spijt?

Jammer dat het zo moest lopen!

Heel veel sterkte, ik denk dat jullie de beste keuze gemaakt hebben, maar het zal heel moeilijk zijn.
En vooral beterschap.

ze moet zich zeker niet schuldig voelen,het is voor haar het ergste,en jullie hadden dit niet kunnen voorzien.jullie hebben je goed ingelezen alvorens een pup aan te schaffen,en jullie dachten echt dat de gezondheid goed genoeg was om het aan te kunnen.
wel tof van de fokster dat ze helpt,en jullie het geld terugkrijgen.
ik wens jullie heel veel sterkte,en als je ooit nog van je af wilt schrijven,mag je me altijd een pb sturen,maar dan moet je wel registreren.ik leef heel erg mee!!!

Hallo,


Ik heb het topic met interesse gevolgd en wil hierbij even laten weten dat ik het juist een dapper besluit vind. Alles is goed doordacht en jullie hebben verschillende optie`s in overweging genomen. Uiteindelijk hebben jullie een verstandelijk besluit genomen en daarbij het welzijn van de pup centraal gesteld, wetend dat dit veel verdriet met zich meebrengt! ik vind dat moedig. Pfeiffer is niet misselijk, het doet ook geestelijk erg veel met je, omdat het een slepend verloop heeft!

Heel erg veel sterkte gewenst in deze moeilijke tijd!

Hoi,
Ik wil even zeggen dat ik het heel dapper vind dat je in het belang van je pup hebt besloten. Dat geeft aan dat jullie het beste met hem voorhebben, toppie!! Ik weet zeker dat hij het erg naar zijn zin krijgt in een nieuw gezin. Ik wil jullie sterkte wensen en vooral je vriendin beterschap wensen.

Hoi baasje van Robin,

Ik woon in Vught,kom regelmatig in Tilburg,ben trainster op een hondenschool en weet waar je het over hebt als je zegt dat je er "doorheen zit".
Hoe kan ik helpen?

Groetjes Ingrid

Hallo,
Wat hartverscheurend, deze situatie. Ik heb het idee dat de beslissing al genomen is (en wat je ook doet, je doet het goed want ik lees veel liefde in jullie reacties hier op het forum en in je blog), toch heb ik het gevoel even te moeten reageren.
Ik herken het verhaal namelijk heel erg. Toen wij Duukje net hadden, voelde ik me hetzelfde en ben in no time kilo's afgevallen door vooral de mentale druk die het hebben van een pup met zich mee kan brengen. Al lag dit bij mij niet aan een ziekte, maar aan het type mens dat ik ben. Ik wil alles perfect doen, dus ook voor de hondjes. Aangezien hij mijn eerste pup was en is, voelde deze druk enorm. Ik had ook 2 weken vrij en mijn vriend had er daarna 2. Die 2 weken waren vreselijk. Je hebt een pup en moet blij zijn, maar dat ben je niet. Na Patrick's 2 weken had ik het helemaal niet meer. Ik zou voortaan de hele week alleen zijn met 2 honden, omdat hij alleen in de weekenden thuis is. Wegdoen heeft nooit (of misschien in een wanhopig momentje) door mijn hoofd gespeeld. Dat niet, maar echt gelukkig was ik ook niet. Maar nu (hij is acht maanden) ben ik ontzettend blij dat ik volgehouden heb. Het is een fantastische hond aan het worden. Veel werk, ja, maar wel dubbel en dwars de moeite waard. Nog steeds speelt mijn gevoel me hierin vaak parten, (laatst nog een topic geplaatst onder de naam Aandachts- en tijdsbesteding aan de honden) maar ik ben wie ik ben en ondanks dat blij met mijn 2 schatten.
Dit alles schrijf ik niet als verwijt naar jou, want nogmaals; er spreekt niks uit liefde voor jullie hondje uit jullie berichtjes. Je doet alles doordacht en er is werkelijk helemaal niks op aan te merken of te verwijten. Toch moest ik dit even kwijt omdat dit op zóveel punten op mijn situatie leek.
Mocht je op de valreep nog kiezen hem te houden en daarbij hulp in te schakelen: heel veel succes. En mocht je hem terugbrengen, voel je niet schuldig; je geeft zoveel om hem dat je enkel en alleen het beste voor hem wil.
Heel veel sterkte!!!

