Tekst om over na te denken, de tekst heeft mij geraakt!

dagboek van een hond

Week 1:
Vandaag ben ik één week oud. Wat is dit een schitterende wereld waarin ik terechtgekomen ben !

Maand 01:
Mijn mama past heel goed op me, ze is een schitterend voorbeeld

Maand 02:
Vandaag hebben ze me bij mama weggehaald. Ze was erg onrustig, en met haar ogen zei ze me 'tot ziens'. Ik hoop dat mijn nieuwe ?menselijke familie? net zo goed voor me zorgt, als zij gedaan zou hebben.

Maand 04:
Ik ben snel gegroeid, alles is interessant voor me. Er zijn een paar kinderen in huis, en voor mij zijn ze als ?broertjes?. We zijn erg onrustig, zij trekken aan mijn staart en ik ga ze spelenderwijs bijten

Maand 05:
Vandaag op mijn donder gekregen.
Baasje was kwaad omdat ik binnen geplast had, maar ze hebben me nooit gezegd waar ik het moet doen. Ik moest trouwens in de andere kamer slapen en ik hield het niet meer!

Maand 12:
Vandaag ben ik één jaar oud geworden. Ik ben volwassen. Mijn baasjes hebben gezegd dat ik groter ben dan ze verwacht hadden. Wat zullen ze trots op me zijn

Maand 13:
Wat voel ik me slecht vandaag. Mijn ?broertje? had mijn bal afgenomen. Ik blijf altijd van zijn spullen af. Dus pakte ik hem weer terug. Maar mijn kaken zijn erg sterk, dus heb ik hem, zonder het te willen, pijn gedaan. Na de schrik hebben ze me zo aan de ketting gelegd, dat ik niet eens in de zon kan liggen. Ze zeggen dat ze me in de gaten zullen houden, de ondankbare. Ik begrijp er helemaal niets van.

Maand 15:
Niets is meer zoals vroeger ... ik leef in het hok. Ik voel me erg alleen, mijn familie houdt niet meer van me. Soms vergeten ze zelfs dat ik honger en dorst heb. Als het regent, heb ik niet eens een dak om onder te schuilen.

Maand 16:
Vandaag hebben ze me binnen gehaald. Zeker heeft mijn familie me vergeven, en ik was zo content dat ik vreugdesprongen maakte. Mijn staart leek wel een vlag in de wind. Beter nog zelfs, ze nemen me mee in de auto. We rijden en ineens stoppen ze. Ze maken de deur open en ik eruit, leuk een dagje met mijn familie op het platteland. Ik snap niet waarom ze de deur dichtdeden en gingen.
?Hé, luister, wacht nu!? Jullie ... jullie vergeten me!
Ik rende met al mijn kracht achter de auto aan. Mijn angst steeg toen mijn krachten minder werden en zij niet stopten: ze hadden me vergeten

Maand 17:
Ik heb geprobeerd de weg terug naar huis te vinden, tevergeefs. Ik ben verloren. Op mijn weg zijn mensen met een goed hart, die me verdrietig aankijken en me wat te eten geven. Ik bedank ze uit de grond van hart met mijn lieve blik. Ik zou willen dat ze me adopteren en ik zou de trouwste hond van allemaal zijn. Maar ze zeggen alleen maar ?arme hond?, hij zal de weg wel kwijt zijn.

Maand 18:
Een van deze dagen kwam ik langs een school, en ik zag veel kinderen en jongeren, net als mijn ?broertjes?. Ik ging wat dichterbij, en een groepje, lachend, gooide stenen naar me ?om te zien wie het beste gooide?. Één van deze stenen raakte mijn oog, en sinds die tijd kan ik er niets meer mee zien.

Maand 19:
Het lijkt gelogen, maar toen ik er nog wat beter uitzag, hadden de mensen eerder medelijden met me. Nu ben ik mager, mijn uitzien is veranderd. Ik heb mijn oog verloren en de mensen jagen me met een bezem weg, terwijl ik toch alleen maar even in een beetje schaduw wil liggen.

Maand 20:
Ik kan me bijna niet meer bewegen. Vandaag probeerde ik de straat over te steken. Volgens mij was ik toch op een veilige plaats, genaamd ?de goot?, maar ik zal nooit de tevreden blik van de chauffeur vergeten die zelfs extra bijstuurde om me maar niet te missen. Had hij me maar doodgereden, maar hij heeft me alleen maar de heup ontwricht. De pijn is verschrikkelijk, mijn achterpoten reageren niet meer, en met moeite heb ik me op een beetje gras langs de weg kunnen slepen.

