bakkie troost,

hoop dat je veel geluk en plezier en liefde krijgt
van je nieuwe maatje en Dribbel die houd je in de
gaten,zeker weten zal toch wel ergens wat zijn ga ik
altijd van uit,

liefs mag en bruco

Ik voel me gelukkig niet schuldig, het scheelt dat Dribbel hier een paar mooie jaren heeft gehad. Ik merk gewoon echt dat ik niet goed meer zonder hond kan. Ik heb nu weer allemaal problemen op mijn werk en normaal gesproken had ik dan nu Dribbel meegenomen en was ik gaan wandelen. Dat hielp mij altijd enorm om rust te krijgen, om m'n hoofd leeg te maken, om te ontspannen. Als we samen buiten liepen, gebeurde er ook altijd wel iets waardoor ik weer moest lachen.
Ik mis dat zo ontzettend erg en ik heb het ook zo ontzettend nodig die vorm van ontspanning!
Maar goed, ik ga er vanuit dat ik de voorcontrole doorkom en dat ik dan over een paar weken weer een hondje in mijn armen kan sluiten.

Vanochtend bij de dokter zat er toevallig een buurman uit de straat in de wachtkamer. Hij vroeg nog naar Dribbel, dus ik vertelde hem dat Dribbel er niet meer was. Hij vertelde hoe mooi hij het altijd vond om mij met hem te zien lopen, hoe het beestje met het jaar grijzer werd en hoe het op het laatst steeds trager ging. Dan zag hij mij al en dan kwam Drib erachter aan gesukkeld. Mooi om dat soort dingen te horen en te kunnen praten over hoeveel verdriet zo'n verlies kan doen. Hij heeft zelf zijn hond iets langer dan een jaar geleden in moeten laten slapen.

Ik wil hier graag nog even een blog van Dribbel plaatsen; die heeft op zijn hyves gestaan. Hij had zo'n hekel aan de trimsalon, ik moest er altijd erg om lachen hoe hij in de deuropening bleef staan, pootjes wijd uit elkaar, alsof hij zeggen wilde: bekijk het maar, mooi niet dat ik hier naar binnen ga. Maar goed, ik heb zijn reacties van 1 bezoek verwerkt in een blog en volgens mij zat ik er niet ze heel ver naast wat zijn gevoel betreft...


Ik haat de Trimsalon! 28 nov 2007

Vandaag was het weer eens zover, ik moest naar de trimsalon. Niet bepaald mijn favoriete bezigheid als stoere reu! Ik vond ook niet dat er iets mis was met mijn stoere en tikkie eigenwijze look, maar mijn vrouwtje dacht daar duidelijk anders over...

Vanochtend vroeg was er nog niets aan de hand, we begonnen aan het vaste rondje en gingen zelfs richting de stad. Ik dacht lekker te gaan wandelen over de stadswal, maar nee hoor, we gingen naar foxy. De dames daar zijn niet onaardig hoor, begrijp me niet verkeerd, maar ik hou gewoon niet zo van dat gepluk! Ik lijk nu verdorie wel een uit de kluiten gewassen rat! Van mijn haar dat eraf kwam, had je een leuke teckel kunnen breien! (oké, misschien geen standaardformaat, maar toch...)

Zeg nu zelf mensen en dierenvriendjes, ik zag er toch beter uit voordat ik geweest was!?!

Maar goed, uiteindelijk komt m'n vrouwtje weer doodleuk binnengewandeld, alsof er niets gebeurd is. Ik dacht dat ze het wel meteen goed zou maken met een leuke wandeling over de stadswal of even langs het strand (weer lekker vies worden...), maar helaas... Ze nam me mee naar haar werk!!! Zit ik daar in een antieke ruimte en mag ik niet eens even lekker rondrennen en stiekem mensen laten schrikken! Ik heb me keurig gedragen hoor, op een enkele ontsnappingspoging na, en haar tijd uitgezeten, maar ik vond het eigenlijk maar niks. Gelukkig heeft ze het daarna een beetje goed gemaakt met een lange wandeling en een sinterklaasletter, maar ik ben het nog steeds niet helemaal eens met de gang van zaken vandaag... Ik geloof dat ik dus nog maar lekker beledigd blijf doen vandaag, dat zal m'n vrouwtje leren!

Hoi Thera,

Gecondoleerd met het verlies van je vriendje Dribbel, ik weet hoe je je voelt, wij hebben het ook ervaren, onze Westy Iggy is op 26-11-2009 overleden, dus ik weet hoe je je voelt, verder wens ik je heel veel sterkte met dit verlies.

Groetjes Sonja Vissers.

heel veel sterkte

Net de asbus van Dribbel gekregen.