jammer dat robin zelf niet meer reageerd hoe het nu met haar en haar labradoodle is...
iedereen is natuurlijk zeer benieuwd

Veel sterkte met deze zeer moeilijke beslissing. Je gezondheid is toch wel heel belangrijk! Ik hoop dat de pup een fijne toekomst tegemoet gaat en dat jullie weer rust krijgen.

Groetjes Monique

Jammer, maar misschien wel een goede keuze voor de pup. Die kan nu in een gezin opgroeien met baasjes die de energie ervoor hebben om de pup op te voeden. Wel een hele moeilijke, maar moedige beslissing. Veel sterkte!

@thea, volgens mij heb je het nog niet helemaal goed gelezen


Heel veel succes in jullie keuze, het is heel lastig, en moeilijk maar misschien uiteindelijk wel het beste;

Respect voor jullie eerlijkheid en beslissing. Schuldgevoel is begrijpelijk maar dat moet slijten.

Hopelijk heeft Robin nu een ander goed baasje waar hij heel oud word!
En dat zijn vorige bazinnetje snel helemaal mag opknappen!!

veel succes!

jullie hebben zeker een goede beslissing gemaakt!

Liefs, Uma

Jeetje, wat een verhaal. Ik zat dit met veel herkenning te lezen want ik heb ook zoiets meegemaakt.
Laatst begon het toch weer te kriebelen om een hondje te nemen maar ben weer bang dat het ook weer mis zal gaan.
We hebben nu dan ook besloten ervanaf te zien.
Wel heel fijn dat je partner zo achter je staat!! petje af daarvoor

Robin, Ik vind het bovenal heel erg verdrietig voor jou. Ik kan begrijpen hoe moeilijk dit moet zijn.
Vertrouw er op dat jou hond het goed gaat hebben op zijn nieuwe adres.
Ik wens je beterschap! En schuldgevoel is heel begrijpelijk en moet slijten. Wees ook mild voor jezelf.

tja,sorry hoor maar ik vind dit vooral zielig voor de hond.
dit is een voorbeeld van niet doordenken,
een hond heeft aandacht nodig en dat kost tijd en energie,
ik weet best hoe robin zich voelt,
heb zelf vorig jaar depressie gehad,slik nog steeds antidepressiva,
heb fibromyalgie,dus weet donders goed wat vermoeidheid,pijn en psyschische klachten zijn,
maar ik ben zo blij met mijn hondjes,zij trekken mij door dit alles heen,
door hun moet ik na buiten en heb ik geregeld leven,
zij moeten op tijd eten,
en ook ik doe het alleen,mijn man is chauffeur,dus hele dagen van huis.
sorry,het is heel lief om mee te leven met robin,doe ik ook
maar de hond is de dupe...

Sjaida en Rex,

Jouw hondjes waren toen misschien al wat ouder?
Een hele jong pup kost wel meer energie dan een wat oudere hond.
Je kan je nog zo voorbereiden op een pup, in de praktijk is het altijd anders.
Bovendien ben ik het niet met je eens dat de hond de dupe is, die komt gewoon bij een ander lief baasje.
De hond zou de dupe zijn als ze koste wat kost de hond zouden houden terwijl het niet gaat.
Moesten de de hond dan ten koste van hun eigen gezondheid maar houden? Dat vind ik dus niet.
Als het niet gaat dan gaat het niet.
Zoals ik het lees zijn ze stapelgek op de hond, en hebben ze goed nagedacht over zowel de aanschaf als het herplaatsen.
Ik vind niet dat de baasjes iets te verwijten valt, of dat ze zich schuldig moeten gaan voelen.

Ik begrijp het wel hoor. Wij hebben nu sinds twee weken een pup, en daarbij twee kids, van 1 en 3.5. Je begrijpt het al, het is een gezellige drukte in huis. Nu kan ik daar prima mee omgaan, mij maak je niet zo snel gek. Maar ik werk vier dagen per week.