Maand 21:
Ik zit nu al 10 dagen in de zon, de regen en de kou, zonder te eten. Ik kan me niet meer bewegen, de pijn is ondraaglijk. Ik voel me slecht, ik lig op een vochtige plaats, en het lijkt wel of zelfs mijn haren uitvallen. Sommige mensen die voorbijkomen, zien me niet eens; anderen zeggen ?blijf daar maar bij weg?. Ik ben bijna bewusteloos, maar een vreemde kracht liet me mijn ogen nog één keer openen. De zachtheid in haar stem deed me reageren. ?Arme hond, kijk nou eens hoe ze je hebben achtergelaten? zei ze. Bij haar was een meneer in een witte jas, hij begon aan me te voelen en zei: ?Het spijt me mevrouw, maar voor hem is het al te laat, het is beter hem uit zijn lijden te verlossen.? De vriendelijke dame begon te huilen en knikte alleen maar. Met mijn laatste kracht bewoog ik mijn staart en ik keek haar dankend aan, zij die me zou helpen te gaan rusten. Ik voelde een klein prikje van de injectie en toen sliep ik, voor altijd eraan denkend waarom ik geboren was als toch niemand van me hield
De oplossing is niet een hond op straat te zetten, maar hem op te voeden!
Een hond is aangenaam gezelschap, geen probleem!
Help mee de mensen hiervan bewust te maken, en zo het probleem van straathonden op te lossen.

jeeeetje wat een zielig verhaal zeg.. kan wel janken

Hartverscheurend verhaal, maar helaas komt dit maar al te vaak voor nog

Heftig verhaal.. had hem al eerder gelezen.. krijg er tranen van in mijn ogen..

wat vreselijk zeg!!!!! arme hond.....

je zet je kind toch ook niet zomaar op straat???!!!

ik kan je vertellen dat de tranen over mijn wangen lopen.echt en dit gebeurt gewoon echt met die arme honden.een verschrikkelijk mooi verhaal maar zo triest.mensen moeten weten hoe die beesten lijden.
dit doe je niet met een hond of wat voor een beest dan ook.ik kijk nu naar jazzy die zo tevreden ligt te slapen ,ik moet er niet aan denken dat er iets met hem gebeurd.het verhaal is zo triest maar wel waar.


groetjes noor en een pootje van jazzy

Ik krijg er hellemaal kippevel van. dat verhaal grijpt me egt wel aan.

verschrikkelijk verhaal, en ja doet pijn om zoiets te lezen, wetende dat onze honden hier zo zalig op de sofa liggen.....en dat dit verhaal wel degelijk realiteit is.

Wat zielig!!!!!

Kai wordt ook wat groter dan verwacht

Maar dit zal nooit met hem gebeuren!!!

Ik ken het stuk al, maar het is indrukwekkend/zielig...

Ik kende het ook al, maar ik krijg er ook elke keer weer tranen van in mijn ogen.

kende het ook al,maar het blijft zeer aangrijpend



gr liesbeth

Jeetje wat een aangrijpend stuk.
Vind het heel mooi beschreven de tranen staan mij in me ogen.Zeker als ik naar me eige lieve 4 voetter kijk.Wat heeft hij het goed getroffen.
Jammer genoeg is dat niet voor ieder hondje vanzelf-sprekend...

ik lees dit verhaal met tranen die over mijn wangen stromen. als ik later groot ben zou ik zo een hond uit het asiel halen, om hem wat liefde en een warm huis te geven. honden horen niet als oud vuil op straat, zij willen net als ons een warm en veilig huis. ik heb nu echt gewoon een brok in mijn keel, terwijl ik dit verhaal al een keer eerder heb gezien. sommige mensen kijken alleen maar naar de buitenkant van een hond en zien niet dat een hond pijn heeft.

hier kan ik toch zo boos om worden.

Wat een verhaal zeg, krijg er ook de tranen van in mijn ogen. Er zijn echt mensen die zo met een hond omgaan, snap dat niet!

Wat een verhaal zeg, krijg er ook de tranen van in mijn ogen. Er zijn echt mensen die zo met een hond omgaan, snap dat niet!

Dit is werkelijk een verhaal,zoals het er voor vele hondjes aan toe gaat.
Wat een geluk dat er ook vele goed terecht komen bij lieve zorgende mensen.
Het zou echt niet mogen gebeuren.


liefs

Bah, verschrikkelijk.. kan wel in tranen uitbarsten als ik les wat een onrecht onnozele mensen een dier aan kunnen doen.

Echt jammer dat er mensen zijn die zoiets over hun hart krijgen
Honden zijn ent als kindjes
opvoeding en liefde hebben ze gewoon nodig om te leven
Dit verhaal doet me gewoon huilen

ik eknde hem al maar ik vind hem mooi om te lezen en toch ook weer hele zielig

dat is toch wel even slikken. en jammer genoeg gebeurt het ook nog echt. hoe sommige mensen dat een dier kunnen aandoen begrijp ik niet.bij mij is het net omgekeerd. sinds ik de mensen ken heb ik de dieren lief... en nog een uitspraak om eens over na te denken:mensdom-dierenrijk

Ja zielig verhaal he...

Blijft een zielig verhaal. Hoe vaak je hem ook leest.Het raakt me iedere keer weer

dit verhaal omt me heel bekent voor heb het ergens anders al eerder gelezen

Ik woon in een klein dorpje, en dit verhaal raakt me ook erg, maar het lijkt zo ver van huis want hier kan ik me dat niet voorstellen. Ik bel gelijk de dierenambulance wanneer ik een hond zie lopen zonder baas, en zo zijn er veel meer mensen hier die niet gauw een hond kwaad doen.
Nu woon ik in een klein dorpje, op het platteland, maar gebeurt dit echt in grote steden in Nederland?
Misschien vreemde vraag haha, maar ik maak me daar de laatste dagen best druk over omdat jullie allemaal erzoveel over hebben.

Ah, getver..!
weet er iemand ook een verhaaltje om te lachen.

ik kende het ook al,maar het blijft ontroerend!