Lieve Thera
Ik heb jouw "herinneringen" aan Dribbel met veel interesse gelezen. Wat kun jij dat alles zo mooi verwoorden. Net of je een boek schrijft over Dribbel. Met zoveel overtuiging... Dribbel moet echt speciaal zijn geweest. Ik wens je nog heel veel sterkte toe, en vooral vandaag... want de wonde gaat weer een beetje meer open.
Ik heb zelf ook al 2 hondjes moeten laten gaan en dat doet vreselijk pijn.
Mag ik vragen waaraan Dribbel overleden is ? Hoe oud was hij ?
Ik ben er zeker van dat je een nieuwe vriendschap zal vinden met het nieuwkomertje. Maar Dribbel zal altijd in jouw leven blijven voortbestaan.
Lieve groetjes
Jacqueline, Schnaus en Spinnewiel.

Het is best confronterend om mijn beste vriendje gereduceerd te zien tot een bus met een zakje met as er in. Ik weet dat hij inmiddels vrolijk en blij ergens anders rond rent. De vriendin die er bij was bij het afscheid heeft een hele mooie droom over hem gehad, ze werd gniffelend wakker.

Dribbel was 15 jaar en 6 maanden. Hij had al de ziekte van Cushing, artrose en een hernia, daar bovenop kreeg hij nog een hersenbloeding. Hij kon niet meer staan of lopen, als hij het probeerde viel hij meteen om. Zelf eten en drinken lukte niet meer, ik heb hem de laatste dagen met de hand moeten voeren en zijn drinkbak onder zijn koppie moeten houden. Mijn gevoel zei dat het tijd was om hem te laten gaan, de levenslust was ook uit zijn oogjes verdwenen.

Dribbel was heel bijzonder voor mij, ik heb heel veel van hem/ door hem geleerd. De belangrijkste les die ik met hulp van hem heb geleerd is wel dat ik de moeite waard ben. Ik zie het als een geschenk dat Dribbel mij uit koos daar in het asiel in januari 2006. Ik zal nooit meer een hond krijgen zoals Dribbel, daarvoor was onze band te speciaal. Ik zal hem altijd in mijn hart dragen en hem nooit, maar dan ook nooit kunnen vergeten.

Ik ben benieuwd naar mijn hopelijk toekomstige hondje (huisbezoek nog even goed doorkomen), toen ik zijn foto's zag op de site van DZG kreeg ik wel een zelfde soort gevoel als toen ik Dribbel voor het eerst zag. Waarschijnlijk is dit beestje dus ook voor mij bestemd. Dribbel zal er vast wel blij om zijn als ik weer een vriendje heb op 4 pootjes, weet hij tenminste zeker dat zijn taak goed overgenomen wordt.

veel sterkte
yolande

Heel veel sterkte met het verlies van Dribbel.
Schrijf het maar lekker van je af hier.

Veel sterkte met t verlies van Dribbel.
Hij heeft geluk gehad dat hij de laatste jaren van zijn leven zo mooi heeft doorbrengen.

Dees

Heel veel sterkte toegewenst!

En dan ineens midden in de nacht een enorme huilbui om Dribbel. Ik mis hem echt ontzettend erg. Ik mis zijn blije snoet als ik wakker werd of als ik thuiskwam (dan lag hij vlakbij de deur te wachten). Ik mis het dat er ineens geen hond meer in de keuken staat nadat ik de koelkast open heb gedaan, in de hoop dat hij een stukje kaas krijgt. Zijn gehuppel achter me aan als ik zijn etensbak neerzette.

Ook zijn manieren om aandacht te krijgen, dan ging hij voor me zitten in mijn blikveld en probeerde oogcontact te maken. Als ik dan de andere kant op keek, ging hij gewoon daar zitten, net zo lang tot ik hem de aandacht gaf die hij op dat moment nodig had.

Dopey de kat doet echt haar best, ze wijkt geen moment van mijn zijde en zit eigenlijk continu bij me, maar ze is geen hond. Ik kan niet met haar aan de wandel. Het geeft wel troost, maar het is toch anders.

Ik weet dat ik de beste keuze heb gemaakt en dat Dribje nu gelukkig is, zonder pijn in de hondenhemel of op de regenboogbrug, maar het liefst zou ik willen dat hij nog hier was op dit moment.

Ik ga toch maar proberen te slapen en hopen dat Drib me eens op komt zoeken in mijn dromen. Gelukkig morgen ook wat afleiding doordat ik Nikita en Luna een paar uurtjes op visite krijg, ik ben wel benieuwd of zij zullen reageren op de afwezigheid van Dribbel.