Mijn echtgenoot werkt vanuit huis en is alleen mijn vorige hond meegemaakt, die hij maar 6 jaar heeft meegemaakt en die erg rustig was. Dan is een pup nogal druk ineens. Afgelopen maandagochtend (ik moest zondag de hele middag weg voor een toernooi) was mijn echtgenoot half in tranen, dat hij dacht overspannen te worden van alle stress rondom zijn bedrijf en dan die kids en die hond er ook bij... Ik vond het echt vreselijk voor hem! De eerste anderhalve week had ik vrij genomen om hem een beetje te ontlasten en te laten wennen, maar nu hij het zelf moest doen bleek het toch niet te gaan.

Gelukkig was dit maar een momentopname van hem. Maandag was hij alleen met de pup en dat was helemaal super gegaan; hij belde me zelfs vol trots op dat hij een klein stukje met Bliksem door het park had gewandeld. En gelukkig gaat het de laatste dagen met Bliksem ook helemaal geweldig; hij plast nagenoeg niet meer in huis, dat scheelt voor mijn echtgenoot al een stuk.

Robin, sterkte met de keuze die je maakt, en met je gezondheid.

sjaida was 1 toen ze bij me kwam,
een fokteef uit slowakije,dus hondje met rugzakje,
die mijn vertrouwen moest krijgen net als pup.
4 dec heb ik mijn hondje jack moeten laten inslapen,
hij was 10,5jaar,hart lekkende hartklep,mis hem nog steeds,
rex heb ik nu 4weken,reutje van 1,
kocht hem in vol vertrouwen,achteraf gezien gewoon broodfokker,
maar rex had kennelhoest,heeft zijn entingen nooit gehad en heeft puppy schurft,moet hem nog steeds als pup opvoeden,was niet zindelijk en vreselijk mager,
dus zeg niet dat mijn hondjes,ondanks dat ze geen pup waren,makkelijker op te voeden waren.
maar ik verwijt robin niet,
maar ik blijf het triest vinden dat ze niet doorzetten,een hondje geeft je zoveel liefde en enrgie,je moet toch doorgaan voor hun.
ik wil hun niet schuld aanpraten,maar ik geef mijn mening,
en die kan ook eens anders zijn dan sommige hier op het forum,
ben gewoon eerlijk,ook is dat voor sommige moeilijk

Ik heb jarenlang gedoktert om zwanger te raken.
Toen ik eindelijk zwanger was raakte ik volledig in paniek met de gedachte" o god wat heb ik gedaan, ik kan dat helemaal niet".

Zoiets kan je ook overkomen met een pup en dat wil dan niet zeggen dat je er niet goed overna heb gedacht.

Juist vooral mensen met een groot verantwoordelijkheidsgevoel hebben daar meer last van want het moet allemaal perfect.

Een mening mag, maar als er iemand niet goed nadenkt is het wel diegene die zijn mening geeft zonder inlevingsvermogen voor iemand die op sommige situatie,s anders reageerd dan jezelf.

Mijn kinderen zijn trouwens bijna volwassen en het is me prima gelukt

We hebben dat denk ik allemaal wel bij onze eerste pup gehad en volgens mn moeder ook bij kinderen , tanden op elkaar, kin in de lucht, schouders naar achteren en ...dweilen maar weer!

Beste "Robin",

Wat een moeilijke maar goede beslissing hebben jullie genomen! Petje af. Fijn ook dat jullie een goede fokker hadden die ook het geld teruggaf.

Voel je ajb niet schuldig. Jullie hebben voor het hondje en niet voor jezelf gekozen!

Bedankt dat jullie ons op de hoogte hebben gehouden.
Heel veel sterkte!

doet mij denken aan een postnatale depressie maar dan met een puppy

Ik vind het ook vooral heel zielig voor Robin. Je weet toch dat een pup veel tijd kost?!

Echt zielig verhaal... pfff...
Maar jullie hebben de juiste keuze gemaakt hoor. In het belang van de hond.
Zeg maar tegen je vriendin dat ze zich niet schuldig moet voelen. Mijn man en ik hebben sinds april vorig jaar twee Chihuahua's en we hebben er ons handen vol aan. Ook al bereid je jezelf goed voor op de komst van een pup, toch is het meer werk dan je verwacht.
Ieder vrij moment is aan hun besteed, opvoeding, verzorging, spelen, wandelen, medische zorg, een hele waslijst...En het stopt ook niet na een paar weken.
Dus ik kan best begrijpen als je geen goede gezondheid hebt het veel te zwaar kan zijn.
Veel sterkte verder.

Wil alleen maar een ding zeggen,
Mensen nemen te snel een (pup) hond, denken te makkelijk over de opvoeding.
En als het dan zwaarder is dan wat ze in gedachten hadden word toch snel een hondje weer weg gedaan, en een zware ziekte, kan ik niet oordelen maar je voelt toch aan of je iets aan kan ja of nee.
Deze pup had het geluk om een ander thuis te vinden, andere honden minder, asiel.
vind voor de hond het beste, maar vind ook denk na voor je een hond neemt, je zit er minimaal 12 jaar aan vast.
Heel veel sterkte.....en beterschap

ik ben het helaas met sjaida en sandra eens soms word er te makkelijk over gedacht
en deze pup heeft maar geluk voor hetzelfde geld kwam het in een asiel..
toch wens ik je beterschap je gunt dit niemand

Beste allemaal, nog even een laatste berichtje. Gisterenavond hebben we met veel verdriet afscheid genomen van Robin. Het was een heel moeilijk moment, maar toen we bij de fokker aankwamen was hij overduidelijk zo gelukkig. Hij herkende allerlei geurtjes en de stem van de fokker en mocht zelfs meteen met de andere honden even naar buiten. Hij had eigenlijk meteen geen oog meer voor ons. En ondanks het verdriet gaf ons dat een heel goed gevoel; we weten zeker dat hij goed terecht zal komen en dat het voor hem echt beter is. Nu pas zie je wat voor impact het verdriet van ons ook op hem moet hebben gehad...

Het schuldgevoel en het verdriet moeten slijten, maar we merken bij ons allebei ook opluchting. Daardoor zijn we ervan overtuigd dat we de juiste keuze hebben gemaakt. Of er ooit nog een hondje komt weten we niet. We weten wel dat je zelfs met de beste voorbereiding niet kunt voorspellen hoe het in de praktijk zal zijn. Maar, hoeveel Robin ook teweeg heeft gebracht, we hadden de afgelopen weken nooit willen missen!

Iedereen hier op het forum ontzettend bedankt voor de steun en alle lieve reacties. Het heeft ons veel kracht gegeven om te merken dat er zo wordt meegeleefd. Ik ga nu mijn best doen om rustig te herstellen. En aan Robin bewaren we heel veel mooie en liefdevolle herinneringen!

Heel veel sterkte met dit besluit. Ik las dit topic vandaag pas.
Toen je er zelf aan dacht, bij een gastgezin te plaatsen, dacht ik dit moet je niet doen, er moet eerst aan jezelf gewerkt worden.
Hoe moeilijk het nu ook is, jullie hebben het beste gedaan voor Robin om hem te herplaatsen. Op deze leeftijd kan hij nog heel snel aan een ander thuis wennen.
Heel veel sterkte en knap zelf eerst helemaal op. Wie weet komt er nog een moment dat jullie weer een hondje kunnen hebben.

ben blij dat de pup weer terug bij de fokker is.
dat hij het allemaal weer herkende.

En ff over verantwoordelijkheids gevoel gesproken,
ik heb ook 2 dochters groot gebracht,22 en 18
dus denk dat dat wel snor zit....
over oordelen gesproken...
ik veroordeel niemand,geef alleen mijn mening,
en dat mag waarschijnlijk niet bij sommige..
helaas zo zit ik inelkaar,
ben eerlijk en zeg wat ik denk...
dat is utregse mentaliteit